වට වංදනාව නොහොත් Circle Pilgrimage 3

මේ තියෙන්නෙ අපි ගමං කල පාර. මීට අවුරුදු 6 කට විතර කලිං ගත්ත එකක්.

කඩා වැටී හිර වුන සබර(මේක රබර් හෙවත් rubber නමින් හැඳින්වුනත් අපේ ගමට ඒක ඒ ගහ ‘සබර‘ බවට පත්වුනා) ගහ ඒ වේගෙට තමංව රඳවා ගත් පුවක් ගහේ ඉදිච්චි පුවක් ගෙඩි හත අටකුත් බිම දානව. ඒක දැක්ක ගමං ආච්චම්ම ‘කුප්පමේනිය මුලක් දැකපු බලලෙක් වගේ‘  වැටිච්චි පුවක් ගෙඩි ටික අහුලන්න පනිනව. බැරි වෙලාවක් ගහ ගැස්සිල වැහ්නොත් ආච්චම්ම කෙනෙක් ගේන්න වෙන්නෙ කාටුන් එහෙකිං තමයි. ඉතිං මං ආයිමත්

“ආච්චම්මෙ අර සරුපය කොතන ඉංනවද දන්නෑ. ඔය ටික අපි අහුල දෙන්නං“

කියල වැඩේ බේරුව. ආච්චම්ම අතට අහුවෙච්චි පුවක් ගෙඩි ටික අහුලගෙන අහකට වෙනව.

“තවක් ගෙඩි හතරක් වැහ්න ආං අර ලවල අස්සට. මතක්කොරහං ඒක අහුලගන්න“

මං ආච්චම්මගෙ පුද්ගලික ලේකම් හැටියට ඒක මතක් කිරීමෙ වගකීම බාරගන්න ඕනි.

ටිකෙං ටික බය ඇරිච්චි අයියත් අක්කත් මොට්ටු මල් ගහෙං මොට්ටු කඩල නලලෙ ගහ ගනිද්දි, ආච්චම්මත් පුංචිත් දෙන්න ආයිමත් කයිවාරුව පටං ගෙන ඇවිදින්න පටං ගත්ත හිංද බාප්පටත් මටත් තනියම ‘සබර‘ ගහ බාගන්න වැඩේ කරගන්න සිද්ද වෙනව. පලමුවෙංම ගහේ අත පොවන මානෙං තියෙන කොටහ පොරවෙං කපනව. එතකොට ගස් තුනක් අතරෙ හිරවෙලා තියෙන ගහ කොටස් දෙකට බෙදිල එක කොටහක් නිදහස් වෙනව. ඉං පසුසෙ ඉතුරු අගිස් කොටහ හිමීට එහාට මෙහාට කරල පටලැවිල්ලෙං බේරගන්න පුලුවං වෙනව. ඒත් වැල් ගාල නිදහස් කරගන්න අපිට ටිකක් කරදර වෙනව. මං තේ කපන මන්නෙ අරං වැල් ගාල කපල සුද්ද කරල ගහේ අගිස්සත් බේරල ගන්නව. ඒ කටයුත්ත අවසං වෙනකොට ආච්චම්මගෙ ‘සාරෙට හැදිල තිවුන‘ කෝපි ගස් දෙකක් ඌරො තලපු ‘හබරල ගහ‘ වගේ ආසනාසි වෙලා තියෙනව. සබර ගහේ කඳේ ඉතුරු අතු දෙක තුනත් මන්නෙං කපල එව්වත් වෙනම තියනව. කඳ කුට්ටි කිරීමට අඩවලට ගන්නත්, එයිං පස්සෙ දරට ගන්නත් ඒ කෝටු පොරෝජං වෙනව. පොරෝජං කියන්නෙ ‘ප්‍රයෝජන‘ කියන එකටයි.

