කචල් පැන්ටා

අපේ ගමේ හුඟක් අය දවල් දවසෙ මහංසිවෙලා වැඩකරන අය. හුඟක් අය කලේ දලු කැඩිල්ල, කිරිකැපිල්ල හා තමුංගෙ පවුලෙ ප්‍රමාණෙට සෑහෙන කුඹුරු ගොවිතැන. ඉඳල හිටල පතලක් කපන්න, ගස් කපන්න වගේ වැඩවලත් යෙදුනා. ඒ කොයිව කලත් එක හා සමානව මහංසි වෙන්න ඕනැ.

ඒ හිංදමද කොහෙද අපේ ගම්වාසීන්ට කිතුල් මලක්, සා ඩිංගක් නිකං අමුර්තෙ වගේ. නමුත් ගම පුරා ඉන්න ඇඟේ අමාරු කාරයින්ට හරියන තරං ‘සා‘ හැදීම අමාරු හිංදත්, එව්වයෙ තියෙන සුකොමළ ‘ලා‘ ගතිය හැඩිදැඩි අයට මදිවීම නිසාත් විකල්පයක අවශ්‍යතාව තදිංම කාට කාටත් දැනී තිබුනා.

ඕං ඔය අවශ්‍යතාව සංතෘප්ත කරන්න අපේ ගමට අවුසදයක් කඩාපාත්තුනා. පොදුවේ ‘කචල් පැන්ටා‘, ‘නැටුං තෙල්‘ ආදී නංවලිනුත්, කාන්තාවන් විසින් හු@# යන Simple water හැඳින්වෙන වචනයෙනුත් හැඳින්වූ මේ ජාතියට පොලිසියත් පත්තරකාරයොත් කිව්වෙ ‘කසිප්පු‘.

මේක නිෂ්පාදනය මුලින්ම පටංගෙන තියෙන්නෙ අපේ ගමට පිටිං ආපු ‘කරුණාවතී‘ කියන ගෑනුකෙනා. ගමේ කරුණාවතීලා කීපදෙනෙක් හිටිය හිංදද කොහෙද මේ කියන කරුනාවතී වහාම මෙම නිෂ්පාදනය ආරම්භ කරලා ‘කසිප්පු කරුනාවතී‘ යන විරුදාවලිය ලබාගෙන ඒ පටලැවිල්ල මගහැර දුන්නා. එයිං පස්සෙ අපේ ගෙවල් ලඟ ‘කරුනෙ මාමා‘ත් මේ ක්‍රියාවලියම පටංගත්තා. නමුත් පසුකාලීනව ‘සූරියසේන‘ මේ වැඩේ පටං ගැනීමත් එක්ක අනික් අයට තිවුන අවස්තාව අහිමිවුනා. මිනීමරල හිරෙත් ගිහිං හිරෙනුත් පැනල ඇවිත් හිටිය සූරියසේන එක්ක හැප්පෙන්න කවුරුත් බයවුනා.

නමුත් පස්සෙකාලෙක කලුවන් අතරින් එකෙක් වන ‘කඩේ කලුවා‘ මේ නිෂ්පාදනයට අතගහපු නැකත හොඳ හිංදද කොහෙද මිනිහගෙ වෙළඳාම නැගල ගියා. දවස ගානෙ විකුණන තැන මාරු කිරීම, හංගන තැන කවුරුවත් නොදැනගෙන හිදීම ආදී පූර්වාරක්ෂක ක්‍රම නිසා මිනිහට එතරං නඩු වැටුනෙත් නෑ.

