Monday, July 10, 2017

තොරණ හෙවත් pandol - 1

"මේ ගමන වෙදමහත්තෙයෑ තොරන ගහන්නැහ්ලුද?"

කටත් ඇද කරගෙන පුවක් ගෙඩියක් කපන අපේ ආතා ඉස්තෝප්පුවෙ ඉඳං ඉන්න නිමල් අයියගෙං අහනව.

"ගහයි ගහයිඊඊ. ඔයියකා ඕක නොගහ ඉන්නෑ ආතෙ"

"තව ඉතිං මාසෙයක් හමාරකට වැඩිය නෑනෙවැ."

"ඒ මදෑ මිනිහා ඕක කොහොම හරි දවුඩලා අටෝල ගනියි ආතෙ. පුවක් කොට ටික හිටෝ ගත්තං පස්සෙ තොරං කෑලි ටික අමුල්ලා බලුප් ටික ඒක වටේට උලගහන එකනෙ තියෙන්නෙ"

"ගිය වංගියෙනං රූප කෑලි විසිගානක් තිවුන මාහිතේ."


"ඔව් මාහිතේ විසි දෙකද්ද කොහෙද?"

"බලුපුත් දාස් ගානක් තිවුන කියල අපේ පුතා එහෙම කිව්වෙ"

"එහෙනං ඉතිං. එකට එකක් හේත්තු වෙන්නම බලුප් එපෑ"

මේ වෙලාවට ගුනවද්දන මාමට කට වහගෙන ඉන්න අමාරුයි.

"චෑ....... මේ වෙදා ගහන තොරන නං කිසියම්ම කිසි කමකට නෑ. බලුප් උනත් බාගෙට බාගෙයක්ම පත්තු වෙන්නෑ. ආං ඒ වගේද කහවත්තෙ තොර්න."


තමුංගෙ තාත්තා නලාව පිඹින හැටියට නයා පෙට්ටියෙං එලියට එන්න මහ වෙලාවක් නොඑන බව දැනිලා නිමල් අයියා ඉඳං හිටි තැනිං නැගිටලා කඩේ ඉස්තෝප්පුව පැත්තට යනවා.

"හැබ්බෑට....."


අපේ ආතා ගුනවද්දන මාමට සපෝට් එකක් දෙනව. මිතුරු තොමෝ දුක සැප දෙකෙහිම පැවතී.


"එහෙනං මාමෙ. ගුරුගේ මුදලාලිගෙ තොර්න තමයි තොර්න. මා හිතේ කොළඹවහ්නෑ ඒ සා විසාල තොරනක්."


"අනිච්චං"

"ඔවූ... දැං මේ වෙදෑ තොරනෙ පුවක් කොට හතර පහකින්නෙ එක්කොම රඳා හිටින්නෙ. අරකෙ හිටවන්නෙ මයෙ මේ කකුලක් තරං හිටී එක්කොම යකඩ කඳං. එක කඳ හිටී මේ හරියෙ අර පාරෙනුත් එහා පැත්තෙ තරම දිගට"


ආතා සරමෙ ඔඩොක්කුවෙ තියෙන පුවක් ලෙලි ටිකයි කුරුටු ටිකයි දොරකඩ රඹුටං ගහ මුලට හලනව.

"කොටිම්ම බුද්ද පිලිමෙ හිටී කලවම්පංසලේ විහාර ගෙයි පිලිමෙ ඉතර. ඉතිං හිතාගන්නකො තොරනෙ රයිස්සෙක"


"ආ............"


"මං අර එක වංගියක් අපේ දූලෑ ගෙදර හිද්දි දූලෑ වදේ බැරිකමට ගියා කාරෙකෙං කහවත්තෙ තොර්න බලන්න. මං ඉස්සරහ සීට්ටෙකේ ගියෙ. මා හිතේ කහවත්තට හැතැක්මක් තරම දුර තියා තොරනෙ මුදුනෙ බුද්ද රූපෙ පේනව."


"අනිච්චං අප්පෙයි"


"ඒකට ගේන ලැයිට් ඇංජිම හිටී මේ ගේ ඉතර. බලුප් නං ඇති ලස්ස ගානක්."


"ඇත්තට........"



"තොර්න කිට්ටුවට ගිහිං නං ඒක බලන්න බෑ මාමෙ. බෙල්ල උලුක්කු වෙනව. මේ හරියෙ තොර්න තියේ නං පීටර ලෑ ගෙවල් හරියෙ ඉතර ඉඳං බැලුවං තමයි හරියාකාරව පේන්නෙ."


"ඒ තරං විසාලෙට හිටීද?"


"නැහ්නං මාමෙ. ඔය මනුස්සයනෙ මා හිතේ ලංකාවටම කෝටිපතිය."


