Saturday, September 23, 2017

තොරණ හෙවත් Pandol - 5

හිඟන්නෙක්ට යමක් දුන්නත් පිං දෙනව ඇහෙන්නෙ අහල පහල ඉන්න අයට විතරයි. පන්සලේ හාමුදුරුවන්ට දුන්නත් සමහර වෙලාවට 'පිංසිද්දෙච්චාවෙ' කියනව විතරයි. එව්වා දිවිය ලෝකෙට ඇහෙනවද කියල ෂුවර් නෑ. හැබැයි  පිනට දීපු ගානත් එක්ක පීකරෙන් නම කියවා ගත්තොත් දිවියලෝකෙට ඇහෙනවම තමයි. ඒ කියන්නේ ගලේ කෙටුවා වගේ පින ෂුවර් කියන එකයි. ඒ හංදා මිනිස්සු පෝලිමේ ඉඳලා ආදහර දීලා පීකරෙං නම කියවා ගන්නවා. ඒ කාලෙ පීකරේකිං නම කියවාගන්න එකත් ලොකු නම්බුවක් වගේම ආඩම්බරයක්.  නිවේදකයයි විරිඳුකාරයයි දෙන්නත් මිනිස්සුංගෙ පොකැට්ටෙකට මයික් එකෙං ඇනලා රබානට සල්ලි හලා ගැනීමේ වැඩේ දිගටම කරගෙන යනවා. විරිඳුව මැදට සල්ලි දුන්නු කෙනාගෙ නම දාන්නම ඕන හිංදා සමහර වෙලාවට කවියෙ තාලෙ පිට පනිනව. එතකොට විරිඳු කාරයා කවියට කිසිම විදිහකින් ගැලපෙන්නෙ නැති අකුරක් හරි සද්දයක් හරි දාලා තාලෙ බේරගන්නවා.


"හඟරංගල සිට පැමිණිය සිරියලතා ආ....... නෝනා
  රුපියල් දහයක් වටිනා ආදාරය ගෙන දුන්නා"


කියල තාලෙ බේරද්දි පහුවදා ඉඳං ඒ ගමේ අය ඒ ගෑනු කෙනාට "සිරියලතා ආ... නෝනා" කියල නමක් පටබඳින්න වුනත් බැරිකමක් නෑ. තමුංගෙ නම කියවෙද්දි ඒ අය මූන පිම්බෙන්න හිනාවෙලා වටපිට බලද්දි ඒ අහල පහල ගෙවල්වල අයගෙ මූණු සවුත්තු වෙනව. එතකොට ඒ අයත් ආදාරයක් දීලා තමුංගෙ නමත් පීකරෙං කියෝල තමුංගෙ අසල්වැසියගෙ ආඩම්බරේ බස්සනව. මේ සේරගෙම්ම තොරංකාරයගෙ සල්ලි ගොඩ ඉස්සෙනව.


රබානට තලන ගමං සල්ලි දෙන කෙනාගෙ නමයි සල්ලි ගානයි දාලා යන්තං ගැටගහලා රිසිට්ටෙකක් වගේ කියන කවි ඇහිල්ල අපිට එපා වෙනවා. එතකොට මිනිස්සු තොරණ දිහා කටබලියං බලා ඉඳීම නවත්තලා වෙන මොනවහරි බලන්න නැත්තං බඩුවක් මුට්ටුවක් ගන්න හරි හිතලා පොඩ්ඩක් එහාට මෙහාට වෙනව. අන්න එතකොට නිවේදකයටයි විරිඳුකාරයටයි ඇස් ඇරෙනව. ඒ ගොල්ලො සල්ලි ගැනිල්ල පොඩ්ඩකට නවත්තලා වෙනම පදයක් ගහනව. ඒ කියන විදිහට තව බොහොම සුළු වෙලාවකින් තොරණේ කතා වස්තුව අහන්න ලැබෙනවා. ඔය විදිහට දෙතුන් පාරක්ම පොරොන්දු වෙලා ආයිමත් සල්ලි ගැරිල්ල පටං ගනිද්දි මිනිස්සුන්ට පීකරෙං කියන එව්වත් විස්වාසෙට නැතුව යනවා. 

වාසනා බේකරියේ ඉස්පන්චි


මෙන්න මේ වෙලාවෙම පොල පිටිපස්සෙ ලැලිවලිං අටෝපු යෝද ඉස්පංචිය අස්සෙං චිංසෝ එහෙකට පීකරයක් හයිකෙරුව වගේ ලතෝනියක් ඇහෙනව.


"රෑඈෑෑෑෑ......ං පට්ටං රෑං රෑං රෑං පට්ටං පට පට"


මං උඩ පැනල අම්මගෙ බෙල්ලෙ එල්ලෙනව. මාව වඩාගන්නව වෙනුවට අම්මා මාව ගසා දාල බිමට හලනව. 


"බලියන්නැතුව හිටහං. ඒ ළිඳේ බයිසිකල පදිනව. ඒක මෙහෙ එන්නෑ"


මං ඒ පැත්ත හැරිල බලනව. ඉස්පංචියට උඩිං ලොකු ටෙන්රෙද්දක් ඇදලා. ඉස්පංචියෙ ගැට්ටට නගින්න පඩිපෙලකුත් අටෝලා. ඒ පඩිපෙල පටං ගන්න තැන කනු දෙකක් හිටෝලා ඒ දෙකට ගැටගහපු රෙද්දක


මාරක ලිඳේ සයිකල් සංදර්ශනය

මාරක ලිඳක් - Art by Suranga MLR


කියලා ලියල තියෙනව. ඉස්පංචියෙ මුදුනේ ගැටගහල තියෙන ඉස්පීකර් දෙක දෙපැත්තක් බලාගෙන එකම දේ කියනව.


"එන්න.... මාර්ර..ක ලිදේ බයිසිකලේ.. පුංචි ර්...රුපියල් දහයකට... මාර්ර...ක ලිඳේ මාර්රාන්තික සංදර්සනය නර්රබන්න.... තවස්සුලුමෝතකින්.... ඒ ම් මාර්රාන්තික මෝටර් බයිසිකල් දහවනය ආර්රම්බ වනවා ඇත්ත."

