Saturday, April 8, 2023

නාන්න ගියෙමු - Went to Nanna

පහුගිය පෝය දා අපි නාන්න ගියෙමු.


කිලෝමීටර හැට ගානක් මග ගෙවූයෙමු.


ඉං පසු ලැවරියක් කෑවෙමු.


ලොරියක නැගී මහ වන බූටෑවක් මැදිං දොළ ළඟට ගියෙමු.


දොළට බැස නෑවෙමු.


හීතල හැදුනු බැවින් ගොඩ ආයෙමු.


තෑග්ගට පොතක් ද ලැබුණි.


හොදි මාළු පිනි සමග බත් කෑවෙමු.


බැනුං ඇසුවෙමි.


බත් ඉතුරු නොකර ඔක්කොම නොකෑ බැවින් කේන්ති ගත් මේසය නරක කොල්ලෙක්ගේ ඇඟට පැන්නේය.


අපි ආපහු වන බූටෑව මැදිං පාරට ආවෙමු.


ආයෙ නං නෑමට එතරං බයානක ගමන් නොයමු.


තට්ටයාට වූ පොරොන්දුව පරිදි පළ කරමි.



නයා ඔන්නොහොම එනකොට සුවාතා ටෝච්චෙක ඇල්ලුව නයාගෙ පෙනේට යටිං මේං මෙහෙම

ගහප්පිය..... පතෑංංංංංංංං





Saturday, March 14, 2020

ඔපිස් එකේ කොරෝනාගෙන් බේරෙන හැටි - How to avoid Corona at office

ඡායාරූප අනුග්‍රහය ප්‍රදීපා තෙන්නකෝන් රස්තියාදුකාරී

මං දන්නා වෙදකමක්වත්, වෙන ඉටිගෙඩියක්වත් නැති බව පළමුවෙන්ම කියන්න ඕනා. මං දන්නා එකම වෙදකම වෙදමහත්තයෙක්, නෝනෙක් දෙන බෙහෙතක් උඩ බලාගෙන ගිලීම විතරයි. ඒ වුනත් මේ දවස් ටිකේ හොයා සපයාගත් කරුණු අනුව කොරෝනාවෙන් බේරෙන හැටි ගැන යං තරමක් දුරට තියෙන අවබෝධයෙන් තරමක් සරලව ලියන්න හිතුවෙ අපේ බහුතරයක් දෙනා එලෝ සිහියෙං මෙලෝ අතගගා ජීවත් වෙන එකාලා මිසක් යමක් හිතලා මතලා කරන්න නොදන්නා අය හිංදයි.

ඉස්කෝල, 20 විජ්ජාල සේරම වැහුවත් මේ රටේ ජනයා බුරුතු පිටිං එක්කාසු වෙන තැං හැටහුටාමාරක් ලබන සඳුදා ඉඳං සිකුරාදා (සෙනසුරාදා) වෙනකං වැඩ. ආණ්ඩුවෙ හා පුද්ගලික අංශෙ කාර්යාල, සාප්පු, වැඩබිම් එව්වයෙං ප්‍රධානයි. ඉතිං ඒ වගේ තැංවල වැඩට යන, ඒ තැංවලින් වැඩ ගන්න කාට වුනත් කොරෝනාවෙන් ආරක්ෂා වෙන්න වෙනවා. හත් අට ගුණයක් වැඩිපුර දීලා ගත්තු මුඛවාඩම පැලැන්දට විතරක් නං පරිස්සං වෙන්න හම්බවෙන්නෙ නෑ. 

ලෝක සවුක්ය සංවිධානෙං ඇහිං දැක්කා වගේ කියන හැටියට මේ කොරෝනා කියන විෂබීජෙ අනික් වයිරස් තරං චුට්ටිම එකක් නෙවෙයි. ඒ හංදා මුඛවාඩමක් අස්සෙං රිංගන්න නං බෑ. ඒ වුනාට සමහරු ඕක ටිකක් වෙලා  දාගෙන ඉඳලා හොස්ස අගට දාඩිය දානකොට ගලෝගන්නව. ඉං පස්සෙ හොස්ස අතිං පිහල ආයි දාගන්නෙ එතකොට අතේ තිවුණු විසබීජ සේරම නොමිලෙම කටේ. 

ආං ඒ හංදා කල්පනාවෙං පරිස්සං වෙන්න මට හිතෙන හැටියට අනුපිලිවෙලිං කියාදෙන මේ දැනමුතුකං හොඳිං ඔලුවට ගන්න.

මේ වෙනකොට පිටරට ඉඳං මෙරට ආපු අයගෙං අහුවෙච්චි හරිය ආණ්ඩුව ගානෙ නිරෝධායනය කරන බව ඇත්තයි. ඒ වුනාට ඊට කලිං මෙරට ආපු සමහරක් අය පාටි දීලා, ට්‍රිප් ගිහිල්ලා, හොර කොටු පැනලා වැඩේ අල කරල තියෙන්න පුළුවං. පහුගිය දා ආපු එකාලගෙනුත් කීප දෙනෙක්ම පැනලලුනෙ. එතකොට මීට සති දෙකකට තරම උඩදි මෙරට ආපු විදේශිකයොත් තවම රටේ ඉන්න පුළුවං. එයිනුත් මල්ල පිටේ එල්ලං බස්සෙකේ, කෝච්චියෙ යන අය විසේසයි. ඔය කියාපු හැමෝමත්, ඒ අය එක්ක අන්තර්ක්‍රියා කරපු හැමෝමත් රෝග වාහකයි වෙන්න පුළුවං. ආං ඒ හංදා වැඩට යන එකේදි පරිස්සං වෙන්න.

උදේ වැඩට යන්න ලැහැත්ති වෙත්දි පොඩි සබං පොත්තක් හෙම සිලි කවරෙක දාගෙන ලැහැත්ති වෙන්න. ඔය කාර්යාලවල තියෙන සබං, අත් හේදුං දියර එහෙම පොඩ්ඩෙං අන්තරස්දහන වෙන හංදා එව්ව ගැන විස්සාස තියන්න එපා. ඊළඟට කෑම වගේම වතුරත් ගෙදරිං අරං යන්න. ගෙදරිංම පෑනක් අරං යන්න. මුඛවාඩමක් තියෙනව නං ඒකත් අරගන්න. වැඩට යත්දිත් පොදු ප්‍රවාහනේ මගෑරලා ගෙදර තියෙන වාහනේම යනව නං හොඳා. එහෙම බැරිනං ඉතිං බසෙං හරි කෝච්චියෙ හරි තමා.

මගට බැස්සං අපිට හම්බුවෙන හැම කෙනාගෙම පැටිකිරිය අපි දන්නෙ නෑනෙ. සමහර විට අපිට හම්බුවෙන කෙනා ගුවන්තොටුපොලෙන් හොරෙං පැනගත්තු රෝග වාහකයෙක් එක්ක ඊයෙ රෑ බීලා නටලා තොත්තු දීලා රෝගෙ බඩට දාගත්ත කෙනෙක් වෙන්න පුළුවං. ඒ වගෙම දවස් ගානක් ඉඳං හේත්තුව දාන්න ට්‍රයි එක දෙන ලලනාවකගෙ එක්කෙනා ලඟදි රට ඉඳල ඇවිල්ලා දෙන්න එක්ක ඊයෙ රෑ පරණ ඇරියස් කවර් කරලා රෝගෙ ගිලල වෙන්න පුළුවන්. මේ දැං අපි ගොඩවෙන ත්‍රීවිල් එකේ මීට කලින් ගියෙ රෝගවාහකයෙක් වෙන්න පුළුවං. උන්දැ අල්ලං ගිය තැනිම්ම අපිත් අල්ලලා උන්දැගෙ නහය කට හරහා අතින් ත්‍රීවිල් එකට ආපු රෝග බීජෙ අපේ අතට ඇවිල්ලා අන්තිමට අපි නාහෙ කට අතින් අල්ලත්දි අපේ ඇඟට රිංගන්න පුළුවං.

ආං ඒ හන්දා පරිස්සං වීම නුවනට හුරුයි. මගට බහිද්දිම මුඛවාඩමේ නිල්පාට පැත්ත එලියට හිටින්න හරියට ගලපලා දාගන්න. එතකොට නහය, කට ආරක්ෂිතයි. අනික් අයගෙ කිඹුහුම්වලින් පිටවෙන බිඳිති ඒකෙ පිට පැත්තෙ රඳන්නෙ නෑ. හැබැයි ඒක සැරිං සැරේ ගලව ගලවා විෂබීජ තවරන්න එපා. බස් එකේ තැනිං තැන අල්ල අල්ලා ඉඳලා ඒ අතිම්ම මුඛවාඩමේ ඇතුල් පැත්ත අල්ලන්න එපා. ඒකක් දාං හිටියත් නැතත් බස් එකේ යත්දි මූණ කට අල්ලන්න එපා. ඊළඟට කල්ලි ගැහිලා මූනට මූණ බලාගෙන කයිවාරු ගහන එකෙනුත් වැළකෙන්න. කිඹුහුං අරින එකෙනුත් සාමාන්‍ය දුරකට ඇහැට නොපෙනෙන තරමෙ පින්නක් වගේ විසිවෙන කෙළ බින්දු හරහා විෂබීජෙ අපේ අතට, මූනට එන්න පුළුවන්. තමුන්ටත් කිඹුහුං යනව නං “පේප ටිෂූ“ එකක් හරි ලේංසුවක් හරි නාහෙයි කටයි වැහෙන්න තියල අල්ලගෙන අරින හචිමක් ඇරගන්න. ඒ කොරල ඔය කරදහිය හරි ලේංසුව හරි එක අතන මෙතන නොදමා හරි තැනට (ඒ කිවුවෙ පාර අයිනෙ නෙමෙයි. නියමිත කසල බඳුනක) බැහැර කරන්න. නැත්තං ඔවුව, බල්ලො, කපුටො ඇදං ගිහිං තව තැන්වල විෂබීජ පැතිරෙන්න පුළුවන්. කසල සුද්ධ කරන්න එන ඇත්තන්ටත් එවුවා අහුලන්න ගිහිං රෝග බෝවෙන්න පුළුවං.  පුළුවන් තරං අනික් අයව ස්පර්ශ කිරීමෙන් වැළකෙන්න. ජැක් හේත්තු කිරීමත් ටික දොහක් නැවැත්තුවටයි.

ඊළඟට වැඩපොලේ, කාර්යාලෙ ඉන්න ඇඟිලි සලකුණු යන්තරෙයි, අත්සන් කරන පොතට අමුණල තියෙන පෑනයි දෙකත් ලෙඩ වාහකයො. රෝග වාහකයෙක් ඇඟිල්ල නහයෙ හරි කටේ හරි ගහල ඒ පිටිම්ම පෑන ඇල්ලුවොත් හරි ඒ ඇඟිල්ලම ඇඟිලි ගහන යන්තරේට තිබ්බොත් හරි, ඉං පස්සෙ අපිත් ඒක අල්ලල අපේ කටේ හරි නාහෙ හරි ඇඟිල්ල තිබ්බොත්, නැත්තං ලේන්සුව ඇල්ලුවොත් විෂබීජෙ අපේ ඇඟටත් යන්න පුළුවං. ඒ හංදා ඇඟිල්ල තියලා අස්සං කල ගමං යන්න වතුර ටැප් එකක් හොයාගෙන. ගෙදරිං ගෙනා සබං පොත්ත දෑතෙම ගාගෙන එයිං ටිකක් කරාමෙ කරකෝන කෑල්ලෙත් ගාන්න. ඉං පස්සෙ අතත් හෝදගෙන කරාමෙ කරකෝන කෑල්ලත් හෝදන්න. 

ඊළඟට වැඩ කරත්දි උනත් උපකරණ හවුලෙ පාවිච්චිය නවත්තන්න. පොදු ස්ථාවර දුරකථනෙට එක්කෙනෙක් විතරක් උත්තර දෙනව නං වඩා හොඳයි.  නැත්තං ඒක පාවිච්චි කරන කෙනා මාරු වෙන සැරයක් ගානෙ විෂබීජ නාෂක දියරෙකිං පිහින්න වෙයි. ගෙදරිං ගෙනා පෑන පාවිච්චි කරනව මිසක් හවුලෙ පෑන් පාවිච්චි කරන්න එපා. තමුන් ලඟ තියෙන පෑන කාටවත් හවුලෙ පාවිච්චියට දෙන්නත් එපා. දෙනවම නං ආපහු ගන්න කලින් විෂබීජ නාෂක දියරෙකින් පිහින්න වෙනව. ඒ වගෙම තමයි පරිගණක යතුරු පුවරු, මූසික, පමුණන අක (Stepler), පදින වික (puncher) ආදියත්. හවුලෙ පාවිච්චි නොකර පුද්ගලිකව පාවිච්චි කරන්න. නැත්තං පාවිච්චියට පෙර විෂබීජ නාෂක දියරෙකිං පිහින්න. එහෙමත් නැත්තං හොඳම දේ අත මූනෙ, නහයෙ කටේ ගැවෙන්න නොදී තියං ඉඳලා සබන් දාලා අත හෝදන එක. ඕක ටික දවසක් අනික් අයට විහිළුවක් වගේ පෙනුනත් ගනං ගන්න එපා.