මේ කතාවෙන තොරණ උප්පත්තිය ලබන හැටි බලන්න සෙනසුරාදා පොල දවස වෙනකං ඉන්න වෙනව. සෙනසුරාදා පොලට ගිහිං එක අතක බඩු මල්ලක් අරගෙන අනික් අතිං නංගිව කිහිල්ලෙ උලගහගෙන පොලෙං එලියට එන අම්මගෙ පස්සෙං තවත් බඩු මල්ලක් අරගෙන අනික් අතේ තියෙන කවරෙ තියෙන බොම්බයි මොටයි ටික බඩට පුරෝන ගමං මාත් බස් ඉස්ටෑන්ඩෙක දිහාවට එනව. ඒ එන ගමං වටපිට බලනකොට බස් ඉස්ටෑන්ඩෙකේ කෙරෝලකට වෙන්න හිටෝපු උස පුවක් ගස් දෙක තුනකුත් ඒවයිං උසම එකේ මුදුනෙ හයිකරපු බෞද්ධ කොඩියකුත් මට පේන්න තියෙනවා. ඒ එක්කම කහපාට ඉටි රෙද්දක ඇඳපු දැන්වීමකුත් කොහු ලනු පොටවල් හතරකිං ඒ පුවක් ගස්වල ගැටගහලා තියෙනවා.



මේ දැන්වීම කියවන්නයි පුවක් කොට ගාන ගැනගන්නයි මට අතේ තියෙන කවරෙං බොම්බයි මොටයි කෑම නවත්තලා විනාඩියක් විතර බලං ඉන්න වෙනවා. ඒ අතරෙ,


"කොලුවෝ.. ළමෙයෝ.... යකෝ... බූරුවෝ... හකරෝ.... ගල්බිල්ල වගේ බලා ඉන්නෙ.... මෙහෙවර.... තෝ මොකද්ද ඔය කොරන්නේ"


ආදී වසයෙං මට කියන සේරම නංවලිං අඩගහන්න අම්මට සිද්ද වෙනවා. මුලු බස් ඉස්ටෑන්ඩෙකේම ඉන්න මිනිස්සු මේ නං බර ගානකිං හැදින්වෙන අරුම පුදුම ලමයා දිහාත්, ඒ ළමයව දක්කන අම්මා දිහාත් බලනවා. අන්තිමට මාව‍ හරි සිහියට ගන්න බඩුමල්ලයි නංගිවයි දෙන්නම අරගෙන ආපහු ඇහිල්ලා මගෙ දනිස්සට පයිං එකක් ගහන්න අපෙ අම්මට සිද්ද වෙනවා.


පහුවදා හවස ආතගෙයි ගුනවද්දන මාමගෙයි කෙබර මඩුව මැද්දට ඒ විස්තරේ අතාරින්න මට පුළුවං වෙනව.


"ආතේ අන්න තොරණ ගහනව කියල පුවක් කොටං ටිකක් හිටෝල තීනව ඉස්ටෑන්ඩෙක ගාව අයිනෙ"


"උඹ කොහොමද්දන්නෙ"


" මං දැක්කනෙ පුවක් ගස් දොලහද්ද කොහෙද හිටෝල තීනව. ඒකෙ හුගක්ම උස පුවග්ගහේ මුදුනෙ බවුද්ද කොඩියක් ගහලත් තීනව. ආයි ඉටිකොලේක ලියපු දැන්නීමකුත් තියෙනව. මේ යසවර්දන ඉලෙක්ටිකල් කියල කෙනෙක්ලුනෙ තොරණ හදන්නෙ. වෙදෙක් නෙමෙයි"


"යසවර්දන කියන්නෙ වෙද මහත්තෙය තමා. ඒ මිනිහ ඇර වෙන කවුද තොරං ගැහිල්ල දන්නෙ වෙන"


"එයා වෙදකං කොරන සල්ලි ඔලින්ද ආතෙ තොරං හදන්නෙ?"


"ඒ යකාට වෙද මහත්තයා කිව්වට මිනිහ දන්න වෙදකමක් නෑ. ගෙවල් වෑල්ඩිං කොරන එකනෙ මිනිහෑ රස්සාව"


"එහෙනං ආතෙ එයාට වෙද මහත්තය කියන්නෙ?"


"ඒක උඹ ගිහිං ඒ මිනිහෑංම අහපං."


ආතා මාව එලෝගන්නව. ඒ වුනාට සතියක් ගානෙ පොලේ යන ගමනුත් ඒ අතරෙ සමහර දවස්වලට අම්මටයි, නංගිටයි, මටයි සැරිං සැරේට කැස්සටයි ඇදීමටයි බෙහෙත් ගේන්න යන ගමනුත් මං තොරණෙ විස්තර ගෙනැත් ආතගෙ කනේ තියනව.


"දැං හරහටත් ලීත් බැඳල ප්‍රස්තාරෙයක් වගේ"


"පිටිපස්සෙනුත් කනු හිටෝලා දෙපැත්තටම ලී බැදලා. මිනිස්සු ඒවෑ නැගල වැඩ."


"මුදුනෙම්ම බුද්දරූපෙයක් එල්ලලා. ඒක සුදු රෙද්දකිං වහලා. යට හරියෙ කකුල් දෙක ඉතරක් පේනව"


"එක පින්තූරෙයක් එල්ලලා. ඒකෙ කොණ්ඩෙ බැදපු මිනිහෙක් වතුරෙ පීනනව. සාරියක් රෙද්ද වගේ ඇඳලා බොඩියකුත් ඇදපු ගෑනියෙක් ඒ මිනිහෑ පිටේ නැගල ඉන්නව"


"තොරං ඔල එහෙම පින්තූර එල්ලන්නෑ. බොරු නොකිය පල යන්න"


ආතා මාව එලෝනව. ඒ වුනාට මං ඊළග සතියෙත් වාර්තාව අරං එනව.