තොරණ දිහා බලං හිටපු සෙනග අතරින් පව් පින් ගැන වැඩි සැලකිල්ලක් නැති අය ඉස්පන්චිය දිහාවට ඇදෙනව. අපේ අම්මත් මාව දෑත බදලා අදිනව.



"වරෙං යමං ලිඳේ බයිසිකල් බලන්න"


"බෑබ් බෑබ් බෑ.......ඈ...... බම්බයායිඊඊඊ"

පොලොවෙ ගල් ගැලවෙලා හැදිච්ච වලකට විළුඹ තියලා ගැම්ම ගන්න ගමං මං අනික් පැත්තට අදිනව.

"මොකවත් වෙන්නෑ... අර මිනිස්සු පුරාම ඉන්නෙ"

අපේ නැංදයි චන්දරෙ මාමයි දෙන්නත් මගේ කන්දෙක ඇතුලටම කට ඔබලා මගෙ බය අරින්න හදනවා. ඒ වුනාට මං මගේ තීරණේ වෙනස් කරන්නෙ නෑ. අන්තිමට අම්මයි මායි දෙන්න ඇර අනෙක් සේරම අය ටිකට් අරගෙන ඉස්පංචිය මුදුනට නගිනව. අපේ අම්මටත් යකා නගිනව. ඉස්පංචියට අරක්ගත්තු අල්රයනු වැඩි නිවේදකයත් තව ඉතා සුළු වේලාවකින් මාර්රක ලිංදේ අත්තිබ්බිහිස්සුනු සයිකල් ධා...වනය ආරම්භ වන බව කිය කියා ඉස්පංචිය වටේට කූඹි වැහුවා වගේ සෙනඟ පටෝනව. මාත් පිටු එකසිය විස්සෙ පොතක් පිරෙන්න තරමට අම්මගෙං බැනුං ඇහුවට පස්සෙ ඉස්පංචිය ඇතුලෙං මෙතෙක් වෙලා ඇහුණු "රෑං පට් පට්" සද්දෙ නැතිවෙලා කුරුමිණියෙක් ඔලුව වටේ කැරකෙනව වගේ සද්දයක් එන්න ගන්නව.

"රෑව්ව්ව්ව්ව්ව්වව්වව්ව්ව්ව්ව්ව් රෑව්ව්ව්ව්ව්ව්වව්ව්ව"

අපේ අම්මගෙ කේන්තිය ඉස් මුදුනටම නගිනව.

"ආං බලහං ලිඳේ බයිසිකලේ පදින්න පටං ගත්ත. අම්ප තොට යන්න බෑ කිව්වනෙ. අර මිනුස්සු සෝක්කෙකට ඉන්නෙ"

අම්මා මගෙ ඉල ඇට දෙකක් අතරට ඇඟිල්ලෙං අනිනව. ඒ වෙනුවට මගෙ කටිං පයින වචනෙ කාටවත් ඇහෙන්නෙ නෑ.

රේඩිවේකෙ හවස ප්‍රවෘත්තිවල සිරස්තල කියලා ඉවරවෙන තරං වෙලාවක් ගතවෙද්දි කුරුමිණි සද්දෙ නවතිනවා. ඒ එක්කම වැට කඩාගෙන කුඹුරට පැන්න හරක් රංචුවක් එළවනව වගේ ඉස්පංචියේ නිවේදකයා ආටෝප මොකවත් නැතුව මිනිස්සු එළවන්න පටංගන්නවා.

"ඔය සංදර්ශනේ බලපු අය සේරම විගහට බැහැල යන්න. කවුරුවත් රැඳීඉන්න එපා. හැමෝම යන්න. ආයෙත් බලන්න ඕනි නං ආපහු ටිකට් අරගෙන එන්න. කර්ණාකල්ල යන්න. අපට එළවන්න ඉඩ තියන්නෙපා."

ඉස්පංචිය මුදුනෙ හිටිය අය තම තමන්ගෙ ළමයින්වත් ඇදගෙන අනුංගෙ කකුල් පාගගෙන, කකුල් පටලවගෙන ආඩපාලි කිය කියා බැහැල එනව.


"ඉදකිං රෙද්ද යාංතං වට පහක් කැරකැවුන්නෑ."


"වෙන්දට ඔය ගැටිය ගාවටම එනවලු. අද යංතං අඩියක් දෙකක්කත් උට්ට ආවෙ නෑ"


"ඒක බයිසිකලෙයක්යැ. හිරමන දණ්ඩක් වගේ එකහ්නෙ."



"මන්නං මේ මුංගෙ වදේට ගියෙ. අපරාදෙ සල්ලි. සටකජු ගොට්ටක් කෑවනං බඩහරි පිරෙනව"



සමහරු තමුං කරපු ගොංකම ළමයින්ගෙ පිට දාල බේරෙනව. මේ ආඩපාලි සේරම හිංදා අපෙ අම්මගෙ කේන්තියත් කේතලේ ලිපට පෙරලුනා වගේ නිමිල යනව. ඒ හංදා උන්දැත්


"මාත් මේ මූ කවදාකත් ඕව දැකල නැති හිංද එක්ක යන්න හැදුවෙ. එකාතකට නොගියෙක හොඳා එහෙනං"

කියලා මාව පෙන්නනව. මාත් මේ අපේ අම්මද වෙනිං කෙනෙක්ද කියල හිතාගන්න බැරුව උඩ බලනව.


මාරක ලිඳේ ලනුව ගිලලා විස්සෝපෙං එන මිනිස්සුගෙ ඔලුවට මරණ බය හලලා පොකට්ටෙකේ තියෙන කීයකට හරි කවියකිං තට්ටුවක් දාලා පිං ටිකක් විකුණගන්න හිතාගෙන විරිඳුකාරයා ආයිමත් විරිඳුවක් අඹරනවා. ඒ විරිඳුවෙ හැටියට විනෝදවෙන්න එක එකාකාරයෙ දේවල් බලබලා පිනට කීයක්වත් නොදී ඉඳලා කොයිවෙලේ හරි හිටිගමං මැරිල ගියොත් අපායෙ උපදින්නයි වෙන්නෙ. ඒ හංදා තනයක් අගිස්සෙ පිනි බිංදුවක් වගේ තියෙන ජීවිතේ තියෙන කාලෙ පිනට දෙන්න ඕනා. ඒ විරිඳුව ඇහුණාම තමුං කරපු පිනක් මතකවත් නැති අය ඉක්මන් පිනක් කරගන්න හිතලා තොරනෙ කාර්යාලෙට දුවනවා. එහෙම නොදුවන කට්ටිය අල්ලගන්න තව කාණ්ඩයක් ඒ කිට්ටුවට එනවා.


