සංගීතේ The music 3

ඔන්න ඒ ගමන සංගීත කණ්ඩායමේ නායකයා ආයිමත් නිවේදකයට මයික්කෙක දෙනව.

ඔඳයි ඳයි ඳයි ඳයි ඒ නම් නම් නම් නම් ඔභඝේ ඝේයි ඝේයි ඝේයි බ්‍රිය නිව්වේධක ............ට නැවදද් මයික්‍රභෝනය නය නය නය නය .

එයිං පස්සෙ සංගීත කණ්ඩායමට තියෙන්නෙ සංගීතෙ දෙන්න විතරයි.

“ඔඳයි ඳයි ඳයි ඳයි ඒ නම් නම් නම් නම් බෙන්ඩ න්ඩ න්ඩ න්ඩ න්ඩ අද ධවසේ සේ සේ සේ සේ මේ බහා හා හා හා හා සංඝීද රාද්‍රීයේ යේ යේ යේ යේ බලබු ගායඩ දරුව ව ව ව ව එධා බෙධා දුර ර ර ර ර ගායඩ ගෙදේ දේ දේ දේ දේ ජයගෙහෙලි ඩැංගූ ගූ ගූ ගූ ගුවග්ගිදුලියේ, රූබවාගිනියේ යේ යේ යේ ඩිග් විජය ගල ගල ගල බ්‍රසංඝ වේදිඝාව ආඝ්‍රබනය ගල ගල ගල ඒ අස්සගාය ගාය ගාය ගාය ගායඩ දරුව ව ව ව .................................. 

(විසිල් සමග අප්පුඩි උඩ පැනිලි, සමහරු සෙල්ලං නලා හිට පිඹිනව)  

එඩ්ඩඩ්.... එඩ්ඩඩ් ජය..ගොඩී..ඊ ඊ ඊ ඊ“

සරමක් ඇඳල එයිට උඩිං පොලවෙ ගෑවෙන්න අඩි බාගෙයක් තරං දිගිං අඩු කමිසෙයක් ඇඳපු, අපේ තුන වසරෙ ඉංග්‍රීසි පොතේ හිටිය‘අයිම් ටාරෝ අයිං පොං නයිජීරියා‘ ගෙ වගේ ගෙඩි ගෙඩි කොණ්ඩයක් තියෙන මනුස්සයෙක් ඉනිමග දිගේ ඉස්ටේජ්ජෙකට නගිනව. එතකොටම වාදක කණ්ඩායම වාදනේ පටං ගන්නව. පාට ලයිට්, ගැහෙන ලයිට්, එලිය බෝලෙ සේරම වැඩ පටං ගන්නව.

ඩ්‍රක ඩංඩං ඩ්‍රක ඩංඩං ඥාක ඥකඥ ඥාක ඥකඥ ඥකඥාඥේ ඥාක ඥකඥ ඥාක ඥකඥ ඥකඥාඥේ

ගායකයා මයික්කෙක අතට ඇරං පිලිමෙ වගේ හිටගෙන සිංදුව කියනව.  ඒ ගමං එක අතක් විතරක් පොඩ්ඩක් එහෙට මෙහෙට කරනව. ආයි ඩිංගක් නැමෙනව. හැම සිංදුවක්ම කියල ඉවර වෙනවත් එක්කම එයා කොන්ඩරියක් ගහන්න තරං ඉස්සරහට නැමෙනව. එයා කියන සිංදු ටිකක් වේගෙ මදි හිංද හුඟක් අය නටන්නෙ මල් නැටුම වගේ එකක්. ඒ උනාට සිහි නැතිවෙන තරං බීපු කෙනෙක් ගිනිපාගනව වගේ අමුතු නැටුමක් නටනව. එයා නටන්නෙ සිංදුවට නෙමෙයි.

ඔය විදිහට සිංදු ගානක් කිව්වට පස්සෙ ඒ ගායකයා ඉස්ටේජ්ජෙකෙං බැහැල යනව. ආයිමත් නිවේදකයා හාප්සීට් කොල ටිකත් ඇරං මයික්කෙකට අත තියනව. එයා කතාකරන අතරෙ නිකා ඉන්න බැරුව සංගීත කණ්ඩායමේ අය සංගීත භාණ්ඩ නිල් පාටිං සද්ද කරනව.