කසිප්පු හදන එක කාර්මික නිෂ්පාදනයක් විදිහට කරන්න කලිං ගෘහස්තව කරපු බවට ඇස්පනාපිට සාදක හම්බවුනේ එක ගමනක් අපෙ තාත්තගෙ මහගෙදර වහලෙ අලුතෙං ගහද්දියි. අටුවෙ තිවිල බිමට දාන ලට්ට ලොට්ට අස්සෙ තිවුන ලීයෙං හදාපු හැංදක් වගේ උපකරණයක් දැකල මං ඒක ගැන විස්තර අහද්දි ඒක ‘කසිප්පු පෙරන හැංදක් බව සුනිල් මාමා මට කිව්වා. ඒකෙං ඔය වැඩේ කරන විදිහ දන්නෙ නැතත් ඒකෙං කසිප්පු හදන්නට ඇතිබවනං සහසුද්දෙංමෙ කියන්න පුලුවං.

කසිප්පු හදන්න මූලිකවම ඕනැවෙන ජාතියක් තමයි සීනි. සීනි මිටි බාගෙක විතර වඩියක් එකපාර දාගන්න ඕනැ. සූරියසේනගෙ තැපැල් නයිංටියෙ සීනි මිටිය අරං එන හැටි මං අනංතවත් දැකල තියෙනව. සමහර වෙලාවට සීනි ගනං වැඩිනං සක්කර උණත් මේ වෙනුවට ගන්න පුලුවං. ඉස්සර දෙමල මිනිස්සු කහට බොන්න ගිනියන්නෙත් සක්කර.

ඊළඟට ඕනවෙන්නෙ ඊස්. අපේ පුංචම්මලගෙ කඩෙත් saf-levure කියල ඉංගිරිසියෙං ලියපු නිල්පාටයි සුදුපාටයි ඊස් ටිං එකක් තිවුනා. ඒකෙ පිංතූරෙට ඉන්නෙ දිග පත්තක් හරහට අල්ලං ඉන්න මිනිහෙක්. ඒ මිනිහගෙ ඔලුවෙ මහත හත්තකුත් තියෙනව. දෙමල මිනිස්සු ආප්ප පුච්චන්න ‘සොටි‘ පුච්චන්න ආදී වැඩවලට ඒව ගිනියනව. ඒත් කසිප්පු පෙරන්න කියලනං කවුරුවත් එව්ව ගිනියන්නෑ,

තඩි බැරල්ලෙහෙකට ඔය සීනි මිටි බාගෙත් ඊස් දාන තරමකුත් දාල කැලේක හංගල තියනව. බොහෝ වෙලාවට දියපාරක් ගාවමයි. කඳු මුදුන් වලින් ගලාබහින පොඩි පොඩි දොලපාරවල් අද්දර පඳුරුවල තමයි මේ වැඩේ බොහෝවිට වෙන්නෙ. මං දන්න තරමට සතියක් හමාරක් ඔය විදිහට හංගල තියන්න ඕන. ඒ කාලෙ ඇතුලත ඒකට පනින කටුස්සො, නයි, පොලොං, ආදී රසකාරකත් ඒකෙම කොටසක්.  සමහරු මේකට කටුකම්බි, මූඩිය හිල්කරපු ගැමැස්සෝං බෝතල් ආදිය දානව කියලත් මට ඇහිල තියෙනව.  ඒ උනාට එව්ව හරියටම කියන්න මං දන්නෑ. මේං මේ පැහෙන අවදියෙ තියෙන බැරල්ලෙකක් කුකුලෙ ගඟට ගලාබහින ‘ඉංදොල‘ ඉස්මත්තෙ තිවිල රුවනයි, සුදුවයි, මායි ඇතුලු සෙට්ටෙකක් විසිං දොලකට පෙරලුවෙ කසිප්පු ගැන තියෙන විරුද්කාරකමකට නෙවෙයි. හිතේ තියෙන කොලුකමටයි.

