වට වංදනාව නොහොත් Circle Pilgrimage 6

අපේ ගමනෙ මුල් ආරම්භය වෙන්නෙ රත්නපුරේ සමන් දේවාලෙ. බස්සෙක එතැන තියෙන පිට්ටනියෙං නවත්තල පලවෙනි දෙවෙනි වංදනාකාරය බිමට බහිනකොටම මල්, හඳුංකූරු, පූජාවට්ටි විකුනන වෙලෙංදො රොත්ත පිටිං කෑ ගහන්න පටං ගන්නෙ අපේ ආත බත් පිඟාන අතට ගන්නකොට කලුවයි, කිරියයි කෑගහන්නා වගේ. 

“සුදු මල්ලට්ටියක්කඳුංකූරු පෑට්ටෙයග්ගන්න“

“පූජාට්ටියග්ගන් මල්ලට්ටියග්ගන්නපෙනුග්ගන්“

වෙළෙංදන්ට අසුවී කරකියාගන්න දෙයක් නැතිතැන මල්වට්ටියක් ගත්ත අය ඇරෙන්න අනික් අය වෙලෙංදන්ගෙං බේරිල දේවාලෙ දිහාවට අඩිය ඉක්මං කරනව.

අපේ ගම් පලාතෙ මිනිස්සුංගේ ඕනෑම දේකට පිහිට වෙන සබරගමුවට අධිපති සමන් දෙයියන්ට අයිති මහ සමන් දේවාලෙට ගිහිං එතැනදි දේවාශිර්වාද ලබාගැනීමට බාප්ප හැම අවුරුද්දකම වන්දනා ගමන පටං ගන්නෙ එතැනිං. ඒ දවස්වල එතරං දැනුමක් තේරුමක් නැති උනත්, සමං දෙයියන්නෙ අනුහස් මයෙ ඇස්දෙකිංම දැකල විඳල තියෙනව.

ඒ වෙලාව වෙනකොට යාංතං ‘ඇහැ කන‘ පේන ගානට ඉර එළිය වැටිල තියෙන හිංද වංදනා ගමනට යන අයගෙ මූනු, ඇඳුං පැළඳුං ආදිය පේන්න ගන්නව. ඉතිං අපි හැමෝම අපිත්තෙක්ක එක බස්සෙකේ යන අයගෙ දිහා අමුතු සත්තු දිහා බලනව වගේ බලාගන්නව.  බාල, තරුණ, වැඩිහිටි ආදී එක් එක් තරාතිරම් වල අය වයිවාරන්න ඇඳුං ඇඳං බැබලෙද්දි මං මුල්ලකට වෙනව. ඒ ඇඳුං පැළඳුං එක්ක මගෙ ඇඳුං පැළඳුං ලැජ්ජාවට පත්වෙනව. ඒ හිංද මං මගෙ ඇඳුං එක්කම සෙනග අතරෙ මුවා වෙනව. සමහර අය ගාල තියෙන ‘සැං‘ ජාති වල සුවඳ මයෙ නාහෙට ජීවිතේටවත් දැනිල නෑ. ඒ අතරෙ ආච්චම්මනං මේ දුරලබ අවස්තාවෙං නිසි ‘පොරෝජං‘ ගන්නව.

“කවුද බොලේ මේ ඉසකුඩිච්චිය. දිලිසි දිලිසි කලිසමකුත් ඇඳං පු* වන වන දඟලන්නෙ? ඈ චූටියෙ“

ආච්චම්ම අහනව පුංචම්මගෙං. දිලිසෙන ඊයං කෑලි වගේ තැනිං තැන දිලිසෙන බිංදු අලෝපු කලිසමක් ඇඳං හිටපු ගෑල්ලමෙක් තමයි ආච්චම්මගෙ ඉලක්කය. ආච්චම්ම කොහොමත් ගෑනු අයගෙ ඇඳුං එක්ක හරියට එදිරිවාදිකං පිරිමහනව.

“කෑ නොගහ ඉන්න අම්මෙ. අපිට මොකෝ ලමයි මොනව ඇඳං උන්නත්“

පුංචම්ම ආච්චම්මගෙ කට වහන්න රහසිං කුටු කුටු ගාල කියනව. ඒ වුනාට ආච්චම්මගෙ කට වහන්න ඒ ටික මදි.

