වන්දනාවේ යෑම නොහොත් Travel with Grandma - 3

කොහොමෙං හරි ආච්චම්ම දලු ටික වෙලාවට කඩාගන්න බැරිවෙච්ච එකෙං පටං ගත්ත කතාව රත්නෙ බාප්ප ගෙනාපු ‘ගෑනි‘ට ළමෙක් හම්බු වෙන්න ගිහිං ළමෙය මැරිච්ච එක දක්වා දුරදිග යද්දි බස්සෙක ආව. අපේ ගමට එහා ගමේ ඉඳං එන ‘කාරියවසං බස්සෙක‘ රත්තපුරේටම යන හිංද ඒකෙ යමු කියල ආච්චම්ම කලිංම කියා තිබුන. හෝං ගහගෙන පිඹගෙන ආපු බස්සෙක අපිව දැක්ක ගමං ‘බොඳ, බොඳ, බොඳ, බොඳ‘ කියල වේගෙ අඩු කොල්ල නැවැත්තුව. කලිං දවසෙ පුංචම්ම බස්සෙක එලෝන ‘ගුණේ‘ට කියා තිවුන හිංද අපිව දැක්ක ගමං එයාම කෑ ගැහුව බස්සෙකේ ඉන්නෑයට.

“ඔය මානානෙං බහින අය නැකිටල මේ ගොල්ලංට සීට් දෙන්න“

ඕං ඒගමන ආච්චම්ම නඩේ ගුරා තනතුර අතෑරල හදිසියෙම කොංදොස්තර උනා.

“හා නැගහල්ල, නැගහල්ල, රංඔල නංගියේ ඔය කෙල්ලො දෙන්නත් අරං නැගහං විගහට. රාජෝ, විජේසේනෝ, නැගහල්ල“

උන්දැ අංතිමට නගින්න හදන්නෙ. කට්ටියම නැග්ගහං ආච්චම්ම එක අතක ටිකැට් පොත තියාගෙන දොරේ එල්ලිල ‘රයිට් යං‘ කියනව මට මැවිල පෙනුන.

“අම්ම ඉස්සෙල්ල නගින්නකො, අනික් අයට නැගගන්න පුළුවං. අම්ම මොකෝ පුට් බෝට් එකේ යන්නයැ“

මාමයි පුංචියි කෑගහලා උන්දැගෙ තනතුර අත්හිටෝල මාවත්, ආච්චම්මවත්, දිග බෑක්කෙකත් මුලිංම බස්සෙකට පැටෙව්ව. අච්චම්ම කට පියාගෙන බස්සෙකට නැග්ග. මට හරිම සංතෝසයි. බලෙං නැකිට්ටෝපු මිනිස්සු අකමැත්තෙං අපිට ඉඩ දෙද්දි රංඔල ආච්චම්මගෙ කෙල්ලංට හැම තැනම සීට් හම්බුනා.

“විජේසේනෝ, රාජෝ, යගිරල නංගියේ“

ආච්චම්ම බස්සෙක ඇතුලෙ නඩේ සංගණනය කරනව. එතකොට අදාල නම හිමිය, තමං ඉන්න බව කියන්න ඕනි. නැත්තං තව වාර ගානක් උනත් නම අඬගහන්නත්, ඒත් ප්‍රතිචාර නැත්තං අදාල පුද්ගලය ඉන්නවද බලන්න මාව බස්සෙකේ එහාට මෙහාට යවන්නත් උන්දැ පසුබට වෙන්නෑ. කොහොමහරි බස්සෙකේ ඉන්න අනික් මිනිස්සු මේ ‘නරි නාඩගම‘ මොකද්දැ කියල අපි දිහා බලද්දි, අපි සියලු දෙනා නව නිංගිරාවට පත්වෙද්දි, බස්සෙකේ හිටපු මිනිස්සුංට අපේ නං ගං වාසගං කට පාඩං වෙද්දි, ආච්චම්මගෙ නං අඬගැහිල්ල පැය බාගෙකට වඩා බස්සෙක දෙවනත් කලා. ඉං පස්සෙ ටිකට් ගන්න කොන්දොස්තර ආව. ආච්චම්ම තමං ලඟ තිවිච්ච බෑක්කෙක ඇදල සල්ලි හොයන්න පටං ගත්ත. ඒක අස්සේ අතදාල වරුවක් කාල්ගාල සල්ලි ඔතල ගැට ගහපු ලේංසුව හොයාගත්ත. ඒ අතරෙ බෑක්කෙකෙං බිම වැටිච්ච දෙහි ගෙඩි දෙකක් හොයන්න මට සෑහෙන්න වාර ගානක් සීට් යට අතගාන්නත් උණා.