ඔය විදිහට පැහෙන වඩිය පැහිල ඉවර උනාගෙං පස්සෙ දිය පාරක ඉවුරෙ තියෙන ලිපක් උඩ තියල පියන වහල රත් කරනව. හැබැයි මේ වඩිය වතුර නටනව වගේ නටන්න දෙන්නෙ නෑ. එයිට අඩුවෙං රස්නෙ තියාගන්න ඕන. බැරල්ලෙකේ පියනෙ සිදුරකිං එලියට එන රබර් බටේ දොලපාර දිගේ ගිහිං අනික් කොන ගැලුමක් ඇතුලට දාගන්නව. දැං තියෙන්නෙ අවශ්‍ය විදිහට දර දාල වඩිය නියමිත ප්‍රමානෙට රත්කරන්න. මේං මේ වැඩේට කියන්නෙ කසිප්පු පෙරනවා කියලයි. ඈත කංදකිං නගින හීං දුමකිං පෙන්වා දෙන්නෙ ආං එතැන කසිප්පු පෙරිල්ල ජයටම කෙරෙන බවයි. ඕනෑම දෙයකදි දෙයියං බුදුං අදහන අපේ මිනිස්සු මේ කසිප්පු පෙරිල්ලෙදිත් මුලිංම එන බෝතල් කාලක විතර ප්‍රමාණෙ දෙයියන්ට කියල අහක දානව. එයිං පස්සෙ එනටික තමයි පාවිච්චියට ගන්නෙ. ඔය විදිහට සීනි මිටි බාගෙං බෝතල් විස්සක් තරම හදාගන්න පුලුවං බව තමයි මං අහල තියෙන්නෙ.

මේ විදිහට පෙරාපු කොටසට කියන්නෙ ‘ඉස්පීට්ටෙක‘. මේ ඉස්පීට්ටෙකේ ඇඟිල්ල ඔබල අරං ගින්දරකට අල්ලපු ගමං ඇඟිල්ලට ගිංදර පනිනව නං ඒක හොඳ ඉස්පීට්ටෙක. මේ පරීක්ෂණේ කරල තප්පරෙං ඇඟිල්ල නිවාගන්න ඕනැ. නැත්තං ඇඟිල්ල පිච්චෙනව. බෙහෙත්තෙල් රාජ මාම මේ වැඩ් කරනව මං දැකල තියෙනව. ඔය ඉස්පීට්ටෙක දාල දුවපු මේට්ටෙකක් ඒ දවස්සල අපේ ගෙවල්ගාව කරුනෙ මාමට තිවුනා.  විකුණන්න කලිං මේ ඉස්පිට්ටෙකට වතුර කවලං කරන්න ඕනැ. ඒ අනුව බෝතල් ගාන වැඩිකරගන්න පුලුවං. හැබැයි ඕනෑවට වැඩියෙං වතුර දාල ‘බාල‘ කරපු එව්ව විකුණන්නත් බෑ. දැංනං මේ ඉස්පීට්ටෙක තැබෑරුංවලට දෙන්න පුලුවනි.

පාරිභෝගිකයන් විසින් එදා දවසෙ වෙලඳාම කෙරෙන තැන හොයාගන්නෙත් අපූරු විදිහකට. එදා දවසෙ විකුණන තැන දන්න එකා කලිංම කඩේ ගාවට ඇවිත් ඉන්නව. අනික් අයත් එකා දෙන්න එතන්ට එක්කහු වෙලා එක එකාගෙං අහනව.

“අද කොහෙද්දන්නෑ නේද?“

“ආ.. මේ ගල්ලවිටේ කෝපිකෑල්ලෙ කියල කිව්වෙ“

ඉතිං පාරි‍භෝගික රැල සරොං දෙකට නමල ඇඳගෙන නියරවල් දිගේ පෝලිමට පිලිවෙලට වැඩි සද්දයක් නැතුව අදාල තැනට එකතු වෙනව.

