අමුතු මිනිස්සු සහ දෙමළ මිනිස්සු

සිංහල බ්ලොග් කියවීමට ආස වුනත් අදහස් දැක්වීමක් දාන්නවත් කම්මැලි කමෙන් හිටිය මම පලමුවෙන්ම අදහසක් දැක්වූවේ රවී මහත්තයගෙ නිදහස් සිතුවිලි බ්ලොග් එකේ. ඒකෙන් මාව හොයාගෙන මා දිරිමත් කළ ඉන්දික උපශාන්ත මහතාට මාගේ ස්තූතිය පළ කරමි.

ඒත් ලියන්න මොනවද මං දන්නෙ? ජීවිතේ අවුරුදු විසි නමෙන් අවුරුදු විසි හයක් විතර මගෙ මතකෙ ඇති. ඒත් ඒ විසි හයෙං කාටවත් කියවල රසවිඳින්න දෙයක් තියෙයිද? ඒක මටම ප්‍රශ්ණයක්. සමහර විට මං ලියාගෙන යද්දි ඒක මහ කන්දොස්කිරියාවක් වෙලා එපා වෙන්නත් පුළුවං. අනේ එහෙම උනොත් මට සමාවෙලා මේං මෙහෙම අදහසක් දක්වන්ට.
“බොගෙ ඔය අඬෑඬියාව නවත්තගං හොඳ හිතිං නැත්තං බොට අපි **********“
හොඳා නේ එහෙම.

හෙනං මයෙ මුල්ම ලියවිල්ල ලියන්නං අමුතු මිනිස්සු මිනිස්සු කොට්ඨාශයක් ගැන. මං දැං ඉන්නෙත් ඒ මිනිස්සු අතරෙ. ඒ අය ටිකක් අමුතුයි. 
මේ අය “පුතා කොහෙද යන්නේ?“ කියල අහන්නෙ නෑ.  “ පුතාා කොහෙ යනවා...“ කියලයි අහන්නෙ. මෙතන පුතාා කියල ‘තා‘ යන්න ඩිංගක් ඇදල ‘යනවා‘ කියන තැනත් අකුරු බාගෙයක් විතර අදින්න ඕන. එතකොට තමයි නියම ක්‍රමයට උච්චාරණය.
ඒ වගේම තමයි “තේ බිව්වද“ කියන එක මේ අය අහන්නෙ “තේ බිව්වාා...“ කියලයි. තව 
“සුවඳ බැලීම“ නොව “සුවඳ ඇහීම“ත් මේ අයගෙ සුවිශේෂ හැකියාවන් අතරින් එකක්. රටේ අනික් පළාත්වල “පොල්කිච්චො“ මේ අයට “මීච්චො“.
ඉතිං මේ හරි අපූරු ජන කොට්ඨාශය ඉන්නෙ කොහෙද?
වැඩි දුරක නෙවෙයි. කොළඹ ඉඳං තනි බස් එකේ පැය හයයි, හතයි. දැං ඔබට නහුතෙටම මල පැනගෙන එනව ඇති. “මූ මොකද්ද මෙයාකාර උජෝවඩන්නෙ“ කියල. ඔබට මල පනින්නට පෙර කියන්නං

“මේ තමයි බදුල්ලේ මිනිස්සු“
‘ඉතිං මොන ඉටිගෙඩියකටද මං මේ කොහෙවත් ඉන්න මිනිස්සු ගැන කියන්නෙ‘ ඔබට හිතෙන්නට පුළුවන්. ඒත් මේ මිනිස්සු ගැන නොලිය මට මගේ ජීවිතේ ලියන්න දෙයක් මතකෙට එන්නෙම නෑ. මේ අය ගැන තේරුම් ගන්න මම දුටු හොඳම නිදසුන තමයි මේ.

ස්ථානය : බදුල්ල පුස්තකාල පාරේ සිරිපාලගෙ පත්තර කඩේ
පිරිස : සිරිපාල, පාරිභෝගිකයා
නරඹන්නන්: ලොරි රථ ගාලේ රියදුරු පිරිස, මම සහ චූටි මැණිකේ, පාරේ යන තවත් අය.