ඉං පස්සෙ තමා හොඳම හරිය. ඔන්න මොකක් හරි ටවුමක් කිට්ටු වෙනකොට උන්දැ මට මෙහෙම කියනව.

“ඔය කඩේක බෝට්ටෙකක් කියොවහං“

උන්දැට අකුරු ඉලක්කං කියොවන්න බෑ. ඉතිං මං කියෝනොව.

“ආරියරත්න ඉස්ටෝස් තොග සහ සිල්ලර වෙලෙංදෝ. කුරුඳු, කරුංකා, කෝපි, ගම්මිරිස් වැඩිම මිලට ගනු ලැබේ“

ඒ ටික කියෝනකොටම බස්සෙක එතන පහු කොරනව.

“ඒක නෙමෙයි බොල. ටවුමෙ නම මොකද්ද කියෝපං. උඹලට ඉස්කෝලෙදි බෝට්ටෙකක් කියොවන්න කියාදීල නැද්ද?“

උන්දැ මට ගොරෝනව.

“එහෙම කියන්නපෑ. මේ උඩකරවිට ටවුමනෙ“

මං කියනව.

“උඹ කොහොමද දන්නෙ?“

ආච්චම්ම අහනව.

“මං දන්නව සේරම ටවුං, ඊළඟට නිවිතිගල, ඉං පස්සෙ මාරපන, ආයි දෑල, ඉං පස්සෙ තිරිවානකැටිය, ඉංපස්සෙ රත්තපුර“

ආච්චම්ම පැරදෙනව. ඒ උනාට උණ්දැ ඒක පිලිගන්නෑ.

“මේ ළමෙයො මේ උඩ කරවිටද“

උන්දැ ලඟ ඉන්න එකෙග්ගෙං අහනව.

“ඔව්“

ඒ මිනිහත් කියනව. ඒත් එක්කම බස්සෙක නවත්තනව, උඩ කරවිටිං බහින අයට බහින්න

“රංඔල එකී එහෙම බහීද දන්නෑ මෙතනිං, උං දන්නෑනෙ“

රත්නපුරත් පහු කරල තව සෑහෙන දුර තියෙන ගමකිං ආ රංඔල ආච්චම්ම ගැන අපේ ආච්චම්ම එහෙම හිතනව.

“රංඔල නංගියේ, රංඔල නංගියේ, රංඔල නංගියේ, පොඩි එකියේ, පොඩ්ඩියේ, ලොකු කෙල්ලේ, යගිරල නංගියේ, යගිරලියේ“

 ආච්චම්ම නං අඬගහනව.

“බොලට කං ඇහෙන්නැද්ද? රංඔල නංගියේ, රංඔල නංගියේ,“

“ආ අපි  ඉන්නව අක්කේ, ඇයි?“

යගිරල ආච්චි බස්සෙකේ අනික් කොනේ ඉඳං අහනව.