"කල්ලගන් කල්ලගන් කල්ල කල්ල කල්ල ගන්. තම්බ්පු කල්ල ගන්. ම්‍රිස් දාපුව තීනව නැතුව තීනව. කල්ලගන්න කල්ල කල්ල..."


රෝද දෙකක් හයිකරපු තේ පෙට්ටියක් විතර එකක් මිනිස්සුංගෙ ඇඟේ හැප්පි හැප්පී තල්ලු කරගෙන එනගමං කඩල කාරයෙක් කෑ ගහනව. අපෙ ආච්චිඅම්මා කුස්සියෙ කබඩ්ඩෙකේ දාල තියං ඉන්න තඩි බෙලෙක් පලඟාන විතර ලොකු පළඟානක් ඒ පෙට්ටිය මැද්දෙ කඩල පුරෝගෙන බලං ඉන්නව. ඒකට පැත්තකිං තොවිල් පන්දමක් විතර පන්දමක් වගේ එකක් පත්තුවෙනව.


මිනිස්සු කඩලකාරයව වටකරගන්නව.


"පාක දෙන්න"


එක්කෙනෙක් රුපියල් පහක් දික්කරනව. කඩලකාරයා රුපියල් පහ ඇදල අරං සරමෙ ඉස්සරහ ඔලොඟුවට දාගෙන හීනි ගොට්ටක් අතට ගන්නව. ඒකෙ අගිස්ස පැන්සලේ තුඩ තරං හීං. කට පැත්ත ඉදල් මිටකට වැඩිය මහත නෑ.

"ම්‍රීස් දාපුවද නැතුවද?"

උත්තරේ ලැබෙන්නත් කලිං කඩලකාරයා මේස හැන්දක් අරං ඒ ගොටුවට කඩල පුරෝනව. තම්බපු කඩල ඇටේකට ඒ ගොට්ටෙ බාගෙක දුරට වඩා යන්න බැරුව හිරවෙන හංදා කඩල ගොට්ට තුංපාරට පිරෙනව. සමහරු කඩල ගොටුවෙ අඩියෙං අල්ලගෙන ඉඳලා ගොටුව දෙකට මැදිං නැමිලා කඩල ටික බිම හැලෙනවා. ඒකෙං කඩලකාරයගෙ වෙළඳාම තවත් වැඩිවෙනව.


"ඉදකිං උගෙ කල්ල ගොට්ට. කල්ලෑට දායක් නෑ. පොල් කෑලි දෙක තුනද්දාල ඉතරයි. රුපියල් පහම්ම ගත්ත."



කඩල කාරයගෙ හීං ගොට්ටෙ වංචාවට අහුවෙච්ච අය ආඩපාලි කියනව.


A deceptive KG - වංචා සහගත කඩල ගොට්ටක්


කඩලකාරයගෙන් ඇතෑරෙන අය අල්ලගන්න ඉන්නෙ රටකජුකාරයා. රටකජුකාරයගෙ ලිපයි තාච්චියයි හින්දා එයාට රටකජු මැස්ස තල්ලු කරගෙන යන්න බෑ. ඒ වෙනුවට සවල්කාරයො තුං හතර දෙනෙක් යකඩ තහඩුවක් උඩ සිමෙන්ති කොට්ටෙක විතර කොන්ක්‍රීට් එකක් අනන තරං සද්දෙට හැන්දෙං රජකජු තාච්චිය කාල්ගාන ගමං


"කජේක් කජේක් කජේක්...ර්රටකජේක්"

කියලා කෑ ගහනව. ඒ සද්දෙට මේ නං ලෝකෙ අන්තිමටම ඉතුරුවෙලා තියෙන රටකජු ටික තමයි කියල හිතන ළමයි, මහ අය රටකජුකාරයව වට කරගෙන. චන්දරෙ මාමත් සාක්කුවෙං කොලපාට සල්ලි කොලයක් ඇදල අරගෙන 

"දායක දෙන්න"

කියල ඉල්ලනව. රටකජුකාරයත් දහයෙ කොලේ ඇදල අරගෙන තමුං ගාව තියෙන සුරුට්ටු පෙට්ටියට දාගන්නව. හැන්දෙන් කාල්ගෑම නවත්තල හැන්ද පුරෝල රටකජු අරගෙන දෙපැත්තට වනනව. එතකොට හැන්දෙ තියෙන හිල් අස්සෙං වැලි ටික හැලිලා රටකජු ටික හැන්දෙ ඉතුරු වෙනව. ඒ ටික වෙනම බෙලෙක් බාජනේකට දානව. ඉං පස්සෙ මාපටැඟිලි දෙකක් විතර මහත බෙලෙකේකෙයක් අරගෙන ඒකෙං දෙකක් බෙහෙත් කවරයක් විතර කඩදාසි කවරෙකට පුරෝනව. ආයිමත් ඇඟිලි තුඩුවලට අහුවෙන තරං රටකජු ඇට දෙක තුනක් කවරෙට දානව. කවරෙ අගිස්ස හීං තීරුවක් දෙකට නමල "ආහ්" කියල දෙනව.


"මෙච්චරද?"


චන්දරේ මාමා පුදුමවෙලා අහනව.


"නැත්තං තමුසෙ කියන්නෙ පිඟාන්ට දාල දෙන්නද"


රටකජුකාරයා හැන්ද උරුක්කරනව. අපි පස්සට වෙනව. අපේ අම්මත් ගිහිං තව රුපියල් විස්සක රටකජු ගෙනාවට පස්සෙ අපි හැමෝටම කන්න ඇතිවෙනව. 


