තුං සක් රිය (Three Wheeler) හෙවත් முச்சக்கர வண்டி - 1

මේ බ්ලොග් එකේ ඇස්වහ, කටවහ, හෝ වහ දුරුවේවා. ලියන පෝස්ට් කලට වෙලාවට අහවර වේවා.

“ඕං ඔයා පහුගිය දවස්සල උඩපැන්නට අපෙ අම්ම ජාති ණය ගෙවනව පිනෑස් කොම්පැනියට කියල, අපෙ අම්ම දින්න. දැං ටීවිල්ලෙකක් ලස්ස දහයක් වෙනකං ගනං ගිහිල්ලලු“

දවල්ට බත් කන්න ආපු ඩිංගට මේං චූටි මැණිකෙ බෙරිහං දෙනව. දවල්ට හිටිගමං කියන කැඩෙන ප්‍රවෘත්තියකට (Breaking News) කිව්වලු තීවිල් එකක් ලක්ස දහයක් වෙනකං ගනං යනව කියල. බජාජ් කොම්පැනියට පිස්සුද, ටී.වී.සුන්දරලිංගම්ට පිස්සුද, නැත්තං මටම  පිස්සුද?

“ගිය සතියෙ පියුම්මහත්තය ඇරං තිවුනෙත් ලස්ස හයාමාරකටනෙ. ඒ මනුස්සයගෙ වාසනාව. දැං ගත්තු ගාන්ට ලස්සයක් වැඩිපුර කියල සුටුස් ගාල විකුණන්න පුලුවං“

උඩ පැනිල්ලෙ ඉවරයක් නැති තැන වැඩේ ඇත්ත නැත්ත හොයන්නත් එක්ක මං එදාම කතා කලා දාවිස් පීරිස්ගෙ කොම්පැනියට.

“සර් දැං සර් මිල සර් ලක්ෂ හයයි පනස් දාහයි සර්. තව සර් සතියකිං සර් දහදාහක් සර් ගනං සර් යනව සර්“

ආං එහෙම කිව්ව ඒකෙ හිටපු දාවිස් පීරිස්ගෙ මිනිබිරියක්. ඒ කියන්නෙ ලස්ස දහයක් වෙනකං ගනං යන්නෑ. එව්වෑං වැඩක් නෑ මං කියන්න  යන්නෙ ත්‍රීවීල් ගැන.

ඉස්සර අපේ ගම් පලාතෙ තිවුනෙ ත්‍රීවිල් එකයි දෙකයි. එව්ව සේරම වගේ කිරි පාටයි. කිරි පාටයි කියන්නෙ ඒ දවස්වල තිවුන පනුබෙහෙත් පෙත්තෙ පාට. ඒ අතරෙ සුදුවැලිපොත වීමෝලෙ විල්බොට් ගාව තිවුනා කහපාට තීවිල් එකක්. රැලි ගැහිච්ච කලුපාට රෙද්දත් එක්ක ඒක පෙනුනෙ කුදු ගැහිච්ච වයසක මිනිහෙක් කුඩ රොඩ්ඩකුත් ඉහිලගෙන වැස්සෙ යනව වගේ. ඒක කඳු අදින්න බොහොම හොරයි. ඒකෙං හයර් එකක් ගියොත් යන මිනිස්සුන්ට වෙනම කුලිය දෙන්න ඕන වාහනෙං බැහැලා කඳු තල්ල කරනවට. 

මේ තියෙන්නෙ ඒ ජාතියෙ කුදු ගැහිච්ච එකක්

අපේ ගමේ තිවුන තීවිල් වලින් එකක් තමයි අපේ පන්තියෙ හිටපු රුවන්ලෑ තාත්ත ගාව තිවුනෙ. ඒකෙ ඉස්සරහ වම් පැත්තෙ කම්මුලේ ලොකුවට ලියල තිවුනා “හිතවතා“ කියලා. ඒකෙ වහලෙ උඩ හුඩ්ඩෙහෙකුත් තිවුනා.  ඒ ගෙදර හැමෝම ඉන්න වෙලාවක තමයි තීවිල්ලෙක පාරට ගන්න පුලුවං. නැත්තං ගෙදර ඉඳං මහපාරට එන්න තියෙන කන්ද තමුංගෙ වීරියෙං එන්න ඒකට අමාරුයි. රුවනයි, උංගෙ අයියයි තීවිල්ලෙකේ දෙපැත්තෙ බට දෙකෙං අල්ලල තල්ලු කරද්දි තීවිල් එකේ කොන්දටත් වඩා මහත රුවන්ලෑ අම්මත් තීවිල් එකේ කොන්දට දෑත බදල අතගහල තල්ලු කරනවා. රුවන්ලෑ තාත්තා හැඩල්ලෙකේ එල්ලිලා ඉස්සරහ බලාගෙන බන්දු සමරසිංහ වගේ බලං ඉන්නවා. ආපහු එනකොට රුවන්ලෑ අම්මට හොඳටම කැස්ස. නහයෙ, කටේ දුං පිරිලා.

