කඩ කෙරුවාව හා ළමයි බැලීම (The shop doing and Children watching) - 2

උදෑසන කෑම වේල පහවෙනකං නිදාගෙන ඉඳල දහයත් පහුවෙලා ඇහැරින ආතා රැයක් පුරා එකතුවෙච්චි පඩික්කම වැට අයිනට හිස්කරල ඉස්තෝප්පුවෙ මඩුවෙ ඉටි පුටුවෙ ඉඳගෙන නව දවසේ හිරුකිරණ විඳිමින් නැවුම් විටකට පුවක් ගෙඩියක් කපනව. දවල් වීමත් සමගම කඩේට එන සෙනග අඩුවෙනවත් එක්කම මගෙ කඩේ වැඩ අඩුවෙනව. ඒ වුනාට ළමයි බැලිල්ල එහෙම්මමයි.

“සුලංගයියේ. මච කක්ක බලයි.“

ආං කොරහංකො වැඩේ. දැං මොකක් කරන්නද. මේකි දැං ගල් තියෙන තැනක ඉඳගත්තොත් මං ඉඳල ඉවරයි.

“අර කොස්ගහ හරියට ගිහිං දාහං“

“මච චඤියෙං යඤ්ඤ වෑ“

“හා. යමං ඉතිං“

“මෙතෙනිං ඉඳගනිං“

පොලවෙ හොඳට වැලි තියෙන තැනක් බලල මං ළමෙයව ඉන්දෝනව. ටික වෙලාවක් යනකොට අවට හැමතැනම කහපාට ගොඩවල් කීපයක් හැදෙනව. මං රට උදැල්ල ගෙනත් ඒ ගොඩවල් ටික එකිං එක අරං වත්තෙ කොනකිං පල්ලෙහට විසික් කරනව.

“දාල ඉවරද?“

“ඉවලයි“

“යමං ටැප්පෙක ගාවට හෝදොවන්න“

මං ළමෙයව ටැප්පෙක ළඟ බිම ඉන්දෝල අන්ඩ කැඩිච්චි බෙලෙක්කෝප්පෙන් වතුරදාල වං අතිං අතුල්ලල හෝදෝනව. ආතගෙ පරණ කම්බි ලේංසුවෙං පිහදාල කලිසම අන්දනව. උදැල්ලටත් වතුර කෝප්ප දෙකක් ගහල ගෙයිං තියනව. ඔය විදිහට එක්කුසේ උපං නගා ඇතුලුව ළමයි පොඩි උං හතරපස් දෙනෙක්ගෙම ‘පස්ස හේදීමේ‘  කටයුත්ත පවා මං කරල තියෙනව.

“ආච්චම්මෙ මං නාං එන්නං“

“කොහෙ යන්න? බෝ මානං යනව කියලෑ කිව්වෙ?“

“නෑ. මං දොලට ගීං නාගෙන එන්නං. එතකං පොඩ්ඩක් කඩේ දිහා බලන්න.“

“බොට ඕන දිහාක පලෙයං. වෙනදටත් මංතමා කඩේ බලන්නෙ මැණිකෙ නැතුවහම“

මගෙ කට ගලක උලාගන්න කල්පනාකරගෙන මං දොලට යනව. දැංම නාගත්තෙ නැතොත් මට පාඩුයි. යංතං විනාඩි පහෙං මං නාගෙන එනව. නැත්තං ආච්චම්ම මොන නාඩගමක් නටයිද දන්නෑ.

මං නාගෙන එනකොට ආච්චම්ම උදේ-දවල් ඒකාබද්ධ ආහාර වේල හදල. දිය හොද්දක් සමග කිරිබත් වගේ බතක් හෝ ඒ වගේ දෙයක් තමයි ඉතිං. මං එයිං හැංදක් දෙකක් බෙදාගෙන ගුලිකරල කටවල් දෙක තුනට ගිරියෙං ඇතුලට තල්ලු කරල බඩපනුවන්ට ප්‍රතිප්‍රහාර දෙනව. එයිං තරමක් දුරට මගෙ බඩගින්න මර්දනය වෙනව.