මේක විකුණන ක්‍රම දෙකකුත් තියෙනව. එකක් තමයි බූලියෙං කෙලින්ම වීදුරුවට වක්කරල දීල වීදුරු ගානට අයකරන එක. තමුංට ඕන්නං කඩල මුලක් එහෙම ගිනිහං කටසැර යන්න කන්නත් පුලුවං. අනික් ක්‍රමේ තමයි ඔඩොක්කුවෙ දාගෙන යන්න පුලුවං ප්‍රමානෙට ගොසරි කවරවල දාල take away ක්‍රමේට විකුණන එක. මේ විදිහට පැකැට්වල දාල ගිනියන එක පඳුරක් මුල, පිලිකන්නක, පැලක හෝ තමුං කැමති තැනක තියාගෙන රසවිඳින්න පුලුවං. ඒ කියන්නෙ කැමතිනං කවරෙ මුල්ලක් කඩල කටට හලාගන්න. එහෙමත් නැත්තං පරකොලේකිං හෝ කැංද කොලේකිං ගොට්ටක් හදල ඒකට දාගෙන බොන්න ආදී වසයෙනුයි.

ඔය කොයිහැටි බිව්වත් වෙලදං කරපු තැනිං විනාඩියට දෙකට බූලියත් ඇරං මාරුවෙන එක වෙලෙංදගෙ ආරක්ෂක උපායන්ගෙන් එකක්. නැත්තං පොලිසියට අතවැනීමක් තමයි ඒක.

කලිං පිලිවෙලට, සද්ද නැතුව නියර දිගේ සීරුවට ගිය අය ආපහු එන්නෙ ඒ ගිය ගමනටත් හරියන්න සද්ද කරගෙන. සමහරු පුලුවං හැටියට කුඹුරත් හාගෙනම එනව කලගුණ සැලකීමක් වසයෙං. මේ ගමන ගිහිං එන අපේ තාත්තත් ගෙට ගොඩවෙන්නෙ මට මෙලොවට එන්න මගසැලැස්සූ ආම්පන්න ආදියෙ අහුකොන් ආදියත් ප්‍රදර්ශනය කරමින් සරමේ පහල කොන උරෙස්ස මට්ටමට උස්සගෙන.

වත්ත පාරෙං ගෙදර යන ජෝතිපාල මාමත්

@# $%^^^ *() !@#^ %&**^

ආදී වසයෙං ගමටම ඇහෙන්න ආරාධනා කරමින් සරමෙ පහල කොන අත්වැලට අල්ලගෙන පාර දෙපැත්තෙ කානු ආදියත් පරීක්ෂාකරගෙනම ගෙදර යනවා. ඉහත රතුපාටින් දැක්වෙන කොටසේ සිංහල තේරුම අර්ධයෝ, පුරුෂ ලිංගයෝ, මවත් සමග සංසර්ගයට පැමිණෙන්න යන්නයි.

මේ ආදී නොයෙක් ආකාර වලින් නිවෙස් බලායන පිරිමින්ගේ ඊළඟ කටයුත්ත වන්නේ සිය බිරින්දෑවංගේ දරාගැනීමේ හැකියාව සිය කාය ශක්තියෙන් මැනීම, සිය දරුවන්ගේ හඬනැගීමේ පරාසය දියුණු කිරීම, හැලිවලං ආදීකොට ඇති සියලු ගෘහභාණ්ඩවල ශක්තිය මැනබැලීම ආදියයි. මෙයට නිරන්තරයෙන් ලක්වීමෙන් පලපුරුද්ද ලද අපේ අම්මාද ප්‍රමුඛ අනෙකුත් කාන්තාවන් වහාම සිය පැටි පැටවුන්ද රැගෙන නිවසින් පලාගොස් අනුංගේ අගුපිල්, ලඳුකැලෑ ආදියේ සෙවනේ රාත්‍රිය ගත කිරීම සිදුකල හැටි මට අදටත් මතකයි.

අපේ තාත්තත් මහ රෑ වෙනකන් කෑ ගහල අපිව බයකරල නිදාගන්නෙ රෑ දහයත් පහුවෙලා. සමහර දවස්වලට ගෙදර ඇදෙන ගුටිකෙලි කෙලවර වෙන්නෙ පාංදර දෙකට තුනට. අනුංගෙ අගුපිල්වල, ගස්යට, බස් හෝල්ට්වල රැය ගතකරපු දවස්  කීයද කියන්න මංවත් දන්නෙ නෑ. මං සිස්සත්වෙ ලියන දවසට කලින් රෑ ගතකලේ ග්‍රාමසේවක කාර්යාලෙ පිලිකන්නෙ මඩුවක.