ඒ දවස්වල ඔය කොයි තීවිල් එකෙත් නමක් තියෙන්න ඕනැ. ඒකත් එක්තරා ක්‍රමයක්. කසාද බැඳල නැති පන්සලේ සරත් අයියගෙ ත්‍රීවිල් එකේ පිටිපස්සෙ කොටු අකුරිං සරත් කියලා ලියල තිවුනා. සමහර අය තීවිල් ගත්තෙ ගෙදර කට්ටිය හවුලෙ සල්ලි දාලා. ඉතිං හැමෝගෙම නං ගහන්න ඕනෑ. ඉස්සරහ කම්මුල් දෙකේ නං දෙකයි. ‘කමනී‘, ‘ජයන්ති‘ පිටිපස්සෙ වීදුරුවට උඩිං තව නමක් ‘සමන්‘. ගෙදර අම්මල තාත්තල ඉතිං සල්ලි දුන්නට නං ගහන්න කියන්නෙ නැති නිසා හොඳයි. හැබැයි එහෙම තව හවුල් කාරයො හිටියොත් පස්සෙ වීදුරුව දෙපැත්තෙං රෙද්ද දිගේ පහලටත් නං දෙකක් ගහනව.

ස

ම

න්

ත

කියල එක පැත්තක. අනික් පැත්තෙ

ප්‍රි

ය

න්

ත

කියලා. ඔය කොයි තීවිල් එකත් ගමේ අය හැඳින්නුවෙ ඒකෙ ලියල තියෙන නමින්. දැං ඔය මං කියාපු තීවිල් එක ගැන කිව්වොත් ඒ ගෙදර බාල ගෑල්ලමයගෙ හිතවත් අය ඒකට කියන්නෙ “කමනි තීවිල්ලෙක“ කියලා. එතකොට වැඩිමල් ගෑල්ලමයගෙ යාලුවො කියන්නෙ “ජයන්ති තීවිල්ලෙක” කියල. ලොකු කොලුවගෙ යාලුවන්ට ඒක “සමන් තීවිල්ලෙක“ බාල කොල්ලො දෙන්නගෙ යාලුවන්ට ඒක “සමන්ත තීවිල්ලෙක“ නැත්තං “පියංත තීවිල්ලෙක“. ඔය විදිහට එකම තීවිල්ලෙකට නං පහක්. තීවිල් ගොඩක් නැති හංදා ඒ නං පහම වුනත් මතක තියා ගන්න පුලුවන්.

ඒ දවස්වල ත්‍රීවිල්වල පිටිපස්සෙ කවි, ආප්තෝපදේශ ගැහුවෙත් නෑ. හැබැයි සමහර එව්වයෙ පිටිපස්සෙ ඉන හරියෙං සුදු පාටිං ලියල තියෙනව  අතහිත මහජන බැංකුව කියලා. ඈ පේන්නැද්ද? සුදු පාට හිංද වෙන්නැති. ඕක වෙනිං පාට තැනක ගැහුවං පේනව. හැබැයි සමහරු ඔය ඉස්සරහ කම්මුල් දෙපැත්තෙං එක පැත්තක ලොකු රෝස මල් එහෙම ඇඳලා තිවුනා.