“මෙතනිං එහෙම බහින්නෙපා, මේ උඩ කරවිට. අපි තව එහා යන්නෝනෙ. උඹල දංනැතුව බහී. රාජටයි, විජේසේනටයි එහෙමත් කියහං“

සිය නඩය හයක් හතරක් නොදන්නා එවුං මට්ටමට ඇද දමමින්. උන්දැ බස්සෙක දෙවනත් කරනව. ඒ අතරෙ බස්සෙකෙං බැහැල යන සෙනග අතරෙ අපේ නඩේ කෙනෙක්ට හැඩහුරු කමෙං සමාන කෙනෙක් උන්නොත්, ඒ අපේ නඩේ එකාමද කියල දැනගන්නත් උන්දැ ආයිත් කෑ ගහනව. පහුවන සියලුම නගර වලදී මේ ක්‍රියාවලිය සිදු කරමින් බසයට අලුතින් නගින අයටත් ‘මේ නම් හද්ද වන්නියකිං ගොඩ බැස්ස ගොරකයො රැලක්‘ බවට අපව හංවඩු ගසමින් උන්දැ අපිව හසුරෝනව. සෙනග එකිනෙකා දෙස බලා අපට හිනාවෙන අතරෙ අපි මූනු හංගගෙන ඉන්නව.

ඔය අලකලංචි මැද්දෙං බස්සෙක රත්තපුරේට ලං වෙනව. බස් ඉස්ටෑං එකේ බස්සෙක නවත්තල හැමෝම බැස්සම ආයිත් ආච්චම්ම සංගණනය කරනව.

“කෝ රාජ එහෙම.“

ආච්චම්ම හොයනව. කණ්ඩායමේ පිරිමි රැළෙං එකෙක් ඇරෙන්න අනික් ඔක්කොම නෑ.

“ආං අර එහා කඩේකට ගියා නැංදෙ මොනවද බඩු වගෙයක් ගංන කියල. ඩිංගෙං එයි“

ඉතුරුවෙලා හිටපු කෙනා කියනව.

ටිකකින් ඒ කාණ්ඩෙත් එනව. අසුවල්, අසුවල් බඩු ගන්න ගිය බව ඒ අය කියනව. විජේසේන මාමගෙ බෑක්කෙකේ සිප් එක ඩිංගක් ඇරිල ඒකෙං කහ පාට මූඩියක් විතරක් පේන්නන තියෙනව. ආච්චම්ම ආයිත් අපි රැලම ගනං කරනව. අහවලා, අහවලා අඩුබව කිව්වම ඒ අසුවල් අය තමුං නැතිවෙලා හෝ මගෑරිලා නැතිව ‘මේ යස අගේට‘ ඉන්නා බව කියනව.

“ආ, මේක ගනිං“

ආච්චම්ම දිග බෑක්කෙක මට දෙනව. මං සැකෙං වගේ බලනව. මේක මට කිව්ව වෙන්න බෑ. ආච්චම්ම මගෙ බඩුත් ගෙනියයි කියලනෙ මං හිතුවෙ.

“ගං මේක. බොට එන්න කිව්වෙ මේක ගිනියන්නත් එක්ක තමා“

බළල මල්ලෙං එළියට පනිනව. මුන්දැමාව එක්කං ඇහිල්ල තියෙන්නෙ නාට්ටාමි කමට. මොනව කොරන්නද? මං ඒක උරෙස්සෙ එල්ලගන්නව. ඉස්කෝලෙ පොත් බෑක්කෙකට වඩා ටිකක් බර වැඩියි. මක් කොරන්නද. යංකො, ආච්චම්ම කෙරෙහි මගේ කේන්තිය ඉහ වහා යනව.

“හා, යමල්ල“

උන්දැ අපිව දක්කනව. අපි උන්දැ පස්සෙං යනව. කාගෙංවත් අහන්නැතුව උන්දැ බස් එකක් ගානෙ යනව. හැම බස්සෙකක් ගාවටම ගිහිං ඒක ඉස්සරහ හිටගන්නව. හිටගෙන බස්සෙකේ මූණතට ඇඟිල්ලක් දික් කරල මට අණ දෙනව

“කියෝපං මේකෙ බෝට්ටෙක“

ඉතිං මං කියෝනොව.

“හොරණ“

“රත්ගඟ“

“නිවිතිගල“

“මල්වල“

ඔය ආදී වශයෙන් ඉස්ටෑන් එක පුරාම අපි පෙරහැර වගේ යනව.