“ඒ උනාට බලහංකො හිරිකිතේ බෑනේ අරෙහෙම තට්ටං දෙක බේරිල තියෙනකොට. නිකං කොල්ලො කුලප්පු කොරනව. අම්ප මුංගෙ අම්මල අප්පලටවත් වගේ වගක් නැතුවද මෙව්ව. “

අපෙ ආච්චම්ම හරි අකමැති දෙයක් තමයි කාංතාවංගෙ කකුල් දෙක වෙං වෙංව ඉහලට යනකං පේන්න තිබීම. ඔය විදිහට අනුංගෙ ඇද කුද කිය කිය ආච්චම්ම යන අතරෙ මං අයියටයි, අක්කටයි මුවාවෙලා පස්සෙං යනව. සමං දෙයියන්ට වැඳල, පැළවෙන ගල් ගෙඩියත් බලල අපි ආපහු ඇහිල්ල බස්සෙකට නගිනව. සමං දේවාලෙ පිං පත්තර නෑ.

වංදනා ගමං යද්දි බාල පුංචම්ම මට පාස් පොතකුයි පෑනකුයි දෙනව. පාස් පොත කියන්නෙ ඇක්සයිස් පොතෙං බාගෙ සයිස් පොඩි පොතක්. සමහර දලු එකතු කරන ලොරිවලිං දෙන්නෙත් ඒ සයිස් පොතක්. පුංචම්ම දීපු පොතේ අපි යන ගමනෙ මග විස්තරේ ලියන්න ඕනි. ගමන අවසං උනහම ගෙදර ඇහිල්ල පොත උංදැට පෙන්නන්නත් ඕනි. ඉතිං මං බස්සෙකට නැගල මගෙ බෑග්ගෙක ඇරල ඒ පොතයි පෑනයි ගන්නව. ළඟ ඉන්න එක්කෙනෙක්ගෙං වෙලාව අහගෙන ලියනව.

199.....  ....... මස ...... දින

වෙලාව පෙ.ව. 06.15

අපි රත්නපුර සමන් දේවාලයට පැමිණියෙමු. සමන් දේවාලයට ගොස් වැංදෙමු.

ලියල ඉවරයි. පොත බෑක්කෙකට දානව.

ඉං පස්සෙ අපේ ගමන යන්නෙ සංකපාල විහාරෙට. පැය දෙහෙක විතර නිදිකිරාවැටෙන බස් ගමනකිං එ තැනට යා හැකි. එතැනටත් ගිහිල්ල විහාරගෙට වැඳල බිත්තිවල ඇඳල තියෙන පිංතූරත් බලනව. ආච්චම්ම ඒ සේරම චිත්තර වලට වඳිනව. දෙව්දත්තර බුදුහාමුදුරුවන්ට ගල පෙරලන පිංතූරෙටත් වැංදද කොහෙද. ඔය සේරම වැඳුං පිදුං අහවර වෙලා අපි ආපහු එනකොට වංදනා නඩෙයක් එනව දැකපු පංසලේ පොඩි හාමුදුරු නමක් විගහට ඇහිල්ල පංසලේ මිදුලෙ හදපු ලොතරැයි කූඩුවක් වගේ කාරියාලෙං ඉඳගෙන පීකරෙං මෙහෙම කියනව.

මහරහතුංවහංසෙලාවැඩසිටිවන්දනීයසංකපාලරජමහවිහාරස්තානයවැඳපුදාගැනීමටමෙමස්තානයටපැමිණිඋපාසකඋපාසිකාසියල්දෙනාටමතුනුරුවංසරණයිතිස්තුංකෝටියක්දෙයිදේවතාවුංගේපීටයි. වියාර්සංවර්ධනාරමුදලසඳාඔබගේසායෝගේලබාදීමෙන්මෙලෝපල්ලෝදෙකටමවැඩදායකවනමාපුන්‍කර්මයක්සිදුකරගන්නමේකාර්යාලයටපැමිනොබගේදාරයලබාදෙං

වසර ගානක් තිස්සේ කටපාඩං වෙච්ච වාක්‍ය ටික කියාගෙන කියාගෙන යන පොඩි හාමුදුරුවො නවත්තන්නත් කලිං අපේ ආච්චම්ම ඇතුලු පිං පත්තර ලෝලී කාංතාවන් පිරිස හැඹිලි, පෝස් ආදිය බෑක් වලින් අතට ගනිමින් ලේංසු ගැට ආදිය ලිහ ලිහා කාරියාලෙ ලඟට දුවනව.  අපෙ ආච්චම්ම ගිහිං බලන්නෙ ‘පිං පත්තර‘ තියේද කියල. නිල්, කහ, රෝස ආදී පාටවලිං තියෙන පිං පත්තර මේස ලැල්ල උඩ දිලිසෙනව.