බාප්පගෙ බඩ ගෙඩිය දිගේ වතුර වගේ දාඩිය ගලල ටෙනිස් බෝලෙයක් වගේ බුරියට පිරෙනකොට එයා ටිකක් ඉඳගන්නව. මගෙත් කමිසෙ පිටට ඇලිල, අතේ ‘සබර කිරි‘ ගෑවිල කලුපාට වෙනකොට ඕං ආයිමත් ආච්චමත්, පුංචිත්, අයියත්, අක්කත් ‘චරෝ බරෝ‘ ගාගෙන එතැංට එනව. ආච්චම්ම ‘කොලපොතක්‘ කිහිල්ලෙ ගහගෙන එනව. ඒක පුරෝල පුවක්. ආච්චම්ම සුවර් එකටම මද්දුම්මහත්තෙ ආතගෙ පුවක් අරඹත් සුද්ද කොරන්න ඇති. පුංචම්මගෙ අතේ කොළ මිටියකුත් තියෙනව. ගඟට බහින ඇල අද්දර තියෙන ‘මියන කොල‘ ගාලෙ රිංගල එව්ව කඩාගෙන ඇහිල්ලද කොහෙද?

“බොල දෙන්න තාම ඕක කුට්ටි කොලේ නැද්ද? මං හිතුව දැං කුට්ටි කපල පලලත් වියර ඇති කියල“

ආච්චම්ම වැඩ පරීක්සක වසයෙං කියනව.  ආච්චම්ම හිතන විදිහට ‘සබර‘ ගහක් කපන එකත් හරියට පොල් අත්තක කොල ටික පෑහැල පොල් පිති කෑලි තුන හතරකට කපල අව්වට දානව වගේ වැඩක්. ඕං ඔය වෙලාවට තමා සේරම දමා ගහල යන්න හිතෙංනෙ. ඒ වෙලේ බාප්ප ඉදිරිපත් වෙලා වැඩේ බේරනව.

“හෙහ්, ඒක ලේසි නෑ. අපි දෙන්නට හොඳ ගනං. තනියෙං පුලුවං වැඩක් නෙමෙයි. සුරංග හිටියයිං තමයි මෙහෙමවත් ඉවර උනේ. කෝ මේ අපේ ‘සුදු මහත්තෙය‘ එහෙම හිටියට මේවට උදව් කරනවයැ“

බාප්ප සිය පුත්‍ර රත්නයට ඇනුං පදයක් සමගිං වැඩේ බරපතලකම කියා හිටිනව. ඕං ඔය අවස්තාවෙ නැවත වතාවක් සියලු දෙනාම සිය මතය ප්‍රකාස කරනව. එකවර එකවිට.

අයියා :-  “ඉතිං තාත්තට පුලුවං හිංදනෙ මට කිව්වෙ නැත්තෙ. නැත්තං මං මේ රබර් ගස් සේරම උනත් එක පැයට කපල දෙනව“

ආච්චම්ම :- “ඒකට තමයි සු***ව  එක්ක ආවෙ. නැත්තං මුට නිකං බත් ගිල්ල ගිල්ල තියං ඉඳල වැඩක් තියෙනවයැ. සුදු මහත්තෙයට පුලුවනෑ මඩ ගාගෙන ඔය වැඩ කරන්න.“

පුංචම්ම:- “අනේ අපේ තුදු මාච්චෙයට බෑ නේද මයෙ අම්මො ඔය වැඩ. ඇයි ජෝකේ ඔයා ඒම කියන්නෙ අපේ දරුවට“

අක්ක:- “අනි අනී.. මගෙ තුදු මල්ලි පැටියට කුණු ගාගන්න දෙන්න බෑ“

ඔය ආදී වසයෙං අයියව බදාගෙන සිය දාඩිය මූණූ වලිං උට උම්ම දෙක තුනකුත් දෙන්න ඒ අම්මල දූල කටයුතු කරනව. අවසානෙදි බාප්පයි මායි කට පියා ගන්නව. ඒකට අපෙ ආතනං කියන්නෙ “කටයි පු** පියාගෙන පැත්තකට වෙනව“ කියලයි.