“නැංදම්මෙ, ආං අතනලු බස්සෙක ගහන්නෙ“

අපේ නඩේ එකෙක් කියනව. ඒත් ආච්චම්ම නෙමෙයි ගානකට ගන්නෙ.

“ඔය මිනිස්සු කියන්නෙ බොරු. උඹල රවට්ටල කොහෙකට හරි අරං ගිහිං අතේ තියෙන සල්ලි ටික ගනියි. යන්නෙහෙම එපා“

එහෙම කියල උන්දැ ආයිත් බස් බෝට් කියවීමේ චාරිකාවෙ යෙදෙනව. උන්දැ හිතන විදිහට උන්දැගෙ ආරක්සාවෙන් මිදිච්ච ගමං වටේ ඉන්න මිනිස්සු අපිව මංකොල්ලකනව. මිනීමරුවො, මංකොල්ලකාරයො, සේනාවක් මැදිං  අපව ආරක්ෂාකාරීව ගෙනියන සේනාධිනායිකාව තමං හැටියටයි උන්දැ හිතං ඉන්නෙ.

“සිරිපාගම“

මං තව බෝට්ටෙකක් කියෝනොව.

“ඒකහ් නෙමෙයි. ‘සිරීපාදෙ‘ කියල බෝට්ටෙකක් ගහපු බස්සෙකක් තියෙද බලහං“

උංදැ මට අණ දෙනව.

“මේක තමයි නැංදම්මෙ බස්සෙක. මේකෙ ගියහං හරි“

නඩේ අය එකහඬිං කියනව.

“කෑ නොගහ හිටහල්ල මං තිස් වතාවකට වැඩියෙං ගිහිං තියෙනව සිරීපාදෙ. උඹල දන්නවැ මට වැඩිය“

ආච්චම්ම ඒකාධිපති වෙනව.

අංතිමේදී අහල පහල හිටි වංදනා නඩ දෙක තුනක අයත්, බස් කොන්දොස්තරත් සාක්කි වසයෙං කැඳවීමෙන් පසුව අපි යායුතු බස්සෙක මේක බව උන්දැ පිළිගන්නව. අංතිමේදී අපි ඒ බස්සෙකට නගිනව. බස්සෙක පිටත් වෙන්න ටිකක් වෙලා යනව. ඒ අතරෙ උන්දැ ආයි බස්සෙක දෙවනත් කරනව.

“රංඔල නංගියේ, රංඔල නංගියේ, ඔය කෙල්ලංට කතා කොරහං“

සිය නම අඬ ගැහීමෙං භිතියට පත් උං අපේ පැත්තට හැරිල හීං හඬිං මෙහෙම අහනව

“ඇයි නැංදම්මෙ“

“බොලට කටෑරල කතාකොරන්න බැයිද? මගෙත් එක්ක විගඩං නටන්නද හදන්නෙ?“

ආච්චම්ම උං දෙන්නව තෙල් නොගාම ගිලිනව.

“බොලට රෙ**, හු** කොරන්න එහෙම ඕන්නං දැංම පලයල්ල ආං අර කෙරෝලෙ තියෙන කක්කුස්සියට. ආයි බස්සෙක යද්දි බරක් හැදුනොත් එහෙම උඹලට රෙද්දෙම හු** යයි“

ආච්චම්ම උං දෙන්නට උංහිටි තැං නැති වෙන්න වැඩේ සිද්ද වෙන විදියට අහල පහල බස් වලටත් ඇහෙන්න කියනව. මුළු බස්සෙකේම ඉන්න අය හිනා වෙද්දි අපි ආයිත් මූනු හංගගෙන ඇකිලෙනව. අර නැංදල දෙන්න ලැජ්ජාවෙංද, කේංතියෙංද මංද රතුවෙලා ඉස්සරහ සීට්ටෙකේ මූනු හංගගන්නව.