“ඔඳයි ඳයි ඳයි ඳයි ඒ නම් නම් නම් නම් බ්‍රියාදර දර දර දර ඥිවුක්..... රසිග ඉතවදුනි නි නි නි අබි අබගේ ඩ්‍රබ් දුබ් අඩුග්‍රාඅක බවදුඩ් ඥඥක් ඥඥක් බදග් සිගිබද් ගරමු ගරමු ගරමු ගරමු. ටිනික් ටිනික් බ්‍රසිද්ද ද ද ද ව්‍යාබාරිග රිග රිග රිග............................

මේ නං ලැයිස්තුවට මැණික් මුදලාලිලගෙ පටං බෙන්තර බෙහෙත් බඩු කඩේ මුදලාලි, පත්තර කඩේ මුදලාලි, ආදී සියලු දෙනාගෙ නංගං වගේම ඒ ගොල්ලංගෙ කඩවල්වල විකුණන්න තියෙන බඩු මුට්ටු හිට කියවෙනවා. නටපු අය ඊළඟ නැටිල්ල පටං ගන්න හති අරිනවා. මාත් අයිස්කිරිමක් කෑවනං හොඳා. පුංචිටත් ඒකම හිතිල තිවුනොත් හරි. 

..... ඈ බොලේ කෝ මේ පුංචි? මුංදැ නෑනෙ. මං වටපිට බලනව. මෙයා අයිස්කිරිං ගේන්නවත් ගිහිංද දන්නෑ. මට කියන්නැතුව ගියෙ? කියන්නැති මට මේ සද්දෙට ඇහෙන්න නෑ. හැබැයි වෙනදටනං මට ඇහුන්නැතොත් කනෙං අල්ලල හොල්ලල අහනව “ඈ බොල බීරො තොගෙ කං ඇහෙන්නැද්ද“ කියල. කොහොමටත් තව ඩිංගෙං එයිනෙ. ඊළඟ සිංදුව බලන්න එන්නෙපායැ. මං සාක්කුවට අතදාල බලනව. රුපියල් පහලොහම තියෙනව. ඒ අතරෙ පොලිසියෙ අයත් දෙතුං දෙනෙක් බැටං පොලු ඇරං වටේ පිටේ කැරකෙනව. බීපු අය අල්ලනවනං ඔය ඕන හැටියෙ ඉන්නෙ.

ඊළඟට සිංදු කියන්න එන්නෙ “භිග්ඩර් රද්ඩායග“ බව කියවෙනවත් එක්කම වදින විසිල් පාරට මං ඉස්ටේජ්ජෙකට හැරෙනව. ඒ පාරත් අරවගේම සරමට උඩිං දිග ගවුමක් වගේ කමිසයක් ඇඳපු ටිකක් උස මිනිහෙක් සිංදු කියන්න එනව. එයාගෙ කොන්ඩෙ කපල නෑ. දිගට වැවිල. ගෑනියෙක් වගේ. පුංචිඅප්පු ආතටත් ඔයවගේ කොන්ඩෙයක් තිවුනට එයානං ඒක ගැටෙයක් ගහල බඳිනව. සමහර විට ගායකයින්ට කොන්ඩෙ කපන්න තහනං ඇති. එයත් හිටි පිලිමෙ වගේ හිටං සිංදු කියනව. මයික්කෙක තියෙන අත නෙවෙයි අනික් අතිං ඉස්ටේජ්ජෙකේ දෙපැත්ත පෙන්නනව හිටපු ගමං. අපේ ආතත් කුඹුරට ගියහං ඔය විදිහට නියර උඩ හිටං ලියැද්දට අත දික්කොරල“මේං බලහං මේ ලියැද්දම ගන්න දෙයක් නෑ මැස්සො බීල“ කියල මට පෙන්නනව.

එයත් සිංදු කියල යනව. දැන්නං පුංචම්ම අයිස්කිරිං ඇරං එන්න වෙලා. මං වටපිට බලනව. දැන්නං මුංදැ හොයන්න වෙනව. පොලයි ඉස්ටෑන්ඩෙකයි වෙංවෙන මායිමට තැනිං තැන හිටෝපු කනුවක් ගාව කරුවලේ යංතං වදින ලැයිට් එලියට පුංචම්මගෙ සායෙ පාට පේනව. මං එතෙන්ට යනව. අඩුම ගානෙ මට හරි අයිස් කිරිමක් ගේන්න යන්න කලිං කියල යන්නෙපායැ. නැත්තං මට බැනුං අහන්න වෙනව “තෝ කොහෙද ගියෙ බොල“ කියල.