"තොරණෙ පින්තූර එල්ලල ඉවරයි. දැං බලුප් හයි කරනව."


"බලුප් හයිකරල වියරයි. දැං මිනිස්සු වැඩ කරන්නෙ තොරනෙ පිටිපස්සෙ. ඒ පැත්ත පලාතට අනික් ඈට යන්න දෙන්නෑ."


තොරණ හදල ඉවරවෙලා තවත් දවස්ගානක් යනකං ඒ මිනිස්සු තොරණ පිටිපස්සෙ වැඩ කරනවා. මේ අතරෙ පොල පිටිපස්සෙ පොලට එන ලොරි නවත්තන පිට්ටනිය වගේ ටිකේ තව මිනිස්සු වගයක් දිග ලැලි වගයක් එකට එක හේත්තුවෙන්න රවුමට තියලා තවත් මොකද්ද එකක් හදනවා. මං ඒ විස්තරෙත් ගෙදර ඇවිල්ල ආතට කියනව.

“ආතෙ අර පොලේ සිරිපාල ආතෑ ලොරිය එහෙම නවත්තල තියන හරියෙ මිනිස්සු කට්ටියක් එක්කහු වෙලා දිග ලැලි ටිකක් වටේට හිටෝල ඉස්පංචියක් වගේ එකක් හදනොව.“


“මොන ඉස්පංචියද්දැ“

“අර රැලි රැලි තියෙන කොලෙයක් අලෝපු ජාතියක් තියෙන්නෙ. නිකෝඩහන්දියෙ දරුමසේන මාමෑ කඩෙත් තියෙන්නෙ. අර මිනිස්සු කහට බොද්දි එහෙම කන්නෙ. ආං ඒ වගේ විසාල එකක් අතන හදන්නෙ. සෑහෙන දිග ලැලි ඔලිං. අපේ ගෙදර කුස්සියෙ දොරේ ලැලි වගේ හත්තට සැරෙයක් දිගයි එයිං එක ලැල්ලක්“


“අනේ මට තේරෙනේකහ්නෑ උඹේ ඔය කියුං“


ආත මාව අහක දානව.


තොරණ පටං ගන්න තව දවස් දෙක තුනක් තියලා ටවුමෙ වහල දාලා තියෙන කඩ දෙකක් ඉස්සරහ ඉටිකොළවල ලියපු දැන්නීම් දෙකක් තියෙනවා.


අඟහරු ලෝකෙන් පැමිණි කුරුමිට්ටන්ගේ සංදර්ශනය
ජුලි මස 12, 13, 14, 15 සහ 16 දින මෙම ස්ථානයේදී පැවැත්වේ


අනික් කඩේ ඉස්සරහ තව රෙද්දක ලියපු දැන්නීමක් තියෙනව. ඒ දැන්නීම ලස්සන වෙන්න තරු, මල් එහෙමත් ඇඳලා.

ඉන්ද්‍රජාල මැජික් බලයෙන් 
අත පය, කඳ නොමැති හිසක් කතා කරයි.
ජුලි මස 12, 13, 14, 15 සහ 16 දින මෙම ස්ථානයේදී පැවැත්වේ


මේ විස්තරත් ආතට නොකියා ඉන්න එක හරි නෑ. ඒ හංදා ආතා හැන්දෑ වරුවෙ ඇඳ උඩට වෙලා සැරිං සැරේ හෝන් ගහන ගමං නිදාගෙන ඉන්න වෙලාවට මං ආතව ඇහැරෝනව.


"ආතෙ ආතෙ... මේ ගමන තොරං දවසට අඟහරු ලෝකෙං කුරුමිට්ටොත් එනවලු."


"අනෙප්පලයං යන්න කෙබර නොකිය"


"බොරු නෙමෙයි. අර පැසං සුනිල් මාමෑ කඩේට එහාපැත්තෙ ජෑටිං මාමෑ කඩේ තිවුණ තැනට ගෙන්නනව කියන්නෙ. දැම්මම බෝඩ් හිටං ගහල"


"අඟහරු ලෝකෙං කොහොමද බං කුරුමිට්ටො ගේන්නෙ. යංතං හඳට යන්නප්පුලුවං ඇමරි කං කාරයන්ට ඉතරයි."


"ආයි ඒ ඉස්සරහම හොරණ කඩේ ඔලුවක් කතා කොරනව පෙන්නනවලු."


"ඔලුවෙං මිසක් ඉතිං *** කතා කොරන්නයැ."


"අත පය, කඳ කෑලි නැති මිනිහෙක්ගෙ ඔලුවක් ඉතරක්නෙ කතා කොන්නොව කියන්නෙ"


"නාවලවත්තෙ කට්ටඩි ළමයෑ තාත්තනං මිනී ඔලු කතා කෙරෙව්ව ඉස්සර. ඔතනත් එහෙනං එහෙම වෙන්නැති. පළෙයං යන්න මට ඩිංගක් ඇහැ පියාගන්න දීල"


ආත මාව ආයිමත් එලෝනව.


*******************************************************************************

ලොකු අය කවුරුවත් තොරණ බලන්න යන්න කැමකි බවක් පෙන්නන්නෑ. හැමෝම ඒක පටවන්නෙ පොඩි ළමයින්ට.