ඕං අපිදෙන්න කොහෙදෝ රවුමක් ඇවිදල කඩවල් කීපෙක ලාච්චු පුරෝල එන ගමං ඔය කඩේ ලඟින් එනකොට සිරිපාලගෙ පත්තර කඩේගාව හෙන වාදයක්
“මහත්තය දාහක්නෙ දුන්නෙ. ඒකෙ ඉතුරු සල්ලි තමයි ඔය“ සිරිපාල කණ්නාඩිය අතේ තියං ටිපිටිප් පැකට් පොදියකට යටින් ඔලුව දික් කරගෙන කියනව.
“නෑ මුදලාලි මං දුන්නෙ පන්සීයයි“ මං එනකොට දාහෙ කොළයක් ගෙනාවෙවත් නෑ“ පාරිභෝගිකයත් අරින්නෙ නෑ.
“වෙන්න බෑ මට හොඳට මතකයි“ සිරිපාලත් දහ අතේ දිවුරනවා.
“හොඳා ඉන්නකො මං ගෙදරිං අහන්න“ පාරිභෝගිකයා ගත්තා ගෙදරට ඇමතුමක්.
“හලෝ... හලෝ..ආ පුතේ අම්මිට ෆෝන් එක දෙන්නකෝ....... “ ගෙදර පොඩි එකා ටැලිෆොන් ඔපරේටර්ද කොහෙද.
“ආ.. මේ පියංකා ඔයා මට ටවුමට එද්දි දුන්න සල්ලි ටිකේ දාහෙ කොළයක් තිබුනා...?“
“නෑ.. නෑ සල්ලි හලාගත්ත නෙමෙයි. ......... නෑ බීලා නෙමෙයි..... තිවුනද නැද්ද කියන්නකො“ මිනිහ දෙකට නැමීගෙන කියනව. මූත් ගෙදරදි මං වගේම ඇති.
“ ඔයාට හොඳටම ෂුවරනෙ තිවුන්නෑ කියල... හා හරි හරි මං ගේන්නං ගේන්නං...... නෑ. නෑ අද රෑ වෙන්නෑ. තියන්නං. ඕක් බයි“ මිනිහ බොහොම ගාම්බීර කමෙන් ඔලුව ඉස්සුව.

“ඒකනෙ කියන්නෙ මුදලාලි අපේ ගෙදරිනුත් කිව්ව මං ගෙනාවෙ පන්සීයක් විතරයි. මේ පන්සීය ආපහු ගන්න“ මිනිහ පන්සීයක් බලෙංම සිරිපාලගෙ ඇඟේ ගැහුව.
“එහෙනං ඇත්ත වෙන්නැති“ සිරිපාල අකමැත්තෙන් වගේ පන්සීය ලාච්චුවට දැම්ම. 

 “මේ මාව කොනිත්තන්නකො“ චූටි මැණීකෙ මට ඇඟිල්ලෙං ඇන්න.
“සෙනග මැද්දෑවෙ කාන්තා සරීර එහෙං මෙහං අල්ලන එක හරිනෑ නෙ“ මෙච්චර වෙලා ඇරගෙන හිටපු කට වහගත්තු මම ඒ  පැත්තට හැරිල කිව්ව.
“හුහ්, ඒ උලව්වක් නෙමෙයි. මේ සිද්ධවෙන දේවල් වෙන්නෙ හැබැහිංමද කියලත් මටනං අංසුවර්“ 
සත පනහට කොන්දොස්තර එක්ක මරා ගන්න, ලූනු ගෙඩියට, අල ගෙඩියට, කරපිංච මිටියට හෙට්ටු කරන, ත්‍රීවිල් එකෙන් බැහැල රුපියල් දහයක් හරි අඩුවෙන් දීල එන්න හදන මිනිස්සු ඉන්න රටක මේ මිනිස්සු වැඩියෙන් තඹයක්වත් එපා කියනව. හරි පුදුමයි නේද?