“කීයෙ කීයෙ එව්වද හාමුදුරුනේ තියෙන්නෙ“

“රුපියල් විස්ස, පනහ, සීය, දෙසීය“

“කලිං සැරේ එද්දි දහයටත් තිවුනනෙ. ... “

“දැං රුපියල් විස්ස තමා අඩුම තියෙන්නෙ“

හාමුදුරුවොත් පිං පත්තර අලෙවියෙ යෙදෙන අතරම කියනව.

“***ගම සිට පැමිණි ඇම්.ජී.**නෝනා උපාසිකා මාතාව රුපියල් විස්සකාදාරයක් වියාර්සංවර්දනාරමුදල්ට පරිතයාක්කන්නවා. ඇයටත්තැගේ පවුලේ සියල් දෙනාටමත් නිදුක් නිරෝතිරජීවනය පාතනාකන්නවා“

ආච්චම්මගෙ රුපියල් විස්සෙ පිං ලයිස්පීකරෙං පිටවෙලා දිවිය ලෝකෙ බලා යද්දි සිස්සත්වෙ පාස් උනා වගේ සංතෝසෙකිං ආච්චම්ම පිං පත්තරේ බෑක්කෙකට දා ගන්නව. අපි උදේට කන්න ගෙනා බත්මුල් ලිහාගෙන කන්න පටං ගන්නව. මං පුංචම්මට නොපෙනෙන්න අරලිය ගස් දෙකක් අතරෙ තියෙන ඉඩක හැංගිල බත් කනව. කෙහෙල් කොලේ ඔතාපු අල බැදුං සමග පරිප්පු හොද්ද අපේ කුසගිනි නිවනව. අපි ගමනක් යද්දි බත්මුලේ තියල බැඳගෙන යන්නෙ සුදු හාල් බත්තෙක්ක ඔය වැංජං දෙකම විතරයි. කෙහෙල් කොලෙයි, අලයි, පරිප්පුයි එක පවුලෙද කොහෙද?

බත් කාල වතුර බීල අහවර වෙලා පංසලේ වැසිකිලිවලටත් හැකි විදිහෙං දායකත්වය සැපයීමෙං පස්සෙ අපි ආයිමත් ගමනට සූදානං. ඒ උනාට අවට තියෙන ඉටිකොලවලිං ආවරනය වුනු කඩ ලැලි තට්ටු ගානෙ තියෙන සෙල්ලං බඩු, තොරෝංබල්, කැවිලි, වෙරලු තංබපුව, අඹ කපල ලුණු මිරිස් දාපුව ආදිය ගන්න සහ බලන්න යන කාන්තාවො, තරුණ අය, ළමා ලපටි ආදිය වගේ වගක්වත් නැතුව  

ඒ අය හොයන්න ආපහු කීප දෙනෙක් යනව. අර කාන්තා පරාන ටික එනකොට එයාලව හොයන්න ගිය කට්ටිය නෑ. ඉතිං ඒ අයව ගේන්න බාප්ප යනව. කොහොමිං හරි එක්කොම එකතු කරල බස්සෙකට දාල ඉවර උනාට පස්සෙ බාප්ප බස්සෙකේ ඉස්සරහ හිටගෙන මගීන් දෙස පරික්සාකාරී බැල්මක් හෙලනව.

“කවුරුවත් අඩුද?.... තමුං ගාව ඉන්න අයගෙං කවුරු හරි අඩුනං කියන්න.....“

“නෑ.. ඔක්කොම හරි යං යාං“

කීප දෙනෙක්ම කියනව.