මේ ආකාරයට ජනෙල් කැඩුනු ගෙවල්, කෑලි අඩු රේඩියෝ, තැලිච්ච ටෝච්, දත් කීපයක් අඩු කාන්තාවන් පමණක් නොව සර්වාංගෙම පිච්චුන ලමයිනුත් කසිප්පු නිසා අපේ ගමට දායාද වුනා. සමථ මණ්ඩලේටත් පොලීසියටත් නඩු අහන්න දවස් මදිවුනා. ළමයිංගෙ අධ්‍යාපනේ කඩාවැටීම්, මානසික රෝග තත්ව ආදී අනෙකුත් විපාකවල ගනංමිනුං කාටවත් කියන්න බෑ.

අන්තිමට කුකුලේඟග ව්‍යාපෘතිය නිසා අපේ ගම කසිප්පු වලිං මිදුනා. මිනිස්සුන්ට රස්සාවල් කරල සල්ලි ඇතිවෙන්න හම්බවුනා. හැබැයි රෑ වෙනකං වැඩකරන නිසා කසිප්පු බොන්න යන්න වෙලාවක් නැතිවුනා. කසිප්පු පෙරන එකාටත් ඒකට වඩා ‘පෙජට්ටෙකේ‘ වැඩට යන එක ලාබයක් බවට පත්වුනා. එයිං පස්සෙ දැනටත් අපේ ගමේ කසිප්පු නෑ.

ඒ උනාට අදටත් කවුරුහරි දොරකඩට ඇවිල්ල හයියෙං කකුල පොලවෙ ගැහුවොත් මාව අහේතුකව බයවෙනවා. ඉස්සර අපේ තාත්ත බීල ඇවිල්ල කකුලෙ තියෙන වැලි හැලෙන්න කකුල දොරකඩ පඩියෙ ගහන සද්දෙත් ඒ විදිහමයි.

කාලෙකට පස්සෙ මාත් ලොකුමහත් වෙලා සුරා සූදු දෙකෙං පලවෙනි එක සමත් වුනාට පස්සෙ දවස් දෙකක් කසිප්පු බොන්න මටත් හම්බවුනා. අපෙ මාමගෙ මාමණ්ඩි පස් දෙනෙක් වූ සිය බෑනලා නඩේටත්, සිය ඥාති මිත්‍ර සනුහරේටත් අවුරුද්දට ‘සලකන්න‘ සුපිරිසිදු ආකාරෙට නිවසේම නිෂ් පාදනය කරන එව්වගෙං කොටහක් මටත් එහෙදි ලැබෙනවා.

අන්තිමට මට තේරුංගිය එකම දේ නං කසිප්පු වැරදි නැති බවත් වරද තියෙන්නේ මිනිහාගේ හිත ඇතුලෙ තියෙන දුර්ගුණවල බවත් මං තේරුං ගත්තා.  කසිප්පු හෝ වෙනිං මොනම ජාතියකිංවත් දුර්ගුණ ඇතිකරන්නෙ නෑ. නමුත් බිව්වහම මිනිස්සුංගෙ ඒ ගතිගුණ එලියට එනව.  දවසක් දා තාත්තටත් ඒ වග කියා දෙන්න මං කටයුතු කලා.

“මේ දොර ඇරහං @#$% පුතෝ තොගෙ මං %^&^ තලනව දැනගං“

එදා රෑ එලිවෙනකං තමුංව හිරකරල අගුලුදාපු කාමරේ අස්සෙ ඉඳං ඒ පාඩම පුනරාවර්ජනය කරන තාත්තගෙ කටහඬ මුලු ගමටම ඇහෙන්න ඇති.