ඒවයෙන්ම මැටිකෝප්පෙට හැංදක් විතර බෙදං ඇවිල්ල ආච්චම්ම ළමෙයටත් කවන්න උත්සාහ කරනව. පාරෙ යන මිනිස්සු පෙන්නමිං, ‘සිලිබිල්ලො‘ පෙන්නමිං, නොයෙක් දේවල් දෙන්න පොරොන්දු වෙමිං ගුලි කීපයක් ගිල්ලන්න හදනව.

“ආං. තව ඩිංගෙං ලොකුඅම්ම ආවහං මං උඹොව පොලේ අරින්නං. මේ බක්කට කාහං. ආ..ආ. ආං කට ඇරියා“

“මච බෑ“

ආච්චම්ම ආයිමත් බත්කට පිඟනෙට දාල පිඟාන වටේ බත් ගුලිය යවමින් ඒක මනාව ගුලි කරමින් අලුතිං දහං ගැටෙයක් නිර්මානය කරනව.

“ආං අර ගහ මුදුනෙ අඹෙයක් තියෙනව. මේක කෑවොත් ඒක කල්ල දෙනව.“

අලුතෙං පොරොංදුවක්

“කෝ. කොතෙංද තියෙඤ්ඤෙ“

“මේක්කෑවොත් පෙන්නනව“

“මට බත්තෙපා.. මට අඹ ඕනි“

“බත් නොකා අඹදෙන්නෑ“

මේං මේ අවස්ථාවෙ පොඩිඑකී එකපාරටම කකුල්දෙකෙං මාරුවෙං මාරුවට පොලවට අනිමිං එක තැන උඩ පනිමිං අඬන්න පටං ගන්නව.

“මච අබදීපා...ආ.ආආආ....ං. හ්ග් හ්ග්. ජීපාආආආආංග්........“

ගහපු දහං ගැටේට තමුංගෙම බෙල්ල හිරවුනා කියල දැනගත්ත ආච්චම්ම පසුබසිනව.

“ඔහෙ අඬපුවාවෙ. ඉල්ලන ඉල්ලන සෑඈඈම දේමත් දීල තව මොනවෑ ඔච්චර. මං දෙනව මේ බට්ටික වෙනිං ලමෙක්ට“

තමුං කිසිදු වැරැද්දක් නොකල ගානට ආච්චම්ම පිඟානත් අරං කුස්සියට යද්දි ළමය මගෙ ඔලුව කන්න හදනව.

“මච අබදීපාආආං. සු*** උමට ඇඑන්නැජ්ජ. මච අබගෙඩ්ඩග්ගල්ල දීවාං“

මේකි දැං මෙතන ඩෙඟා නටන බව දන්න හිංද මං ආච්චම්මට හිතිං බැන බැන ළමෙයව වඩාගන්නව.

“මේ මැනික් ඔය ආච්චම්ම කියන පිස්සු ගනං ගන්නෙපා. ආච්චම්මට පේන්නෑ ගහේ අඹ තියෙනවද කියල. උඹට අඹ ඕනැද?“

“හොව්. වට අව ඕලෑඈඈ“

“හා හා අඬන්නැතුව හිටිංකො. අඹ ඕනැනං අපි අම්මට පනිවිඩෙයක් යවමු. දැං තව ඩිංගෙං හේමිචංදර මාමලෑ නැංද පොලේ යයිනෙ. අපි එයාට කියමු බොලෑ අම්මට කියන්නෙයි කියල අඹගේන්න පණිවිඩේ. මේ ගස්සොල හැදෙන ඇඹුල අඹ නෙමී, පොලේ තියෙනව පැණිම පැණිරහ අඹ“

මේ අමුතු යෝජනාවෙං මංඥං වෙච්චි ලමය ඇඬිල්ල නවත්තල කල්පනා කරන්න පටං ගන්නව. ඒ අතරෙ මං ඊළඟ තුරුම්පුව ගහනව.

“දැං එහෙනං උඹ මේ පුටුවෙ ඉඳං පාර බලං ඉඳල හේමිචංදර මාමලෑ නැංද දැක්ක ගමං මට කියහං“

“හා“

ළමයව ඉස්තෝප්පුවෙ ඉටි පුටුවෙං තියල මං කඩේට යනව.