ඒ වගෙම තමයි අපි ගාව තියෙන ජංගම දුරකථනෙත්. දැං හුඟක් අය පාවිච්චි කරන්නෙ ඇඟිල්ලෙං පිහින ජාතියෙ කඩවසං දුරකථනනෙ. එව්වයෙ වුනත් විෂබීජ රැදෙන්න පුළුවං. ඒ හංදා කට්ටිය දෙතුං දෙනා හවුලෙ එක පෝන් එකෙං යූටියුබ් බැලීම, අතිං අතට මාරු කිරීම වලකින්න. කොටිම්ම පෝන් එක කාටවත් අල්ලන්න දෙන්න එපා. මොකද ඒක විෂබීජ නාශක දියරෙං පිහින්න බෑනෙ.

ඔය මොක කලත් ලිපි ලේඛන හවුලෙ පාවිච්චි කරන්නම වෙනවනෙ. එවුවා විෂබීජ හරනය කරන්නත් බෑනෙ. ඒ හංදා හවුලෙ පාවිච්චි කරන ලිපි ලේඛන ඇල්ලුවං පස්සෙ ආයි අත හෝදන්නෙ නැතුව නාහෙ කටේ අත දාන්න යන්න එපා. 

හොඳම දේ නං කට්ටිය අතිං වියදං කරල හරි විෂබීජනාශක දියරයක් ගෙනත් කාර්යාලෙ, වැඩපලේ තියෙන බඩු භාණ්ඩ විෂබීජානුහරණය කරන එකයි. කාර්යාල කාර්ය සහයක තැනට ඕක බාර දුන්න නං අගේට වැඩේ කෙරෙයි.

කාර්යාල වලට යන අය උනත් එතන තියෙන පෑන, පෝරම, මුද්දර පොඟවන වතුර මූඩිය ආදිය අල්ලනව නං ඉං පස්සෙ අත හෝදන්න මතක තියාගන්න ඕනා. පොඩි ඩිටෝල් කුප්පියකුයි වතුර බෝතලේකුයි අරං ගියා නං ඒ වැඩේට හොඳටම ඇති. එතකොට මුද්දර අලවත්දි කෙල ගාන්න ඕනත් නෑ.

ඊළඟට කන බොන වෙලාවට වුනත් කැන්ටිමෙන් පොදු පිඟන් කෝප්පවල දාලා දෙන එවුවා කෑමෙන් බීමෙන් වැළකෙන්න. විශේෂෙන්ම එක කිරිටොපිය හතර දෙනා එක්ක කටිං කට කඩාගෙන කෑම, ප්ලේන්ටිය දෙකට බෙදාගෙන බීම, සිගරට්ටෙක හතර දෙනා එක්ක බීම, බත්මුල් හතරක් වරකට එක බැගින් දිගෑරගෙන හතරදෙනා එක්ක කෑම වගේ හිඟෝටු වැඩ කරන්න එපා. බැජ් පිට්ටෙක නැතිවෙනව වගේ නං නැතිවෙච්චාවේ. ලෙඩ ගෙදර ගෙනියන්න එපා. කන දෙයක් තනියම කන්න. ගෙදරින් ගෙනියන වතුර බෝතලේට කාටවත් අත තියන්න දෙන්න එපා. මොකද වතුර බෝතලේ විෂබීජානුහරනය කරන්න නං උණු කරන්නම වෙනවනෙ. කඩෙං කැන්ටිමෙන් කනව නං පිඟාන කෝප්පෙ එවලෙම උණුවතුරෙං හොදල දෙනවද කියලම බලන්න. නැත්තං පිඟානෙ උඩු පැත්ත විතරක් ඇල්වතුරෙං හෝදල දුන්නට අපේ අතට අහුවෙන පිඟානෙ යටිපැත්තෙ හරි, කෝප්පෙ අඬුවෙ හරි විෂබීජ තියෙන්න පුළුවං.

ඊළඟට බොස් එක්ක සෙකට්‍රි එක්ක මොන සම්බන්ධෙ තිබ්බත් අතන මෙතන අහුමුළුවල “මුඛ්‍ය“ පරමාර්ථ ඉෂ්ට කරගන්න යන්න එපා. රට වෙනුවෙං, ගෙදර සැමියා (බිරිඳ), ළමයි වෙනුවෙං හිතලා පාලනය වෙන්න. එව්වා ඔය කොයි ලේ බොන්නත් දැනගන්නව නං හොඳා.

ඊළඟට කාර්යාලෙන් පිටවෙත්දි ඇඟිල්ල තියලා, අත්සන ගහලා ආයිමත් සබන් ගාලා අත හෝදගන්න. එහෙම කරන්නෙ මගතොටේ ඉන්න අයගෙ ආරස්සාවට. බැරිවෙලා හරි අපේ අතේ පයේ විෂබීජෙ ගැවිල තිබුනොත් මගතොටේ, බස් එකේ, කෝච්චියෙදි අපිට හම්බුවෙන අයට ඒක බෝ නොවෙන්නයි එහෙම කරන්නෙ. ඊළඟට ගෙදරට එන ගමන් කෙලින්ම නාන කාමරේටම යන්න. ඊට කලිං ගෙදර බල්ලව වත් අල්ලන්න එපා. ඌටත් ගලක් ගහල එලවන්න. විශේෂයෙන්ම පොඩි අයව අල්ලන්න එපා. බිරිඳ පෙර මගට ඇවිත් චුම්බකයක් ඉල්ලුවත් (අනියමාර්ථයේ අසම්භාව්‍ය ක්‍රියා) දෙන්න එපා. ගෙදර බඩු මුට්ටු අල්ලන්න කලින් ඇඳං ආ ඇඳුම් ටිකත් හෝදලම නාගන්න. කිලුටු ඇඳුං, හොඳ ඇඳුං එක්ක දාන්න එපා.  ගමන් මල්ල, හෙල්මට් එකේ ඉස්සරහ පියන එහෙමත් විෂබීජ නාෂක දියරෙකින් පිහිනව හොඳයි. ගෙදරින් පිටට ඇඳන් ගිය ඇඳුං හෝදන්නෙ නැතුව ආපහු අඳින්න එපා. ඔය සේරම කරන්නෙ පිටිං විෂබීජ ගෙදෙට්ට ගේන එක වලක්වන්න.

ඊට අමතර වශයෙං රෑ තිස්සේ මල ගෙවල්, දාන ගෙවල්, පිරිත්, බණ, පාටි, කොටහලු, මගුල්, රැස්වීම් වගේ කිසිම දේකට යන්න එපා. ඒ වගේ දේවල් ලැහැත්ති කරන්නත් එපා. තියෙන දෙයක් තම්බං කාලා ගෙට වැදිලා බුදිය ගන්න. අත්‍යාවශ්‍ය දේකට ඇරෙන්න පිටිං කිසි කෙනෙක්ව ගෙන්නගන්නත් එපා, ගෙදරින් පිට යන්නත් එපා. රෑ පානෙ කොටු පැනීමත් මේකට ඇතුළත්. කොටිම්ම කිසිම කෙනෙක්ට මීටර එකහමාරකට වඩා කිට්ටු කරන්න එපා. ඔය විසබීජෙට තනියෙං ඊට එහා දුරකට පැනගන්න ටිකක් අමාරුයි. බර හංදා බිම වැටිලා ටික වෙලාවකින් අපාගත වෙනවා. 

සල්ලි පාවිච්චි කිරීමෙදිත් සැලකිල්ලක් දක්වන්න. පුළුවන් තරං ඉලෙක්ට්‍රොනික් ක්‍රම හරහම ගෙවීම් කරන්න. පිටිං අතට ලැබෙන සල්ලිවල වුනත් විෂබීජ ටික වෙලාවක් හරි රැඳිල ඉන්න පුළුවන්. සමහර විට ඒවා ඉස්තිරික්කෙන් මැදල ගත්තම විෂබීජානුහරණය වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි රත්වෙලා වැඩිවුනොත් සල්ලි කොලෙත් හරණය වෙයි. කාසි නං සබං දාලත් හේදියැකි.

පිටිං මිලදී ගන්න පිසූ ආහාර වුනත් නිවුනයින් පස්සෙ කවුරුහරි අතින් අල්ලල දෙනව නං ඒකටත් විෂබීජ මුහුවෙන්න පුළුවන් කියල හිතෙනව. ඒක ටිකක් බයානකයි. රෝග වාහක චූංපාං කාරයෙක් ඇඟිලිවල නියපොතු කකා ඉඳල අතින් අල්ලල කවරෙට දාල දෙන නිවුනු පාන් ගෙඩ්ඩක් ඊළඟට කෙලින්ම යන්නෙ බඩට. මොකෝ පාං තම්බනව කියලයැ. ඒ හංදා ගෙනාපු ගමං කන්න පුළුවං කෑම ජාති (පාං, බනිස්, කේක්, කිඹුල බනිස්, ජෑම් පාස්, රෝල්, සැංවිච්, කන්න ගියහං වටේටම පාං කුඩු හැලෙන ජාතිය) පාවිච්චියෙං වලකින්න. අහකට අරං යන්න (Take away) දෙන තැංවල නං උනුවෙම්ම ලංසීට් එකට බෙදල පාර්සලේ බැඳල දෙනව උනත් අනවශ්‍ය අවදානමක් ගන්න එපා. කන බොන කොයිකත් ගෙදරම උයා පිහාගෙන කන තරමට හොඳයි. 

ඊළඟට වැදගත්ම දේ. අවදානමට පෙර සූදානම. විසේසයෙන්ම ජනමාධ්‍ය හරහා දෙන විශ්වාසදායක පුවත් ගැන අවධානයෙං ඉන්න. රට ඉඳල ඇවිත් නිරෝධායනයට ලක් නොවී, ගුවන්තොටුපලින් හොරෙන් පැනල ඇවිල්ල ඉන්න සැකකටයුතු රට මරුවෙක් හරි ලෙඩේ හැදිලා බෙහෙත් නොගෙන වහං වෙලා ඉන්න එකෙක් හරි අහල පහල ඉන්නව නං පොලිසියට දැනුං දෙන්න. ඒ ඇරෙන්න කට්ටිය එක්කහු වෙලා ගිහිං ඒකව අල්ලල ගස් බැඳල තලන්න ගිහිං විෂබීජ තිබ්බොත් බෝ කරගන්න එපා. පොලිසියයි, සෞඛ්‍ය අංශයි එක්කහු වෙලා ඒක නියමිත පිළිවෙලට බේරයි. තමුන්ට විෂබීජෙ පැතිරිලා කියල හිතෙනව නං දෙයියනේ කියල ගිහිං ඉස්පිරිතාලෙට බාරවෙන්න. නැත්තං පවුලෙ අයටත් බෝ කරලා ජීවිත කාලෙම විඳවන්න වෙයි. 

ඊළඟටත් වැදගත්ම දේ කොරෝනා වලක්වන යන්තරේ, අහවල් පෙත්ත, අහවල් තෙල කිය කියා අවස්ථාවාදීන් විකුනන සුකුරුත්තං වලට අහුවෙලා අතේ තියෙන තුට්ටු දෙකට කෙලවා ගන්න එපා. එහෙම කහඹිලියා සල්ලි තියෙනව නං ඒ සල්ලි ටික පෝන් එකට දාගෙන ඒකෙං බුකියට රිංගන්න. 

මේ එක්කොම ලිවුවෙ මට හිතෙන හැටියට දන්නා කියන අයගෙං විස්තර අහගෙනයි. වෙදකං අංසෙං උපදෙස් දුන්නු මනෝජ් දියෙස් දොස්තර මහත්තැංවත් මේ වෙලාවෙදි පිං දීමෙන් මතක් කරන ගමං මේ ලිවුම හමාර කරනවා. 

මෙයිං වැදගත් යමක් වෙතොත් ඕන තැනක පල කරන්න අවසර ගන්න ඕන නෑ. හැබැයි වරදක් ඇතොත් වහාම නිවැරදි කරල දෙන්න ඕනා.

Friday, February 21, 2020

නිදහසට කරුණු - Reasons for freedom

හෝව් පොඩ්ඩක් හොව්.... ඔයි හිටු පෝලිං පයින්නැතුව.

පළමුවෙන්ම මෙන්න මේ සබැඳිය හරහා ඔබනලයට (Youtube) යන්න. ඒ ගෙහුං අටංපහුර සබ්ස්ක්‍රයිබ් කරලා ලයික්කෙක් දාලා අටමාගේ යුටියුබ් චැනල් එක ගොඩ දාලා දෙන්න. කොමෙන්ට් සෙක්ෂන් එකේ යාංහෑල්ල හරහා ආ බව බව සඳහන් කරලත් එන්න. අටමා වෘත්තීය යූටියුබ්කාරයෙක් කරන්න ඔබේ දායකත්වයත් ලබා දෙන්න. 