බස්සෙක පිටත් වෙනව. ආච්චම්ම හිතන විදිහට බස්සෙක යන්න ඕනි කඳු පාරවල් දිගේ ඉහලටම විතරයි. බස්සෙක පල්ලමක යන හැම විටම උන්දැ හිතන්නෙ අපි වැරදි බස්සෙකේ නැගල කියලයි. ඉතිං උංදැ වටේම එවුංගෙං ආයිත් සැකහැර දැනගන්නව. බස්සෙක සීඝ්‍ර කන්දක් නගිනව. එතකොට ආච්චම්ම අපිට මෙහෙම කියනව.

“හයියෙං අල්ල ගනිල්ල, ඔය ඉස්සරහ සීට්ටෙකේ පොල්ල හයියෙං අල්ල ගනිල්ල. බැරිවෙලාවක් බස්සෙක ආපස්සට ආවොත් මා ගැන බලන්නෙපා, බොල පැනහල්ල, මං කොහොම හරි බේරෙන්නං“

උන්දැගෙ වීරෝදාර ප්‍රකාශය ඇහිච්ච බස් ඩැයිබරටත් හිනා යනව ඉස්සරහ කංනාඩියෙං මං දැක්ක.

ආච්චම්ම ඒ ගමන අපිට ඉස්සරහ සීට්ටෙකේ හිටපු මනුස්සයෙක් එක්ක කතාව පටං ගත්ත. සිය පුත්‍රයා ගුරුවරයෙක් බවත්, සිය බාල දියණිය මුදලාලි කෙනෙක් බවත්, තවම කසාද බැඳලා නැති බවත්, බයිසිකල් රේස් පදින්නට දස්ස බවත්, ඈ කඩේ ණය නොගෙවූ මිනිහෙක් ගස් බැඳ ලාඩප්ප පොල්ලෙං තැලූ බවත්, සිය බෑනාවරුන්ගෙන් එක් අයෙක් ‘ඩිපෝ එකේ ලොක්කෙක්‘ බවත්, මේ ඉන්නේ සිය ලොකුම දුවගේ කොලුවා බවත්, මුට හරියට බෝට් එකක් කියවන්නවත්, ගාණක් හදාගන්නවත් බැරි බවත්, තමංගේ නඩේ අයගේ නම් ගම් ආදියත්, අර ඉන්නා ‘යගිරල එකී‘ ගෙ කෙල්ල ළමයි දෙන්නෙක් ඉන්න මිනිහෙක් එක්ක හොරෙං පැනල ගිය බවත්, ඊට එහායිං ඉන්න රාජගෙ ගෑනි ‘වෙනිං මිනිහෙක් එක්ක ලැහැත්තිවෙලා ඉඳල‘ අහුවෙලා ගුටි කෑ බවත්. අර සුදු සරමයි කමිසෙයි ඇඳං ඉන්න විජේසේනගෙ බාල කෙල්ල ‘සක්කරවට්ටමක්‘ බවත්, ඒකි ‘බාගෙට හෙලුවෙං‘ පාරෙ යන වගත් එම පුද්ගලයාගේ ඔලුවට පිරවිමට ආච්චම්මා සමත් වූවාය. තමං ගිහිං තියෙන සිද්දස්තාන ගැන කියද්දී බස්සෙක ගමනාන්තයට පැමිණියෙන්  ඒ ටික ‘බස්සෙකෙන් බැහැලා කියන‘ බවට උංදෑ පොරොන්දු වූවාය. බසය නැවත්වූ විගස එම ශ්‍රාවකයා ආගිය අතක් හොයා ගන්නට නැති විය.

