වට වංදනාව නොහොත් Circle Pilgrimage

කොහොමිං හරි මදැයි කොලා. එක කොටහිං අවසන් කරන්න හිටපු සිරීපාදෙ ගමන කොටස් පහක් දක්වා ඇදෙන්න වැඩ සිද්දඋනා. ඒ මදිවට බොහොමයක් පස්සෙං එළවන්නො එකතු වුනා. පුරාම අදහස් දැක්වීම් ලැබුන. එව්වට උත්තර දෙන්න උනා. දුන්නු උත්තර හරියට “යන්නෙ කොහෙද පොල්ලෙ මල්“ ආකාරයේ එව්ව උනා. හෙන ගාමිභීර විදිහට පටං ගන්න හිටපු බ්ලොග් එක කොමඩියක් වුනා. කොහොමිං කොහොමිං හරි වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන්ම මේක “යාංහෑල්ලක්“ බවට පත්වුනා. ආං එහෙමයි ගණ පිහිටුවල මහප්‍රාණ නැතුව නමක් දැම්මම වැඩේ කිරිබෝතලේ බිම වැහ්න වගේ.

ඔය අතරෙ සමහරු කිව්ව ආච්චම්මත් එක්ක ගිය තවත් ගමං ගැන ලියහං කියල. කඩේ ගිය එකක් හරි කමක්නෑ ලියහං කිව්ව. අංතිමට මං පැත්තක ඉඳිද්දි ආච්චම්ම ඉස්ටාර් කෙනෙක් බවට පත්තුනා.

ආච්චම්මත් එක්ක වට වන්දනාවෙ ගිය එව්ව තිබ්බට ඒවයෙ සංවිධායක කං කොලේ අපේ දෙවැනි පුංචම්ම කසාද බැඳල උන්නු, ඩිපෝවෙ වැඩකල බාප්ප. අපිට පොඩිකාලෙ කියාදීල තිවුනෙ එයා ඩිපෝ එකේ ලොක්ක කියල. බස් කොන්දොස්තරල, ඩැයිබරල එහෙමත් එයාට මහත්තෙය කියල තමයි කතා කෙරුවෙ. එයා තමයි ඩිපෝ එකේ ටිප් යන ගමං ලැහැත්ති කෙරුවෙ. ඒ හිංද එයාට පුළුවංකම තිබ්බ සිය හත්මුතු පරංපරාවෙම එවුං ඒ ගමං එක්ක යන්න. ඔය බාප්පගෙ නම උසුරුවන්න බැරි විදිහට මගෙ දිවයි දක්කුට්ටමයි හැදිල තිවුන හිංද මං එයාව හඳුන්වන්න ගත්තෙ මං හොඳින් හඳුනන වැල් ජාතියක නමක්. ඒ වැල් ජාතිය තමයි ‘ලෝකපාලු‘. ඉතිං හිතාගල්ල බාප්පයෙ නම. එයාට විසාල බඩ ගෙඩියකුත් තිවුන නිසා බරසාර පෙනුමක් ගන්නත් එයාට පුළුවං. පවුලෙ හිටපු කන්තෝරුවක වැඩ කරන එකම කෙනා හිංද අපෙ ආච්චම්මත් ආතත් සිය බෑනාවරුන් අතරිං වැඩියෙංම සැලකුවෙත් ඔය බෑනට තමා. ඒ වුනාට එයා පුංචම්ම එක්ක ‘පැනල ගිය‘ කාලෙ ආත කිව්වය කියන්නෙ මේං මෙහෙම.