එව්වෑ ලයිට්ටෙක තිවුනෙ රෝදෙ උඩ. ලයිට්ටෙක කියන්නෙ ඔය රෑට එළිය කොරගෙන යන එක. ඔව් එක ලයිට්ටෙකයි තමා. ඊළඟට තිවිච්ච වැදගත්ම කොටහ තමයි ඉස්සරහ වීදුරුව පිහින බාර්යාව. ඒක කරකවන්න වෙනම කලුපාට ටිං බෙලෙක්කයක් වීදුරුවෙං අනික් පැත්තෙ තිවුනා. මොටෝ සයිකලේ වගේ නෙමෙයි තීවිල් ඉස්ටාට් කරන්න වෙනම කැති මිටක් වගේ පොල්ලක් තියෙනව. ඒක උඩට ඇද්දහම තමයි ඉස්ටාට් වෙන්නෙ. දැං කාලෙ වගේ සුවිච්චෙකෙං ඉස්ටාට් වෙන එව්වා තිවුනෙ නෑ. අනිත් එක තමයි සද්දෙ. ඒ තීවිල්වල සද්දෙ පර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්ර් පට් පට් පර්ර්ර්ර්ර්ර්ර්රර්්රර්ර්ර්ර් කියලයි ඇහෙන්නෙ. පල්ලංවල යද්දි පර් නැතුව අතරිං පතර පට් පට් විතරක් ඇහෙනවා.

ඒ දවස්වල තීවිල් එකක් ගත්තෙ බොහොම ලොකු සල්ලිකාර උදවිය. තේ අක්කර හත අටක් තියෙන ගෙවල් දොරවල් විසාලෙට හදාගත්තු, ළමයින්ටත් ගෙවල් දොරවල් ඉඩ කඩං ඇරංදීලා ඒත් අතේ තියෙන ගාන ඉවර කරගන්න බැරි අය තමයි තීවිල් ගත්තෙ. දැං ඔය නුසුදුස්සො කාර් අරගත්ත වගේ නෙමෙයි ඒ කාලෙ සුදුස්සංව විතරයි තීවිල්වලට නග්ගගත්තෙත්.

ලෙඩක් හැදිච්ච වෙලාවට, එහෙමත් නැත්තං මගුලක් බලන්න යන වෙලාවට වගේ විශේෂ අවස්ථාවකට විතරයි තීවිල් එකක් හයර්රෙකට ඇරං ගියේ. ඒත් සුදුස්සන්ට විතරයි අවසර තිවුනෙ. දෙමල්ලු, රදා මිනිස්සු, පදු මිනිස්සු එහෙම තීවිල් වල නග්ගගත්තෙ නෑ. ඒ වගේම තමයි ඉල්ලන ගාන ගෙවන්න පුලුවං වෙයි කියල හිතෙන අයගෙ හයර් විතරයි යන්නෙත්. එහෙම නුසුදුස්සෙක් ආවොත්.

“පැස්ටෝල් නෑ“

“හුලං නෑ ටෑර් එහෙකවත්“

“තීවිල්ලෙක කැල්ල තියෙන්නෙ.“

“බේක් කඳුලක්කත් නෑ“

කියල එලව ගන්නව. කොහොමත් ගෑනු අය බයයි බේක් නැති වාහනවල යන්න. දැං වගේ එච්චර ගමං බිමං යන්න නැති හංදා ඔය තීවිල් එකක් හිරිබිරි අරින්නෙ මාසෙකට හමාරකට දවසයි. ඒ හංදා ලෙඩක් දුකක් වෙලා හදිස්සියකට ලෙඩෙක් ඉස්පිතාලෙ එක්ක යන්න ආවත් මුලිංම තීවිලලෙකේ ලෙඩ හදන්න ඕන.

ගොඩක් වෙලාවට තීවිල්ලෙකක් ඕන වෙන්නෙ රෑ පාලොස් පැයට ලෙඩක් දුකක් හැදුනහම. නැත්තං ළමෙක් හම්බුවෙන්න අමාරු උනාම. ඒ වගෙ වෙලාවට ලෙඩාව වත්තං කරගෙන, ලෙඩාගෙ අඩුම කුඩුම දාපු බෑක් තඩිය කරේ දාගෙන බැරි අමාරුවෙං ගාටනන්න ඕන තීවිල්ලෙකක් තියෙන ගෙදරකට. ඒ ගිහිං ගෙදර බල්ලො කුලප්පු කරලා, දොරට තට්ටු කරලා හැට වරුවක් කෑගැහුවම ඕං ගෙදර ගෑනු මනුස්සය ඇහිල්ලා දොර අරිනව. එතකොටම පටං ගන්න ඕනෑ අදෝනාව.