පහුගිය පොටෝ ගොඩ පළ කරපු වෙලාවෙ හරිහමං විස්තරයක් ලියා නොතිබීම ගැන සෑහෙන දෙනෙක් ආඩපාලි කියා තිබුණා. කාර් පිස්සා වොක්ස්වාගන් එක ආයි පාරක් සැමන්ටිං පාට එන්න හූරලා දෙපැත්තේ සමර ගානවා කියල තර්ජනය කරල තිබුණා. දැතියා උගේ පොටෝ එකක් අපේ ගෙදර දොරකඩ එල්ලනවා කියල තර්ජනය කරල තිබුණා. ආං ඒවට වෙනම උත්තරයක් දෙන්න උවමනා හන්දාත් අපි දෙන්නා ගියපු ගමනේ ගෙඩ්ඩ පිටිං අරමුණ ගැනත් වෙනම ලියන්න ඕනෑ කියා මේ දැං හිතුනා. ඒ හංදා ඔන්න ලියාගෙන යනවා. ලියවුනොත් පළ කළා, නොලියවුනොත් මැකුවා. මැකුවොත් ....................?

ඇත්තෙන්ම කියතොත් ඒ පොටෝවල තියෙන තැන් ගැන හරි හමං දෙයක් මං දන්නෙත් නෑ. මං දන්නෙත් ඔය පොටෝ වලින් පේන දෙයක් විතරයි. විස්සාස නෑ නේද? එහෙනං දැං ඔය අවුකන පිලිමෙ ගැනම ගම්මුකො.







හරි ඔන්න ගත්තා.

මං ඒ ගැන දන්නෙ ඒක කවුරු නමුත් රජ කෙනෙක් කාට හරි කියල හදෝපු පිළිමයක් කියල විතරයි. ඊට වැඩි විස්තරයක් දැනගන්න ඕන නං මාත් කරන්නෙ ගූගල් මුල් පිටුවෙ “අවුකන පිලිමය“ නැත්තං "aukana statue" වගේ එකක් ටයිප් කරල එන විස්තර කියවා ගන්න එක. ඕන්නං මට ඒ වගේ එකක් හොයල කොපියක් ඇරං පොඩ්ඩක් වෙනස් කරල ලියල තියන්නත් තිබුණා. ඒ වුනාට ඒක මං හොයාගත්ත දෙයක් නෙවෙයිනෙ. අනික ඉතිං කවුද දන්නෙ එවුවයෙ ඇත්ත නැත්ත. 

එතකොට අවුකන පිලිමෙ බලන්න යාමෙං මං ඇත්තටම දැනගත්ත දේවල් කිවුවොත් ලියන්න වෙන්නෙ මෙන්න මෙහෙම.

අවුකන පිලිමෙ තියෙන තැනට යන්නේ ඒ9 පාරෙන් වමට හැරිලාය. ඒ පාර යන්නේ මොකද්දෝ වැවක වැවු කණ්ඩිය උඩින්ය. වැවට බහින්න එපාය, මාරයාට අත වනන්න එපාය, කපුටන්ට ආප්ප අරං දෙන්න එපාය වගේ බෝඩ් ලැලි ගැහුවට මේ වැවේ නම නිකං කරදහියකවත් ලියා අලවන්නට වැවු බාර අයට මතක බැරිවී ඇත. අප්පට සිරි මේ ගූගල් සිතියමේ පෙන්නන හැටියට මේක කලා වැව නෙවැය. හරි හරි..... අර කාල කියන ළමයාව වැවු බැම්මට තියලා මැටි ගැහුවේ මේ වැවේ නේද? ඉස්සර ඔය පාඩම සිංහල පොතේ නැත්තං බුද්දාගං පොතේ තිවුනා. කොහෙද ඉතිං එදත් ඔය පාඩම කියාදෙත්දි මට පිටිපස්සෙං හිටි පාලිතයා “ඔය කාලගෙ අයිය තමයි බාගෙ“ කියා කීමෙන් මට ‘හුචුස්‘ කියා හිනා ගිහිං සිංහල උගන්නපු මිස්ට කේන්ති ගිහිං නැත්තං බුද්දහගම උගන්නපු විපුල හාමුදුරුවන්ට කේන්ති ගොස් වදාරා මළ කෙලියක් වුනා නෙව. හැබෑට යකෝ එතකොට ඒ ළමයව වැවු බැම්මට තියා මැටි ගැහුවෙ අහවල් ලබ්බටද? ඒක මහ සවුත්තු වැඩක්නෙ. ඒ ළමයා කලේ ගම බේරගන්න වැවු බැම්මට අත තියං හිටි එකනෙ. හරිනං ඒ ළමයට උසස්පෙළ වෙනකං ඉගෙන ගන්න සිස්සත්තයක් දෙන්න ඕනනෙ. 

එතකොට ධාතුසේන රජ්ජුරුවො නේද සිංදුවක් කිවුවෙ “වාස්තුව ඊල්ලන කාශ් යපපුතුනේ“ කියල. එතකොට ඒ රජ්ජුරුවන්ටත් මැටි ගැහුව නේද? ඉතිං මොන රෙද්දකටද යකෝ දෙන්නෙක් එක වැවට තියල මැටි ගැහුවෙ. ඊට පස්සෙ අශෝක රජ්ජුරුවංව හිරේ දාලා අජාසත්ත කියල කුමාරයෙකුත් මොකද්ද හුටපටයක් කෙරුව නේද? ඒ රජ්ජුරුවංවත් මේකටම තියලද කොහෙද මැටි ගැහුවෙ. අනේ මන්ද මේ වැව මහ කනත්තක්නෙ. 

දෙවැටවල් හිට කොන්ක්‍රීට් කරන කාලෙ මේ පාරට තාර ටිකක් දාන්න බැරිවුනානෙ අම්ප. මේ පාරෙ ගියහං ඉල ඇට කූඩුව උරිස්සට උඩිං විිසිවෙනව. තාම තියෙන්නෙ ධාතුසේන රජ්ජුරුවො දාපු තාර ටිකද කොහෙද? ඇති යන්තං ඊලඟ ටික කාපට්. හුම්මහ්... යකෝ මොකාද මේ පාරෙ වංගු නැවුවෙ. නිකං දෑකැත්ත තියල නැවුව වගේ. හම්මප තව ඩිංගෙං බතලකොටයක් ඉස්කූටරේ අරං යන්නෙ මගෙ බඩ යටිං. පරිස්සමිං යන්න ඕනැ. ල‍ෝකෙ කොහෙත් ස්කූටර් පදින ගෑනු කියන්නෙ මාරක. මේ පැත්තෙ එවුං වාහන හැප්පුනං මොනවයිං ගහනවද දන්නෑනෙ. කටු දිවුල් අතුවලිං දෙනව ඇත්තෙ. ආයි රැට්ටට උං‍ගෙ තාත්ත කොස්සෙං නෙලනව වගේ ඇති.

ඊළඟට පයිං ගිය කොටස.

මේ පිට්ටනියෙ දාල ගිහිං නං හරියන්නෑ. මේ දාම්පාසල් ශිෂ්‍යයො ටිකයි සාමීන් වහන්සෙයි වැඩිවෙලා නොගිහිං පන්දුවට වැරෙන් ෂඩ් පහරක් දෙවා වදාලොත් ඉන්ෂුවරස් බෝනස් එකටත් කෙලවෙනව. ආ අර තියෙන්නෙ රථ ගාල වෙනම. වාහනේට එක ගානෙ ගස් තියෙනව. අනේ අපුච්චේ මේ වාහන වලට ටිකට් කඩන්න ඉන්න මනුස්සයගෙ කකුල් දෙකම ආබාධිතයි නෙවැ. එහෙවු වෙලත් අනුන්ට අත නොපා දෑතෙ වීරියෙං රස්සාවක් කරන එක කොයිතරං හොඳයිද? උන්නැහැට වැඩිපුර කීයක් නමුත් දෙන්න ඕන. 

හම්මද බොල මේ කන්ද ඉනිමං හතරක් විතර උසයිනෙ. මේක කොහොම හරි නැගගත්තොත් ගොඩ. නැත්තං කනක් ඇහිල ඉන්න හම්බෙන්නෑ. නැත්තං මෙතන පටං ගනියි "ඕක තමා මං කිවුවෙ. හවසට පැයක් දෙකක් ඇවිද්ද නං ඕක වෙන්නෑනෙ. ඒ මදිවට සීනි කනව හැඳි හතර පහක් දවසට. ආයි ඔපිස්සෙකේදිත් සීනි දාලනෙ තේ බොන්නෙ. අද ඉඳං සති පනස් දෙකක් යනකං සීනි තහනං. මං හෙටම සාන්තට කියනව මීට පස්සෙ මේ මනුස්සයට තේ දෙත්දි සීනි දාල දෙන්නෙපා කියල. ඒකනෙ මං සීනි කන්නැත්තෙ. ඉඳල හිටල දවසට දෙපාරක් තේ එකට දිය කරං බොනව විතරයි.“ කියල

මේං යකෝ මේ තියෙන්නෙ රතුපාට මෑකරල්. මිටියක් දෙකක් ගෙනියන්න තිවුනා. කොහෙද ඉතිං දවස් තුනක් තියාගන්න තැනක්නෙ නැත්තෙ. බලු රංචුවක් නං ඉන්නව. මුං ටික සෙරෙප්පු දෙක උස්සයිද? එහෙම උනොත් ආයි කොහෙ හරි ටවුමක නවත්තන්න වෙනව සෙරෙප්පු ගන්න. 

පීකරයක් බැඳපු කාර්යාලයක් නං තියෙනව. පිලිමෙ බලන්න ටිකට් ගන්න ඕනද දන්නෑ. කොහෙවත් බෝඩ්ඩෙකක් ගහල නං නෑ. ගිහිං අහලම බලනව. නැත්තං අර මයික්කෙකට කට තියං ඉන්න මිනිහා "ඔය අළුපාට කමිසයක් ඇඳං ඉන්න එක්කෙනා. ටිකට් ගන්නැද්ද? හොරෙං බලන්නද යන්නෙ" කියල පීකරෙංම කියා දැම්මොත් රෙද්ද ගලෝල ඔලුවෙ ඔතාගෙන යන්න වෙන්නෙ. ආ... ඕන්නැහ්ලු. ඒ වුනාට නිකං කීයක්වත් වියදං නොකර හරිත් නෑ වගේ. 

ආ මේ ඉන්නෙ රෙදි හෝදන ජාතියෙ බේසමක පණපිටිං මල් තියාගෙන විකුණන මල්ලියෙක්. අම්ප මේ මල් ගන්න එක පවක් වෙන්න බැයිද? ඔය වතුර බේසමේ මල් තියං ඉන්නෙ ඒවාට පන තියෙන හංදනෙ. නැත්තං ඔව්ව මැලෑංසි වෙනවනෙ. අපි ඕක අරං නැට්ට බෙල්ල මුලිං කඩල මල් ආසනෙං තිබ්බං වතුරයි නැට්ටයි දෙකම නැතුව මල මැරෙනවනෙ. සමහරවිට මැරෙන්න කලිං "තෝ ගල් බල්ලා. තෝත් ඔය විදිහටම වේලිලා මැරිය" කියල සාප කරනවද දන්නෙත් නෑ. අපි ඉතිං මල් බාසාව දන්නෙත් නෑනෙ. 