“ඕකුං තට්ටු පිට තට්ටු හතක් උස මාලිගාවක් හදාල පයට පාවඩ උඩට උඩුවියං ඇතුව රන්තැටියෙ කනව කිව්වත් මං තියා මයෙ බ්.භල්..ලවත් යන්නෑ ඕකුං ඉන්න තැනකට“

මේක කියද්දි ආත ඉදිරියෙ හිටපු ප්‍රේක්ෂකයගෙ නහයට ඉතාමත් කිට්ටුවෙන්, විටට හුණු ගන්න ඇඟිල්ල වේගයෙං වනන ගමං මූනත් ඉතාමත් කිට්ටු කරනව. එතකොට හදිසියෙ බලන කෙනෙකුට හිතෙන්නෙ ආත අර ප්‍රේක්ෂකයට බයිනව කියලයි. ඕං ඒගමන මතක් වෙනව ආතගෙ කෙබර ඇදබාන ආකාරය. ඒක කියන්න ගියොත් මේ වැඩේ කෙරෙන්නෑ. කට්ටිය කියයි ඔන්න රවියගෙ මලය පටං අරං කියල.

ඉතිං ඔය කියන ලෝකපාලු බාප්ප ටිප් එකක් ලැහැත්ති කරද්දි අපිටත් කියනව. පුරුදු විදිහටම ඒ ගමනට මාමත්, පුංචිත් යන්න ‘බෑ‘ කියනව. මාමට ඒ දවස්වලට ‘අසුවල් ගුරුපුහුණු පාටමාලාව තියෙන බවත් නැත්තං කීයටවත් නෑහිල්ල ඉන්නැති වගත්‘ කියනව. පුංචම්මට යන්න බෑ ‘ගෙදර උයන්න කවුරුවක් නෑ. කඩේ ඉන්නත් කවුරුවක් නෑ‘. අපේ ගෙදර අයට සල්ලි නෑ. ඔය ගමනට අපේ ආච්චම්මට මාව ඕනි වෙන්නෑ. මොකද බඩුමලු උස්සං යන්න එකෙක් ඕන්නෑනෙ. ඒ උනාට මටත් ඔය ගමන යන්න පුලුවං වෙනව. ඒක වෙන්නෙ දැංම නෙවෙයි. අග හරියෙදි. ඒ ගැන පස්සෙ කියමුකො.

චාරිත්‍රානුකූලව ඔය ගමන සඳහා ආරාධනා කරන්න දෙවැනි පුංචම්ම මහගෙදර එනව. සබං, සීනි, දුංකොළ ආදී තෑගි බෝග ආතටත්, ආච්චම්මටත්  අරගෙන උන්දැ එනව. ඇහිල්ල හැමෝමත් එක්ක කතා කරල අඬනව.

ඕං අමතක උනා, ඒ අපේ දෙවෙනි පුංචම්ම හරිම ආසයි අඬන්න. එයා ගෙදර ප්‍රශ්න ගැන කියල අඬනව(මහ ලොකු ප්‍රශ්න නෙවෙයි ගෙදර මාරු සල්ලි නැතිවීම, කඩේ ගියාට බිත්තර ගේන්න අමතක වීම, ගඟේ නාද්දි සබං කැටේ ගහගෙන යාම, මිදුලෙ තිවිච්ච සෙරෙප්පුවක් බල්ලෙක් අරං යාම, සීනි බෝතලේට කූඹි රිංගීම, අක්කට ගනං ඔලට ගිය පාරට වඩා ලකුණු තුනක් මදිවීම, බාප්පගෙ කොණ්ඩෙ ගහක් ඉදීම වගේ ඒව), අනුංගෙ ප්‍රශ්න ගැන කියල අඩනව, කැඩිච්ච පිඟන් කෝප්ප ගැන කියල අඬනව, ගහක ඉඳං බට්ටිච්චෙක් දං ගෙඩියක් කෑවත් අඬනව, පාරෙ බස්සෙකක් ගියත් අඬනව.

ඉතිං එයා ඇහිල්ල ආතත් එක්ක කතා කරල ආතට ටිප්පෙක යන්න කතා කරනව. අපේ ආත කීයටවත් ඒ ගමන යන්නෑ. ඒ දවස් ටිකේ ආච්චම්ම ගෙදර නැති උනහම ‘ගුණවර්ධන මාම‘ එක්ක ඕන හැටියෙ කෙබර කියවන්න පුළුවං හින්ද? ඒ හිංද ආත මෙහෙම කියනව.