උදේ වරුවෙ පොලේ ගිය කට්ටියත් පංති ගිය ලමයිනුත් දවල් දොලහ පහුවෙනවත් එක්කම ආපහු එන්න ගන්නව. සෙනග පිරිල පුපුරන්න ලංවෙච්චි බස් පල්ලම බැහැගෙන ඇවිත් බොහොම අමාරුවෙං නවත්තනව. පාරෙං එහාපැත්තෙ නවත්තපු බස්සෙකට යටිං බස්සෙකෙං බහින අයගෙ කකුල් ජෝඩු පේනව. සරොං වලිං වහපු කකුල් පිරිමි අයගෙ, සාය වලිං වහපු කකුල් ගෑනුංගෙ, පහල කොටස වැහිච්ච නැති කකුල් කෙල්ලංගෙ, ඩෙනිං හෝ කලිසං කකුල් කොල්ලංගෙ. පංති ඇරිල එන අයටත් පොලේ ගිහිං එන අයටත් පයිං යන්න ඉතුරු හැතැක්ම හමාර යන්න වතුර ටිකක්, අයිස් පැකැට්ටෙකක් ඕනැමයි. ඒ හිංද ලොකු වතුර පෝච්චි දෙකක් කඩේ ඉස්සරහ ලැල්ල උඩිං ගෙනැත් තියල තියෙනව.

බුලත් විට කටේ පුරොවං හිටපු ‘සංකර‘ බඩු මලු දෙක කඩේ ඉස්සරහ තියෙන පොල්කොටේට හේත්තුවෙන්න පැත්තකිං තියල වතුර පෝච්චියෙං වතුර ටිකක් කටට හලාගෙන  කට වහගෙන ‘බබු බබු බබු‘ කියල හොඳට කලත්තල ‘පොචස්‘ කියල එලියට දානව. ආයිත් එහෙම කරල සුද්ද වෙච්චි කටිං ‘ග්ග ග්ග ග්ග‘ කියල වතුර බොනව.

“මට පොලෙං බුංදි ටිකක්වක් ගන්න බැරිඋනා. දැං ගෙදර ගියහං පොඩි එව්වො මයෙ ඉහටියත් හිඳියි.“

ජිනපේමෙගෙ පවුලට ළමයි සිහිවෙලා තියෙන්නෙ. ඒගොල්ලං අඩුකුලේ හිංද එයාලට නැංදෙ මාමෙ කියන්නෑ.

“මට දෙන්නකො චොකලට් ඉස්කෝතු පැකැට්ටෙයක්. හැබැයි ළමයි දැනගන්නව කඩෙං ගෙනාවෙ කියල නේද?“

“සට ඉඳි තීනව දෙන්නං. එව්ව පොලෙං ගෙනාව කියන්න පුලුවන්නෙ“

මං අහනව.

“කීයද?“

“දෙසිය පනහක් පාලොහයි“

ග්‍රෑ. 250 ක්

13 යි

කියල ලියල තියෙන කොලේ වැහෙන්න හිටගෙන මම කියනව. ඉං පස්සෙ කාටත් නොපෙනෙන්න ඒ කොලේ රටඉඳි කවරෙ අස්සට දානව.

“හෙනං එයිං දෙසිය පනහක් දෙන්න“

මං රට ඉඳි දෙසිය පනහක් කිරල එයාට දීල රුපියල් පාලොවක් ගන්නව. ඒ සල්ලි ලාච්චුවට දාල හිස් සිකරට් පැකට් කොල කෑල්ලක් අරං ඒකෙ 2 ඉලක්කම ලියල සාක්කුවට දාගන්නව. ඒත් එක්කම ආච්චම්මත් රෙද්දෙ අත පිහදාන ගමං එතෙන්ට කඩාපාත් වෙනව.

“සුරංග... මට දෙකේ අයිස් හයද්දෙන්න“

කඩේ ලැයිට් බිලට වඩා ගෙදර ලැයිට් බිල අඩු හිංද පිජ්ජෙක තියෙන්නෙ ගෙදර සාලෙ. මං අයිස් ගේන්න ගෙට දුවනව. ඒ අතරෙ ආච්චම්ම කතා පෙට්ටිය දිග අරිනව.