“මැණිකේ. අර ගෙනාපු කහට ඩිංගක්වත් ගමුකො බොන්න. හරිම මාංසියි“

මේං මේ අනභිබවනීය අවස්තාව එනකං තමයි මාත් බලං ඉන්නෙ. කහට ඩිංගක් එක්ක සීනි ටිකක් තරං අපේ පරානෙට හයියක් දෙන්ට පුලුවං දෙයක් තවත් නෑ. පුංචම්ම උදේ එද්දි ගෙනාපු කෑම ජාතිත් මොනවහරි මේ මල්ලෙ තියෙන්න පුලුවං. ඔය එක්කොම තියෙන ‘බෑක් මල්ල‘ ආච්චම්ම දං ගහක බලට්ටක එල්ලල තියෙනව. අපි සියලු දෙනාමත් කනාමුට්ටිය ගහන්න යන ක්‍රීඩකයො වගේ ඒ ‘බෑක් මල්ල‘ දිහාම බලාගෙන එතැංට යනව. ගහකිං වැල ගෙඩියක් බාන්නාක් මෙන්ද, දුමෙං කරෝල මල්ල ගන්නාක් මෙන්ද, අටුවෙං වී කවරෙයක් ගන්නාක් මෙන්ද ඉතා පරිස්සමින් ආච්චම්ම සිය අඩුම කුඩුම මල්ල ගහෙං බිමට ගන්නව. ඊළඟට ඒක කලිං සදහං කල පරන ගස් කොටේ (අයියයි අක්කයි සෙල්ලං කරන්න යොදාගත්) උඩිං තියනව. ඉං පස්සෙ මල්ල ඇතුලට අතදාල තවත් ‘සිලි සිලි‘ මල්ලක් අතට ගන්නව. ඔය ‘සිලි සිලි මල්ල‘ කියන්නෙ ‘සිලික්කවරෙට‘ නැත්තං ‘සිලි කවරෙ‘ නැත්තං ‘සොපිං බෑක්‘ . එහෙමත් වැටහුන් නැත්තං ‘ෂොපින් බෑග්‘. ඔන්න ඔය ‘සිලි කවරෙ‘ අස්සෙ පත්තර පිටුවක ඔතල තමයි අදාල කෑම ජාතිය තියෙන්නෙ. ආච්චම්ම පලමුව සිලිකවරෙ ලිහල ඒක කොටේ උඩ දිගාරිනව. ඉං පස්සෙ ඒක උඩිං තියල කඩදහිය දිගාරිනව. ආං බඩු.

“ඇවරියා“

ඒවට කියන්නෙ ‘ලැවරිය‘ කියල පස්සෙ කාලෙ දැනගත්තට ඒ කාලෙ මං ඒවට කිව්වෙ ‘ඇවරියා‘ කියල. ඒ වචනෙ මං දන්න කියන කෙහෙල් ඇවරියත් එක්ක ටක්කෙටම ගැලපුනා. පුංචම්ම ගෙදෙරිං අරං ආපු එව්වයිං පහක් ඉතර එතන තියෙනව.

“ආ ජෝකපාල,“

ආච්චම්ම පින්න කොලෙයක් උඩ තියල එක ‘ඇවරියක්‘ බාප්පට දෙනව. පින්න කොලේ දන්නව නෙ. කැංද කොලේ වගේමයි. බුලත් නැති කාලෙට මිනිස්සු කන්නෙ පින්න දලු. ඉං පස්සෙ උණුවතුර බෝතලේ කෝප්පෙට කහට ටිකක් වක්කරනව. ඒකත් බාප්පට දෙනව. නිකං නෙමෙයි දෝතිං. ඉං පස්සෙ තවත් ‘ඇවරියක්‘ අතට අරං ඒකත් පින්න කොලෙයක් උඩ තියල අයියට දෙනව.

“ආ. සුදු මාත්තෙයටත්“

ඉං පස්සෙ අනික් අයටත් ආරාදනා කරනව.

“චූටි, ඔය දූටත් දීල කාහං කො.“

හරියටම ඔන්න ඔය අවස්තාවෙ පටං ගන්නව කවුඩංගෙ, කපුටංගෙ, කිරලුංගෙ, පිළිහුඩුවංගෙ වගේ කුරුල්ලං වගේ හිරිකිත ආහාර රටාව. බාප්ප එක කෑල්ලක් කාල ඉවර වෙලා ‘ඇවරියෙ‘ ඉතුරු කෑල්ල වං අතේ උඩු අතට හරෝල තියාගෙන අනික් අතිං කහට ඩිංගක් බොද්දි

“තාත්ති පැටීගෙ එකෙං මචච් කෑල්ලක් ඕඥි“

කියාගෙන බාප්ප ලඟට එන අක්ක බාප්පගෙ අතේ තියෙන ‘ඇවරිය‘ එක මනාකොට තමංගෙ කට ඇතුලට දාගෙන ඉං ඩිංගක් කාල ඉතුරු ටික ඉතුරු වෙන්න ආයිත් කට අහකට ගන්නව. ඒ අතරෙ අයියගෙ අතේ තියෙන ‘ඇවරිය‘ට පුංචම්ම වැඩේ දෙනව.