යකෝ මෙහෙම හිතන්න ගියොත් නං කන්න වෙන්නෙත් නෑ. ඒක හංදා මල් මිටියක් ගන්නව. අනික ඉතිං පව යන්නෙ මල් කඩං ආපු එකාටනෙ. මාළුත් බාන මිනිහට ඇරෙන්න මාළු කඩේ එකාටයි අපිටයි පවු පිරෙන්නෑනෙ. ඒ මල් මිටිය සීයට පාඩු නෑ. මල් අටට සීයයි. ඒ කියන්නෙ මලක් දොලහයි පනහයි. ඉස්සර දොලහයි පනහට පානුත් තිබුණද කොහෙද? ආ.. නෑ ඒ තුනයි පනහට පාං තිබුණෙ. ඇනීබාගෙ කාලෙ. "හඳෙං හාල් ගෙන දෙනව කිවු. තුනයි පනහකට පාන් දුන් ඇනීබා"

හප්පද බොල‍ අපේ මාම කියන්නා වගේ මේ පිලිමෙ "ඇත්ත වසයෙම්ම ඉතා විශාල" පිළිමයක්නෙ. ඒකට හපං මේ වහලෙ. මැදට කනු එකක්වත් නෑ. අන්න බොලේ සුපර් වැඩ. දවසක් මේ වගේම තැනකදි; අර දියමුල්ලෙ සාලාවෙත් මේ වගෙම වහ‍‍ලෙ මැදට කනු නැතුව වහලෙ දවුඩල තියෙන්නෙ කොහොමද ඇහුවං අර තිලකසිරි උන්නැහැ කිවුවෙ ඒ මැදට තඩි කොන්කිරිට් කඳං දාල ඇති කියල. අම්ප දැං හැදෙන ඉංජිනේරුවො නං කිසිම කමකට නෑ. හැම එකම ලේසිවට කොන්ක්‍රීට් වලිම්මයි මවන්න බලන්නෙ. ඒ ඉස්සර සුද්දගෙ කාලෙ ඉංජිනේරුවො යකඩ වලිං පාලං හැදුවෙ. දැං කාලෙ හැදෙන කම්මැලි ඉංජිනේරුවො එක්කොම හදන්න බලන්නෙ කොන්කිරිට් දිය කරල වක්කොරල. මේකෙ පොටෝ එකක් ගහල උන්නැහැට යවන්න ඕන. මේ තියෙන්නෙ හදාපු කොම්පැනියෙ නම. "රජයේ කර්මාන්ත ශාලා දෙපාර්තමේන්තුව". ඈ යකෝ එහෙමත් දෙපාර්තමේන්තු තියෙද? ඇති නේද. නැත්තං මෙහෙම එකක් ගහයියැ දෙනෝදහකට පේන්න. සමහර විට "රජයේ ඇඳ පුටු මේස දෙපාර්තමේන්තුව" වගේ එවුවත් තියෙන්න පුළුවං. මේ සූර්ය කෝෂ එහෙමත් හයිකරල බලුප් දාල තියෙන්නෙ. හිහ් හිහ් හූ... මේ යක්කු සූර්ය කෝෂ හයිකල්ල තියෙන්නෙ වහලෙට යටිං. ඉතිං කොහෙංද ඉර එලියක් වැටෙන්නෙ. හැහ් හැහ්. 

මේ සරං බාග ඇඳං ඉන්න බාගෙ ටිකට් දහම්පාසල් ඇච්චො බච්චො ටික දැම්ම ගියොත් හොඳා මට මේ වෙසක් කාඩ් එකකට ගන්න පොටෝ එකක් ගහගන්න. අර සම්පූර්ණ සරම ඇඳං ඉන්නෙ දහම්පාසල් ශිෂ්‍ය නායකයො වෙන්නැති. ඉස්සර අපේ තාත්තා ගෙදෙට්ට ඉදලක් බඳිත්දි ඉට්ට අගිස් එක්කහු කරල පමාටත් ඉදල් කොටයක් බැඳල දුන්නා. මේ පොඩි එවුනුයි ලොකු එවුනුයිත් ඒ වගෙද මන්දා. ඒ වුනාට ළමයි අගිස් කෑලි වෙන්න බෑනෙ.  කොයි ඉතිං මේ දාම්පාසල් ගුරුන්නාන්සෙ පිළිම වහන්සෙගෙ සිවුරෙ රැල්ලක් ගානෙ විස්තර කියනවනෙ. මිනිහ කියන හැටියට මේ පිළිමෙ නෙලපු ගල් වඩුවා (වඩුවො කියන්නෙ ලී වැඩ කරන අය නෙවෙයිද) මේ පිළිමෙ සිවුරු රැල්ලක අංශක කාලෙ නැම්මකින් නිරූපණය කරන දේ ඇක්සයිස් පොත් දොලහක ලිවුවත් ලියන්න බෑ. පොඩි එවුනුත් එවුව පොත්වල ලියාගන්නව හිටං. ඔවුං ඉතිං ඔය සේරම කටපාඩමේ තියාගන්න එපෑ. නැත්තං ඉතිං අවුරුද්ද අන්තිමේ විබාගෙට ඔව්ව අහද්දි ලියාගන්න බැරිවුනොත් උංට ලකුණුත් නෑ. 

මේ මල් නැටි ටික දාන්නෙ කොහෙද? ආපහු ගෙනියන්න වෙයිද? යකෝ මෙව්වයෙ තියෙන වතුර ගොඩ. ආ ඔය තියෙන්නෙ ඉටි කුණු පෙට්ටියක්. මෙව්වට මල් නැටි දාද්දි හිමීට දාන්න ඕන. නැත්තං සහරා ප්ලෑස් ගැහුව වගේ තමයි. ගං බාගෙකට ඇහෙනව සද්දෙ. ගාතා කියන්න ඕනිද. ඕන්නෑ නේද? කොහොමත් මේ පාරෙ වාහන වැඩි හංදා පංසිල් අරං වැඩක් නෑ. පොලිසියෙං ඇල්ලුවොත් ඔයිං දෙක තුනක්වත් කැඩෙනව. හරි හමං බස් රැජිනක් හෙඩ්ලයිට් ගහගෙන රෝං සයිඩ් මූනටම ආවොත් නමස්කාරෙවත් ඉතුරු වෙන්නෑ. මේ මිනිස්සු පැය ගනං මෙතන මොනව බලං ඉන්නවද මන්ද? ඇයි යකෝ ඉතිං පැයක් බලා හිටියත් ඔය හැටිම තමා වෙනසක් වෙන්නෑනෙ. තැනකට ආවං පොටෝ හතරක් පහක් ගැහුවා, සෙල්පි දෙක තුනක් අරහෙට මෙහෙට උරුක් කරා, වීඩියෝ කෑල්ලක් ඔතා ගත්තා, සාය කෑල්ලක් දෙකක් බලාගත්තා ටැග්ගැහෙන් නැතුව යන්න ඕන. 

ඔන්න පේනව නේද? ඉතිං ඔය වගේ ආගමකට දහමකට නැති මහා අලුගුත්තේරු විස්තරයක් අර වගේ පොටෝ එකකට යටිං ලිවුවහම, ඒක ළමයෙක්ට විභාග ප්‍රශ්න පත්තරේක ලීහැක්ද? රෙදි අඳින දෙමව්පියො හැටියට ළමයින්ට ඒක පෙන්නැහැකිද? ඇගයීමකට, උපාධි නිබන්ධනේකට වගේ උපුටාගත හැකිද? මේ රට බලන්න හිතාගෙන ඉන්න සුද්දෙක්ට පෙන්නන්න පුළුවන්ද? බෑනේ.. ආං ඒ හංදයි මං එවුවා ලියන්නැතුව නිකං හිටියෙ.

එතකොට වන්දනා ගමනකුත් නොවී, අජ්ජහපන ගමනකුත් නොවී මොන ඉනඩුවකට ඔය ගමන ගියාද? ඕකනෙ ඊලඟට තියෙන ප්‍රශ්නෙ. ඇත්තම කියතොත් අපිට උවමනා කරල තිබ්බෙ මේ ලබ්බෙ තලාවෙ තියෙන හීතලෙං ගැලවෙලා ටිකක් රස්නෙ තියෙන තැනකට ගිහිං එන්න. ඒ වෙනකොට අපි හීතලට ගල්වෙලා දෙන්නට දෙන්නා බෙලි මිරිකා ගන්න තරං තත්වෙක හිටියෙ. 

ඉතිං චූටි මැණිකෙලගෙ ගෙදර යන්නත් පුළුවන් තමයි. එහෙත් රස්නෙයි තමයිත් එක්ක. ඒත් ඒ ගමනෙං &*^*(()) වෙන්න පුළුවං නිසා *&$%# වෙලා ##@$% වෙන්න පුළුවං. ඒ හංදා අපි ව්‍යාජ වන්දනා ගමනක් ලෑස්ති කරගත්තා. එතකොට පොටෝ ටිකක් ගහලා බුකිය පුරා දැම්මම මිනිස්සු හිතන්නෙ "අනේ මේ වගේ පිනට දහමට ලැදි පිංබර ජෝඩුවක්" කියලනෙ. අනෙක ගමේ ගියා වගේ නෙවෙයි "ට්‍රැවල් එකක් ගියා" කිවුවහම ඒක සෑහෙන වැදගත් බවකින් යුක්තයි නේද? අනික පවුලෙ අය එක්ක කියත්දි උනත් "අනුරාධපුරා ගියා" කිවුවහං, හිතන්නෙ පිනක් දහමක් කරගන්න ගියා කියලනෙ. ආං ඒ වගේ රත්වෙලා දාඩිය දාන්න ගිය අසත්තක පට්ටපල් මුසාවාදා වන්දනා ගමනක් තමුන්නැහැලා නිකං හෙනම ටුවර් එකක් හැටියට අරගෙන විස්තර බලාපොරොත්තු වුන එක මට කනම කනගාටුවක්. ඒ හංදා අපි ඇත්තටම ඊළඟට "ට්‍රැවල් එකක්" යන්නං. ගිහිං ඇවිල්ලා එව්වයෙ විස්තරත් එක්ක කාටවත් කියවන්න හිතෙන්නෙ නැති තරං ශ්‍රාස්ත්‍රීය ලියවිල්ලකුත් දාන්නං. එහෙනං හැමෝම අපි ඊළඟට යන්න ඕන කොහෙද කියල කොමෙන්ට් එකක් දාගෙන යන්නකෝ....


Tuesday, February 11, 2020

කංචුක රේඛා - 1

මෙහි අඩංගු සියලු ඡායාරූප ප්‍රවීන ඡායාරූප ශිල්පී ම.ලි.ර. සුරංග මයා විසින් ජංමග දුරකථනයෙන් ලබාගත් දුර්බල ඡායාරූපයෝය. පොටෝ කොපි ගැසීම, අච්චු ගැසීම, ගල් අච්චුවේ මුද්‍රණය, ලඟ තබා ගැනීම, විකිණීම, මැදපෙරදිග රටවල පෙන්වීම, සැටලයිට්වල පෙන්නීම, VHS, VCD, DVD තැටි විකිණීම, ළමුන් බය කර බත් කැවීමට යොදාගැනීම, අසල්වැසියන්ගේ වැටවල්වල එල්ලා රණ්ඩු සරුවල් ඇතිකර ගැනීම, අලි ඇතුන් එළවීමට, පැල් රැකීමට යොදාගැනීම තහනම්ය. 

කඩවුණු ඉරි 

අවු වැසි නොඑන අවුකන පිළිමය
 
පැළුණු ගලක්?
අතවැනුවට නොවැටී මං මුලාවේ

ගණංකරුවන් ලවා හදවා කලාකරුවන් වෙනුවෙන් නම් කළ වැව


මල් පාතාලේ

ස්වර්ණමාලි මහ සෑ අග කොත් පලන්දලා....

මහ බඩගින්නටත් සුපර්

දේවාලයක් වූ සෑයක්

විස්තරය

දේවාලයක් නොවූ දාගැබ


වග විස්තර


පන්සලේ පොකුණ

ගලේ කෙටූ ගිණුම්කරණය

දුර පෙනෙන තැනි තලා....
දුරකථන කණු නගා.....

තනි අත්වැට - ඇරයුම්ගල

නයිත් නොයන - නාග පොකුණ

ගල් කරාම - බත් ඔරු 

දානය දුන් ශාලාව

සිංහයා දියවුණු සිංහ පොකුණ

කණ්ඨක චේතිය

පෙර වෙඩි තැබීම (Pre-shoot) තහනම්

කළු දිය පොකුණ - “ලිප්ටන් හා ලෙනාඩ් වුල්ෆ් සමග කොස්ලන්ද තානායමේ මීටිමක්" කියවූ තැන

පැහැරගත් මහනුවර උරුමය - අනුරාධපුර "නුවර වැව"

වෙස්සගිරියේ ගල් ඇඳ

වංගුවෙ - ගෙදර


ආරාමයක් වූ දාගැබ

සම්භාවිතාවයේ අහඹුව - පොල්කරු හමුවීම

ලෝවැඩ සඟරාවෙන්



රවියානෝ කොමිස් ගසා වැඩ අහවර නොකළ වෙහෙර

බෝඩ් එක කියොවන්න

ගලක් උඩ පොකුණක්

වාඩිය 

පරණ සනී ගෙනත් දමනු

බලන්න හසන්ත මහත්තයෝ මේ පොකුණ


Saturday, December 7, 2019

beauty of a wire thread


වෑර් පොටවල් හිංදා මං බොහෝ දේවල් කා ඇත්තෙමි. මුලින්ම කෑවේ ගුටි වෙන්න ඕනාය.

“තොගෙ මේ කැවුතු කැටි වෑර් කෑලි ගිහිං ඕන බිබික්කමක් අස්සෙ ගහගනිං. ආයි අතන මෙතන දා තිබ්බොත් කඩනොව තොගෙ අඬු“

අකුරු කියවන්න පටං ගත් දා ඉඳලාම වෑර් කෑලි, බලුප්, බැට්ටි කෑලි මගේ අතට කාන්දං වගේ ඇලුනේය. පාරේ වැටී තියෙන වෑර් පොටක් ගෙදර ගෙනැත් දිප්පිහියෙං පලා ඒක අස්සේ තියෙන කම්බි පොටවල් එකට පුරුද්දා එව්වායින් එක එක සුකුරුත්තං අටවා ටොච්චෙකේ බැට්ටි කෑලිටිකත් බැස්සූ විට තාත්තාට බෙල්ල මුලින් අසුවන මගේ අත පය ආපහු කෙලිං වන්නට සතියකට වඩා ගතවේ.