බස්සෙක නවත්තපු තැන කඩ පේලි රැසක් තිබූ අතර ඒවායේ තියෙන බඩු ගනං වැඩි බවත් එක බඩුවක්වත් නොගන්නා ලෙසත් සිය පිරිසට දැන්වූ ආච්චම්මා නැවතත් සිය නඩේ ගනං කිරීමට පැය කාලක් පමණ ගත්තාය. එතැං සිට තාර පාරේ පා ගමනිං පැය බාගයක් විතර යාමෙන් පසුව දෙපස ගෙවල් වැනි කඩ වලින් සැදි පඩි පෙලින් යුතු පාරකට අවතීර්ණ වුනෙමු. එම කඩවල් රසකැවිලි, ආහාර පාන විකුනූ අතර ඇතුලට වන්නට විශාල ශාලාවකින් යුක්ත විය. ඒ වන්දනා නඩ සඳහා ලැගුම් සැපයීමටය. එක් කඩෙයක් තෝරාගෙන එතුලට වැදුනු ආච්චම්මා අපවද එහි ශාලාව වැනි කොටසට කැඳවීය. එහි අපගේ බඩුමුට්ටු තබා නාගන්නට අවශ්‍ය රෙදි පෙරෙදි රැගෙන අසල පිහිටි දොලකට ගියෙමු. ඒ යන ගමංද වරින් වර අප සියලු දෙනා ගණං කිරීමට උන්දෑ අමතක නොකලාය. අන්තිමේදී අපි අදාල දොළ පාර වෙත සැපත්වූ අතර ඉන් හොඳහැටි නා ගතිමු. අප වැනි නඩ දෙක තුනක්ම එහි සිටි අතර, කලිසං ඇඳං නාන කාන්තාවන් දෙස බලා.

“අරුංගෙ විලිසංගෙට නැති කම. තංටං දෙක පේන්න නං රෙදි අඳින්න ඕනැයැ. හෙලිබැල්ලෙං හිටියහං වියරනෙ“

යනුවෙන් දෙස් තැබීමටද ආච්චම්මා පසුබට නොවුවාය. නෑමෙන් පසුව සිය ඔසරියෙන් චීත්තය හා හැට්ටෙට මාරු වූ ආච්චම්මා තවත් රුදුරු වූවාය. රංඔල ආච්චම්මාගේ දූලා දෙන්නාද ගමන් පහසුව සඳහා දික් කලිසං ඇඳීමට ඒවා බෑගයෙන් එළියට ගන්නා විටම ආච්චම්මාගේ උකුසු ඇසට එය ලක්විය.

“මොකද්ද බොල ඔය“

ආච්චම්මා පිලිවිසියාය.

“මේ. මේ. මේ. කලිසමක්“

“කලිසං,? තොපිට මොටද බොල කලිසං අබුද්දස්සෙටද?.  ලැහැත්ති උනාද මෙතන නටන්න නාඩගං? අනේ හැබෑටම රංඔල නංගියෙ බොට බැරි උනානෙ මේ සුකුරුත්තං දෙක හරියට හදාගන්න“‍

ආච්චම්මා වරදකරුවන්ට නොපිරිහෙලා බයිනව.

කාලයක් පෙරුම් පුරා කළඑලි බසින්නට සිටි කලිසං දෙක තිඹිරි ගෙයිදීම ආපසු බෑගයට ඔබා දමන ලදී.

ඊළඟට‘පාං‘ කියා ගන්න බැරුව බඩගින්නේ ඉන්න අපිව අරං උන්දැ යනව ඒ ළඟ තියෙන පංසලට. පංසලට කිව්වට ඒකෙ තියෙන දේවාලෙට. එතෙන්දි ‘සමං දෙයියන්ට‘ බාර වෙලා පඬුරක් ගැට ගහනව. ඒක ගැට ගහන්නෙ අපේ අතේ. සුදු රෙද්දක කාසියක් ඔතල ඒක අතේ ගැටගැහුවම ඒ කාසිය උඩ පැත්තට හරවල තියා ගත්තහම ඔරලෝසුව වගේ. එතෙන්දි සෙනග වැඩි හින්ද පස්සට වෙන්න කියල කපු මහත්තය කෑ ගහද්දි, සිය නඩේ එකෙට්ටවත් පස්සට වෙන්න නොදී අපිව ඉස්සරහටම ගෙනියන ආච්චම්ම අපි වෙනුවෙං ‘කුටු කුටු‘ ගාල යාතිකාවක් කියනව.