"මුංගෙං කරදරේ බේරිල්ලක් නෑ. පස්සෙ මුංගෙ මහ එකා කිව්වා අන්තිම දාසට යං කියල"


චන්දරෙ මාමලෑ නැංදා අපේ අම්ම එක්ක දොලේදි කියනව.


"ඒක තමා, මේ මූටත් යන්නම ඕනි කියල නහින්න හදනොව. පස්සෙ මුංගෙ තාත්ත දුන්න දෙකක් වේවැලෙං. දැන්නං මීක් කියන්නෑ"

අපේ අම්මත් කියනව. ඒ කියන ගමංම තොරණ බලන්න යන දවස් ගැනත් කතාවෙනව.


"අන්තිම දාසට ඉස්සෙල්ල දාසෙ යං අක්කෙ. අන්තිම දාසට සෙනග වැඩියි."


"ඔව්වොව්. මුලිම්මුලිං දවස්සොල බලුප් එක්කොම පත්තු කොරන්නැහ්ලු."


ඔය විදිහට කතා කරගෙන අහලපහල ගෙවල් තුන හතරක අය එක්කහු කරගෙන අපේ ගං මණ්ඩියෙ හැමෝම එක දවසෙං තොරණ බලන්න යන්න කතාවෙනව.






Sunday, July 2, 2017

කෙල්ලො පස්සෙං යාම හෙවත් following girls

"අපි ඉතිං ජීවිත කාලෙම මාන්සිවෙන්නෙ ළමයින්ගෙ දෑස පාදන්න තමයි."

ළමයිංගෙ දෑස් පාදන එක මෝය කට මැද්දෙ පොල්වලක් කපනව තරං අමාරු බවක් පෙන්නන ගමං හුඟක් ගුරුවරු ගුරුවරියො එහෙම කියනව මට ඇහිල තියෙනව. ඒ වුනාට ඒක අමූලික අසත්තක ටොං පචයක් බවට තේරුං ගන්න අපට මහ කාලයක් ගියෙ නෑ. කක්කුස්සි වලකට උඩිං කොන්ක්‍රීට්ටෙක දැම්ම වගේ අපේ දෑස් වහල තිවුණු අන්ධකාරෙං අපිව මුදෝලා අපේ දෑස් පෑදුවෙ අපේ බට්ටා. මාසයක්වත් නොතිබිච්චි බ්‍රොයිලර් වර්ගයෙ ලව් එහෙකිං පස්සෙ ලව්වෙකක් කරලා නවත්තපු අයියෙක් තත්වෙට ආපු බට්ටව දැක්කම අපේ ඇසුත් ඇරුණා. පහේ පන්තියෙ එකෙක් තරං පෙනුම ඇති බට්ටටත් කෙල්ලෙක් කැමති උණානං අපි තවදුරටත් පරක්කු වැඩි නැද්ද කියලා අපිට හිතුනා. ඒ හංදා අපි දෙකට නැමිලා බෙල්ල හරෝලා අපේ දිහාම බලලා "ඇයි අපි කලුද" කියලා හිතුවා. අන්න එතකොට අපේ ඇස් ඇරුණා.


"නෙදකිං"


අපේ ඔලුගෙඩි සේරම එක වල්ලෙ පොල් වගේ. සේරම කපුටු කූඩු. හැබැයි බුතලයගෙ කොන්ඩෙ වෙනම විදිහක්. උගෙ කොණ්ඩෙ විතරක් පැත්තෙං බැලුවහම සින්බෑඩ්ගෙ වගේ. අපේ කොණ්ඩෙ ඔලුව වටේට ගොයං කොලයක් වගේ තියෙද්දි බුතලයගෙ කොණ්ඩෙ ඉස්සරහිං උඩට නමල ආපස්සට අරං කොන්ක්‍රීට් දැම්ම වගේ ගල්ගැහිල හිටින්න හදල. අපි වලහැඩි වගේ ඉඳිද්දි ඌ විතරක් අපිට ද්‍රෝහි වෙලා කියල අපිට තේරුණා. අපි වහාම ඒ වරද හරිගස්සගන්න හිතුවා.

මෙතන ගොයං කොල දෙකක්ම තියෙනවා


අපි වෙනදට කොණ්ඩෙ කපනව කියන එකෙන් අදහස කලේ ගමේ තියෙන බාබර සාප්පුවෙ හංකඩ කතුරෙං කොණ්ඩෙ අල්ලලා උගුල්ලවගන්න එක. පන්සල ගාව බාබර සාප්පුවෙ සිරිල් කොණ්ඩෙ කපන ක්‍රමේට දැං කාලෙ කොණ්ඩෙ කපනවනං ඊට කලිං ඔලුව හිරිවැටෙන්න බෙහෙත් විදින්න ඕනැ. පනාවෙ ඝනකමට කොණ්ඩෙ මට්ටං කපන ගමං

"මේ ළමයෑ කොණ්ඩෙ ඝනකං වැඩියි. ඇට්ටර ඇති හරී.............යට ඒකයි. කතුරත් හංවෙනව මේ වැඩෙං."