“ඈ සංකරෙයො. උඹල දැං බඩුගන්නෙ අතුලගෙ කඩෙං නේද?“

“අනෙ නේ මෙනිකෙ. මේං තමා ගෙන්නෙ“

“අනෙප්පලෙයං යන්න. බොගෙ කෙල්ල දැං දවස් කීපෙයක්ම පල්ලෙහට යනව මං බලාගෙන.“

තමුංගෙ බොරුව අතේ පත්තු වෙච්චි සංකර ඒක වහන්න බලනව

“උං ගිව්වට හාන්නේ මෙනිකෙ. මං ඇමදේම කීනව මෙනිකෙලගෙ කෙඩෙං ගේන්න කීල. උං හාන්නේ.“

“ඒ උනාට බොලා බස්සෙකෙං බැහැල හානිවෙලා ඇහිල්ල වතර ටික බොන්නෙ අපේ කඩේ පෝච්චියෙං නේද? මිං මනත බොලට අපේ කඩේ පෝච්චියෙං වතර බොන්න එපා කොරෝනව. දැනගං.“

ආච්චම්මගෙ වචන පහරිං කරටිය පාත්වෙච්චි සංකර බඩුමලු දෙකිං එකක් කරේ තියාගෙන අනික අතේ එල්ලගෙන යන්න යනව. ආච්චම්ම ටික වෙලාවක් යනකං අනික් අය එක්ක කිය කියා වත්තෙ දෙමලු සේට්ටම බයිනව.

ඒ අතරෙ කඩේට ආපු සෙනග ආච්චම්මගෙ රතු පාට වචන පොදි අස්සෙං තමුන්ට ඕන දේවල් අඩංගු නිල් පාට වචන මගෙ දිහාට රිංගවනව.

“ඔය වත්තෙ දෙමොල්ලු සේරම එකයි. උංට නයට දෙනකං අපේ කඩෙං ගන්න පුලුවං. ඉං පස්සෙ සල්ලි ඔලට ගන්නෙ වෙනිං කඩවල් ඔලිං.“

“පුතේ මට සල්ලයිට් බාගෙයක් දෙන්න“

“අද මැණිකෙ හිටියනං ඕකුන්ට වතර බොන්න හම්බෙන්නෑ. ගහල එලෝනව“

මං සල්ලැයිට් කැටෙයක් අරං කොලේ ගලෝල රාක්කෙ ඇනේක පටලෝපු නයිලෝන් නූලෙං එල් අකුර මැදිං යන්න සබං කැටේ වටෙයක් පටලෝල අදිනව. හරියට දෙකට කැපිච්ච කැටෙං බාගෙයක් කොලේක ඔතල දීල ඉතුරු බාගෙ සබං කොලේ ඔතල රාක්කෙං තියනව.

“පහුගිය කාලෙ රාමුවගෙ ගෑනිත් ඔය සෙල්ලම කලා. අපෙං නයට ඇරං නය ගෙවන්නැතුව වෙනිං කඩවල් ඔලිං බඩු ගෙනාව“

“කීයද පුතේ ගාන?“

“අටයි“

දහයෙන් ඉතුරු සල්ලි දීල මං සිකරට් කොලේ සත පනහක් ලියනව.

“ඒ ගමන දවසක් මැණිකෙ අල්ලගෙන කිව්ව කිවිල්ලක් ගෑනිගෙ සෙදි ගැලවෙන්න“

“යන්නං නැංදම්මෙ. සෙදිටික හෝදල පොලෙ යන්නත් ඕනැ“

පොල් ගෙඩ්ඩෙං කොස්සැට තලද්දි පොල්ගෙඩ්ඩෙ පැත්තකට අහුවෙන කොස්සැටයක් හොයාගන්න බැරිවෙන්න විසිවෙනව වගේ ඒ නැංද කන බේරගෙන පැනගන්නව.