“චූටී, චූටී, ජුවේ....., ජුවේ........, ඩිමුටුපුටේ.......“

ඒ ජරමර අස්සෙ ආච්චම්මත් සිය දියණිය හා මුණුපුරු, මිනිපිරි දෙන්නව හොයනව. උංදැගෙ කරදරෙං බේරෙන්නම බැරි තැන මං ඒ අය සියලු දෙනාම ‘අර තියෙන සීට් වල‘ ඉන්න බව උංදැව සිට්ටෙකෙං නැකිට්ටෝලම පෙන්නා දෙනව.

ඉතිං අපි ආයිත් යන්න පිටත්වෙනව. පංසලේ ඉඳං ටික දුරක් යද්දි වැඩිවෙන ඉරේ රස්නෙත් එක්ක එකිනෙකා කිරාවැටෙන්න පටං ගන්නව. ඕං ඔය අතරෙ සාමාන්‍ය ටවුමක් කිට්ටු වෙද්දි බස්සෙකේ හිටපු පිරිමි කීප දෙනෙක් ඩැයිබර ගාවට කිට්ටු කරල එයාගෙ කනට කිට්ටු කරල රහසක් කියනව. ටවුමෙ ඉඩ ඇති තැනක් බලල බස්සෙක නවත්තද්දි, රහස් කියපු කීප දෙනාගෙං දෙන්නෙක් ‘කලු කවරෙයකුත්‘ අරං බස්සෙකෙං බහිනව. ඒ අය ‘කලමනා වගෙයක්‘ ගේන්න ගිය බව කට්ටිය කතාවෙනව.

ටිකකිං ඒ අය ආපහු එන්නෙ කවරෙ පිරෙන්න බරටම මොනව හරි අරං. කවරෙ අඬු දෙකෙං අල්ලගෙන යටිං අතත් තියාගෙන එන්නෙ බර වැඩිකමට වෙන්ටැති. ඒ අය පිටිපස්සෙම සීට්ටෙකට යනව. එතැන හිටපු කාංතාවන් කීප දෙනාව යාප්පුවෙං වැඳල වගේ ඉදිරිපෙල සීට්වලට වඩම්මන්නත් ඒ අයට හැකි වෙනව. ටිකකිං නඩේ හිටපු පිරිමි එකා දෙන්න ‘පිටිපස්සෙ සීට්ටෙක‘ ගාවට ගිහිං පාත්වෙලා ඉඳල එනව. ඉං පස්සෙ කඩල පැකැට්ටෙකක් බෙදාගෙන කනව. ඒ අයගෙ කියවිල්ල ටිකක් වැඩි වෙලා මූනු රතු වෙද්දි බස්සෙකේ කැසට්ටෙකක් නැති අඩුව ඒ අයට දැනෙන්න ගන්නව. කොහොමටත් සීටීබී බස්සොල කැසට්ටෙකක් තියා රෝද හතරවත් තියාගන්න අමාරුයි. ඒ හිංද කට්ටිය යෝජනා කරනව මෙහෙම.

“පටං ගම්මුකො සිංදුවක් කම්මැලි කම යන්නත් එක්ක“

“කෝ ඉතිං මේ ජාසූරිය අප්පොගෙ කිසි උනංදුවක් නෑනෙ“

“හරි හරි ඉතිං මෙතියෙස් අයිය පටං ගන්නකො ඉස්සර වෙලා“

“‍යෝකපාල මහත්තෙයා.... එන්නකො පොඩ්ඩක් මෙහෙට. මේ ජාසූරිය අප්පොට කියන්නකො පටං ගන්න කියල හොඳ සිංදුවක්“

ඉතිං ඔය විදිහට පෙරැත්ත කිරීම් සමග ‘අයගම‘ බස්සෙක එලෝන ජයසූරිය අප්පො සිංදුව පටං ගන්නව. මුලින්ම ඇස්දෙක පියාගෙන මූන ඇඹුල් කරගෙන ටිකක් කල්පනා කරනව.

“ංආ පටංගමු..“

එයාට සිංදුවක් මතක්වෙලා. අතේ තියෙන රිදීපාට ඔරලෝසුව “සල්.. සල්... සල්..“ කියන සද්දෙං නාද වෙන විදිහට ‘තොප්. තොප්. තොප්‘ කියල අප්පුඩි ගහමින් සිංදුව පටං ගන්නව.