"ඔව්වෑ වැලි තියෙනව. පොත්ත අයිං කරන්නෝනැ"

අපේ ආච්චම්ම කියනව. ඒ කීමට අපි රටකජු ටිකක් අල්ලට හලාගෙන අනික් අල්ල ඊට උඩිං තියලා තදකරලා කරකවනව. එතකොට රටකජු පියලි දෙක වෙංවෙලා පොතු ටිකත් ගැලවෙනව. ඉං පස්සෙ පොතු ටික අයින් කරගන්න ඒ ටික යංතං උඩ විසිකරන ගමං පිඹිනව. රටකජු පොතු වටේ ඉන්න අයගෙ ඔලු, මූණු, අතපය, සාක්කු අස්සෙ රිංගනව. ගෑනියෙක් අපේ ඇඟට කඩා පයිනව.  

"මොකක් කොරනවද? මයෙ හැට්ටෙයස්සෙත් ගියා සටකජු පොතු. අනෙයම්ප"

ඒ වගේ වෙලාවට තමුංගෙ වැරැද්ද පිළි අරගෙන සොරි කියන පුරුද්දක් අපේ ගමේ නෑ.

"ඉතිං අපි මක්කොරන්නද. අපි හිතල දැම්මෑ"


අපේ නැංදා පලවෙනි කස්තිරම අල්ලනව.


"තමිසෙ මොටදැ මේ ඉස්සරහිං ගියෙ. අර අරෙහෙං යන්න තිවුන්නැතෑ"

අපේ අම්මත් තමුංගෙ නෑනට උදව්වෙනව. ඒ වුනාට ඒවට උත්තර හම්බුවෙන්නෑ. රටකජු පොතු හැට්ටෙ අස්සෙ ගිය ගෑනු කෙනා හැට්ටෙ අස්සට පිඹ පිඹ මූණ පුප්පගෙන යන්න යනව. 

අපිත් මිනිස්සුංගෙ ඇඟේ හැප්පි හැප්පී වටේටම රටකජු පොතු විසුරුවන ගමං රටකජු ටික ඉවර කරනව. චන්දරෙ මාම විතරක් රටකජු නොකා ඉන්නව. කඩචෝරු කෑම ළමයින්ගෙයි ගෑණුංගෙයි වැඩක් හැටියටයි අපේ ගමේ සැලකුණේ. පිරිමියෙක් කඩචෝරු කෑවොත්, ගහකිං පළතුරක් කඩාගෙන කෑවොත් ඒක පිරිමිකමට අවනම්බුවක්. ඒ වගේ අවනම්බු විඳින්න කැමති නැති පිරිමින්ට වෙළඳං කරන්නත් කෙනෙක් එනව.


එයාගෙ ඉන හරියෙං බීම බෝතල් කේස් එකක් විතර ලොකු පැතලි පෙට්ටියක් තියෙනව. ඒක පටියකිං බෙල්ලෙ එල්ලලයි තියෙන්නෙ. ඒ පෙට්ටිය පුරෝලා බුලත් ගොටු හදලා. ඒ එක එක ගොටුවල එක එක පාටට පොල් කුඩු වගේ ඒව දාලා. තව පොඩි කුප්පි වගේකුත් පෙට්ටියෙ පැත්තක තියෙනව. ඒ සේරටම උඩිං පුංචි කූරක් තියෙනව. ඒකෙ අග ටෝච් බලුප් එකක් විතර ලොකු එලියක් පත්තු වෙනව. දුමක් නැතුව කහපාටට පත්තුවෙන ඒ එලිය හුළඟටවත් වැනෙන්නෙ නෑ. එයා ටොනික් මූඩි මැදිං හිල්කරලා කම්බියක අමුනපු වලල්ලක් අතේ තියාගෙන සැරිං සැරේ "ඉසල් සල්..... ඉසල් සල්" කියල හොලවනව. 

"අර කවුදම්මෙ"

මං අම්මගෙං අහනව.

"ඒ සාරවිට විකුණ්න මිනිහෙක්"

"අර පත්තුවෙල තියෙන එලිය මොකද්දම්මෙ?"

"මං දන්නෙකහ් නෑ. ගෙදර ගිහිං මහ එකෑං අහගනිං"

අම්ම වෙනුවට චන්දරේ මාම ඒකට උත්තරේ දෙනව.

"ඒ කාබයිට් ලාම්පුවනෙ"

චන්දරෙ මාමත් සාරවිටකාරයගෙං පාට පාට කුඩු පුරෝපු බුලත් ගොට්ටක් ගන්නව. සාරවිටකාරයත් ඒකට පුංචි කුප්පිවලිං තව මොනවද ජාති ටිකක් හලලා බුලත් ගොටුව චන්දරෙ මාමට දෙනව. අපි හැමෝටම ඒක බලන්න ඕනි වෙනව.


"පොඩි උන්ට ඒව හොඳ නෑ"


චන්දරෙ මාමා බුලත්ගොටුව කටේ දාගන්නව. 


"යන්ද ඒයි අන්නර පැත්තට. පොඩියෑයින්ට මොනව හරි පෙන්නන්නවත් දෙයක් තියෙද බලන්න."


චන්දරෙ මාමලෑ නැංදගෙ යෝජනාවට "හුම්" කියල චන්දරේ මාම බිමට කෙලපාරක් ගහනව. එතනිං ගිය මිනිහෙක් බිමට තියන්න ගිය අඩිය නොතියා සරමෙ පොට උඩට උස්සගන චන්දරෙ මාමට රවනව. එයාට බුලත්කෙල ඩිංගක් වදින්න ඇති. ඒ වුනාට ගමේ පිළිවෙලට චන්දරෙ මාමත් ඒ මනුස්සයට ඔරෝනව. දෙන්නට දෙන්න රවාගෙන අයිමත් තමුන් යන ගමන යනව.


තොරණෙ විරිඳු කියන මනුස්සයගෙ කීම ගනං ගන්නෙ නැතුව මිනිස්සු වෙනිං දේවල් බලන්න යද්දි අපිත් ඒ රැල්ලටම තල්ලුවෙලා තොරණිං දුරට යනව. තමුංගෙ නමත් එක්ක කියවෙන කවිය අහන්න මිනිස්සු නැතිබව දැනගෙන තොරණට ආදාර දෙන පෝලිමත් කොටවෙනව. 