දෙවෙනි එක
බලන්නකො මේ පින්තූර දෙක. මේව ගත්තෙ පසුගිය වෙසක් පෝය දවසෙ රෑ

වෙසක් පෝය දවසෙ බදුල්ලෙ පෙරහැරවල් දෙකක් තියෙනවා. එකක් රොක්හිල් කාලිඅම්මන් දේවාලේ රදොං පෙරහැර. තට්ටු දෙකේ ගොඩනැගිල්ලක් විතර විශාල කරත්ත තුනක් මේ පෙරහරේ යනවා. එදාට හින්දු මිනිස්සු ඔය පෙරහැර ඉස්සරහ පොල් ගහනවා, පූජා වට්ටි පූජා කරනවා. (ටවුමෙ දෙමළ කඩ මුදලාලිලගෙ ඉටිකිරිස් දෝනියන්දල කඩවල් ඉස්සරහපිට ඉඳං ඔය පෙරහැර එනකන් බලං ඉන්න බැවින් මේ පෙරහැර විශේෂත්වයක් ගනී) ඊට පස්සෙං නගර සභාවෙ ටැට්ටරේ යනව පොල් බෑ එකතු කරන්න. ඒකෙං පස්සෙ තමයි මුතියංගණය රජමහා විහාරයේ වෙසක් පෙරහැර. 
දැං තමයි ඉහත පින්තූර දෙකට අදාල කතාව. ඔය පින්තූර දෙකේම තියෙන කඩ දෙක දෙමළ මිනිස්සුන්ගෙ. හාල් සිල්ලර බඩු විකුණන ලෝකා ස්ටෝර්ස් අයිති මුදලාලි මට මතක මිනිහගෙ බිල් හැදිල්ල නිසා.
ගාන තුන්සිය හතලිස් දෙකයි නං “ටුන්ෂිය අතලියක් දෙන්ඩ“ කීමත් තමං ලඟ නැති බඩුවක් ගත හැකි තැන් පෙන්නා දීමත් නිසාවෙනි. අනික් කඩේ අයිති ‘කයිලාස්‘ මුදලාලි ගණ දෙවියන්ට දෙවියන්ට මෙන් වඳින්නේය. මිනිහා කෝවිල් යන ආගමික වතාවත් කරන සතියට කඩේ වැඩකරන කෙනක්ටවත් පිළී ජාතියක් කන්ට තහනම්ය. ඒ කඩේට ඇතුළුවන විට ඇහෙන්නේ “ඕම්...... මහා ඝණාධපතිනී නමහ්ක්ඃ“ මන්ත්‍රයයි.

“ඉතිං මොක්කද උඹ කියන්නෙ. ඔය ටික කිව්ව කියල අපිට පාංද?“  
ඔබට සිතෙන්නට පුළුවන. ඇත්ත, ඒ වුනාට ඇස්ගෙඩි දෙක සූම් කරල පොඩියක් ඔය පිංතූර දෙක බලන්නකො. දෙපැත්තෙං කෙහෙල් ගස් හිටෝල ගොක්කොළ සැරසිලි එල්ලල එහෙම.

“ඉතිං එහෙම තමයි දෙමළ මිනිස්සු තමංගෙ ආගමික උත්සව දවසට. ඕක කියන්නත් දෙයැක්යැ“
ඔබ ආයෙත් මගෙන් අසනු. ඇත.
නෑ.නෑ ඒක නෙමෙයි තව ඩිංගක් සෝදිසියෙන් බැලුවොත් පෙනෙයි. ඒ අතරම බෞද්ධ කොඩි, වෙසක් කූඩු එහෙමත් තියෙනව නේද?
“හෑ..... හැබෑ නේන්නං“ ඔබේ කටේ මැස්සෙකුත් රිංගනු ඇත.
ඇත්ත එයයි. මේ මිනිස්සු ආගමික සහජීවනය හොඳින් හඳුනති. ඔවුන්ට කෝවිලත් පන්සලත් එක වගේය. වතුකරයේ මිනිස්සු වෙසක් දාට ‘රදොං‘ පෙරහැරත් බලාගෙන ‘වෙසක්‘ පෙරහැරත් බලාගෙන එළිවෙනජාමෙට ගෙදර යති.


නමුත් මට එක ප්‍රශ්ණයක් තිබේ. දෙමළ මිනිහාට අපේ වෙසක් දිනය ඔහුගේ දිනයක් මෙන් සැමරිය හැකිය. ඔහු අපේ ආගමට ගරුකරමි. නමුත්,
දෙමළ මිනිහාට සිය කෝවිල සරසන්නට මාගේ වත්තෙන් දුන් කෙහෙල් ගස කපද්දී අත්වැරදීමකින් විදුලි වයරයේ අත්තක් වැදී මද වෙලාවකට විදුලිය විසන්ධි වීමෙන් කෝපයට පත් අල්ලපු ගෙදර එකා කෑගැසුවේ “මොන ‘හු‘යන්නක් කරනවද ‘ප‘යන්නෝ.. යනුවෙනි. දෙමළ මිනිහාගේ සමාව ඉල්ලීමෙන්වත් සිය කෑගැහීම නවත්තන්නට හෙතෙම නොකැමැති විය.

“මං හිතල කරපු දෙයක් නෙවෙයි නෝනා“ කෙහෙල් ගස කපන්නට ඉල්ලාගත් පිහිය චූටි මැණිකේ අතට දෙමින් දෙමළ මිනිහා පිටි අල්ලෙන් දාඩිය පිසදමා කෙහෙල් ගස කරගසා ගත්තේය.