ඉං පහු කාලෙක කලවං ඉස්කෝලේ යන්න පටං ගත්විට මට වෑර් පොටවල්වල ආඩම්බරේ පෙන්නුවේ අපේ පන්තියේ බණ්ඩාය. එක එක ආකාරයේ බෙහෙත්පෙති, පනුවන්, බැරල් කෑලි එකට අමුණා එව්වායින් බලුප් පත්තු කිරීම, සද්ද ගැනීම ආදිය කරන්නට එක එක ජාතියේ සර්කිට් අමුණත්දී

“මෙතන බලංඤින්නැතුව පලයංකො“

කියා දුං දමන බහුත්තෙක උරුක් කිරීමට බණ්ඩා කටයුතු "කළාය".

ඊටත් පහු කාලෙක පන්සලේ හිටි හීරලුවෙක් වූ චන්දරේ අයියාගේ ඇබිත්තයා විදිහට ගෙවල් වයරිං කරන්නට යත්දී මට පළවෙනි වතාවට වයර් පොටවල්වල සෞන්දර්ය හම්බවිය. වයර් පොටවල් හැට හුටාමාරක් කොන්ඩියුට් බටේ අස්සෙන් රිංගවා ඇදගෙන ගොස් උවමනා තැනකදී බටේ බඩ හිල් කර බඩවැල් එලියට අදින්නා වගේ අමු අමුවේ අපරාධ කරනවාට වඩා අල්ලෙන් පිරිමැද කෙලින් කළ වෑර් මිටිය වෑරින් ක්ලිප් වලින් හික්මවා පරාල යටලී දිගේ පිළිවෙලකට කැන්දාගෙන යාමේ අලංකාරය කියා දුන්නේ චන්දරේ අයියාය. ඒ දැනුමෙන් මේ රට ඇතුලේ එකට එකක් වෙනස් කලාප හතරක ගෙවල් හතරක් වයර් පොටවල් වලින් හැඩ කරන්නට මට පුළුවන් කම ලැබුණි. ඒ වැඩවලින් හම්බුකරගෙන කන්නට මට පුළුවන් විය.

අන්තිමට අවුරුදු තුන හතරකට පස්සේ වොක්ස්වාගන් එකකුත් අමුණාගත් වයර් පොටක් මගේ අතට ආවේ මීට මාස දෙකකටත් උඩදීය.

අතට ඇවිත් පැය හතරක් යන්න කලින් රියදුරු ගලගෙදරත් සමග බදුල්ලට ගිහින් එනවිට වොක්ස්වාගන් පොත කියවා ඒ ගැන අගනා විවරණයකුත් ලබාගන්නට පුළුවන් විය.

“ජරමං වාහන කියන්නෙ මහාත්තයා බොහොම කල්පනා කරල හදපු වාහන. සමහර ඉංග්‍රීස් වාහනවලටත් වඩා ජරමං වාහන කල් අල්ල හිටිනව. ඔය පොක්සගන් එක හදල තියෙන්නෙ කොයි තරං කොන්ඩරි ගානක් පෙරලිල ගියත් අන්තිමට කෙලිං අතට හිටින්න. කාංතාරෙ යන්න හදාපු වාහනන‍ෙ. වතු මහත්තුරු ගාවත් තිවුන ඉස්සර.“

ඒ වුනත් වයර් පොට නැගලා ආ කවරෙටම වී අල්මාරියට රිංගා ගත්තා මිස කාටවත් ඒ ගැන නිනව්වක් උනේ නැත. ළඟදිම දවසක සති අන්තෙට විවේක පාඩුවේ ඉස්තෝප්පුවෙන් පුටුවකුත් තියාගෙන “බාසනේ“ වත් ඔඩොක්කුවේ තියාගෙන ඕක කියෝන ගමං පොටෝ එකකුත් ගහලා බුකියට දාන්න ඕනා කියා හිතාගෙන උන්නත් ඒ දවස බාලගිරියා එක්ක සෙට් වෙලා පහල ගෙදර දොර ලඟට ඇවිත්

“බාල ගිරි අද නෙවේ හෙට“

කියා තියෙනා නෝටිස් එක කියවා ගියා මිසක අපේ ටකරං බිත්තියෙන් ඇතුළට ආවේ නැත.

තවත් කාලෙකට පස්සේ කෝස් කැලැන්ඩර්, කෝස් ෂෑඩුල්, එකොමඩේෂන්, හොට් වෝට නැතුව වොෂ් දාන්න බෑ වීම්, වැස්ස පටංගෙන දොට්ට බහින්න බැරිවීම්, ජනාධිපතිවරනෙත් එක්ක බුකිය මඩවීම්, ආදී හැට හුටාමාරක් අලකලංචි මැද්දේ ගෙවෙන කාලය පූස් ලොනක් නොවටින මුස්පේන්තු දවසකදී මට වෑර් පොට මතක් විය.

“අර තරිඳු එවාපු පොත දෙන්නකො මට බලන්න“

“කොයිකද? අර ඉබ්බ කාර් එකක් තියෙන එකද“

“නෑ අනික“

“ආ අර කෝටුවක කපුටෙක් නැගල ඉන්න එක“

“ඒක තමා“

“ඒක කියෙවුවං ඔලුව විකාර වෙනව අනේ. ඔන්න බලන්නකො කියෝල“

ෆස්ටෙකේ දමාගෙන පලවෙනි පිටු පහ ලොකු RPM එකක ඇත්දත් එතනින් එහාට පහෙන් මෙහාට දාගන්නට වුනේ එහෙමත් වෙලාවකය. පොතේ පිටු පෙරලෙන අතරේ බත් පිඟන් දෙකක්, තේ කෝප්ප දෙකක් අහවර වීම, බළල් හොඹු කීපයක් පොලිෂ් කිරීමක් සිද්ද වන්නට ඇත. මහ රෑ දෙගොඩ හරියේ කියවා ඉවර වුනු පොත ටීවී එක ලඟින් තියා මං නිදාගත්තෙමි.

එදා පටං වයර් පොටෙන් ඔලුව වටේ ගෙතුනු ගෙත්තම ලිහාගන්නට මට තවත් සති එකහමාරක් ගතවිය. අන්තිමට මට අපිට සිංහල සාහිත්‍ය ඉගැන්වූ ගුරුවරු ගැන මහා අනුකම්පාවක් ඇතිවිය.

“ආන්න බලන්න එතනින් මතුවන අනුප්‍රාස රසය“

“ආන්න එතනින් කතුවරයා සංකේතවලින් ඉස්මතු කරන දෙය අපට බොහොම හොඳින් වැටහෙනවා... නේද“

ආදී වසයෙන් අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවෙන් නියම කළ ඕනාවට වඩා සිල් ගත් කෙටි කතා, නවකතා කෑලිවලින් එව්වයෙ කොහෙත්ම නැති ගුණාංග කොහොමින් හරි තියෙන බව පෙන්නන්නට හැදූ ඒ ගුරුවරුන් වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම අම්බානක පවුය. ඒ වෙච්චි මහන්සියෙං ගඟේ ඉවුර බිඳලා ගැරුවා නං කුඹුරු කෑල්ලක් ගොඩකරගෙන තට්ටු දෙකේ ගෙයක් හදාගන්නට තිබුණි.

ඒ ගුරුවරුන්ට තරිඳුගේ වයර් පොට හම්බවුනානං ජෙසියාගේ කරේ පටිය වගේ පැහැදිලිව තියෙන ඔය කියන්නා වූ සියලුම රසාස්වාද එක මිටට අරං පෙන්වා ළමයින්ගේ කේන්තිය අවුස්සන්නේ නැතිව ඉන්නට තිබුණි. ළමයිනුත් ඒවා අතේ ගෑවුණු ඇඹුල ජාතියක් මෙන් දිවගා බලා

“......................................... යනුවෙන් කතුවරයා වැගන් ආර් වර්ගයේ මෝටර් රථවලට එවකට රට තුළ ලැබී තිබූ තත්වය සංකේතාත්මකව පැහැදිලි කරයි“

යනුවෙන් උත්තර ලියන්නට තිබුණි.

වයර් පොටේ සෞන්දර්යය කියවන අයට පොතේ මැදක් වෙන්නට කියවා නවත්තා දවසක් ඒ ගැන හිතන්නට යැයි කියමි. මේ පොත ලියූ තරිඳුවා කොයි තරම් භයානක මිනිහෙක්ද, මේකා මේ ලියා තියෙන එව්වා කියවා කී දෙනෙක් නං මහ උළු ගෙදර තපීද, 119 ට කතා කරලා කියලා මේකා පොලීසියට අල්ලා දෙන්න ඕනෑ නේද, ඊට කලින් බුකියෙනුත් මේකාව අන්ෆ්‍රෙන්ඩ් කොට චැට් හිස්ට්‍රියත් මැකුවා නං නිරපරාදෙ සාක්කි දෙන්න ඕන්නැතිවෙයි නේද, යනාදී වශයෙන් කතුවරයා ගැන මැවෙන සිතුවිලි විඳින්නට යැයි කියමි. ඒක වෙනමම ආතල් එකකි.

ඉං පස්සේ ඉතුරු කොටස කියවන්නට යැයි කියමි. කියවා අවසන් වනවිට තමුන් ගැනම නොදකින් කියා හිතෙන අවුල් සහගත බව විඳගන්නට යැයි කියමි. ඒ එක්කම ලෝකයෙන් ආදරයක් කරුණාවක් නොලැබ බ්ලැක් ලිස්ට් වෙලා යන “මම“ලා වෙනුවෙනුත්, උන් වෙනුවෙන් හතරගාතෙන් හයියක් වෙන්නට වෙර දරන බව්වලා වෙනුවෙනුත් හිතේ ඇතිවන සෙනෙහස තවත් "මම" කෙනෙක් නූපද්දනු පිනිසත් තව තවත් බවුවලා සුරකිනු පිනිසත් යොදවන ලෙස ඉල්ලමි.

ලයිසන් තියෙන ඕන එකෙකුට වීල් එකේ හයර් දුවන්නට පුළුවන. නමුත් ලෙඩෙක් ඇරන් මරදන්කඩවල යන්න හැම එකාටම බැරිය.

පොත් ලියන්න මටත් පුළුවන. නමුත් වචනවලට පන්නරය දෙන්න නම් තරිඳුලා ඉන්නට ඕනාය.

මේ සටහනත් මික්කාටය.




   

Saturday, July 20, 2019

හිච්චි මැන්ඩිස් පුතා වෙත ආදරයෙන් ලියමි

පුතේ,
මේ ලියමන පුතාගෙ දෑහිම්ම කියවාගන්නටත් තේරුං ගන්නටත් තව අවුරුදු පහලොවක් විතර යන බව මං දන්නවාය. ඒ උනත් ඒ කාලෙට පුතාට මෙව්වා කියා දෙන්නට මේ සුරං මාමා පන පිටිං නොයින්නත් පුළුවන. ඒ හංදා අදම මේක ලියා දාන්නේ මේ අකුරු ටික ලෝකේ කොතැනක හරි තැනක Google සේවාදායකයක් අස්සේ කරකැවෙන තැටියක ලියැවී පුතාගෙ ඇහැ ගැටෙන දවස වෙනකං ආරස්සා වෙන බව සුරං මාමා දන්න හන්දාය.

පුතේ,
මේ ගෙවී යන්නේ බ්ලොග් එකේ අකුරක් ලියන්නට ඉඩක් නැති මහ සවුත්තු කාලයක්ය. කොටිම්ම ලස්සයක් දෙන්නං කියා කිව්වත් මේකේ අකුරක් ලියන්න නොහිතෙන කාලයක්ය. ඒ උනත් පුතා මේ ලෝකෙට උපං එක සුරං මාමාට කෝටියටත් වඩා වටින්නේය. ඒ හංදා නිදිමරාගෙන මේ අකුරු ටික මෙහෙම ලියා දමන්නේය.

පහුගිය දවස් ටිකේ පුතාගේ තාත්තා උන්නේ එලෝ විකාරෙං මෙලෝ අතගාගෙනය. මොන යං ක්‍රමේකින් හරි පුතාව මෙලොවට ගෙන්නා දෙන්න කියා උන්දෑ දොස්තරු ඉදිරියෙත් පිංසෙන්ඩු වී තිබුණ බවත් සුරං මාමාට ආරංචි වුනාය. කොයියම්ම විදිහකින් නමුත් පුතා මේ ලෝකෙට ගොඩ බැහැපු බවත් පුතාගෙ අම්මාත් පුතාත් දෙන්නාම සනීපෙන් ඉන්නා බව දැනගත්ත එක බොහොම සතුටක්ය.