කියල කතුරෙ මැද දෙමං හන්දියෙ පැටලිච්චි කෙස් වල්ලක් අමු අමුවෙ ඇදල දානව. එයිට පස්සෙ කන දෙපැත්තෙයි බෙල්ලෙයි කෙස් ටික දැලිපිහියෙං ගාන්න ගිහිං

"ඔය ඉතිං හෙල්ලුවනෙ"

කියලා කන දෙපැත්තයි, බෙල්ලයි ප්ලාස්ටර් ගහන්න වෙන තරමට කපා දානව. දෙමව්පියන්ව සන්තෝස කරන්නයි ගුරුවරුංට අල්ලගන්න ලේසිවෙන්නයි ගෙදර පොල්තෙල් බෝතලේ ඉක්මනට ඉවර කරන්නත් ඕන හංදා කොන්ඩෙ ඉස්සරහිං අවිච්චි පෙඳෙයක් වගේ කොටසක් පීරන්න කියලා ඉතුරු කරනව. මගෙ කොණ්ඩෙ අගිස්ස එහෙම ඉතුරු කරහම කෙස්ගස් ටික ඉදලක් වගෙ විහිදිලා ගිහිං මගෙ ඔලුවෙ පැත්තක් පැලවෙලා වගේ පේනව. ඒ ටික පැත්තට පීරලා හදාගන්න තට්ටෙ ගෑවත් බෑ කියලයි සිරිල් කියන්නෙ. ඔය විදිහට කපන කොන්ඩෙ තව මාසයක් විතර යනකොට ආයිමත් වැවිලා ඔලුව වටේ සමානව බෙදිල ගිහිං අපේ ඔලුගෙඩි පැහිච්ච පොල්ගෙඩි වගේ වෙනව. ආයිමත් ඉතිං පනපිටිං කෙස් ඉගිල්ලීමේ කටයුත්තට යනව.


ඒ කොණ්ඩෙ කැපිල්ල කොලුකමට ගැලපෙන්නැති තැන අපි බාබර් සාප්පු අතෑරලා ටවුමෙ තියෙන සැලුන්එකට ඇදුනා. සැලුන්නෙකේ පෝලිම ඉඩ මදිවුනහම පාර දිගෙත් පෝලිමේ හිටියා. පොල්ගෙඩි වගේ ඔලුගෙඩි එක්ක සැලුන්නෙකට ගිය අපි උඩිං ඉතුරුකරලා වටෙං කොට කරපු කූඤ්ඤ වගේ ඔලුගෙඩි එක්ක එලියට ආවා. අපේ අමුතුම කොණ්ඩ කැපිල්ල දැකපු මව් දෙමව්පිය නෑදෑ සනුහර අහල පහල ගුරු දෙගුරු කියන අටවනක් පිරිස අපේ ඉහටිය කන්න පැන්නා.


"ඉලන්දාරිකම ඉහට ගහල. මුං හිපියො වෙන්නද කොහෙද යන්නෙ"


"ඉවරයි. මුංව කීකරුකමට හදාගන්න බැරියුනානෙ. දැං ඉතිං ගමේ කෙල්ලෙක් තියා නාකි ගෑනියෙක්කත් පාරෙ ගිහිං වියරයි. මුන්ට විසේ ගහලනෙ ඉහට"


ඒවට කීකරු වෙනවට වඩා අපේ කොණ්ඩෙ කීකරු කරගන්න එක අපිට ගැටළුවක් වෙලා තිබුනෙ. ඒකට පිලියමක් විදිහට බුතලයා ගාන කොන්ක්‍රීට් ආලේපෙ තියෙන කඩවල් හොයාගන්න අපිට පුළුවං උනා. දොදොලක් වගේ ලෙලදෙන පුදුමාකාර පුසුඹක් තියෙන ජෙල් කියන ජාතිය ගන්න මාලුපාං දහයක් කැප කරන්න අපිට සිද්දවුනා. ඒ කැපකිරීම අපතෙ ගියෙ නෑ. ජෙල් තලියක් ගෑවම උණ පඳුරක් උනත් ඕන හැඩේකට නමලා තියන්න පුළුවං කියල අපිට තේරුණා. වරුනා උගෙ කොන්ඩෙ දෙකට මැදින් බෙදලා දුවනකොට උඩ විසිවෙන කොණ්ඩ පලු දෙකක් හදාගත්තා. මාත් මගෙ කොණ්ඩෙ වමට හරෝල පීරුවා. වෙනදට කලාමැදිරිය කාපු ගොක් අත්ත ඉහිරුණා වගේ දිගෑරෙන මගෙ සුලිය වටේ කෙස් ටිකත් යහමින් ජෙල් ගාලා දෙකට නමලා අඹරලා වම්පැත්ත බලා යන කෙස් ගංගාව අස්සට රිංගවලා තලලා මට්ටං කරහම මගෙ කොණ්ඩෙට ටිංටිංගෙ තිවුනු නෑකම නැතිවෙලා ගියා.

ටිං ටිං


ඔලුවෙං පහලට බහිද්දිම තව අඩුපාඩුයි. ඇඳුං මහන තැනිං කමිසෙ මහල දෙනකොට කමිසෙ පිටේ ඉතුරු කරල දෙන ඉරි දෙක හොයාගන්නවත් බැරි විදිහට ඉස්තිරික්කෙ විසින් මකා දමලා කියල අපිට තේරුණා. ඒ නැතිවෙච්චි අයිතිය දිනාගන්න අපි ආපහු ඒ ඉරි දෙක තිවුණු විදිහටම නමල මැදලා හන ගැහුවා. සමහරු පරණ ඒවට හරියන්න කමිසෙ අටට නමලා පිට මැද්දෙ අටපට්ටං මකුලු දැලක් හැදෙන්න මැද්දා. 