Saturday, September 9, 2017

තොරණ හෙවත් Pandol-4




පොල දවසට ටවුමෙ ඉන්න සෙනග වගේ දහ දොලොස් ගුණයක සෙනගක් ටවුමෙ ඉන්නව. වෙනදට පාරෙ අයිං වෙලා පයිං යන මිනිස්සු පාර සම්පූර්ණයෙම්ම වහගෙන. වෙනදට එක හෝන් පාරෙං මිනිස්සුංව පාරෙං අතුගාල දාන වාහනවලට යංතං රෝද හතරට ඉඩ හදාගන්න ඇති වීරියෙං හෝන් එක පිඹලා මිනිස්සුන්ට වැඳ වැටෙන්න සිද්දවෙනව. ඕපීඩී එකේ බෙහෙත් පෝලිම වගේම පෝලිමක් නිව්ටම් පෙරේරගෙ තැබෑරුමේ ඉස්සරහ තියෙනව. ඒ කිට්ටුවම මිනිහෙක් සරමක් දනිහෙ ඉඳං පාතට ඇඳගෙන බිම බුදියගෙන දෙපැත්තට අත දික්කර කර මොනවද කියනවා. තැබෑරුමට යන මිනිස්සුත් ඒ මිනිහට හිනාවෙවී උඩිං පැනල යනව.


 බස් එකෙං බැහැපු මිනිස්සු හැමෝම අනිත් අයව තල්ලු කරගෙන තොරණ දිහාවට යනව. අම්මත් මගෙ වැලමිට ගාවිං අල්ලගෙන පුළුවං තරං ළඟට කිට්ටු කරගෙන ඉන්න හිංදා මගෙ අතේ වැලමිටෙං උඩ ටිකත් කැති මිට වගේ ඉස්සරහට දික්වෙලා තියෙන්නෙ. වැලමිටෙං නමාගන්නත් බෑ. ඒ මදිවට අම්ම ඉස්සරහට තියන හැම අඩියකම දුර යන්න මගෙ කොට කකුල්වලට අඩි දෙකක් තියන්න වෙන හංදා ඒ දෙක අතර මොනයම්ම හෝ ගස්ටනයක් ඇතිවෙලා අම්මට මගෙ කකුල පෑගෙනව. මිනිස්සුත් කලු කූඹි බිත්තිය දිගේ යනව වගේ දෙපැත්තටම යනව. ඒ හංදා හැම අඩි දෙක තුනකටම සැරයක් අසුර වේගෙං අපේ මූනට එන කෙනෙක් දැක්ක ගමං හැප්පෙන් නැතිව බේරෙන්න අම්මා මාවත් ඇදගෙන දකුණට හරි වමට හරි පනිනව. අම්මා වමට අඩියක් තියල බේරිච්චි ගමං ඉස්සරහට එන කෙනාගෙ බඩේ ඇනෙන්නෙ අම්මා කැති මිට වගේ උඩට අල්ලං ඉන්න මගෙ අත. සමහර වෙලාවට මාව දෙන්නෙක් අතර හිරවීම හන්දා අපේ අම්මා නැමති ඔරු කඳට මං නැමති කොල්ලෑවෙං අවහිර වෙනව. ඒ වෙලාවට අපේ අම්මා දෑත බදලා මාව අදින ඇදිල්ලට ඇද්දොත් මාදැලක් උනත් ඔරුව එක්කම ගොඩට විසිවෙනවා.


මේ සේරටම ඉහළිං ටවුම පුරාම තැනින් තැන කණුවල බැඳපු ලයිස්පීකර් රංචුව ටවුමෙ කඩවල්වල තියෙන බඩුමුට්ටු ගැන කියෝනව.


"මහා තොරණ් රාජෙයාට මේ සුභ පැතුම් ගෙන එන්නේ ඔරලෝසු කණුව අසල දිසානායක කඩේ ට්රේඩර්ස් සහ ඉස්ටෝස් වෙතින්. ඔබට අවශ්‍ය අනර්ඝ තත්වයේ හාල්, මිරිස්, තුනපහ, සහ සියළුම පැකැට් බඩු, ඉටිපන්දම්, ගිනිපෙට්ටි, කරවල, සහල් මැස්සන්, සඳුන්කූරු, සබන් වර්ග, රෙදි සෝදන කුඩු, බැටරි කැබලි, ඉන්දිම බීඩි සහ සුදු බීඩි, කැප්ටන් සුරුට්ටු, ශ්‍රීමත් මදන මෝදකය, බිස්ටල් සිගරැට්, කිරිපිටි ආදිය තොග සහ සිල්ලර මිලට ලබාගැනීමට මේ දැන්ම පියනගන්න දිසානායක ඉස්ටෝස්, ඔර්ලෝසු කනුව අසල" 



ඊළඟට පීකරෙන් ඇහෙන්නෙ ගෑණු කෙනෙක්ගෙ කටහඬක්



"යසවද්දන ඉලෙක්රිකල්ස්සායතනයේ තොරණ් රාජයාට ආසිරි පතන්නේ පැරණි බස්නැවතුම අසල හොරණ කඩයේ මුදලාලි මහත්මා, මුදලාලි මැතිණියත් කාර්ය මණ්ඩලයත් විසින්. නිවසට අවශ්‍ය හිරමණ, සැලි වලන්, මුට්ටි, කල, මැටි පහන්, බෙහෙත් පැදුරු ආදිය, පතල් කර්මාන්තයේ යෙදෙන ඔබට අවශ්‍ය ගැරුම් වට්ටි, ඉල්ලම් කූරු, පිචස්, උදලු තල, වැල් කූඩ, කොසු ලණු, කඹ, බාල්දි ආදියත්, තන්ගෝස් නූල්, බිලීකොකු, ඕනෑම වර්ගයක ඇන ආදිය මිලදී ගැනීමට ඔබ පිය නැගිය යුතු එකම තැනයි පැරණි බස් නැවතුම අසල හොරණ කඩය"


හත් අට දෙනෙක්ගෙ ඇඟේ වැදිලා තැලිලා, අම්මටම පෑගිලා වං කකුල රොටියක් වගේ වෙච්චි මාවත් ඇදගෙන අපෙ අම්මත් තොරණ ගාවට යනව. තොරණෙ යට කොටස මිනිස්සුන්ට වැහිලා උඩ කොටහ විතරක් මට පේනව. තොරණෙ තවම ලයිට් දාල නෑ. තොරණ ගාව පැත්තක තියෙන මඩුවෙ විතරක් බලුප්පෙකක් පත්තු වෙනව. ඒ මඩුවෙ පැත්තක කාඩ්බෝඩ් කෑල්ලක "කාර්යයාලය" කියලා ලියලා වහලෙ එල්ලලා තියෙනව. ඒක ඇතුලෙ මේසෙයක් උඩ පොත් වගේකුයි කලුපාට පෙට්ටියකුයි කැසට්ටෙහෙකුයි තියෙනව. යකඩෙක උලගහපු මයික්කෙකකුත් තියෙනව. අපේ ගෙදර රේඩිවේකෙ බුරිය රතුපාටට පත්තු වෙනව වගේ ඒ පෙට්ටියෙත් රතුපාට තිත් ටිකක් පත්තුවෙනව.