“අනේ චූටියෙ මට යන්න හැටියක් නෑ. මට දැං ඉස්සර වගේ ගමං බිමං යෑම අමාරුයි. දැං ඉතිං මං කොයිවෙලේද නෑ. මාරය යන්න අඩගහපු හැටියෙ යන්න ඕනි“

ඕං ඔය වැකි තුන හොඳටම ඇති පුංචම්මට අඬන්න.

“අනේ තාත්තේ, එහෙම කියන්නෙපා........ ඉහි .. ඉහි.. ඉහි... තාත්ත දැංම මැරෙන්නෑ තාත්තේ...... ඉහි... ඉහි.... ඉහීඊඊඊඊඊහ්....

ආදී වසයෙං පුංචම්ම අඬනව. ආතගෙ ඔය මැරෙන කතාව මං අවුරුදු විස්සක් තිස්සෙ අහල තියෙනව. මට කතාබහ තේරුං යන කාලෙ ඉඳල ඔය කතාව කියල කියල අංතිමට උන්දැ මලේ මං කසාද බැන්දටත් පස්සෙයි.

ආතත් ලේසියෙං අරින්නෑ. එයත් එකහෙලාම කියනව තමුං දැං උනත් මැරෙන්න පුළුවං බව. ඉතිං දෙවෙනි පුංචම්ම ඕක අහගෙන අඬාගෙන ගිහිං අපි එක එක්කෙනාට වෙං වෙං වසයෙනුත් කියල අඬනව. ආතව ‘ගලේ ගැහුවත් මැරෙන්නැති වගත් පෙරේදත් ජයකොඩි මාමගෙ මලෙං රා බීල ඇහිල්ල ආච්චම්මට බැන්න‘ බවත් මං කියනව. සිය ඇඬීම නතර කිරීමට තරම් වන ඒ කතාව නිසා සිය ඇඬීමට හානි වේයැයි බියගත් පුංචම්මා “තෝ පලයං යන්න“ කියා මාව එලවනව.

ඉං පස්සෙ පිළිවෙලිං ගෙදර ඉන්න පුංචම්මත්, මාමත් හමුවෙලා

“වරෙං මැණිකෙ අපිත් එක්ක යන්න, වරෙං මල්ලියෙ අපිත් එක්ක යන්න“

ආදී වසයෙං ටිප්පෙක යන්න ආරාධනා කරනව.

“ඔය ඉන්නෙ අනික් අයට කියහංකො චූටි අක්කෙ මටනං බෑ“

ගෙදර ඉන්න පුංචම්ම කියනව. ඒ දවස් ටිකට එයා යාළුවෙලා ඉන්න බාප්ප එක්ක ‘ලව් කොරන්න යන්න‘ එයා හිතං ඉන්නව ඇති.

“මටනං එන්න බෑ. අම්මව එකක පලෙයං. මං සල්ලි දෙන්නං.“

මාමත් කියනව. එයත් ඒ දවස් ටික හෝටෙලේකිං බත් කාල කොහෙහරි යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර යයි.

ඔය මදැයි. දෙවෙනි පුංචම්ම ආයිත් අඩනව.