ඒ වුනත් පුතේ වෙල්කං ටු ශ්‍රී ලංකා කියා හිතට එකඟව කියා පුතාව පිළිගන්නට බැරි එක දුකක්ය. සුරං මාමාට වගේම මේ රටටමත් ලබා ඇත්තේ මහ සවුත්තු කාලයක්ය. එහෙම වෙලා ඇත්තේ පුතා වගේ අලුත ඉපදෙන කුඩා පුරවැසියාගේ ඉඳං හැරමිට්ටෙං යන කෙනා දක්වා බොහොම ගොඩක් ඕනෑ කරන ආදරේ මේ ලංකාවේ බොහොම හිඟවීම හිංදාය.

පුතා දිවියලෝකෙං එත්දී එයින් ඩිංගක් හෝ මිට මොලවාගෙන එන්න ඇතැයි සුරං මාමා කල්පනා කරනවාය. පුතාලාගේ ගෙදර නං ආදරේ ඕනෑ පදං ඇති හන්දා අමුතුවෙං අඩුවක් නැතුව ඇතැයි හිතනවාය. ඒ උනත් පුතාව කුසේ තියාගෙන මේ ලෝකෙට බිහිකරාපු අම්මාට පුතාගෙ කිරි සුවඳ ආදරෙං යහමින් ටිකක් දුන්නා නං හොඳ බව මං හිතනවාය. ඒ වගේම කෙසඟ සරීරෙ අස්සේ මහා ලොකු හදවතක් හංගං ඉන්න පුතාගෙ තාත්තාටත් එයිං පංගුවක් නොදී අරින්න හොඳ නැති බව පුතාට මතක් කරන්න ඕනෑය. ඒත් එක්කම පුතාගෙ අයියාගේ කම්මුල් දෙක රෝසපාට වෙන්නට මූන දෙපැත්තෙම ආදරේ තවරන්න පුතාට පුළුවංය.

පුතාගෙ සිඟිති කකුල් දෙකිං පංචස්කන්දේ හිටවාගන්න පුළුවං වෙච්චි දවසට පුතාට ගේ දොරකඩ වැටේ එල්ලී ලෝකෙ දිහා කෙලිං බලන්න පුළුවං වෙනවාය. ආං එදාට මේ ලෝකෙ ඉන්නා මිනිස්සුත් සත්තුත් කොයි තරං ආදර සාගතේකිං පෙලෙනවාදැයි පුතාගෙ සිඟිති දෑහැම්ම බලාගන්නට පුළුවං වෙනවා ඇත. හිරිකඩට තෙමෙන මැටි ගෙවල් ඇතුලේ, අගුපිල්වල වගේම වීඳුරු අඳුරු කරපු වාහන, තට්ටු ගනං උස මන්දිර ඇතුලෙත් ආදරේ නොලබන මනුස්ස කූඩු ඉකිබිඳිනවා අපට නොපෙනුනාට පුතාගේ සිඟිති හදවතට පෙනෙනවා ඇත. ආං ඒ හදවත් වලටත් බෙදා දෙන්නට පුතා ගෙනා ආදරේ පරිස්සං කරගන්න කියා පුතාගෙන් ඉල්ලනවාය.

ඒ වගේම පුතේ පුතා ලොකු මහත් වෙද්දී පුතාට තෙල් ගෑවිච්ච හදවත් ඇති මනුස්ස කූඩු ගොඩක් මුණ ගැහෙන්නට පුළුවන. ඒ වගේ තෙල් ගෑවිච්ච හදවත් වලට ආදරේ අල්ලන්නේ නැත. ඒත් ඒ වගේ මනුස්ස පරාණ වලටත් ආදරේ එක ලෙසම බෙදන්න කියා පුතාගෙං ඉල්ලනවාය. ඒ එක්කම ඒ වගේ උංගෙං පරිස්සං වෙන්න කියාත් පුතාගෙං ඉල්ලනවාය.

පුතාටත් තව අවුරුදු හතර පහකින් මේ ලෝකේ හැල්මේ දුවන තරඟෙට එක්කහු වෙන්න වෙනවාය. එදාට පුතා පරිස්සං කරගත් ආදරේ මග හැලෙන්න නොදී පුතාට හම්බවෙන හැම කෙනාටම බෝ කරන්න කියා පුතාගෙං ඉල්ලනවාය. වැඩිය නැතත් පුතා වගේම තව දහයකට ආදරේ බෙදීම බෝ කලොත් පුතා රට වෙනුවෙං යුතුකම ඉටු කළා කියා සතුටු වෙන්නට පුළුවන.

සුරං මාමා ඒ තරං බණ දහමක් දන්න මිනිහෙක් නොවන හංදා ඒ අංසෙන් පුතාට දැනමුතුකමක් දෙන්නට පුළුවං කමක් නැත. පුතා බහ තෝරන කාලෙ වෙත්දී දැතියා මාමා ඒ වගේ දැනමුතුකං පුතාට කියා දෙනවා ඇත. ඒ වුනත් පස්සෙ දවසක මතක් කරත්දී දුක හිතෙන ජාතියෙ වැඩ කරන්න එපා කියන ඉල්ලීම පුතාගෙං ඉල්ලන්නට නං සුරං මාමාට පුළුවන. මීට බොහොම කාලෙකට ඉස්සර සැප සම්පත් සේරම අතෑරලා මහපාරට බැහැලා අනුංගෙන් ලැබෙන දෙයකිං පණ රැකගෙන සතා සිව්පාවාගේ පටං දිවියලෝකෙ දෙවියන් දක්වා හැමෝටම එක විදිහට ආදරේ බෙදා දීපු ගෞතම බුදුන් කියා කෙනෙකුත් ඔය කතාවම වෙනිං විදිහකින් කියා තියෙන බව පුතා පස්සෙ කාලෙක තේරුං ගන්නවා ඇත.

ඉතිං පුතේ මේ බොහොම කෙටි ලියමන අවසං කරන්නට ඕනෑය. මේ ටිකවත් ලිව්වේ පුතා වගේ අවංක, සිල්වත්, ගුණවත් කෙනෙක්ට කෙරෙන ගරු කිරීමක් හැටියටය. අද හෙට බැරිවුනත් තව අවුරුද්දකින් හමාරකින් පුතාව බලන්න එන්නට සුරං මාමාත් චූටි මැණිකෙ නැන්දාත් හිතා ඉන්නවාය. සමහර විට ළඟදී යහපත් වාහනයක් ගන්න සුරං මාමාට පුළුවං උනොත් ඊට කලිං අපි පුතාව බලන්න එන්න හිතා ඉන්නවාය.

එදාට අපිටත් දෙන්නට ආදරේ බිඳක් පුතාගේ ළපටි අතේ ගුලි කරගෙන ඉන්න කියා පුතාගෙන් ආදරයෙන් ඉල්ලනවාය.

පුතාටත්, පුතාගේ අම්මාටත්, පුතාගේ තාත්තාට සහ අයියාටත් සුමන සමන් දෙයිහාමුදුරුවන්ගේ පිහිටයි!

මීට
සුරං මාමා, චූටි මැණිකෙ නැන්දා සහ ටිකිරී සඳමාලි අක්කා,


පසුව ලියමි:- පුතාගේ තාත්තා මේක එයාගේ සඳූට ඇහෙන්න කියවනකොට පුතාටත් අහං ඉන්න පුළුවං වෙනවා ඇති. එතකොට ඊට යටින් ලියා තියෙන කොමෙන්ට් ටිකත් කියවන්න කියා පුතාගෙ තාත්තාට මතක් කරන්න.

Saturday, December 29, 2018

චිත්‍රපටි හෙවත් drawings tapes - 1

ඉස්සර වාරෙකට එකක් විතර අපේ තාත්තා මාරාන්තික ලෙස වලි ඇදගෙන අපිව ගෙදරින් එලෝලා දවසක් දෙකක් අපිට ගේ පැත්ත පලාතෙ යන්නට නොදෙන කාලයක් එනවා. ඒ කාලෙට අම්මගෙයි මගෙයි අහිකුන්ටක ජීවිතේ තැනින් තැන. එයින් දවසක අම්මා මාවත් ඇරං තාත්තගෙ මහ ගෙදරට ගියහම දොස් කියන්නෙ ආච්චි අම්මට.

"නැංදම්මටේදාස්සොල ඕකව හරියටදෙකද්දීල හදාගංබැරිවිච්චෙකේ කර්දරේ තමා මේ උගෙපැටියයිමායිමේ විඳොවන්නෙ"

ආං ඒ වෙලාවට ආච්චි අම්මත් ඡන්ද රැස්සීමක කෑ ගහන්නා වගේ අත් දණ්ඩ උඩට උස්සලා අතේ තියෙන ඇලමේනියං වළලු දෙක "සල සල" කියල සද්ද වෙන්න හොලෝලා අපෙ අම්මට කඩා පනිනව.

"අනේ කටවැහැගනිං ජයෝ. ඒ දාස්සොල උඹලමනෙයැ ඕක එක්ක ජෝඩු දමං අයිසෙ පොඩිමහත්තයෑ චිත්තරපටි හෝල්ලෙකේ රිංගුවෙ චුජු ඥංගි බලංඤ යඤව කිය කියා. මං මෙතන ඕකට ඉලපච් කැඩෙනකං තඩිගැහුවට ඇහුවෑ"

ඒ වෙලාවට තමුන්ගෙ සායම බේරගන්න අපේ අම්ම ආච්චිඅම්මගෙ කට වහන්න නොවඳිනා වැඳුං වඳිනව.

"ඇතිඇතිනැංදම්මෙ මේ මුං නරක්කෙනව ඕව ඇහුවං. ඔයෑති ඕක නවත්තගන්නකො. බොරුකියෝනොව ඉඳං."

ඒ උනාට ආච්චිඅම්මගෙ කට වහනව බොරු.

"හිටාං මං මෙතැංදිම හගිස්සන්න. මේ මැණික එහෙම හිටියනෙ ඒදාස්සොල. උන්ට මතක නැතෑ. ඉනඩුවයියාවෙ මේ හැමේකාම නාකි මයෙ ඇටටිකනෙ සූප්පු කොරන්න හදන්නෙ"

ඔය විදිහට චිත්තරපටි ගැන ඇහෙන හැම වෙලාවකම මං

"මොකද්ද අම්මෙ චිත්තරපටි කියන්නෙ?"

කියල ඇහුවම

"චිත්තරපටි කියන්නෙ චිත්තරපටි ඔල්ට"

කියල අම්ම උත්තර දෙනව.

"ඒවෑ හැටි කොහොමද?"

"ඒවෑ හැටි අහගං තොපෙ මහ එකා ආවං"

"ඇයි ඉස්සර අම්මත් චිත්තරපටි බලන්න ගියා කිව්වෙ"

"කවුද තොට කිව්වෙ"

"ඇයි පහුනු සැරේට කලිං සැරේ තාත්ත අපිව ගහල පැන්නුව වෙලේ ආච්චි අම්ම එදා කිව්වෙ. අම්ම තාත්තවත් ඇරං ගියා කියල මේ සුදු නංගි ද කවුද එකියක් බලන්න යනව කියල."

"අම්පා තොපෙයාච්චියම්මගෙ කට තමා බොල්ලෑව ඉස්සරහට දාං හැමසෙද්දටම. පොඩියෙවුං ඉස්සරා කියන කතාද අම්ප කියන්නෙ"

අම්ම ආච්චි අම්මගෙ කට හදන්න කතාව.

"එහෙනං ඉතිං බලන්න ගිය එකේ ඒකෙ හැටිත් දන්න එකේ කියන්නකො. ඉස්කෝලෙ ගියදාක ඇහුවං දන්නෑ කිව්වං මං එපෑ ගුරුඔරුංගෙං ඒකටත් ගුටිකන්න."

මං අධ්‍යාපනේ ඉස්සරහට දාල අම්මගෙං අහනව.

"හිටපිය මං තොට දෙන්න හොඳ චිත්තරපටියක්. දැං සැරෙයක් කිව්ව දෙකක් කිව්වහන්නෑ"

අම්ම ඉඳගෙන හිටි තැනිං නැගිටින්නෙ වැලමිටත් මේස කකුලෙ ඇනගෙන. මේ වෙලාවට ඉලපත්, කොහු මිට, දර පොලු, හැඳිමිට, දුමේ තියෙන පුවක් පටි, වගේ අත් ආවුද වගේම ලුණු පොල්කට්ට, පොල් බෑය, මැටි කෝප්ප වගේ දමා ගහන ආවුද මොකක් හරි මාව හොයාගෙන එන්න කලිං මං ගෙයිං දොට්ට පනිනව. ඉං පස්සෙ කනේ කලාඳුරු සුද්ද වෙන්නත් එක්ක මගෙ පස්සෙං එළවන්නෙ උන්දැගෙ කටේ සැර ඉතරයි.