"මොන සෙද්දද්ද මංද. මෙච්චර ඇඳිරි වැහ්ලත් මේකෙ ලැයිට් දාන්නැත්තෙ"


"ඊයෙ ලැයිද්දාද්දි බච්චන වෙලාවත් පහූනාලු"


"අම්ප, මිනිස්සුන්ට එන්න කියල ලැයිද්දාන්නැතුව මක් කොන්නොවද මංද. තොර්ණ බලන්න වෙන්නෙ චෝට්ටෙක ගහල තමා"


මිනිස්සු තමුන්ට ඇති තරං ආඩපාලි කිව්වට පස්සෙ මිනිස්සු දෙන්නෙක් ඒ ගොල්ලංගෙ කර ගාවට විතර උස පිත්තල පානක් ගෙනත් කාර්යයාලය ඇතුලෙං තියනව. ඒත් එක්කම සරමකුයි අත් දිග කමිසෙකුයි ඇඳපු සිංහල වෙදමහත්තයෙක් වගේ කෙනෙක් මඩුව ඇතුලට ඇවිල්ලා මයික්කෙකෙං කතා කරන්න පටං ගන්නව.  තව 'සුවල්ප වේලාවකිං' තොරං රාජයා විදිලි ආලෝකයෙං බබලන්න පටං ගන්නවා ඇති  කියලා එයා කියනව. ආයිමත් පීකර රංචුව ටවුමෙ තියෙන කඩවල්ඔල ගෝනියක් ගානෙ, බැරල්ලෙකක් ගානෙ, වැලක් ගානෙ, රාක්කයක් ගානෙ, ලාච්චුවක් ගානෙ බඩුමුට්ටුවල වරුණාව කියෝනව. ඒ අතරෙ

"කකුල් සිදෙනොව"


"වඩාගන්නකො"



"අයිස්කීමක් ඕනි"



"සටකජු ඕනි"


ආදී වසයෙං කනිපිංදං කියන්න පටං අරගෙන එයිං එකකට එක ගානෙ කන ඇඹරීමක්, කකුල පෑගීමක්, කොන්දට ගුටියක් ආදිය ලබාගන්න මට පුළුවං වෙනව. කලවානෙ ඉස්කෝලෙ ගාවිං පටංගෙන වැද්දගල පාරෙ, ඉස්පිතාල පාරෙ, මතුගම පාරෙ අහුමුලුවල තියෙන හැම කඩේකම වග විස්තර පීකරෙං කියල ඉවර වෙනකං අපිත් "සුවල්ප වෙලාවක්" බලා හිටියට පස්සෙ ආයිමත් සිංහල වෙද මහත්තය වගේ මනුස්සය මඩුව ඇතුලට එනව. මයික්කෙක තියෙන කණුවට කට දික්කරලා කතා කරනව. එයා කියන විදිහට අපි සෑහෙන වෙලාවක් පුලපුලා බලා සිටි අවස්ථාව උදාවෙන්නයි යන්නෙ. පස්සෙ වෙලාවක තේරුම අහගන්න ඒ වචනෙ මං මතක තියාගන්නව.


"අද දින මෙම දර්සනීය තොරන් රාජයා විවුර්ත කිරීමට පොල්තෙල් පහන දැල්වීමට මෙම ඉස්තානයට සැපත්වන ලෙස පොලිස් ඉස්තානාදිපති ............. මහතාට, ග්‍රාම නිලදාරී ........... මහතාට......................................"


නිවේදකයා දිගටම කියාගෙන යනවා. ඒ විදිහට පුස්කැප් පිටුවක දෙපැත්තක් විතර කියවද්දි තඩි බඩගෙඩි තියෙන මිනිස්සු ඇවිල්ලා මඩුව ඇතුලෙ පිරෙන්න ගන්නව. ඉඩ මදි වෙච්ච අය දෙතුන් දෙනෙක් එලියෙත් පිරෙනව. නිවේදකයවත් පැත්තකට තල්ලු වෙනව. අන්තිම නමත් කියල ඉවර වෙනකොට මඩුව ඇතුලෙ ඉන්න අය අපි ආපු බස්සෙකේ සෙනග හිටියා වගේ හිරවෙනව. ආවතේවකාරයෙක් ඇවිත් ඉටිපන්දමක් පත්තු කරලා මඩුව ඇතුලෙ ඉන්න අයට දෙනව. ඒගොල්ලත් ඉටිපන්දම අරං පානෙ තිර එක ගානෙ පත්තු කරනව. මඩුවෙ ඉන්න සෙනග බාගයක් තරම ඉවරවෙද්දි පානෙ තිර සේරම පත්තුවෙලා ඉවරයි. අනික් අය පත්තුවෙන තිරේකටම ආයිත් පාරක් ඉටිපන්දම අල්ලගෙන ඇති තරං වෙලා ඉඳල හිත හදාගෙන යනව. තාමත් තොරණෙ ලයිට් පත්තු වෙන්නෑ. ඒ ගමන නිවේදකයා මයික්කෙකට කට තියනව.


"ඔව්. දැන් පොල්තෙල් පහන දල්වා අවසානයි. තොරණේ විදිලි ආලෝකය දැන් දැල්වෙනවා ඇති."


ඒත් තොරණෙ බලුප් පත්තු වෙන්නෑ. ආවතේවකාරයෙක් ඇවිල්ලා නිවේදකයගෙ කනට මොනවද කියනව. නිවේදකයත් සරම කැහැපොට ගහගෙන තොරණ පිටිපස්සට දුවනව. 