ඉං පස්සෙ තමයි ආපහු අපි හිටපු කඩේට ඇහිල්ල ගෙදරිං බැදං ආපු බත් මුල කන්නෙ. ඔය වෙලාවට නඩේ කට්ටිය තමුංගෙ බත් මුලේ තියෙන ඒව අනික් අයගෙ පිඟානටත් දාන ‍‘බෙදාහදාගෙන කන‘ සෙල්ලම පටං ගන්නව. ඕක කලින්ම දන්න මම කාටවත් හොයා ගන්න බැරි මුල්ලකට වෙලා තමයි කන්නෙ. අනික් අයගෙ අතිං අල්ලපුව මට කන්න බෑ. ඒකට ආච්චම්ම කියන්නෙ “ඕකගෙ ආනාදිකම කියල“

කෑමෙං පස්සේ අපේ බෑග් වලින් අවශ්‍ය ආම්පන්න විතරක් අරගෙන අනවශ්‍ය ඒවා ඔක්කොම එක මල්ලකට දාල කඩේ මුදලාලිට දෙනව. එයා තමයි අපේ බඩු මුට්ටු අපි එනකං බලා ගන්නෙ.  ඉං පස්සෙ නඩේම ඉස්සරහ ආච්චම්ම ප්‍රසිද්ධ කතාවක් කොරනව. ඊළඟට රතු පාට තෙල් ජාතියක් දාල තියෙන කුප්පියකට නූලක් දාල හදපු මාල අරං අපේ කරේ පලංදනව. ඒකෙ තියෙන්නෙ කුරුඳු තෙල් ලු. ඉතිං අපි ‘පඩුරු අත් ඔරලෝසු සහ කුප්පි මාල‘ පැළඳ ගමනට සැරසෙනව

“උඹල කාටවක් කවුරුවක් අඬගැහුවට යන්නෙහෙම එපා. අතරමං උනොත් කවුරුහරි එනකං එතනම හිටපල්ල. නැත්තං පීකරෙයක් බැඳල තියෙන කාරියාලෙකට ගිහිල්ල කියහල්ල. රංඔල නංගියෙ ඔය කෙල්ලො දෙන්න හයියෙං අල්ලගෙනම හිටහං. ඕකුං දෙන්න නැත්තං කොයිකෙක් හරි එක්ක යයි පැනල.“

ආච්චම්ම අපි සියලු දෙනාටම තදිං ඔරවනව.

“උඹල දෙන්නට මං මේ කියන්නෙ“

ආච්චම්ම රංඔල ආච්චම්මගෙ දූල දෙන්නට කියනව.

“උඹලට පිරිමි එහෙම මොනව හරි කිව්වොත් හරි, අතිං ඇල්ලුවොත් හරි මට කියහං. කියල පෙන්නහං මට උංව“

උන්දැ ඊළඟට තමංගෙ කරේ එල්ලං යන බෑක් එකෙං ඇදල ගන්නව, හඳුංකූරු පෙට්ටියක කොලෙං ඔතපු අග වකුටු වුන අඟල් තුනක් විතර දිග, යංතං පුවක් ගෙඩියක් කපාගන්න තරං දිග පළල ඇති ඒ මාරක ආවුදය. ඒකෙ අග වකුට්ට ආච්චම්මගෙ නහය වගේම කුඩුකේඩු කමෙං දිලිසෙනව.

“මෙන්න මේකෙං තමයි උන්ට මං දෙන්නෙ. හුහ් මං බය නෑ ඔය එකෙක්ටවත්. හොංද“

ආච්චම්ම සෙන්පතියෙක් සිය කඩුව උරුක් කරන්නා වගේ උදාර ලීලාවෙන් ඒක වටේටම පෙනෙන්න සිරස්ව අල්ලගෙන ඉන්නව. සියලු දෙනාම එය දුටු බවට සෑහීමට පත්වූ ඇය, ආයි ඒක බෑක්කෙකටම දානව. පිහිය අදිද්දි බිම වැටිච්ච උන්දැගෙ ලේංසුව මං අහුලල දෙනව.