“අනේ බලන්නකො තාත්තේ මුං දෙන්නට මං අඩගැහුවං එන්න බැයිලු. මං දුප්පත් හිංදද තාත්තෙ මුං මේ හැටි මට වෙනස්කං කොරන්නෙ තාත්තේ. ඉහි ... ඉහි..... ඉහි.... ඊඊඊඊඊඊහ්“

ඒ ගමන ආත සිය තුංවැනි දෝනියංදැව නලෝගන්න හිතං

“උඹ ගනංගන්නෙපා චූටි. ඕකුංට ඔව්වයෙ යන්න ඌමනා කමක් නෑ. ආයි  ගමනක් යනකොට උං එන්නැතෑ. අම්මව එක්කං පලෙයංකො“

ආදී වසයෙං සැනසිලි බස් කියනව. සැනසිලි බස් තියා සැනසිලි කෝච්චි කිව්වත් නැලෙය්යැහැකි ඇඬිල්ලක් නෙමෙයි ඒක. ඉතිං ආයිමත් මං ඉදිරිපත් වෙලා ‘ඊයෙත් පුංචිට හොර ලියමනක් ආපු‘ බවත් ‘සුවර් එකට බාප්ප එක්ක හොරෙං ලවු කරන්න යන්න හිතං ඇති ‘ බවත් කියනව. ඒකට ආයිමත් මට බැනල, ‘මූනං හැදිල ඉවර‘ බවත් ‘මූ අනාගතේදි මහා පෝරිසාදයෙක් වෙන‘ බවත් කියන පුංචම්ම මගෙ අනාගතේ සිහිපත් කරල ආයිමත් අඬනව.

ඔය ඇඬුං අතරෙම දවල්ට කෑමත් කාල. ආයිමත් ගෙදර විස්තර කියල අඬල හවස බස්සෙකේ නැගල අඬ අඬා ආපහු යන්නෙ ටිප්පෙක යන දවස් ගැන අපිට කියල. අද වගේ දුරකතන නොතිබුණු ඒ කාලෙ පණිවිඩෙයක් කියන්න ගිහිං හම්බු වෙන්නම ඕනි.

නිල වසයෙං දැනුංදීම ලැබුනයිං පස්සෙ ආච්චම්ම සිය වැඩ කොටස පටං ගන්නව. පළමුවෙංම හැන්දෑවට දළු දෙන ගමනුත්, අතර මගදිත් ආදීකොට සෑම තැනකදීම හම්බුවෙන අයට වෙනද කියන ඕපදූප ප්‍රමාණය අඩුවෙං කියල සිය බෑනා සමග යන ටිප්පෙක ගැන වැඩියෙං කියනව. ගම්මානයකුත්, තේ වත්තකුත් හරහා ගමං කරන ‘බස් වැඩ නොකරන‘ සහ ‘දළු ලොරි‘ පමණක් යන බැවින් මිනිස්සු පයිං ගමන් කරන පාරක් තාර පාරට එකතු වෙන හංදියක මහගෙදර පිහිටීම නිසා ආච්චම්මට ප්‍රේක්ෂකයො හිඟ නෑ. අනික කලවාන - මතුගම පාරෙ යන බසුත් එතැන නවත්තනවනෙ.

“අපෙ යෝකපාල වන්දනා ගමනක් එක්කහු කොරනව මේ ගමනත්. ඩිපෝ එකේ බස්සෙහෙක යන්නෙ. කන්න බොන්න ඉඳුං හිටුං හැමදේම හම්බෙනව. දවස් පහක් ගමන. අනුරාජපුරෙ, පොලොන්නරු, සිගිරි, දඹුලු, මහියංගන, තිස්සමහරාම එක්කොගෙම යනව. ආයි ලේසි පාසුවට හම්බෙන්නෑ ඒ වගෙ ගමනක්. එක්කොම විස්සරාම සාලා ඔල නවාතැං ගන්නෙ. යෝකපාල මුළු රටේම පාරවල් දන්නවනෙ. ඕනි තැනක බය නැතුව ගියැහැකි.“

“නඩේ හුඟක් ඈය ඉන්නවද නැංදම්මෙ?“

ප්‍රශ්නයක් නො ඇසීම නොමනා යැයි සිතන අයෙක් එසේ විමසනව. ආච්චම්ම එයිං වහා තෘප්තියට පැමිණෙනව. උන්දැ ‘ම්චප්‘ කියල වරක් තලුගහල හෙම පටං ගන්නව.