"මොන බඩකඩිත්තුවද්ද මංද"


"ඒකනෙ."

"මෙවුන්ට මේකෙ බලුප් ටික පත්තු කොරගන්න ඔයි තරං අමාරුද"


තොරණ බලන්න ආපු අය ආයිමත් කටවල් අරිනව. තොරණෙ පින්තූර කොටු පේලි අතරින් ටෝච් එලි දෙක තුනක් එහෙ මෙහෙ හෙලවෙනව. තොරණෙ මොකක් නමුත් අඩුවක් වෙලා ඒක හදන බව තේරුං ගත්තු තොරණ බලන්න ආපු අයත් ඒක හදාගන්න උදව්වක් හැටියට තමුංගෙ අතේ තියෙන ටෝච් පත්තු කරලා තොරණ දිහාවට අල්ලනව. 


"වෑර් සෝට්ටෙකක්ලු"


සමහරු වැඩේ බරපතල කරලා වටේට ප්‍රචාරයක් යවනව. තොරණ හදන එක්කෙනෙක් බුදුපිලිමෙට යටිං තියෙන නෙලුම් මල අස්සෙං ඔලුව එලියට දාලා බෙරිහං දෙනව.


"ඔය ටෝච් ලබ්බවල් මෙහෙට දික් කොරන්නෙපා ඕයි. එළිය මූනට වැදුනහං මෙලෝ ලබ්බක් පේන්නෑ"


මිනිස්සු ටෝච් නිමාගන්නව.


"මුන්ට උදව් කොරන්න ගියත් වැරදියි"


ටෝච් අල්ලපු අය මූණ බෙරි කරගෙන ටෝච් කිහිල්ලෙ ගහගන්නව. 


ටික වෙලාවකිං බුදුරැස්මාලාව පත්තු වෙනව. වැඩිවෙලා යන්න කලිං තොරනෙ අනික් කොටු ටිකත් පත්තුවෙනව. තොරණ ඉස්සරහ බිම කණුවල හිටෝල තියෙන කොටු බලුප් ටිකත් කහපාටට පත්තු වෙලා තොරණෙ පින්තූර ටිකට එළිය දෙනව. 


"සාස් සාස් සාස් සා............හක්"


තොරණ බලන්න අහිල්ල ඉන්න වයසක මිනිස්සු කරේ තියෙන සාලු අතට අරං ඔලුවට උඩිං වැඳගෙන සාදු කියනව. අපේ ආච්චි අම්මත් වැඳගෙන නමස්කාරය කියනව. 


"තොරං ඔල්ට වඳින්නෑ කියල උඹලෑ අම්මට කියහං මැණීකො"

අපේ අම්මා දැතිහුලහ නැංදට කියනව. උන්දැත් ඒක ආච්චි අම්මට කියනව


"අම්මෙ, තොරං ඔල්ට වඳින්නැහ්ලු. පංසලේ තියෙන එව්වට ඉතරලු වඳින්න ඕනි"


"ඉනඩුවයියාවයි මුම් මට පිනක් කොරගන්න දෙන්නැති හැටි."


ආච්චි අම්මා නැන්දට මෙත්වඩලා ආයිමත් ගාතා කියන්න පටං ගන්නව.


"ඔන්නොහෙ ඕනෙකක් කොරගච්චාවෙ"


නැන්දයි අපේ අම්මයි ආච්චම්මව නොමග යන්න ඉඩ අරිනව. 


බුදු පිළිමෙ වටේ තියෙන රැස් වලල්ලෙ බලුප් ටික ඉරි වගේ රවුමට කැරකෙනව. ඒ විදිහට දෙපැත්තටම සෑහෙන වෙලාවක් කැරකිලා මැද ඉඳං වටේට මාලු කොරපොතු වගේ එව්වා විදින්න පටං ගන්නව. ආයිමත් සැරයක් රවුමෙ පිට ඉඳං ඇතුලට තුංහුලස් වගේ එව්වා විදිනව. තුංහුලස් වටේට කරකෝනව. රවුම අටට බෙදලා කුඩේ කරකවනව වගේ කරකවනව. 


පහල තියෙන පින්තූර වටේ බලුප් පේලිත් එ් විදිහට එක එක රටාවට පත්තු වෙනව. ගැරඬි රංචුවක් පින්තූරෙ වටේ යනව වගේ දිලිසෙන්න ගන්නව. ඊළඟට දෙපැත්තෙ ඉඳං මැදට එන එළි ටික මැදදි හැප්පිලා දෙපැත්තට විසිවෙනව. ආයිමත් කොටුවක් ඇර කොටුවක් පත්තු වෙලා කොටු ටික දෙපැත්තට දුවන්න ගන්නව. මේ රටා ටික බලා ඉඳිල්ල බොහොම පොඩි වෙලාවකදි මට එපා වෙනව. ඒ වුනාට අනික් අය ගුණවර්ධන මාමා පත්තරේ බලන තරම්ම උනංදුවෙන් තොරණ දිහා බලං ඉන්නව. 


"සාහ් සාහ් සාහ් සා......හක්"


අපේ ආච්චම්මා දෙයියන්ට පිං දීලා වඳින අන්තිම වැඳිල්ල වඳිනව. 


නිවේදකයා සරම පාත දාගෙන හෙමිං සැරේ කාර්යයාලය ඇතුලට එනව. එයා මයික්කෙකට පිඹලා දෙතුං පාරක් තට්ටු කරනවා. ලයිට් කණුවක් ගානෙ බැඳලා තියෙන ලයිස්පීකර් රංචුවත් පොල්කටු දෙකක් හැප්පෙන සද්දෙං මුළු ටවුමටම ඇහෙන්න "ටොහ් ටොහ්" කියනවා. ඉං පස්සෙ නිවේදකයා මයික්කෙකෙං සෑහෙන වෙලාවක් කියෝනව. එයා කියන හැටියට 