“මචච් ජෙඤ්ඤකො මගෙ චූචි මහච්චෙයගෙං ජිංගක්“

ඉතිං පුංචම්මත් අර විදිහටම මුලු ඇවරියම කට අස්සෙ දාගෙන එයිං “ජිංගක්“ කඩාගෙන ඉතුරු ටික ආයිත් මුදාහරිනව. මේ බඩ දඟලන වැඩේ බලං ඉන්න බැරි තැන මං අහකට යනව. මටත් ‘ඇවරි‘ බාගෙයක් හම්බු වෙනව. ඒ උනාට ඒක කන්න ගන්නකොටම මට මතක් වෙන්නෙ පුංචම්මල, අක්කල, ‘ඇවරිවල‘ කෙල හලාගෙන කෑලි කඩාගන්න විදිහ. ඉතිං මං මගෙ පංගුව ලවලකට විසික් කරනව කාටවත් නොපෙනෙන්න.

ඔය පුංචම්මලගෙ ගෙදර ආහාර පුරුදුත් හරි අමුතුයි. ඒ ගෙදෙට්ට ඉස්කෝතු පැකට්ටෙකක් ගිනිච්චහම ඒක මාසෙයක් කනව. ඒ කියන්නෙ ඉස්සෙල්ලම පැකැට්ටෙක කඩල කට්ටිය එක්කෙනා එක ගානෙ කනව. ඉං පස්සෙ ඉතුරු ටික ඔතල ටිං එහෙක දාල තියනව. ආයි කහට බොන වෙලාවට ටිං එක ඇරල ඉස්කෝතු ගාන බලනව. ඉස්කෝතු පහක් ඉතුරුනං ගනං බලනව, ආයි ගෙදෙට්ට ඉස්කෝතු පැකැට්ටෙකක් කවද ලැබෙයිද කියල. එහෙම නැත්නං බාප්පට පඩි හම්බු වෙන්න දවස් කීයක් තියෙද කියල. තව සති තුනක් තියේනං කට්ටියත් එක්ක ගනං හදනව. පහ තුනෙං බෙදුහම සතියට ලැබෙනව ඉස්කෝතු එකයි තුං කාලක් ඉතර. ඉතිං කට්ටිය සතියෙ දවසක තේ බොද්දි අර ඉස්කෝතු එකයි තුංකාල හතෙං බෙදල දවසට ලැබෙන ඉස්කෝතු කාල හතර දෙනාට බෙදා ගන්නව. එතකොට එක්කෙනාට ඉස්කෝතු 1/16 ක ප්‍රමාණයක් ලැබෙනව. ඔය විදිහට කූඹි වගේ ඉස්කෝතු ලෙවකනව. ඒ අතරෙ අයියට ලැබෙන ඉස්කෝතු 1/16න්  “ජිංගක්“ අක්කටත් ඕනි. එහෙම නියපොත්තෙං කොනහන තරං ප්‍රමාණෙයක් අනික් අයට දීල කන එක එයාල කියන්නෙ “බෙදාගෙන කෑම“ කියලයි. ඔය රංචුව මහගෙදර ආ දාට අපිත් බත්පංගු පරිස්සං කරගන්න ඕනි. එයාල බත් කනකොටත් එහෙමයි. එක්කෙනාට එක්කෙනා “ජිංග, ජිංග“ කවාගන්නව. ආයි බත් පංගුවට අතදාලත් කනව. දවසක් පුංචම්ම මගෙං “බජ්ජිංගක්“ ඉල්ලල මං බත් පිඟානම දුන්න කියල මගෙත් එක්ක තරහත් වෙනව. ඒකට එයාල කියන්නෙ “මූ බෙදාහදාගෙන කන්න ඉගෙනගෙන නැති එකෙක් කියලයි“

ඉතිං ඔය ආකාරෙට කට්ටිය “බෙදා හදාගෙන“ කාල තේ කෝප්පෙත් “බෙදා හදාගෙන“ බොනව. මාත් සීනි ටිකක් කාල ‘ගොඩපර‘ කොලේකිං ගොට්ටක් හදාගෙන ඒකට දාගෙන කහට ටිකක් බොනව.  ඔය විදිහට එදාට යංතං බේරිල ඉන්න පුළුවං වෙනව. එයිං පස්සෙ අපි නැකිටල, පස්සවල් වල අත් පිහලද අල්ලෙ ඇලිල තියෙන සීනි ටික බිමට හලල ආපහු වැඩ පටං ගන්නව.