“හනේ නංගියේ මේ අපේ කෙල්ලට ළමෙය හම්බුවෙන්න අමාරු වෙලා ඉස්පිරිතාලෙ ඇරං යන්න. **පාල මල්ලි ඉන්නවෑ ගෙදර?“

ඇවිල්ල ඉන්න කෙනයි වග විස්තරෙයි බලාගන්න ගෙහිමි කාන්තාව දොර වහනව. ඉං පස්සෙ විනාඩි දහයක් පහලවක් යනකං ගේ ඇතුලෙ කසුකුසුව විතරයි. ඒ අතරෙ බබා හම්බුවෙන්න ඉන්න ගෑනු කෙනා දොරකඩ ඉඳගෙන කෙඳිරිගානව. ඇඹරෙනවා. ඒත් ගේ ඇතුලෙ සාකච්ඡාව ඉවරෙයක් නෑ. ආයිමත් දොරට ගහන්න වෙනවා.

“**පාල මල්ලියේ... **පාල මල්ලියේ“

ඕං එතකොට ආයිමත් දොර ඇරෙනව. ඒ ගමන එන්නෙත් ගෙහිමි කාන්තාව.

“එයා ගමනක් ගිහිං හුඟක් රෑ වෙලා ආවෙ.“

ඒ කියලා කට අහකට ගන්න කලින් ආයිමත් අදෝනාව කියන්න ඕනි.

“අනේ නංගියෙ යංතං මෙන්න මේ කෙල්ලව ඉස්පිතාලෙට ගෙනියන්න එන්න කියන්නකෝ. මේකිට හොඳටම අමාරුයි.“

“කලිං එක්ක ගිහිං නවත්තන්නනෙ තිබුනෙ. ඉන්නකො මං කියල බලන්නං“

ආයිමත් දොර වැහෙනකොටම අදෝනාවෙ අවශ්‍ය කොටස කියවෙනව.

“ඉල්ලන ගානක් දෙන්නං නංගියෙ. හනේ මයෙ කෙල්ලව ඉස්පිතාලෙට ගිහිං දෙන්න කියන්නකෝ“

ඕං ඒ ගමන තවත් විනාඩි ගානක් ගිහිං තීවිල් එකේ අයිතිකාරය එනව.

“මගෙ ඇඟටත් හරි මදි. මේ බෑ කියන්න බැරි කමටයි එන්නෙ“

කියාගෙන. එතකොට බබ්බු හම්බෙන්න ඉන්න කෙනා ලතෝනි තියනව. තීවිල් එක අයිති කෙනා ගානක්වත් නැතුව තීවිල් එක දාල තියෙන මඩුවට යනව. ගිහිං ඒක වහල තියෙන ඉටිකොල ටික අයිං කරල නවල පැත්තකිං තියනව. එතකං ලෙඩා එක්ක ආපු අය ටෝච්චෙක අල්ලන්නත් ඕනි. ඊළඟට ටෑර් ටිකට තට්ටු කරල බලනව.

“හුලනුත් මදි වගේ“

“අනේ මල්ලියෙ හුලං නැතත් කමහ්නෑ. මං ටෑර් එක්කොම හරි දාල දෙන්නං මොකක්කත් උනොත්.“

ඔන්න ඒ ගමන ගමනට ඉන්සුරන්ස් එකත් හම්බුවෙනව. වාහනේ අයිතිකාරය ඒ ගමන රෝද වලට තියල තියෙන අඩ ටික අයිං කරල වාහනේට නගිනව. ඊළඟට යතුර දාල කරකවල අර වම්පැත්තෙං තියෙන කැති මිටෙං අදිනව.

“හුටස්ඩස්.....        හුටස්ඩස්               හුටස්ඩස්            හුටස්ඩස්          හුටස්ඩස්“

ඉස්ටාට් වෙන්නෑ. ආයිමත් ලමෙය හම්බෙන්න ඉන්න කෙනා විලාප තියනව. ඕං ඒ ගමන උන්දැගෙ අම්ම ආයිමත් දුව ගාවට යනව.

“අනේ වියසල හිටාං දුවේ.. ඩිංගක්“

ආයිමත් තීවිල්ලෙක ගාවට එනව.

“අනේ මල්ලියෙ ඉහ්මන්ට ඉස්ටාක්කොරගන්න විදිහක් නැද්ද ඕක“

“පෙෂ්ටල් නැතුවද මන්ද.“

ඒ ගමන ආයිමත් බැහැල ගිහිං පිටිපස්සෙ දොර ඇරල බලනව. බටයක් ගලෝල පිඹිනව. ජරමර ගොඩයි.