ංආ ටනං ටනං ටනං ටනං

චංදනෑඟ ගාලා

කොන්ඩෙකඩා දාලා

ගගුලේගි ලීලා

ටිකි රිමලී නාල්ලාවගේ...... ඒ ඒ

විලේ පැලීලීලා

පැල්කවිකි යාලා

පැල්රැ කලා මාරෑ

දිලිදූදේ ආව්වා වගේ... ටන නනන නනාආ...

සිංදුව පාඩං නැති අය උනත් සෑම සිංදුවකටම පොදු “ලලල ලලල, ආ...... ආ....., ම්..... ම්....... “ ආදී කොටස් හයියෙං කියනව. ඔය “ලලල ලලල“ කියන කොටස සිංදුවෙ මතක නැති වචන වෙනුවට යොදල තමුංගෙ ජාමෙ බේරගන්නත් පොරෝජං.

සීටීබී බස්වලට ආවේනික වීදුරු එකට ගැටෙන “දර් දර්“ ශබ්දය, වලක වැටීමෙං නැගෙන “ඩඩං ඩඩං“ ශබ්දය,  ආදී අටානූවක් කාර්මික ශබ්දයන් පරදවන තරං ‘අඬ‘ ඇතුව සිංදු කියන්න ජයසූරිය අප්පොට පුලුවං. ඒ නදින් කුලප්පු වුන අනිත් අයත් අතට අසුවූ අසුවූ භාණ්ඩයන් වාද්‍ය භාණ්ඩ ලෙස හසුරුවන්නට වීමෙන් බසය තුල එකම ගාලගෝට්ටියක් ඇතිවෙනව. වීදුරු බෝතල් වලට දෙකේ කාසිවලිං තලමිං ‘ටික් ටික්‘ හඩ ඇතිකරන්නෝද, බාස්කට් පියං වලිං ‘ටකට ටකට‘ නදිං රබං ගසන්නෝද, බස්සෙකේ දොරත් ඊට ඉදිරියෙන් ඇති සීට්ටෙකත් වෙං කරන තහඩුවට හා බස්සෙකේ දෙපැත්තෙ තහඩු වලට ‘දදං දදං‘ හඬිං පහර දෙන්නෝද ආදීකොට ඇති වාද්‍ය වෘන්දයේ සමහරෙක් තාලයට වයන අතර, සමහරෙක් ශරිරගත වෙර වීරිය යොදා විනාසකාරී ශබ්ද නැගීමෙන් එම ගාලගෝට්ටිය විචිත්‍රවත් වෙනවා. ඔය අතරේ එක් අයෙක් කොහෙංදෝ හොයාගත් කෝටු කෑලි දෙකකිං වැරයොදා ගැලුමකට තැලීමෙං ගායකයාට සිය ගායනාව තවදුරටත් පවතාගත නොහැකි වෙනව.

“අතුලෙයො මෙහෙ දියං ඔය කෝටු කෑලි දෙක. උඹ සිංදුවත් කාල ගැලුමත් පලනව. ඕක මෙහෙට දීල ගහපං හයියෙං අප්පුඩි“

ගායකයා මදකට සිංදුව නවත්තල ගැලුං වාදකයාගේ කෝටු දෙක පැහැර ගන්නව. ඉං පස්සෙ ඒ අහලම හිටපු මගෙ අතට ඒ කෝටු දෙක දෙනව පරිස්සං කරන්න. ඒ සිංදුව ඉවර වෙනකං මං කෝටු දෙක පරිස්සං කරනව. මාත් ඉස්කෝලෙදි පෑං වලිං ඩෙස්සෙකට තට්ටු කිරීමෙං සංගීතය සැපයීමේ රාජකාරිය කරල තියෙනව. මට ඒ දවස්වල හරි හමං සිංදුවක් මතක නැතත් අනික් අය කියන සිංදුවලට තාලෙ අල්ලන්න පුලුවං. ඒ පුරුද්ද ඉස්මතු වෙද්දි ඊළඟ සිංදුවෙ ඉඳං මාත් කෝටුකෑලි දෙකෙං ඉස්සරහ සීට්ටෙකේ උඩ දාරෙට අල්ලල තියෙන ඇලුමිනියං බටේට හිමීට තට්ටුවක් දානව. ඒකෙං හරි ලස්සන “චිකි චිකි“ සද්දෙයක් එනව. ඔය අතරෙ ජාසූරිය අප්පො ආයිත් සිංදුවක් අදිනව.