"තෝ වරකො කොයි වෙලේ හරි ගෙට. ඇහ්දෙකේයිඳං පට්ට ගහන්නෙ තෝව මං."

********************************************************************************

ඔය විදිහට චිත්තරපටි කලාව වෙනුවෙන් ජීවිතේ පරදුවට තියපු මට චිත්‍රපටියක් බලන්න පොටක් පෑදෙන්නෙ ආණ්ඩුව හින්දා.

 ඒ කාලෙදි අපේ පුංචම්මා ඇතුලු ගමේ කොලු කෙළි රෑන එක්කහු වෙලා යවුවන සමාජෙ කියල එකක් හදං තිවුනා. ඒකෙ ඉන්න හැමෝම සතියක් හමාරකට සැරයක් යවුවන සමාජ හෝල්ලෙකේ රැස්සීමක් තියලා මහ හයියෙං කෑ ගගහ, හිනා වෙවී ඉඳල අල්මාරියෙ හංගන ජාතියෙ කතා පොතකුත් ඇරං ගෙදර එනවා. එන ගමනුත් පාර අයිනෙ ගස්වල ඉන්න කුරුල්ලො රංචු පිටිං බයවෙලා ඉගිල්ලෙන තරං සද්දෙට කෑ ගගහ හිනා වෙනව. ඒ රංචුවෙ ඉන්න කොලු නඩේ පාරෙ යන බල්ලන්ට ගල් ගහනව. කටුස්සො අල්ලල තමුන්ගෙ රංචුවෙ ඉන්න කෙල්ලංගෙ පිටේ එල්ලනව. උං ගිරි යටිං හූ තියාගෙන දුවනව. ඒ පිටිපස්සෙං එන බයිසිකල්කාරයො පන්සලේ හාමුදුරුවො බණට කියන එව්වා මතක් කරනව.

“මොක්කුන්ට ජාතක වෙච්චි හැත්තක්ද මන්ද“


 ඔය ගමන ගිහිං එන හැමදවසකම පුංචම්මා ගෙදර හැමෝගෙම්ම බැනුං අහනව.

"මොකද්ද බං ඔය කෙහෙම්මලෙං ඇති සෙතේ"

"පැදුරක් මල්ලක් වියාගන්න ඉගෙනගංකො ඔය මගුලෙ යනකං"

"අර කරෝලිස්ලෑ එකීලත් බොට නම කියල අඬගහනව මං අහගෙන. කොහොම හරි බාල්දු වෙයංකො ඕකුන්ට"


ඔය විදිහට නවනිංගිරාවිඳපු යවුවන සමාජෙ නම්බුව බේරන්න ඒ කාලෙ ආණ්ඩුව ගානෙ ගමේ අයට චිත්තරපටියක් පෙන්නන්න ලැහැත්ති කෙරුවා. ඒ ගැන මුලිම්ම දැනගත්තෙ යවුවන සමාජෙ අය. ඒගොල්ලො පවුලෙ අයටයි හිතවත්ම අයටයි විතරක් ඒක බලන්න එන්න පණිවිඩේ කිව්වෙ පැත්තකට අඬගහල රහසිං.

"ජාතුංගං අයියෙ අපේයවුවන සමාජෙං චික්රපටියක් පෙන්නනව බලන්නෙන්නෝන හොඳේ. වෙන කාටවක් කියන්නෙපා. ඒ හරියෙංම කිව්වෙ එහෙටයි හේමිචංදරයියටයි ඉතරයි."

"දහාටේ ගෙදර එවුන්ට එහෙම කියන්නෙපා මැණිකෙ. ඕකුං මෙතෙන බල බලා ගුන්සේකර කඩෙං බඩුගේන්න යන්නෙ"

ආච්චම්මා පුංචම්මට දැනමුතුකං දුන්නා.

“චික්රපටි කියන්නෙ ඇත්තවසයෙම්ම පුග්ගලයෙක්ට බලන්න සුදුසු දේවල් නෙවේ.“

ඉස්කෝල මහත්තේක් වසයෙන් අපේ මාමා ඒකෙ ඇති බැරෑරුංකම පැහැදිලි කෙරුවා.

“අනෙයයියෙ මේ උඹ කටවහං හිටහං“

පුංචම්මා ඒක අනුමත කෙරුවා.

ඔය හිංදා යවුවන සමාජෙ ඉන්න අයගෙ හතුරන්ටයි ඒ ගොල්ලො ඉරිසියාකං කරන අයටයි, ආණ්ඩුවට විරුද්ද පැත්තෙ අයටයි, පුංචම්මගෙ කඩෙං බඩු නොගන්න අයටයි චිත්තරපටිය ගැන දැනගන්න ඉඩ නොතියා රහසක් හැටියටම තියාගත්තා. කොයිතරංද කියතොත් කීපවලියක්ම මගෙ කටිං “චික්රපටිය“ කියල කියවෙනකොටම ආච්චිඅම්මා මගෙ කටත් මිරිකුවා.


හැබැයි චිත්‍රපටිය පෙන්නීම යවුවන සමාජෙ අය විතරක් දන්න රහසක් බව ආණ්ඩුව දැනං හිටියෙ නෑ. ඒ හංදා ලොතරැයි, තෙල් බෙහෙත් එහෙම විකුණන්න ගන්න සද්දෙ අඩු තැප්ප වෙච්චි ලයිස්පීකර් දෙකක් බැඳපු කිරි පාට වෑංඑකක් ආණ්ඩුව ගානෙ ගමට එවලා වැඩි සද්දයක් නැතුව චිත්තරපටිය තියෙන තැනයි වෙලාවයි ගැන මුක්කං කට හඬකිං ගම පුරා කියා ඇවිද්දෙව්වා. ඒ ගමන යවුවන සමාජෙ අයගෙ ගෙවල්ඔල අය ඉස්තෝප්පුවට බැහැලා ආණ්ඩුවට තිත්ත කතාවෙං බැන්නා.


"අපේ එවුං මාංසිවෙලා කට කැඩෙනකං කියල ගෙන්නගත්ත එක"

"අම්ප මේ ආණ්ඩුවට බැරියුනානෙ සද්ද නැතුව පෙන්නන බම්බුවක් පෙන්නන්න"

"දැං පුටු කාරයොත් එක්කොම එයි"

"අපිට චිත්තරයක් ඇඳගෙන තමා බලන්න වෙන්නෙ"

"උන්ටම පෙන්නගන්න කියල අපි නොගිහිං හිටිය නං ඉවරයියොන්න"

"ඕක තමා මේයාන්ඩුවට චන්දෙ දෙන්න නාකයි කිව්වෙ"

"ආයි නං මගෙ බල්ලවත් දෙන්නෑ මුංට චන්දෙයක්"

"අම්ප ඔය වෙලේ මං හිටියනං ලැයිස්පීකර කටු දෙක චැප්ප වෙන්න දෙන්නෙ ගල් ගෙඩ්ඩකිං පාරක්"
තැප්ප වෙච්චි ලයිස්පීකරයක්

ඒ ලයිස්පීකරේ කේලම අහපු සමහරු තමුන්ගෙ අසල්වාසීන්ටත් පණිවිඩේ කිව්වා.

"චිත්තරපටියක් පෙන්නනව කියල එලවුස්සෙකක් ගියා කියන්නෙ ඊයෙ"

"ආ... ඔව් මේ අපිටත් දෙහි ගෙදර බාල එකී කිව්වෙ දැං මාසෙකට ඉතර උඩදිං. අපිට නං නෙවැරදීම බලන්න එන්නත් කිව්ව. උංගෙ අර යවුවන සමාජෙද මොකද්ද කෙහෙංමලෙන්නෙ ගෙන්නනව කියන්නෙ."

"හැබෑද.... දැනගෙනද හිටියෙ. අපිට කිව්වෙ නෑ නේද එතකොට?"

"ඔව් ඉතිං අපේයාණ්ඩුවෙං කෙරෙන දේ අපි දැනං ඉන්නෙපෑ. තමිසෙලෑ ආණ්ඩුවක් ආ කාලෙක තමිසෙලටත් කියනව නැතෑ."

"අනෙ මගෙ බල්ලවත් යනේකක් නෑ ඔය ලබ්බ බලන්න. අපි වේල කාල පැටව්වෙක්ක බුදියගන්නව මිසක්"

"&*% 98&(*(^&^&**( ද?"

"&^%^ ද %^&(*(* ද කියල අහං තොපෙ TUYI ගෙං"

අන්තිමට වැට පොලු තුන හතරක් ගැලවිලා, උළු කැට පනහක් හැටක් කැඩිලා පොලිස් පොතට ඇන්ටරි දෙක තුනකුත් වැටුනා.

****************************************************************************

චිත්තරපටිය පෙන්නන්න ලැහැත්ති කරල තිවුනෙ නිකෝඩ හන්දියෙ ජෑන්තියෙ පාර අයිනෙ මිදුල් කෑල්ලෙ.
(මේ ජෑන්තිය කියන්නෙ අපේ ගමේ ඉස්කෝලෙට. ගනේවිටේ ඉස්කෝලෙ මහත්තය හිටපු කාලෙ ඒකෙ පෝච්චි හයිකොරපු වැසිකිලි හදෝපු හන්දා ගමේ අය ඒකට කිව්වෙ 'කක්කුසි ඉස්කෝලෙ' කියලලු. ඊටත් පස්සෙ කාලෙක එච්චෙස්සී එස්සෙස්සී පංතිඔල කෙල්ලො කොල්ලො ඉස්කෝලෙ යාම ඉවර වෙන්නත් කලින්ම යාලුවෙලා හොරෙං පැනල යන්න පටං ගත්තං ඒක 'පේමජයන්තිය' බවට පත්වුනා.)

පාර අයිනෙ පොල් ගහ යට චීත්තයක් විතර ලොකු සුදු රෙද්දක් එල්ලල. ඉස්කෝලෙ ලොකු පන්තිවල තියෙන ඩෙස් දෙක තුනක් ඊට ඉස්සරහිං තියල. අර කේලං කියපු ලයිස්පීකර කටු දෙක ගැටගහපු වෑන්නෙක පාරෙ අනික් පැත්තෙ. හැබැයි ඒකට තාම කවුරුවත් ගලකින් ගහල නෑ. ඡන්ද රැස්වීං වලට ගන්න ලොකු පීකර දෙකක් පොල්ගහේ බැඳලා. මිනිස්සු පාරෙ ඉඳං බලං ඉන්නව. පාරෙ යන වාහන හෝන් එක ගහල යන්තං ඉඩ ඉල්ලගන්නව. ගුනසේකර මාමගෙ බාරෙක ඇරල ඒක ඇතුලෙ ලාම්පුවක් පත්තු වෙනව. (මේ බාරෙක කියන්නෙ තැබෑරුමක් නෙමෙයි. සිල්ලර බඩු කඩයක්.) යවුවන සමාජෙ අය නයෙක් ගහපු මිනිහෙක්ට බෙහෙත් හොයන්න තරං කලබලෙං එහෙ මෙහෙ දුවනව. මිනිස්සු ආණ්ඩුවට බනිනව.

"මේක පෙන්නන්නැද්ද මංද."

"අපරාදෙ තව ටිකක් රෑ වෙලා එන්න තිවුනෙ"

"මං බුදුපාන තිබ්බෙත් නෑ"

"මං හිතුවෙ විජානියට පෙන්නල ඉවර කරයි කියල."


ඒ විදිහට පැය ගානක් බලං ඉඳල හොඳටම ඇඳිරි වෙත්දි ඉස්කෝලෙ හෝල් එක අස්සෙං ලැයිට් ඇංජිමක් ලතෝනි දෙන්න පටං ගත්තා. ඒ එක්කම පොල් ගහේ එල්ලපු මැන්ටලේ වගේ බලුප් එකකුත් පත්තු වුනා. එතන හිටපු මහත්තුරු සැරෙං කිව්වම තව දෙන්නෙක් ගිහිං පන්සලේ තියෙන ජාතියෙ ලොකු පිත්තල පානක් උස්සගෙන ඇහිල්ලා පොල් ගහ යටිං තිබ්බා. ඒ ගමන ගෙපලෙ අජිත් ඉස්සරහට පැනලා මොකද්ද එකක් කිව්වා. ඒ ගමන තව දෙන්නෙක් ඩෙස් එකක් උස්සං ආවා. පාන ඩෙස්සෙක උඩිං තිබ්බා. එතකොට පානෙ මුදුනෙ තිර ටික මිනිස්සුංගෙ ඉහටත් උඩිං. ඒ ගමන ආයි පාන බිමිං තිබ්බා. ඩෙස්සෙක පැත්තකට විසික් කෙරුවා. තව එක්කෙනෙක් පාපිස්සක් ගෙනාවා. පාන ඒක උඩ තිබ්බා.