පුංචම්ම තමා... ඈ ... මෙන්න බොලේ එතන පුංචම්ම ඉතරක් නෙමෙයි කනුවට හේත්තුවෙලා හිටං ඉන්නෙ හොඳ සරමක් කමිසෙයක් ඇඳල කැප්පෙකක් දාගෙන ටෝච්චෙහෙකුත් අතේ තියං ඉන්න සුදුපාට මිනිහෙක්. පුංචම්ම ඒ මිනිහගෙ ඇඟට හේත්තුවෙලා හිටගෙන උඩට හැරිල ඒ මිනිහගෙ මූණ දිහා බලං ඉන්නව. ඒ මනුස්සයත් අත් දෙකෙම්ම පුංචම්මව දෙපැත්තෙං වට කරල අල්ලගෙන පහලට හැරිල පුංචම්මගෙ මූණ බලං ඉන්නව. කැරකෙන ලයිට් එලියක් ඒ දෙන්න පහුකරං යද්දි ඒ මනුස්සයගෙ දත් වහල්ල සුදට පේනව. ඒ දෙන්න හිනාවෙවී ඉන්නෙ. ආච්චම්ම කියන විදිහට පුංචම්ම මෙයාගෙ ‘කට කල්ල විසික් වෙන්න‘ ගහනෙකක් නෑ වගේ. මේ වගේ ඉන්න පිංතූර පුංචම්මගෙ ඇඳේ පැදුර යට තියෙන සුවඳ පත්තරෙයි, සඳරේනු පත්තරෙයි තියෙනව. එව්වයෙ තියෙන කතාවල ඉන්න අය වගේ මේ දෙන්නත් ‘ලව්‘ කොරනවද කොහෙද? ආං ඒගමං පුංචිගෙ නහයත් ඒ මිනිහා මිරිකනව. මං පුංචම්ම ගාවට යනව. 

“පුංචියේ මං අයිස්කීං එකක් ඇරං එන්නං“

පුංචම්ම මගෙ දිහා බලනව. හිනා මූණ මොහොතිං පරන රකුසු මූනට හැරෙනව. අර මිනිහට පුංචම්මව අතෑරෙනව. අදනං විසුං හමාරයි.

“...............................................“

ඊළඟ සිංදුවෙ සද්දෙට එයා කියන මෙලෝ දෙයක් මට ඇහෙන්නෑ. මං ආයිමත් කියන ගමං අයිස්කිරිං වෑන්නෙක දිහාට ඇඟිල්ල දික්කරල එයාට පෙන්නනව.

“...............................................“

කියල එයා මට රුපියල් විස්සක් දෙනව.

“කීයක් ගේන්නද?“

මං යටිගිරියෙං කෑගහල අහනව.

“උඹ කාහං. අපිට එපා“

බැරිම තැන පුංචම්ම මගෙ කනෙං ඇදල ලඟට ඇරං මගෙ කණ ඇතුල්ටම කට ඔබල කියනව. කනෙං ඇද්දට මොකද රුපියල් විස්සක්නෙ. මං අයිස් කිරීමක් ගෙනැත් කනව. අර දෙන්න  තවමත් කනුවෙ ඉන්න බව මට පේනව. තව ටිකකිං මට ආයිත් අයිස් කිරිමක් කන්න හිතෙනව. ආයි යන්න කලිං අහන්නෝන. මං කනුව ගාවට යනව. ඒ දෙන්න මූනිං මූන බලාගෙන තාමත් ඒ විදිහටම ඉන්නව.

“පුංචියේ මං ආයිත් අයිස්කීං එකක් ඇරං එන්නං“

පුංචම්ම ආයිමත් මගෙ දිහා කන්න වගේ බලල කනෙං ඇදල ඇරං කන ඇතුලටම කට දාල මෙහෙම බෙරිහං දෙනව.