සමහර වෙලාවට බඩු ගොඩක් ගන්න කෙනෙක් ඇවිල්ල බඩු ගනිද්දි ආච්චම්ම වැඩ පරික්සක කමටත් එනව. බඩු ජාති දහයක් දොලහක් කිරල ගානත් කිව්වට පස්සෙ ආච්චම්ම මැද්දට පයිනව.

“කීයද්ද හීංළමෙයො මූ ගාන කිව්වෙ“

“අසූ පහයි නැංදම්මෙ“

“මුට ගනං හදන්න බෑ. මූ මෙලෝ සීයෙං වැඩක් නොකරන හිංද තමා මැනිකෙ මූව පොලේ යවන්නැත්තෙ. මොනවෑ ගත්තෙව්ව කියහංකො“

ආච්චම්මට ලියන්න කියවන්නත් බෑ. ඉතිං ආච්චම්ම ආයිමත් බඩුගත්ත කෙනා ලව්ව තමුං ගත්ත බඩු මුට්ටු කියෝනව. එයා ලව්වම කොලේක ඒවගෙ ගනං ලියවනව. එයා ලව්වම ගාන එකතු කරවනව. සමහර අයට ගනං වරදිනව. ඒ වෙලාවට මං මැද්දට පැනල එව්වත් නිවැරදි කරවනව. අංතිමට මං හදාපු ගාන හරි කියල තහවුරු වෙනව. ඉං පස්සෙ ආච්චම්ම ඒක වහනව.

“ඇති යංතං මූ ඒකවත් හරියට හදල. නෑ. බොරු නෙමෙයි මැනිකෙ කියනව සමහර දාට මූ ගනං වරද්දල මිනිස්සුංගෙං බැනුනුත් අහනවලු. ඔය සිසිරත් කියන්නෙ දහදොලොස් වතාවෙ එහෙම පාඩු හිටං වෙලා තියෙනව කියල.“

ඒ අතරෙදි ගෙයි පිලිකන්න පැත්තෙං ඇහෙන ඇඬියාවකිං මාව උඩවිසිවෙනව. පුංචිගෙ ළමෙය අතක් පයක් ලෙලිගහගෙන හරි කපාගෙන හරි වෙන්න ඕන. මං අඩියට දෙකට සද්දෙ ඇහෙන දිහාවට දුවනව.

“ළමයි බලන්නයි. වෙළදං කොරන්නයි. සේරම කරන්න ඕනැ මං. මැනිකෙට කියන්න ඕන සෙනසුරාදට කඩේ වහදාල යන්න කියල“

ආච්චම්ම සෙද්ද ඇඳගෙන හැරෙනකොට මං ගිහිං සිද්දිය විමර්ශනය කරල ඉවරයි. ළමෙය ලීයක් ඇදං දුවද්දි වැටිල වැලමිට හීරිල. මං විගහට ළමෙයව වඩාගන්නව. ඇඬිල්ල ඉස්මොලේ හිරවෙලා සද්දෙ නෑ, කට විතරක් ඇරිල. ඒක හරිගිහිං සද්දෙ එන්න කලිං මං ළමෙයගෙ තුවාල තැං බලනව. වැලමිට ඉතරයි හීරිල තියෙන්නෙ. මං එතන විගහට පිහල හිං ලේපැල්ලමක් නැති වෙන්න සුද්ද කරනව.

“මොකෝ මැණික් බොරුවට අඬන්නෙ?“

“වලාග් වයෙ වේ වෙතල උවාල එලා...ආ.ග්“

“බොරු නොකිය හිටිං. කිසිම එකක් වෙලා නෑ. මේ බලහං“

මං වැලමිට නමල ළමෙයට පෙන්නනව. හීරිල තියෙන තැන ළමයට පේන්නෑ. ළමය උඩබිම බලනව. තුවාලෙයක් නැත්තං තමුන්ට රිදෙන්නෙ කොහෙදැයි බලනව.

“ඔය මොකොවක් වෙලා නෑ. ආං අර ගෙටවෙලා හිටිං“

මං ළමයව බිමිං තියල ගෙට යවනව. තමුන්ට වෙච්ච තුවාලෙයක් නැතුව අඬල වැඩක් නැති බව දන්න ලමය බිම බලාගෙන ගෙට යනව. ඒ අවස්ථාවෙ ආච්චම්ම රේස් එකේ අංතිමට එන හාවවගේ ඇවිල්ල ලමයව වඩාගන්නව.