"තව ඩිංගක් මෙහෙට"

"වැඩියි වැඩියි"

"පේන්නෑ"

අන්තිමට යන්තං පාන එක තැනක තැන්පත් වුනා.  පාන මුදුනෙ ඉන්න කොකා ලයිට් එලියට දිලිසුනා. පාන ඉව කරන්න ආපු සම්බෝල පාට බල්ලට යවුවන සමාජෙ ලොක්කා පයිං එකක් ගැහුවා. බල්ල "කැව් කැවුක් කැව් කැවුක්" කියාගෙන අඬු තුනෙං දිව්වා.

චිත්තර පටිය පෙන්නන්න ආපු මහත්තයෙක්  පීකරෙං කතාව පටං ගත්තා. එයා කියපු දේවල් මට ඒ තරං තේරුනේ නෑ. එයා කොලයක් බලාගෙන කියපු නං ලැයිස්තුවෙ පිලිවෙලට පත ග්‍රාම සේවක රාලහාමි, පොලිස් ලොක්කෙක්, බෙල්ල හිරවෙන්න රෙදි පටියක් ගැටගහපු ලොකු මහත්තයෙක්, තව මහත්තයෙක්, තව මහත්තයෙක්, තව මහත්තයෙක්, ආයි තව මහත්තයෙක්, කරෝලිස්  බාසුන්නැහැගෙ බාල කෙල්ල, අන්තිමට පිත්තල පාන දීපු කිතුල්ගොඩ මුදලාලිගෙ පවුල ගිහිල්ලා පොල්තෙල් පාන පත්තු කෙරුවා. මිනිස්සු වැඳගෙන හිටියා.

ඊළඟට ග්‍රාම සේවක රාලහාමි පීකරෙං කතා කෙරුවා. එයාට කියන්න තියෙන ජාති සේරම කිව්වට පස්සෙ පොලිස්සියෙ ලොක්ක පීකරෙං කතා කෙරුවා. එයා කිව්ව කතාවෙං මට තේරුනේ

"ගුටිකෙලගත්තොත් අල්ලල බලු කූඩුවෙ දාන"

කතාව විතරයි. ඊළඟට යවුවන සමාජ හදන තැන ලොකු මහත්තයෙක් කතා කෙරුවා. එයා කියන එව්ව සිංහල බාසාව කියල විතරක් මට තේරුණා. ඊළඟට තවත් ලොකු මහත්තයෙක් කතා කෙරුවා. ඒ හැමෝම ඇති වෙනකං කියෙව්වට පස්සෙ ආයිමත් මුලිංම පීකරෙං කතා කරපු මහත්තයා චිත්තරපටිය පෙන්නන්න හදන්නෙ කියල පීකරෙංම කිව්වා. එයා කිව්ව විදිහට අත් දෙක නැතුව කකුල් දෙකෙං විතරක් වැඩ කරන හැටි පෙන්නන චිත්තර පටියක්ලු පෙන්නන්නෙ.

අම්ම මාව වඩාගත්තා. පොල් ගහේ ලයිට් එක නිමුනා. ඒත් චිත්තර ඇඳපු පටිය පේන්න නෑ. ලයිස් පීකරෙං සිංදුවක් නැතුව සංගීත බාන්ඩ වලිං එන සද්දෙ විතරක් ඇහෙන්න පටං ගත්තා.

"අන්න බලහං. අර"

චිත්තර ඇඳපු පටියක් කොහෙං හෝ පාත් වෙනකං බලං හිටපු මගෙ හොස්සෙං අල්ලපු අම්මා මාව පොල් ගහ දිහාවට හැරෙව්වා. පොල් ගහ යට තිවිච්ච සුදු රෙද්ද කහ පාට වුනා.

"අම්මට උඩු"

මට කියවුනා. ඒ රෙද්දෙ කලිසං ඇඳපු සුද්දියෙක් මතුවුනා. එක යමරෙයයි. උන්දැගෙ අත් දෙක නෑ. සුද්දි රෙද්දෙ ඇවිදිනව. නෑ. ගෙයක්. ගේයි, ගෙයි බඩු මුට්ටුයි සුද්දියි ඔක්කොම රෙද්දෙ. ඒ අහුඅස්සෙ සුද්දෙක් පීකරෙං කියෝනව. හැබැයි සුද්ද පේන්න නෑ. මිනිස්සු සුද්දිට කයි කතන්දර කියනව. ගෑනු හූල්ලනව.
සුද්දි මැසිමෙං රෙදි මහනව. රෙද්ද අල්ලන්නෙ කකුලෙං.

“හා....නේ..... පව්“

“අද්දෙකම නෑනේද?“

“මැසිමකට අහුවෙලා වෙන්නැති“

“සුද්ද ගහන්නැති කැත්තකිංවත් කොහොවක්“

ඒ ගමං බීදුරුවකිං වතුරත් බොනව. බීදුරුව අල්ලන්නෙත් කකුලෙ ලොකු ඇඟිල්ලයි ඊළඟට තියෙන පොඩි ඇඟිල්ලයි දෙකෙං.

“කවුරුවක් වක්කොල්ල දුන්නොත් බොතැහැකි ඉතිං“

“බඩ්ඩිංගක් අනල කන්නෙ කොහොමෙයි ඔහොම“

“සුද්ද කවනව ඇති“

ඊළඟට සුද්දි පාං පෙති වගයක් කකුලෙං අරං කනව.


“හොදි ඩිංගක් පොඟෝගන්න නෑ ඉතිං“

“මං හිතන්නෙ පාං කෑලි දෙක අස්සට හොදි දාල ඇත්තෙ“

“ඒ උනාට ඉතිං ඉස්ම හොද්දක් එක්ක නං කන්න වෙන්නෑ“

“තුං වේලම පාං තමා මාහිතේ“

ආයි බාජනේක තියෙන මොනවද හැන්දකිං අරං කනව

“ඇට ජාතියක් මා හිතේ“

“නෑ බත්තුනත් කෑහැකි හැංදෙං. ඔය පහුනුදාස්සොල මගෙ ඇඟිල්ල මන්නෙට කැපිල තීද්දි මං කෑවෙ හැංදෙං. නැත්තං මිරිස් ගෑවෙද්දි උඩ විසික්වෙනව.“

“සුද්දො බත්කන්නෑ මාහිතේ. උන්ට මිරිස් තුනපහ සැරයිනෙ“

ඊළඟට සුද්දි පනිට්ටුවක් උරිස් කොටේ එල්ලගෙන මිදුලට බහිනව. පාත්තියක් ගාව බිම ඉඳගෙන පනිට්ටුව බිම තියල ඒකෙං හැන්දක් වගේ එකක් ගන්නව. හැන්ද කකුලෙ ඇඟිලිවලිං අල්ලගෙන පොලොව හාරල කොල දෙක තුනක් තියෙන පැල වගයක් හිටෝනව.

“අම්ප. මේ ඉන්න දෙමල්ලුන්ට බෑ ඒ තරං විජානියට තේ පැලයක් හිටොවන්න“

“ඔය හැටි නහින වෙලේ හිඟාකෑවනං සල්ලි හම්බවෙනව“

“සුද්දොන්ට සල්ලි තියෙනවනෙ. උං හිඟාකන්නෑ“

“මං හිතන්නෙ කසාදෙයක් නං කරගන්න වෙන එකක් නෑ.“

“හැබෑට ඉතිං කසාද බඳින සුද්දට තමයි කන්න උයන්නයි කක්කුස්සි ගියහං $% හෝදන්නයි වෙන්නෙ“

ඒ සුද්දි කඩේ යන හැටි, බඩු ගේන හැටි, මූන හෝදන හැටි බලං ඉන්න ගෑනු හූල්ලනව. කොල්ලො අනං මනං කියනව. අන්තිමට සුද්දි ටටා කියල නොපෙනී යනව. පීකරෙං කියෝපු සුද්දගෙ කතාවත් නැවතුනා. රෙද්ද ආයිමත් සුදු පාටටම හැරුනා. අපෙ අම්මත් උරිස්සෙ මූන පිහල මාව බිමින් තිව්ව.

ඊළඟට ආයිමත් පීකරෙං කතා කරන මහත්තය මොනවද ටිකක් කියෙව්වා. ඊළඟට තවත් චිත්තර පටියක් පෙන්නන බව ඉතරක් මට ඒකෙං තේරුණා.

ආයිමත් රෙද්දෙ සුදු පාට නැතිවුනා. අම්ම මාව ආයිමත් වඩාගත්තා. පීකරෙං සංගීත බාන්ඩවල සද්දෙ ඇහෙන්න ගත්තා. සුද්දියෙක් රෙද්දෙං මතු වුනා. ඒ සුද්දිගෙ නං අතපය මොකවත් අඩු නෑ. හැබැයි සුද්දිගෙ හැට්ටෙ බොත්තං නෑ. ඒක අඳිනව ඇත්තෙ ඔලුවෙං දාල. ඇඳං ඉන්න සායත් මගෙ කොට කලිසමකට වැඩිය දිග නෑ. මිනිස්සුංගෙ කියවිල්ල නැවතුනා. සුද්දි ගෙදරිං දොට්ට බැහැල මිදුලෙ තියෙන පුස්සයිකලේට නැග්ග. ඒක සුදු පාටයි හැඩල්ලෙකේ කූඩෙකුත් එල්ලලා. පුංචම්මගෙ බයිසිකලේ වගේ මැද පොල්ලකුත් නෑ. සුද්දි බයිසිකලේ පැදං පිට්ටනියකට ගියා. ඒක උදුලුගාපු නැති පිට්ටනියක්. හැමතැනම තනකොළ. පිට්ටනියෙ තව සුද්දෙක් ඉන්නව. සුද්ද ගමනක් යන්න වගේ දිග කලිසමකුයි කමිසෙකුයි ඇඳල. සුද්දව දැකල සුද්දි බයිසිකලේ නවත්තනව. සුද්ද සුද්දි ගාවට එනව. සුද්දිගෙ අතිං අල්ලගන්නව. සුද්දි බයිසිකලෙං බිමට බහිනව.

“මේ ළමයට බඩකිනිලු. අපි යනවක්කෙ“

අපි ළඟ හිටපු අපෙ අම්මගෙ යාලු නැංදෙක් එහෙම කියල තමුන්ගෙ ළමයවත් අරං එතනිං පැනගත්තා. සුද්දා උඩ පැනල එතන තියෙන ගහකින් මලක් කඩල සුද්දිට දෙනව...

“ආ........... හරි හරි හරීඊඊඊඊඊ“

පාරෙං අනික් පැත්තෙ හිටපු කොල්ලො ටිකක් කෑ ගැහුව.

“රෑ වෙනව යං.“

“නිදාගන්න වෙන්නෑ මේක බලා හිටියොත්. යං“

“හෙට පන්සලට දානෙ උයන්නත් තීනවනෙ යං“

කියල තව කීප දෙනෙක් තම තමන්ගෙ ළමයි කිහිල්ලෙ ගහගෙන යන්න ගියා.

“උඹටත් බඩකිනි නං යමං ගෙදර.“

අම්ම මට කිව්ව. ඒ උනාට මට යන්න ඕනි කමක් නෑ.

“මට බඩකිනි නෑ.“

සුද්දි මල අරගෙන ඉඹල බලනව. එතකොට සුද්දගෙයි සුද්දිගෙයි මූනු දෙක රෙද්ද පිරෙන තරං ලොකු වෙනව. සුද්ද සුද්දිගෙ  මූන යටි පැත්තෙ අල්ලල එක පැත්තක් ඉඹිනව. පාරෙ අනික් පැත්තෙ හිටපු කොලු රෑන

“හූ.......................................................“

කිව්වා. අම්ම මාවත් වඩාගෙන සෙනග මැද්දෙං රිංගගෙන අපේ ගෙවල් පැත්තට යන්න හැරුණා.

“මට බඩිකිනි නෑයම්මෙ“

“කටවහක් යමං“

 තව ගෑනු දෙන්නෙක් තමුංගෙ ලමයි අත්කෙටි ඔලිං ඇදගෙන අපේ පස්සෙං වැටුනා.

“මල විපිරියාස.“

“කුණුහරප පෙන්නනව ඉඳං.“

ඒ දෙන්න තනියම බැන්නෙ කාටද කියල මට තේරුනේ නෑ. අපි දෙසිය පනහෙ වත්ත ගාවට එද්දි ආයිමත් හූවක් ඇහුනා.

“අන්න ආයි සැරයක් සුද්දිගෙ මූන ඉඹින්න ඇති“

මට කියවුනා.

අම්ම මාව බිමින් තියල කොන්දට එකක් තැලුවා. අපේ තාත්ත බලපු චිත්තරපටිඔල හුඟක් සැරයක් මූන ඉඹින එව්ව තියෙන්න ඇති. ආච්චි අම්ම තාත්තට ඉලපත් කැඩෙනකං ගැහුවෙ ඒක හන්ද වෙන්නැති.