බාප්පයි මමයි පෙරලගත්තු ගහ කොට කෑලි දෙකක් උඩ තියල ‘බංඩි කියතෙං‘ අඩි දෙකක් ඉතර දිග කුට්ටි වලට කපනව. බාප්ප කියත අදිනකොට මං කියතට යන්න ඇරල යංතං අල්ලං ඉන්නව. ඉං පස්සෙ මං කියත අදිනකොට බාප්ප කියතට මගෙ පැත්තට යන්න අරිනව. ඔය විදිහට කියත හරි කෙලිං දෙපැත්තට අදින එකෙං ටිකෙං ටික කඳ කුට්ටි වලට කැපෙනව. අපි කපන ලී කුට්ටි වල මහත අඩු එව්ව විතරක් ආච්චම්ම පොරවෙං පලනව.

“චාං. චස්“

“චාං. චස්“

“චාං. චස්“

“චාං. චස්“

සමහර වෙලාවට මගෙ අතිං කියත ඇදේට ඇල්ලිල හිරවෙනව. ඒ වෙලාවට “චඃ“ කියල කියත නවතිනව. එතකොට ආච්චම්ම පොරව අතෑරල අපි දිහා බලනව.

“ඔය කියතෙහෙමෙ කඩන්නෙපා.  ඕක ඉස්සර සබර කිරි කපල සොටි විකුණල සුපියල් හැත්තපහකට ගෙනාවෙ මතුගමිං. දැං අවුරුදු විසිපහකට වැඩී ඕකට. දැං ඒ ගාන්ට කියතක් ගන්නබ්බෑ“

ආච්චම්ම මට සැර කරනව. උන්දැ ඒක ඒරොප්පෙං ගෙනාවත් මට මොටද? හැබැයි මං ඒකෙං යමක් ඉගෙන ගන්නව. මගෙ අත රිදෙනකොට වැඩේ පොඩ්ඩකට නවත්තගන්න නං කියත පොඩ්ඩක් ඇදට අල්ලන්න ඕනි. එතකොට කියත “චඃ“ කියල හිරවෙනව. බාප්ප ඒක ගලෝගන්න දඟලන අතරෙ මට ඩිංගක් මාන්සි අරින්න පුලුවං. ඉතිං ඔය විදිහට කීපවලියක් කරන්න මට සිද්දවෙනව.

කොහොමිං හරි කපාපු ගහ කුට්ටි කිරීමෙං පස්සෙ ගෙදෙට්ට ගෙන ඒමත් කරන්න ඕන. ඒ වැඩේට අවශ්‍ය රථවාහන ආදියත් අපි ගෙනත් තියෙනව. ඉස්සරෝම කරන්නෙ බාප්ප ගෙනාපු විල්බැරැක්කෙට ලනුවක් ඈඳන එක විල්බැරැක්කෙ රෝදෙ හයිවෙන යකඩ බටේ ඉස්සරහට ඇහිල්ල නැමෙන තැනිං ලනුව ගැට ගන්න ඕනි. ඉං පස්සෙ බාප්ප කොට පහක් ඉතර විල්බැරැක්කෙට පටෝනව. පටෝල ඉවරවෙලා එයා විල්බැරැක්කෙ හැඬල් දෙකිං අල්ලල උස්සගන්නව. එතකොට මම ලනුව අල්ලගෙන ඉස්සර වෙනව. මං ලනුවෙං ඇදං යද්දි ඒ පස්සෙං විල්බැරැක්කෙ ඇදිල එනව. ඊට පස්සෙ බාප්ප ඇදිල එනව. අයියත් බයිසිකලේ ලැකිජ්ජෙකේ පටවං එන්න පුලුවං කොට තෝරනව. එයා කියන විදිහට එයාට ගේන්න සයිස් කොට එතන නෑ. ඉතිං එයා නිකම්ම බයිසිකලේ පැදං එනව. ආච්චම්මත් පලාපු දර එක්කහු කරල මදුවැලකිං දර මිටියක් බැඳගෙන යටිං කොලපතක් තියල ඔලුවට තියා ගන්නව. අක්කත් පුංචම්මත් ඉතුරු බෑක්, පෝච්චි එහෙම අරගෙන ආච්චම්ම පස්සෙං අඬ අඬා එනව. ඒගමන පුංචම්ම අඬන්නෙ ආච්චම්ම දර මිටිය උස්සං එන හිංද.  ඔහොම වාර කීපයක් ගමං කරල අපි දර ටික ගෙදෙට්ට ඇදගන්නව. අංතිම පාර මං කියත අරං එන්න ඕනි හිංද “නොවඳිනා වැඳුං වැඳල“ අයියව ලනුව අදින්න එක්ක යන්න බාප්පට පුලුවං වෙනව. ඔන්න ඔය විදිහට දර ගෙනඒම අවසං වෙනව.