“උඹල බන කතා කොරනව. ඩිපෝ එකෙං බාගෙකට වැඩියෙ කට්ටිය යනව. අර පිටිගලකංදෙ බස්සෙකේ පියසේනයි ගෙදර එක්කොමයි යනව. තව යෝකපාලලගෙ ගෙට එහාපැත්තෙ ගෙදර එක්කොම යනව. ඒ ගෙදරත් බස් ඩැයිබර කෙනෙක් ඉන්නවනෙ. තව අයගං පාරෙ බස්සෙකේ වැඩ කොරන ලොකු අප්පොගෙ නැංදම්මයි, මල්ලි බැඳපු පවුලගෙ බාප්පයි යනව. කහංතැන්නෙ ආනංද කොලුවයි, උගෙ ගෑනියි යනව, කොඩිප්පිලිකංදෙ ඉඳං ඔය හැමදාම උදේට බයිසිකලෙයක් පැදගෙන ඩිපෝ එකේ වැඩට යන මහත රතු හාදෙයයි, ඒ ගෙදර මහ දෙන්නයි යනව(අපේ ගමේ මිනිස්සුංගෙ පාට කියන්නෙ කලු, එහෙම නැත්තං හම ටිකක් සුදු අයට කියන්නෙ රතු) ...........“

ඔය ආදී වසයෙං ප්‍රස්නෙ අහපු එකාට පස්ස විකං මැරෙන්න වෙන තරං දිගට නං හෑල්ල කියාගෙන යන ආච්චම්ම කලිං වතාවෙ ගිය ගමං ගැනත් රෙද්දෙ ගැටේ එහෙම තද කොරගෙන විස්තර කරද්දි තවදුරටත් අහං ඉන්න බැරි තරං වෙනකොට එතන ඉන්න අය ‘හදිස්සි වැඩක්‘, ‘ගෙදර උන්දැ ගේන්න කියපු දෙයක්‘ ආදිය මතක් වෙලා එතනිං හිමීට මාරුවෙනව. අංතිමට ඉතුරු වෙච්ච එකාට හරි සිය දේසනාව කියල අවසන් කරන්න ආච්චම්ම සමත් වෙනව.

ඒ අතරෙම ගමනට සති තුනකටවත් කලිං ආච්චම්ම මහා මෙහෙයුමක් පටං ගන්නව. එදාට ටිප්පෙක සංවිධානය කරන බාප්ප සිය ළමයි දෙන්නත්, වැළපෙන භාරියාවත් එක්කං මහ ගෙදරට එනව. ඒ දර කපන්න. ඔය ටිප්පෙක ගියං උයාගෙන කන්න බඩු මුට්ටු, සාස්පාං, හාල්, පොල් ආදී සියලුම දේ අරං යනව. ඒ අතර දරත් ඕනි වෙනව. අපෙ ආච්චම්ම තමයි දර සම්පාදක.

යොදාගත් දවසෙ පාංදරම මහ ගෙදෙට්ට එන බාප්ප ඇතුළු පිරිස ආච්චම්මත්, මාවත් එක්කගෙන මහ ගෙදර ඉඳං හැත්ක්මක් විතර දුරිං තියෙන ‘රබර් කෑල්ල‘ බලා පිටත් වෙනව. ‘රබර් කෑල්ල‘ කියන්නෙ රබර් ඉඩම කියන එක. ‘රබර් කෑල්ල‘, ‘තේ කෑල්ල‘, ‘පොල් කෑල්ල‘ ආදී වශයෙං භෝගය අනුව ඉඩං හඳුන්වනව. මේ ‘දර කැපීමේ‘  පෙරහැරට ලණු ගෝනි, පොරව, කඹ, පිහිය ආදිය පැටවූ විල්බැරැක්කය ධාවනය කරන ‘ලෝකපාලු බාප්පත්‘, ඒ පස්සෙන් අඬන්න හේතුවක් හොයමින් යන‘අඬන පුංචම්මත්‘, ඒ දෙන්නගෙ දරු දෙදෙනා වන නිතරම “අම්මි පැටියෝ“, “තාත්ති පැටියෝ“ කියමින් කියෝන කන්දොස්කිරියාකාර අක්කත්, පුබ්බයිසිකලේ පැදගෙන යන අයියත්, වතුර පෝච්චිය සහ අඩුම කුඩුම රැගත් මල්ල රැගෙන යන ආච්චම්මත්, බණ්ඩි කියත කරේ තියාගෙන කියත පැද්දෙන තාලෙට උඩ විසිවෙවී යන මමත්, අයිති වෙනව. පාරෙ අද්දර තියෙන දං පඳුරකිං දං ගෙඩියක් කඩාගන්න මං නැවතුනත් බණ්ඩි කියත දුන්නක් වගේ උඩ පනිනව. අපි කුකුළේගඟ අද්දරිං ඇති අඩිපාර දිගේ ‘චව් චව්‘ ගගා කියෝ කියෝ යනව.