“ඕනැ එකක් කාහං එතෙන්ටම වරෙං. මං එතෙන්ට එනකං හිටාං ඉඳා“

තව රුපියල් විස්සක්? නරකම නෑ, කලිං විස්සෙනුත් පාලොහක්  ඉතුරුයි. මං ආයිමත් යනව අයිස් කිරිමක් කනව. ආයි රටකජු ගොට්ටක් කනව. ආයි බොම්බයි මොටයි කනව. ආයි වඩේ කනව. ආයිමත් අයිස් පලමක් කනව. විටිං විටේ කනුව දිහාත් බලනව. එකපාරක් පුංචම්ම ඒ කනුව ගාව නෑ. ආයි ටිකකිං බලද්දි ඉන්නව. ඒ ගොල්ල සමහර විට අයිස්කිරිං වෙනම ගෙනැත් කන්නැති.

ලයිට් එලි බැලීමත්, දුං ගහනව බැලීමත්, මිනිස්සු නටනව බැලීමත් ඇරුනකොට සිංදු ඇහිල්ල මට අල්ලල නොගිය හිංද මං දිගටම කෑම ගැනම අවධානෙ යොදාගෙන ඉන්නව. එකපාරටම මට ඉස්සරහිං හිටපු කාණ්ඩෙ සීසීකඩ දුවන්න ගන්නව. එතන කට්ටිය කෑ ගැහුවට සිංදුව හිංද ඇහෙන්නෑ. නට නටා හිටපු එකෙක්ව බිම දාගෙන තව දෙතුං දෙනෙක් පයිං ගහනව. ඒ අතරෙ තව කට්ටියක් සෙනග අස්සෙං දුවං ඇහිල්ල ඒ කට්ටියට ගහනව. අන්තිමට සේරම එක පොදියට ගුටි ඇනගන්නව. සමහරුංගෙ සරොං කැඩිල ලංකට්ටෙක පේනව. ගෑනු කීප දෙනෙක් කෑ ගහනව. ඒ ගොල්ලංගෙ කට ඇරුනට සද්දෙ ඇහෙන්නෑ. පොලිසියෙං කීප දෙනෙක් එතෙන්ට කඩාවදිනව. රණ්ඩු වෙච්චි කට්ටියගෙ පොදියෙං උඩිං හිටපු ටික පැනගන්නව. අනික් කාණ්ඩෙ පොලිසියට අහුවෙනව. මං විගහට කනුව ගාවට දුවනව.

“පුංචියේ වලියක් වලියක්... පුරාම කට්ටියක් ගහගන්නව“

මං අත දික්කර කර ඒ පැත්ත පෙන්න පෙන්න කියනව. පුංචම්ම ආයිමත් පෝස්සෙක දිගාරින්නෙ මට කීයක්හරි දෙන්න. එයා හිතන්නෙ මං අයිස්කිරිං කන්න සල්ලි ඉල්ලනව කියල.

“නෑ නෑ පුංචියේ අතන වලියාක්. මිනිස්සු ගහගන්නව“

මං පුලුවං තරං හයියෙං බෙරිහංදීල කියල පුංචිගෙ අතේ තියෙන රුපියල් විස්සත් ගන්නව. ඒක ඇහිච්චි ගමං පුංචිව අල්ලං හිටපු මිනිහත් සෙනගට උඩිං කොකෙක් වගේ බලනව. ඉං පස්සෙ එයා පුංචිට මොනවද කියනව.  පුංචිත් මොනවද කියනව. මේ කතාවෙන්නෙ යන්න කියල තමා. යං කියල පුංචම්ම මට අතිං කියනව. අර මනුස්සයත් අපේ පස්සෙං එනව. අපි තුංදෙනාම ඔල්ලෝසු කනුව ගාවට එනව. බස් නවත්තන්නෙ එතන. මගෙ කනටත් ටිකක් සහනෙයි. දැං සද්දෙ ටිකක් අඩුවෙං ඇහෙන්නෙ.

“යං තේ ටිකක් බොන්න“

අර මනුස්සය පුංචිට කතා කරනව.

“බෑ එපා“

පුංචම්ම කියනව. අපරාදෙ. හා කිව්වනං රෝස්සෙකක් කන්න තිවුන.