සිදුවූ කාර්මික දෝසය නියා ඇතිවූ අපහසුව ගැන සංවිධායක කමිටුව කියන එක හැමෝගෙම්ම සමාව ඉල්ලනවා. මේ වගේ විසාල අම්ම මුත්තගෙ කාලෙවත් තිවිච්චි නැති තරං පුදුමාකාර ලස්සන තොරණක් හදන්න සෑහෙන විසාල සල්ලියක් වියදං වෙනවා. මැණික් වෙළඳ වියාපාරිකයින්, නගරයේ වියාපාරික වෙළද මහතුන් ආධාර දුන්න හින්ද තමයි මේ තොරණ හදාගන්න පුළුවං වෙලා තියෙන්නෙ. මේ තොරණ පෙන්නන්නෙ සල්ලි ගන්නැතුව නිකං.  ඒ වුනාට රටේ අනික් තැංවල තොරං පෙන්නන්නෙ වහගෙන. සල්ලි දෙන අයට විතරයි පෙන්නන්නෙ. එහෙම නැතුව මේ තොරණ සම්පූර්ණෙංම වහුං ඇරලා නිකම්ම පෙන්නනවා. කැමති කෙනෙක්ට ඕන්නැං මේ කාර්යාලයට ආදහරයක් දීලා තමුංගෙ නමිං කවියක් කියෝලා පිං සිද්ද කරගන්න පුළුවං. එ් විදිහෙ කවි කියලා රබං ගහන්න පුළුවං කෙනෙක් වන අසුවල් කිවිඳුංට මෙතැන් සිට මයික්ර පෝනය බාරයි.


කොණ්ඩෙ උරෙස්ස ගානට වවාගෙන සාක්කු බර ගානක් තියෙන දනිස්ස ගාවට දිග කමිසෙකුයි කලිසමකුයි ඇඳගත්ත කෙනෙක් කාර්යයාලයට ඇතුල්වෙනවා. එයා මයික්කෙක ගාවට කිට්ටු කරලා නිල් පාටිං රබාන ගහන ගමං මේසෙ දිහා බලාගෙන රතු පාටිං කවියක් කියනව. ඒ සද්දෙ පීකර වලින් ටවුම පුරාම ඇහෙනව.


"දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට්
  මුලු සිරිලක පරසිදු ඒ යසවද්දන ඉලෙක් ටිකල් 
දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට්
  හරි ලක්ෂණ තොරණක් මෙහි සාදා ලන්නෙය හැමකල්
දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට්
   සැම දෙනටම නොමිලෙම එය පෙන්වන්නෙය නැතිවම ලොල්
දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට්
   ඔබෙ ආදාරය දෙන්නට මෙහි ඉඩකඩ ඇත සැමකල්
දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දබක් ටොක්
  

වැඩිවෙලා යන්න කලිං කාර්යයාලය ඉස්සරහ නිව්ටම් පෙරේරගෙ තැබෑරුම ඉස්සරහ තිවිච්චි පෝලිමට වැඩි පෝලිමක්  හැදෙනව. හුඟක් වෙලාවට අම්මලා තාත්තලා සල්ලි දීලා පොඩි ළමයිංගෙ නං පීකරෙං කියෝනව. තව වැඩිකාලයක් ජීවත්වෙන්න බැරි තරං වයසක අයත් දිවියලෝකෙට ඇහෙන්න තමුංගෙ නම කියෝගන්න හැරමිටි ගගහ පෝලිමට රිංගගන්නව. විරිඳුකාරයගෙ උදව්වට කලිං හිටපු නිවේදකයත් එනවා. නිවේදකයා ආදාරය දෙන කෙනාගෙ නම අහල ලියාගෙන සල්ලි අරගෙන එයාගෙ නමයි විස්තරෙයි දීපු ගානයි පීකරෙං කියනව. 


"වැද්දාගල සිට පැමිණි ඩිංගිරි මැණිකේ උපාසිකා මාතාව තොරන් රාජෙයාට රුපියල් දහයකිං ආදාරයක් කන්නවා. ඇයටත් ඇගේ පවුලේ අයටත් නිදුක් නිරෝගී චිර ජීවනය පාත්තනා කන්නවා. ඇය නමිං මිය පල්ලොව ගිය සීලුම නෑදෑයින්ටත් මේ පිම්බලයෙන් සසර වසනා තුරු නිදුක් නිරෝගි චිරජීවනය පාත්තනා කන්නවා."


එතකොටම විරිඳු කාරයාත් රබානට තට්ටුවක් දාලා විරිඳුව පටං ගන්නව.


"දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දබටොට්ටොහ්
  වැද්දාගල සිට පැමිණිය ඩිංගිරි මැණිකේ අම්මා
  දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දබටොට්ටොහ්
  තොරණට ආසිරි පතමින් රුපියල් දහයක් දුන්නා
  දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට්
  ආයුස බල සැප සම්පත් තව තව ඇගෙ වැඩිවේවා
  දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දබටොට්ටොහ්
  මෙපින් බලෙන් නෑයොත් ඇගෙ නිවනට ගොස් සැනසේවා
  දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දට්ටොට්ටොට් දබක් ටොක්"

හමුදාවෙ ඉඳලා මැරිච්ච අයගෙ පවුල්වල අයත් මේ පෝලිමේ ඉන්නවා. විරිඳු කාරයත් ඒ අයට වෙනම රබං පදයක් ගහලා කවි දෙකක්ම කියනවා.

"දොහ් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට්
රට වෙනුවෙන් දිවිපිදු අයියා...
දොහ් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට්
සිහි කරයි සමන්මලි නංගී...
දොහ් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට්
අයියාගේ ගුණකඳ සිහිවී...
දොහ් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට්
දෑසෙහි කඳුලැලි නැංවේවී...
දොහ් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට්

දෙව්ලොව සිටිනා මගෙ අයියේ...
දොහ් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට්
ඔබ වෙනුවෙන් ආදාරය කරමි...
දොහ් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට්
මේ පින් මගෙ අයියට එවමී...
දොහ් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට් ටට්
මතු නිවනෙන් සැනසෙනු මැනවී...

ඒ කවිය අහගෙන අඬාගෙන යන ගෑනු කෙනා දැකලා අනික් අයටත් තමුංගෙ පවුල්වල මැරිච්ච අය මතක් වෙනවා. ඒ ගොල්ලොත් පෝලිමට එක්කහු වෙලා ලේන්සු ගැට ලිහන්න පටං ගන්නව.