කලිසමෙං තුනටියට බහින්න ලැබුනෙ නෑ. කලිසම එහෙම පිටිම්ම සරමක් වගේ වෙලා කියල අපිට පෙනුනා. ඉස්කෝලෙ මහත්තුරු අඳින ජාතියෙ මහත්තය කලිසං අඳින එක නාකි පාටට අපිට පෙනුනා. අපි ඇඳුං මහන තැන වෙනස් කලා. තැන වෙනස්වුනත් එක්කම අපේ යටිකයට අලුත් හැඩයක් ලැබුනා. වෙනදට කලිසමේ රෙද්දත් ඇඟත් අතරිං තව කෙනෙක්ට හිටගන්න තරමට ඉඩ තිවුන කලිසමේ උඩ කොටස අපි පොඩිකාලෙ ඇඳපු කලිසමක් තරං පොඩියට මැහුනා. ඒ කලිසමේ ඉන තුනටිය ගාවට ගන්න දරුණු කිරිපනු රෝගියෙක් දඟලනව වගේ දඟලන්න අපිට සිද්දවුනා. කාසියකට උඩිං කඩදාසියක් තියලා කාසිය අච්චු ගහගන්නව වගේ ඕන නං කාටහරි කෙනෙකුට අපේ කලිසමට උඩිං බලලා ශරීරාංග තිතටම ලකුණු කරන්නත් පුළුවංකම තිබුනා.


කලිසමේ දනිස්සට පහලිං කොටහ එයිට උඩ කොටහෙ හතුරෙක් වගෙයි හිටියෙ. උඩ ටිකටත් හරියන්න පහල ටික බුරුලට තිබුණා. කලිසමේ අඩියම හරිය සපත්තුව වහගෙනම යන තරං ලොකුවට තිබුණා. ඔලුවෙං හිටගෙන අත්දෙකෙං ඇවිදින කෙනෙක් හිටියනං. ඒ කලිසමේම යටි පැත්තෙං කකුල්දෙක දාලා අඳින්න පුළුවංකම තිබුණා. මේ අරුම පුදුම කලිසමත් ගුරුවරුංගෙං, ගෙවල්වල අයගෙං, අහල පහල අයගෙං සෑහෙන අවලාද ඇහුවා.


"මුංගෙ තට්ටං මැස්සො බීලා. කකුල්ඔලට බරව හැදිලා"


"මිනිහට කලිං කලිසමේ අඩිය යනවා"


වෙනදට සපත්තු දෙක රතු ලැටරයිට් පස, කලු පැහැති ලෝම පස ආදී පස් වර්ග වලිං ඕනෑම එකක නියැඳියක් ගන්න තරං උඩ යට දෙකම පෝසත්ව තියාගත්තත් කොල්ලෙක් වසයෙං සපත්තුව හාප්සීට් එකක් තරං සුදට තියාගන්න ඕන වෙනව. ඒ හංදා අපි වැරදිලා හරි අපේ සපත්තුවක් යන්තමට හරි පාගන එවුන්ට දෑත බදලා කොන්ද හරහා යන්න සැලකුවා.


පොත් බෑග් එකේ පොත් දාගෙන පිටේ එල්ලගෙන යාම බාලාංස පන්තියෙ වැඩක් තත්වෙට පත්වුනා. අපි කොල්ලො වසයෙං පොත් ටික අතේ තියාගෙන යන්න පුලුවංකම හදාගත්තා. වෙනදට පිටු එකසිය හැටේ පොත්වල ලියපු අපි පිටු අසූවෙ පොත් වලට තැන දීලා අල්ලට ගැලපෙන පොත් කට්ටලයක් හදාගත්තා. පන්තියෙ ඉඳගනිද්දි වුනත් පුටුවට ලේන්සුවක් එලලා ඉඳගැනීමෙං කලිසමේ පස්ස පැත්තේ සාක්කුවල කුණු ගැවීම නවත්තගත්තා. පුටුවල ඇන්දට හේත්තු නොවී බංගුවෙ ඉඳගත්තා වගේ ඉඳගත්තම කමිසෙ පොඩිවෙන එකත් වලක්වගන්න පුලුවං වුනා.


වෙනදට බස් එකේ අැතුලෙ සීට් එකක් ඉඳගන්න පොරකාපු අපි බස් එක අද්දනකොට දුවලා ගිහිං පුට්බෝඩ් එකේ එල්ලෙන්න පුරුදු වුනා. තනි අතිං පුට්බෝඩ් එකේ එල්ලිලා අනික් අතෙං පොත් ටිකත් අතේ තියාගෙන පුට්බෝඩ් එක පිසගෙන හමායන හුළඟට ඔලුව ඇල්ලුවහම තරුණ ජවය අපේ කෙස්ගස් අස්සෙං ගලාගෙන යද්දි බස් එකේ කොන්දොස්තර වෙලා හිටිය පියසේන මාමා බලියන්න පටංගත්තා.