“එහෙනං ඉන්නකො පොඩ්ඩක්“

ඒ මනුස්සය ටිකකිං කඩදාසි කවරෙක දාපු මොනවද ජාති ටිකක් දාගෙන ඇවිත් පුංචිට දෙනව. අපි බස්සෙකට නගිනව. පුංචම්මනං අකමැත්තෙං වගේ බස්සෙකට නගින්නෙ. අර මනුස්සයත් බස්සෙක පිටත්වෙනකං බස්සෙක ගාව ඉන්නව. හිටපු ගමං බස්සෙකේ වීදුරුව ගාවට ඇහිල්ල රහසිං පුංචිට විතරක් ඇහෙන්න මොනවද කියනව. බස්සෙකේ සෙනග පිරිල. හෙල්මට් අතේ තියාගත්තු පිරිමි රංචුවක් පුට්බෝට්ටෙකේ ඉඳං මහ හයියෙං හිනාවෙනව. බස්සෙක අද්දල එද්දි අර මනුස්සයයි පුංචම්මයි මූනු දිහාම බලං ඉන්නව.

නිකෝඩ හංදියෙං බැහැල ඉතුරුටික පයිං එමිං ගමං පුංචම්මයි මායි අර කවරෙ තියෙන ජාති කනව. ඒකෙ තියෙන්නෙ රෝස්.

“කවුද පුංචියෙ මේ රෝස් ඇරං දුන්න මනුස්සය“

“උඹට වැඩහ් නෑ ඒවෑං. උඹ ඒ ගැන කට හොල්ලනව නෙමෙයි හොංද“

“හා.. මං කියන්නෑ“

“කියල තිවුනොත් ආයි කිසියම්ම කිසි දිහාවක ගෙනියන්නෑ උඹොව“

“හා“

එදා රෑට මං නිදාගන්නෙ මහගෙදර. පහුවදා ඉස්කෝලෙ යන්න බෑ. පිනිබාල මට කැස්සයි හෙම්බිරිස්සාවයි.

“මොනොව කාලද බොල හෙම්බිරිස්සාව හදාගත්තෙ? දැං බලහං ඕකටත් බැනුං අහන්න වෙන්නෙ මැණිකෙට.“

ආච්චම්ම මට සැර කරනව.

“මං කෑවෙ අයිස්කිරිනුයි, සටකජුයි, බොම්මයි මොටයිනුයි, වඩෙයි, අයිස්පලනුයි ඉතරයි. වෙන මොකවක් කෑවෙ නෑ.“

“ඔය කාල තියෙන්නෙ. බඩජාරි කමට. තෝ පුංචිට දුන්නැද්ද?“

“එපා කිව්වෙ“

“බඩජාරි කමට කෑවහං ලෙඩ හැදෙනව. බලහංකො බොලෑ ජෝකපාල බාප්පලෑ ගෙදර අයියයි අක්කයි දෙන්න. උංට ඉස්කෝත්තක් හම්බ උනත් හැමෝටම බෙදනව. දැං මෙතන හිටියනං මටක්කෑල්ලද්දීල, ආතටක්කෑල්ලද්දීල, ගුනොවරදනටත් කෑල්ලද්දීල, මුටනං දුන්නට මූ කන්නෑ.  තියෙන ආනාදිකමට. නැත්තං ඒ ළමයි හැවෝටම දෙනව. එහෙමයි ඒ ළමයි. කවම කවර දාකවත් නොදීකන්නෑ. ඉතිං ලෙඩ හැදෙන්නෑ“

ආච්චම්ම මගෙ වැරැද්ද කියල තමුංගෙ දුව බේරගන්න කටයුතු කරනව.

“ඔය සංගීතෙ කියනඑක මොකද්ද සුරංග. උඹ දැක්ක හැටි කියහංකො“

ආතත් මගෙං අහනව.

“ඒක පුරාම විසාල ඉස්ටේජ්ජෙකක් ආතෙ. සංගීත බාන්ඩ හැමේකක්ම තියෙනව. මයික් එහෙම පුරාම තියෙනව. සද්දෙ එන්නෙ ලයිස්පීකර ඔලිං නෙමෙයි. විසාල බපල් පෙට්ටි ඔලිං. .................................................“

මං විස්තරේ ආතට කියනව.