“මොකෑ බොට උනේ?  කොහෙද වැටුනෙ? තුවාලද? ලේ එනවද?“

මේ ලද අනගි අවස්ථාවෙං පොරොජං ගන්න ළමෙය ආයිමත් අඩනව. මං දත්කූරු කකා කඩේට වදිනව. අංතිමේදි කඩේ තියෙන විස්කෝතු පැකැට් දෙක තුනක් කඩල එහෙම්මම විසිකරල දාල ළමය තමුංගෙ පලිය සම්පූරණ කරගන්නව. ආයෙමත් ළමය කොහෙද නොදැන ආච්චම්ම කඩේ ඉස්තෝප්පුවෙ ඉඳං මිනිස්සුං කං පුරවනව.

හවස හය විතර වෙද්දි ආපහු යන  ‘සිරිපාල ආතගෙ ලොරියෙ‘ පුංචම්ම එන බව මං දන්නව. ඊට කලිං සාක්කුවෙ තියෙන සිකරට් කොලේ ගාන එකතු කරල එයට සමාන ගානක් ලාච්චුවෙං අරං සාක්කුවෙ දාන්නව. මේ ගාන පනහෙං එහා ගානක් වෙනව.

සිරිපාල ආතගෙ ලොරිය කංද ඉහල ඉඳං “කොපි රට කොපි රට කොපි රට“  කියල හෝන් එක ගහනකොට ආච්චම්මගෙ වල්ගෙ පත්තු වෙනව. මෙලෝ සිහියක් නැතුව ළමෙය හොයනව. ඒ වෙලාවට ළමය පුටුවක ඉඳං හිටියත්, ඇඳේ නිදං හිටියත්, ටැප්පෙක ළඟ වතුර තැලුවත්, අනිවාර්යෙන්ම ආච්චම්ම ඒකිව ඇදල ඇරං වඩාගන්නව. ලොරිය ගේ ගාව නවත්තද්දි ළමෙය ආච්චම්මගෙ ඉනේ. තමුංගෙ අම්ම ලොරියෙං බහින බව දකින ළමයට උදේ ඉඳං මේ වෙනතෙක් තමුංව දාල ගිහිං හිටපු වාඩුව ගන්න හිතෙනව.

“ඇහැග් ඇහැග් ඇහැග් ඈ..........ග්. වෑඈඈඈ...............“

පුංචම්මත් බඩුමලු දෙකක් අරං ගෙට ගොඩවෙනකොට මල ගෙවල් පනහක් හැටක නාදයෙං අඬන ළමය අරං ආච්චම්මත් ගෙට එනව. ඉං පස්සෙ ‘ම්චප්‘ කියල මේං මෙහෙම කියනව.

“උදේ හිටං මේක වඩාහිල්ල මගෙ උරිස්සත් කැක්කුමයි. දොට්ට පිලටවක් යන්න හැටියහ්නෑ. කඩ කොරන්නයි ළමයි බලන්නයි. “

ඉං පස්සෙ ළමයගෙ මූන බලල කියනව.

“ඕං දැං අම්ම ඇහිල්ල ඉන්නෙ. පලෙයං අම්මෑ අතට. ගිහිං ඉල්ල ගනිං බොට ගෙනා දෙයක්“

ළමයගෙ යටිපල්ලෙ වැලිකැටෙයක් තරම නොගෑවෙන්න ආච්චම්ම ළමෙයව පුංචිගෙ අතටම දීල නිදහස් වෙනව.

එදා රෑට කඩේ අස්කරල අතුගාල ඉවරවෙලා තරාදි තැටි දෙකත් අනික් පැත්ත හරවල ඉවර වෙලා පුංචම්ම කඩේ ආදායම ගනං කරනව. ඉං පස්සෙ මට දවසෙ පඩිය විදිහට රුපියල් පනහක් හැටක් දෙනව. ඒ සල්ලි කොලේ හෝ දෙක මගෙ සාක්කුවට රිංගල තමුංගෙ සහෝදරයගෙ තුරුලට වෙනව.