“ආං අරක තමයි දිමුතු පුතේ පිචොක් ගහ කියන්නෙ. ඕවයෙ ගෙඩි කනව ළමයි එහෙම“

“අනී... අම්ම කොහොමද මෙච්චර දුරක් පයිං යන්නෙ අම්මේ.   මට නං දුකේ බෑ අම්ම ගැන.“

“අක්කෙ, අක්කෙ, පාරෙං අහකට වෙනවකො මට තමුසෙ යන වේගෙං බයිසිකලේ පදින්න බෑ“

“තාත්ති පැටියො, තාත්ති පැටියො, අර බලන්නකො අර හරක් පැටිය දුවන හැටි“

“සුරංග... සුරංග.... උඹලෑ තාත්ත ඊයෙත් බීලද ආවෙ?“

“ආච්චම්මෙ. ඕං ඔතන මුලක් තියෙනව බලාගෙන කකුල හැපෙයි. ඊයෙ මගෙත් කකුලෙ නියපොත්ත කල්ල ගියා ඕකෙ වැදිල“

ඔය ආදී වසයෙං තම තමන්ට ඕනි දේවල් කියමින්, කාටවත් ඇහුංකන්නොදී අපි රැලම පේලියට එකා පස්සෙ එකා යනව. ඒ අතරෙදි ගමේ අපි අඳුරන අයත් හම්බු වෙනව.

“ශ්‍රංග.. කොහෙදකට්යත්තෙක්කන්නෙ“

ඒ බණ්ඩර ආතගෙ බාල ලමය. ඒ ගෙදර අය තප්පරේට වචන බර ගානක් කියන්න දස්සයි. එව්ව තේරුං ගන්න පුළුවං අපේ ගමේ අයටම විතරයි. ඒ මාම මගෙං ඇහුවෙ ‘සුරංග කට්ටියත් එක්ක කොහෙද යන්නෙ‘ කියන එක කෙටියෙං.

“එබෝවිටේ රබර් කෑල්ලෙ යනව මාමෙ“

කතාවට වගේම ගමනටත් වේගවත් ඒ මාම ඒ වන විටත් අපෙං බඹ පනහකට වඩා දුරක් ගිහිං ඉවරයි.

කොහොමිං හරි ආච්චම්මගෙ කකුල ගලක වැදීමත්, අක්කගෙ කකුලෙ කූඩැල්ලෙක් එල්ලිලා එයා මරහඬ තැලීමත්, මද්දුම්මහත්තෙ ආතගෙ ‘අයින කොටිය‘(මේ කියන්නෙ අනින්න බලං ගත් ගමං ඉන්න අං දිග මී හරකෙක් ගැන) පාර අයිනෙ බැඳල තිවීමත් ඇරුණු කොට කිසියං අකරතැබ්බෙයක් නැතුව අපි ‘රබර් කෑල්ලට‘ කිට්ටු කොලා.