"තමුසෙලා පුට්බෝට්ටෙක පල්ලෙ වැටිලා මැරුණහං පස්සෙ අපිට තමයි පොලිසි යන්න වෙන්නෙ"


"අනේ ලමයිනෙ පිංසිද්ද වෙයි දොරෙං උඩට වෙනවලකො"


ඉස්සරහ දොරෙත් පිටිපස්සෙ දොරෙත් අපි වගේ තරුණයො දුසිං දොලහක් විතර එල්ලගත්තු බස්සෙක මූනෙ පැත්තක් ඉදිමිච්ච මිනිහෙක් වගේ වමට ඇලවෙලා පාරෙ යද්දි අපිට ඉහළ පන්තිවල අයියලා අපිට ඉඩදීලා බස්සෙක ඇතුලට ගිය කාරණාව හොයාගන්න අපේ ටිකිරි මොළ ටිකට තව සති ගානක් ගියා. ඔව්, ඒ අයියලා අපේ පන්තිවල හිටපු ගෑනු ළමයි බස්සෙක ඇතුලෙ ඇදගෙන වැටෙයි කියලා ඒ අයට පිටිපස්සෙං හිටගෙන ආධාරක සපයාගෙන හිටියා. සමහර වෙලාවට ඉස්සරහ පැත්තට වැලමිටෙං ආධාරයක් දීගෙන හිටපු අයත් හිටියා.


අපි අපේ අඩුපාඩු සම්පූර්ණ කරගෙන තම තමන්ට ගැලපෙන අන්දමේ ගෑල්ලමයි හොයන්න පටං ගත්තා. වැඩි කලක් නොගිහිං අපේ වරුනාට කොණ්ඩෙ බොක්කට් කපාපු නංගියෙක්ගෙ ආස්සරේ ලැබුණා. උං දෙන්නට වැඩිය මුණගැහිලා කතා කරන්න තැනක් තිබුණෙ නෑ. ඒ හංදා දෙන්නා අතර පණිවිඩ හුවමාරුව කෙරුණෙ තවත් කීප දෙනෙක් හරහායි.

උගේ කෙල්ල මුලිම්ම කලේ වරුනගේ ඇඟිලිවල ගාගෙන හිටිය කියුටස් ටික මකන්න අණ දීම. ඒකට ඕනැකරන තිනර් වගේ ජාතියකුත් ඒ නංගිම අපිට එවලා තිවුනා. වරුනගේ අමු තිත්ත කුණුහබ්බ වරුසාවක් මැද්දෙ අපි ඌව හතර මුල්ලෙං අල්ලගෙන උගේ නියපොතු ටික සුද්ද කෙරුවා. ඊළඟට වරුනගේ කරේ තිබුණු සුදු යකඩ මිනී ඔලුව තියෙන චේන්නෙක ඇතුළු අනික් නූල් කෑලි, පෙන්ඩන් එක්කොමත්, අතේ බැඳලා තිවුණ පටි, නූල් ආදී එක්කොමත් අපි ලව්වා ගලෝලා ඒ නංගිගෙ බාරෙට ගත්තා. කෙල්ලො කවුරුවත් ඒ වගේ එව්වට කැමති නැතුව ඇති කියලා හිතලා අපිත් අපේ ගාව තිවුණු ඒ වගේ සුකුරුත්තං සේරමත් ගලෝලා අහක් කරගත්තා. ඊළඟට වරුනගෙ කොණ්ඩෙ මැදිං නොබෙදා පැත්තට පීරන්නත් නියෝගෙ ලැබුණා.


"ඒ අහවල් එක ඇත්තිට ප්‍රජනනය කරගන්න කියපං. මට බෑ"

වරුනා එකහෙලාම විරුද්ධ වුනා. අපි වරුනාව බලෙම්ම අල්ලගෙන කෙල්ලංගෙ වතුර බෝතල්වලිං උගේ කොණ්ඩෙ හෝදලා අපේ ලේංසුවලිං පිහදාලා අපේ පුද්ගලික ජෙල් ටිං වලිං ජෙල් ගාලා වමට නමලා පීරුවා. එදා අපේ දෙමව්පියො අනුමෝදං කරගත්තු පිං බලෙං උන්දැලා ආයිමත් මේ මනුස්ස ලෝකෙට පය තියන එකක් නෑ කියලා අපිට තේරුණා.


මේ සුදුසුකං සේරම සම්පූර්ණ කරලා අවසන් උනාට පස්සේ වරුනාට හිර නැති කලිසමක් මහගන්න මාස ගානක සහන කාලෙකුත් ලැබුණා. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුව පහුවුනාට පස්සෙ ඒ නගාගෙ ළඟිම්ම පස්සෙං එන්නත් කතා බහ කරන්නත්, බස් එකේදි ළඟ හිටගෙන යන්නත් වරුනාට අවසරේ ලැබුණා.


සුභ මොහොතිං වරුනගේ ලව්වෙකේ මංගල කතා බහ පටං ගන්න හිතාගෙන අපේ පන්තියේ කොල්ලො සේනාවම පිලිවෙතිං පෙලගැහුනා. වෙනදට ගාල කඩාගත්තා වගේ දුවන අපි පිලිවෙතින් පෙලගැහුනා.


"කෙල්ලො ඉතිං වනවනා හිමිංනෙ යන්නෙ බං. අපිත් වෙනදට වඩා පහුවෙලා යමල්ලා. නැත්තං අපිට පාරෙ බලා ඉන්න වෙනව."