“පෙෂ්ටල් තමයි පශ්නෙ. ටැංකියෙ පෙශ්ටල් බිංදුවක්වත් නෑ. ඒකයි වැඩේ“

“අනේ මල්ලියෙ ගෙදර ගෙනාපුවවත් නැද්ද?“

“හ්ම් පෙෂ්ටල් බෝතල් දෙකක් ගේන්න වෙයි කඩේකිං. ගෙදර නෑ මං හිත්නෙ“

“අනේ මල්ලියෙ බලන්නකො. ගෙදර තියේනං ටිකක් දැනට ගම්මු. දැං කොහෙංද කඩවල් අරෝල පැස්ටෝල් ගේන්න තියෙන්නෙ. සේරම කඩ වහලනෙ. මං හෙට උදෙංම පැට්ටල් ගැලුමක් ගෙනැත් දෙන්නං“

ඒ වචනෙං පෙට්‍රල් ටිකටත් ආවරණයක් ලැබෙනව. කලිං ආණ්ඩුව කාලෙ ගෙනැත් ගෙයි මුල්ලක හංගල තියාගත්තු පෙට්‍රල් ගැලුමක් ගෙනැත් ත්‍රීවිල් එකට හලාගන්නව. ආයිමත් කැති මිටෙං අදිනව.

“හුටස්ඩස්.....        හුටස්ඩස්               හුටස්ඩස්            හුටස්ඩස්ඩස්ඩස්          හුටස් පරං පරං පරපරං පරපරපරපරපරපරපර“

යංතං තීවිල්ලෙක ඉස්ටාට් වෙනව. ඒ ගමන ළමෙය හම්බෙන්න ඉන්න කෙනයි, එයාගෙ අම්මයි මනුස්සයයි විගහට තීවිල්ලෙකට නගින්න හදනව.

“හාහා ඉන්න ඩිංගක් සීට්ටෙකට ඉටිකොලයක් දාන්න ඕන. නැත්තං ජරාව ගෑවෙන්න පුලුවං.“

ඒ ගමන ගේ පුරා හොයල ඉටිකොලයක් තීවිල් එකේ පස්සෙ සීට් එකට එළනව. ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්න ගෙනා බෑක්කෙක ඇදල එයිට උඩිං බෙස්සීට් එකකුත් එලනව. ඉං පස්සෙ තමයි ගමන පිටත්වෙන්නෙ. ඉටිපන්දමක් පත්තු කරල පොල්කට්ටක ගැහුව වගේ පත්තුවෙන තනි ලයිට් එලියෙං තීවිල්ලෙක යන ගමන කොතන නවතීද විස්සාසෙයක් නෑ. ලොකු කඳුවල බැහැගෙන තල්ලු කරලා ළමය හම්බුවෙන්න ඉන්න කෙනත්, ඒ තරංම අසාධ්‍ය තීවිල් එකත් ඉස්පිරිතාලෙට සේන්දුවෙනවා.

පහුවදා ගමේ මිනිස්සු මෙහෙම කතාවෙනවා.

“නිමල්ගෙ ගෑනිටත් ළමෙය හම්බුවෙලා කියන්නෙ. ඊයෙ රෑ ඇරං ගිහිං තියෙන්නෙ **පාලගෙ තීවිල් එකේ. ළමෙය හම්බුවෙලා තියෙන්නෙ මගදිලු“

සතියකට විතර පස්සෙ ඒ තීවිල් එකේ අයිතිකාරය කඩමණ්ඩියෙදි මෙහෙම කියනව.

“එදා රෑ එක්ක ගියෙනං ඉල්ලන ගානක් දෙන්නං, ටෑර් දාල දෙන්නං, පෙෂ්ටල් ගැලුමක්ම ගෙනත් දෙන්නං කියල. හුහ් අන්තිමට හෑර්රෙක ගියාට සල්ලි ගෙනැත් දුන්නෙත් ඊයෙ හවස.“

අළුත හම්බුවෙච්චි ළමයගෙ අම්මට, එයාගෙ අම්ම මෙහෙම කියනව.

“**පාලෙයගෙ දුස්ටකම බලහංකො එදා රෑ අස්පගානක් ඉල්ලුව. ඒ මදිවට ළමෙය ඉස්පිතාලෙං එක්කං එන්න හෑරෙකත් යන්න බෑ කිව්ව. ඒකයි මං කිව්වෙ සල්ලි පස්සෙම ගිහිං දෙමු කියල. ආයිනං සම්මෙට ඕකෑ කොලපත් ගොට්ටෙ ගමනක් යන්න නාකයි.“