එදා දවසෙම වැඩකරල “හොඳටම හානි වෙලා“ හිංද බාප්පත්, පුංචිත්, ළමයි දෙන්නත් එහෙ නවතිනව. හානි වෙනව කියන්නෙ හොඳටම මහංසි වෙනවට අපේ ගම් මණ්ඩියෙ කියන වචනෙයක්. එදා රෑට “සාඩිං ටිං එකක්“ උයල හොඳට කන්න දෙන බව දන්න හිංද මමත් මහගෙදර නවතිනව. එදා රෑට අක්කත්, අයියත්, බාල පුංචම්මත්, මමත් ඇතුලු පිරිස “ගීතයෙං ගීතය“ සෙල්ලම කරනව. ඒක කරන්නෙ මෙහෙමයි. ඔන්න අපි රවුමට ඉඳගන්නව. එක්කෙනෙක් සිංදුවක් කියනව. ටිකක් කියාගෙන යනකොට තරඟෙ මෙහෙයවන බාප්ප අප්පුඩියක් ගහනව. එතකොට සිංදුව නවත්තන්න ඕනි. නවත්තපු වෙලාවෙ අංතිමට කියවෙන අකුරෙං පටං ගන්න සිංදුවක් රවුමෙ ඊළඟට ඉන්න කෙනා කියන්න ඕනි. ඔන්න අක්ක මුලිංම සිංදුව කියනව.

සුරාංගනී.... සුරාංගනී.... සුරංගනීට මාලුගෙනාවා..

මාලු මාලු මාලු මේ දැං ගෙනාපු මාලු...

සුරංගනීට ටහ්.

‘ටහ්‘ කිව්වෙ අප්පුඩියෙ සද්දෙ. එතකොට අවසං අකුර ‘සුරංගනීට‘ කියන වචනෙ අවසං අකුර වන ‘ට‘ යන්න. රවුමෙ ඊළඟට ඉන්න අයිය ‘ට‘ යන්නෙං පටං ගන්නව.

“ටික්කි ටිකිරි ටිකිරි සිනා පා....ලා“

ඔය විදිහට රවුං කීපයක් යද්දි මට කියන්න වෙනව ‘බ‘ යන්නෙං සිංදුවක්. බයන්නෙං සිංදුවක් මට මතකෙට එන්නෙම නෑ. අවුට් වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි මතක් වෙනව ඒ දවස්වල “කෝපි කඩේ අප්පුව“ කියල කෙනෙක් සිංදු කියපු කැසට් පීස්සෙහෙක තිවුන සිංදුවක්. ඒක කවුරුවත් දන්නැතුව ඇති. මටත් කියාදුන්නෙ ‘ගල්කොටුවෙ ගෙදර ආනංදෙය‘ . මං ඒක කියනව.

“බට්ට වැනෙයි.. හා හා බට්ට වැනෙයි..

අපේ ගෙදර ඔරලෝසුවෙ බට්ට වැනෙයි..

බට්ට නටන තාලයටයි පුතා නටන්නේ...

පුතා නටන තාලයටයි බට්ට නටන්නේ...

ඒ දෙන්නා මැද්දට වී මාත් නටන්නේ “

“සටාස්“ **********

කීඊඊඊඊඊඊඊඊඊං