අපි එහෙම හිතාගෙන බෙල්ලෙක ගැහුවට පස්සෙ ගාථා සේරමත් කියලා හීංසැරේ ඒ නගාගෙ පන්තිය ගාවට ආවෙ එයිට පිටිපස්සෙං ගමන පිටත්වෙන්න බලාගෙන. නගා නෑ. මං වහාම උංගෙ පන්තියට පැනලා


"කෝ බං **** නංගි"


කියල කෙල්ලෙක්ගෙං ඇහුවා.

"ගියා"


කියල උත්තරේ ලැබුණා.


"වර යන්න ඒකි ගිහිල්ල"

මං වරුනවත් ඇදගෙන ඉස්සර උනා. අපිට පස්සෙං බට්ටයි කලුවයි, ඊට පස්සෙං බලියන්නො ජෝඩුව, ඊට පස්සෙං තව දෙන්නෙක්, ඊට පස්සෙං තවත් දෙන්නෙක් වසයෙං අපේ පන්තියෙ රැලම අපේ පස්සෙං වැටුනා.  අපි ගේට්ටුව පහුකරද්දි **** ගෙ දුම් පාරවත් නෑ. දහපාලොස් දෙනෙක් ඉන්න අපේ පන්තියෙ සෙට්ටෙකම ටෙන්වීලර් එකක් වමෙං දාලා කෝච්චියක් ඉස්සර කරනව වගේ අනික් එවුං ඉස්සර කරගෙන වේගෙං ඉදිරියට ඇදුනා. අපි සෙට්ටෙක විදුලි වේගෙං ඇදෙනව දැකලා හතේ අටේ එවුං අපෙං මෙහෙම ඇහුවා.


"අයියෙ වලියක්ද"


"දහතුනේ එවුං එක්කද, ගාමිනියෙ එවුං එක්කද?"


"ඔය බට්ටවත් වලියට ගෙනියනවද"


ජීවිතේට වලියක් තියෙන අහලකවත් ඉන්නෙ නැති අපිට ගිනිග්තත රැවුලෙං බඹර චක්කර පත්තු කරන්න එන පොඩිවුන්ට උත්තර දෙන්න වෙලාවක් තිබුනෙ නෑ. අපි වෙනුවට උන්ට "වචන ස්වල්පයකින් ආමන්ත්‍රණය කරන්න" බට්ටා බාරගත්තෙ ඌ වෙනදටත් මීටර් සීය දුවලා පලවෙනියා වෙන හිංදයි.


මිනී පෙට්ටි සාප්පුව පහු කරලා ග්‍රාම සේවක කාර්යාලෙ ගාවට එද්දි වරුණගේ දිව එලියට ඇදිලා හති දානවා.

"මේකි බටකොළ ආච්චිගෙ ඉදලෙන්ද බං ගමං යන්නෙ"


බලියන්නො දෙන්නා මහ හයියෙං කෑ ගහනව.


"හැහ්...හැහ්.... හිමිං ....හැහ්.... යමං ...... ඉදිච්ච ගෙඩියෝ"


වරුනා අපිට මාලයාලං බාසාවෙං අමතද්දි මං උගෙ බෙල්ල වටේ ඔතන මකරා ඇඳපු ලේංසුව ඇදගෙන දිව්වේ ඒ ලේංසුව ඌ සෑහෙන පරිස්සං කරන එකක් බව දන්න හිංදයි. වරුනා ඩිංගක් වේගෙ අඩු කරන්න හදත්දි උගේ ලේංසුවෙං මගේ මූණ පිහින්න යන බව පෙන්නුවහම කවුද බෝයි දැකපු ජුන්ඩයියා වගේ වරුනා මරු විකල්ලෙං මාව අල්ලන්න දුවනවා. ලේන්සුවෙ පිහිටෙං වරුනව තැපැල් කන්තෝරුව ගාවට වෙනකං කන්ද හැල්මේ දුවවන්න මට පුළුවං උනා. අපේ අනික් කණ්ඩායමත් පාරෙ යන වාහනවලට වෙට්ටු දාගෙන අපේ පස්සෙං දිව්වා.

එතන ඉඳං බැලුවහම මීටර් සීයකට වඩා දුරිං බස් ඉස්ටෑන්ඩෙක පේනවා. රත්නපුරේ ඉඳං තව බස්සෙකක් එක්ක රේස් එකක් තියලා දිනපු බස්සෙක ඉස්ටෑන්ඩෙකට දානව වගේ වේගෙකිං වරුනගේ කෙල්ල හමුදා ඇඳුමෙ ඩිසයින්නෙක තියෙන බෑග්ගෙකත් කරේ එල්ලගෙන වමට කපලා බස් ඉස්ටෑන්ඩෙකට ගොඩවෙනවා දකින්න අපි දෙන්නටම පුළුවං උනා.


මගදි වචනයක් කතා කරන්න කුළුඳුලේ ලැබිච්ච චාන්සෙක ගහල ගිය වේදනාවට වඩා මෙච්චර දුරක් හති හලාගෙන දුවපු දිවිල්ලෙ අමාරුවට දාඩිය පෙරාගෙන දනිස් දෙකට අත තියාගෙන ඩිංගක් වෙලා හති ඇරපු වරුනා උගෙ කුළුඳුල් කෑල්ල වෙනුවෙං හිතේ උපං හැඟිම මුලු ලෝකෙටම ඇහෙන්න අපේ ඉස්සරහ මුදාහැරියා.


"මං ඔය *ස **තිගෙ අඬු දෙක කඩනව"