“ඉතිං මිනිස්සු ඔහෙ බලං ඉන්නව ඉතරද?“

“ආ.. නෑ ආතෙ එතන කොටහක් මිනිස්සු නටනව. අප්පුඩි ගහනව. ආයි සිංදු කියන්න ගායකයො ආවහං විසිල් පිඹිනව. අර මං පිඹින්න වගේ  උරුලෑ නෙමෙයි. අර ගනේවිටේ මද්ද එහෙම වසන්තෙලෑ ගෙදෙට්ට ඇහෙන්න පිඹින්නෙ. ආං ඒව පිඹිනව.“

“ඉතිං උඹයි පුංචියි නැටුවද?“

“ආ.. නෑ ආතෙ අපි බලාහිටිය ඉතරයි. මං නං උරුලෑ පිම්බ. ඒව සද්දෙ නෑ.“

“බෝ ඉන්න තැනමද පුංචිත් හිටියෙ“

“ආ..මේ ඔව් ආතෙ. ඔය අනික් ගෑනුනං හුඟක් ඈය පිරිමිංගෙ ඇඟට හේත්තුවෙලා හිටං හිටිය. ඒ ගොල්ලොනං තමුං එක්ක ආපු ලමයි වෙනමම තියල තනියෙං ගිහිං ඒව මේව ඇරං කන්න සල්ලි දීල තිවුන. අපේ පුංචිනං එහෙම කොලේ නෑ.“

“මොනොවද බොල තෝ ඔය ආතත්තෙක්ක කියන විල්ලැජ්ජ නැති කතා. දුහුප්“

පුංචම්ම මට දෙකක් දීල එලෝනව. මං ඉතිං පුංචම්මව බේරල අනික් ඇයනෙ ඇල්ලුවෙ. ඒත් බැනුං.

පහුවදා ඉඳං සතියක් තරං කාලයක් සංගීතෙ ගැන මිනිස්සු කතා වෙනව. කඩේ ගාව ඉඳං මාත් එව්ව අහං ඉන්නව.

“අර පියංතෙය මගෙං හෙල්මට්ටෙක ඉල්ලං ගියා සංගීතෙ බලන්න. තාම ගෙනැත් දුන්නෑ.“

“උට මොකටේ බං හෙල්මට්? ඌට තියෙනවෑ මෝටසයිකලෙයක් තියා පුබ්බයිසිකල් කට්ටක්කත්“

“ගෑනුංට පේන්නනෙ බං. හෙල්මට්ටෙකක් අතේ තියං හිටියහං මොටෝසයිකලෙයක් තියෙන එකෙක් කියල හිතල පැල්ලයන්න එනවනෙ.“

“හෙල්මට්ටෙකද්දනං මංද. අබේපාලගෙ බාල කෙල්ලත් එදා රෑ පැල්ල ගිහිල්ලලු“

“ඒ කා එක්කද බං“

“අර ලැහැත්තියෑ ගෙදර හිටිය කොල්ල එක්ක වෙන්නැති. උං දෙන්නනෙ කාලෙයත්තිස්සෙ යාලුවෙලා හිටියෙ“

“ගල්කැටියෙ චූටියෑ කඩෙත් කල්ල කියන්නෙ එදා රෑ“

“ඒ මොකාද බං“

“මොකාද දන්නෙ. ඔය සංගීතෙ බලපු එවුවො වෙන්නැති. සිකරැට්ටිං එකයි, බීඩි මිටි වගේකුයි ඇරංලු. සල්ලිනං තිවිල නෑ“

“මැණිකෙග්ගියා නේද නැංදම්මෙ“

එක්කෙනෙක් ආච්චම්මගෙනුත් අහනව.

“අප්පේ මැණිකෙ ගියාට ඒකි ඔය කිසියාම්ම කිසිදේකට නෑනෙ. මුගෙත්තෙක්ක එකතැනකට වෙලා ඉඳං බලාහිල්ල ආවලු එන්න. ඔය අනික් ගෑනුනං ඕන හැටියෙ මිනිස්සු බදාගෙන හිටිය කියන්නෙ කනුවක් කනුවක් ගානෙ.“

“ඇත්තද නැංදම්මෙ“

“ඔව් මේ මූ කිව්වෙ.“

ආච්චම්ම මගෙ කට උත්තරේ ගම පුරාම පතුරනව.

තමුංගෙ පේමවන්තයා හම්බුවෙන්න ඒ සංගීතෙ යොදාගෙන ඒ වෙනුවෙං මාවත් අතකොලුවක් බවට පත්කරගත්තු පුංචම්මා පස්සෙං පහු කාලෙක ආතගෙ විරුද්දත්වෙං සහ වහබොනවයි කියල පවුලෙඅනික් අයගෙං බලෙං ලබාගත්ත කැමැත්තෙං ඒ මනුස්සයවම කසාද බැංදා. කරුමෙ වලක්කන්න බෑ.