“ඔබෙරාආආආ............. ගීඊඊඊඊඊ............... මන       කැලබේදෝ...... ඕඕඕ....

නිරිමල අ....අ....අ..... හදවත පෑරේ...ඒ...ඒ.... දෝ.......

ඔය ඇද.....ල කියන පද දෙකිං පස්සෙ එක පාරටම සිංදුව පටං ගන්න බව මං දන්නව. ඒ හිංද මං කෝටු දෙකම සූදානං කරල ඉහලට ඔසවල එල්ල කරගෙන ඉන්නව.

ඔබේරාගීමන කැලබේදෝ

චික් චිකි චිකි චිකි

නිර් මල හද වත පෑයිරේදෝ

චිකි චිකි චිකි චිකි

ඇඟේ හිටපු සංගීතකාරය අත් දෙකෙං එලියට පනිද්දි මගෙ වාදනේ අනික් වාදන පරදාගෙන ඉහල නගිනව. නිවැරදි තැනදි නවත්තල හරිතැනදි වාදනේ ආයිත් පටං ගනිද්දි ගායකයාගේ කටෙං හිනා මලක් එලියට පයිනව. ඒ සිංදුව ඉවර වෙද්දි මං කෝටු කෑලි දෙකේ අග හරියෙ පොත්ත ඇරල, වැරදීමෙං ඉස්සරහ සීට්ටෙකේ ඉන්න එකාගෙ ඔලුවටත් කෝටු පාරවල් දෙකක් දීල ඉවරයි. සිංදුව අහවර උනාම ජාසූරිය අප්පො මාව වර්නනා කරනව.

“ෂ: නියමයිනෙ. ආං එහෙම තමා තියෙන්නෝනෙ නැතිනං සිංදුව හරියට එන්නෑ. හරිම සෝක් හරිම සෝක්“

මතක ඇති කාලෙකිං ලැබුනු ප්‍රශංසාවෙන් දිරිමත් වෙච්චි මම “අත් දෙක කැඩුනත්“ කෝටු දෙක අතාරින්නැති බවට හිතාගන්නව. එතැං පටං සිංදුවක් පටංගද්දි ජාසූරිය අප්පො සංගීතය මගෙ දිහා බලාගෙන දකුණු අතේ ඇඟිලි ටික උලට හිටින්න හදාගෙන අත ඉහල පහල යවමිං සිංදුවට අදාල නාදය කටිං කියල පෙන්නනව.

“ටනං ටනං ටනන ටනං“

 ඒ එක්කම මාත් වාදනේ පටංගනිද්දි එයා සිංදුව කියනව. අංතිමට මාත් වටිනා කියන කෙනෙක් බවට පත්වෙනව. ආච්චම්මටවත්, පුංචම්මටවත් ඕනැ විදිහට හසුරුවන්න බැරිවෙන විදිහට නඩේ අය මාව අයිති කරගන්නව. එදා මට ඒ වගේ වටිනාකමක් දීපු ඒ මනුස්සය පහුගිය කාලෙ අපේ ගම්පලාතෙ අයගෙ ‘අසිපත‘ බවට පත්වෙච්චි දේසපාලඅක්ඥයෙක් අතිං පොලු පාරක් කාල නිරපරාදෙ මැරිල ගියේත් බස්සෙකක් ඇතුලෙදිමයි.

ඔය ආකාරෙට පැය ගානක් සිංදු කියල අහවර උනායිං පස්සෙ ඒ අයට මහංසියි කියල ඩිංගක් විවේක ගන්නව. ඒ අතරෙ නඩේ හිටපු, අපේ ආච්චම්ම කියන විදිහට ‘විච්චූරං‘ ඇඳපු අවුරුදු දහාටේ විස්සෙ තරුණ ගෑනු ලමයි පිරිසත් අක්කත් අයියත් ඇතුලු තවත් තරුණ පහේ පිරිමි අයත් ආදීන්ගෙන් සමන්විත කාංඩෙයක් අනික් අය විසිං සිංදු කීමේ ‘වදයට‘ ඇද දමනු ලබනව. ඒ අය අතරිං පිරිමි අය ‘කටක් හොල්ලන් නැතුව‘ ‘චප් චොප්‘ කියල අප්පුඩි ගහද්දි ගෑනු අය කීපදෙනා සිංදු කියනව. ඒ අය ඉතාම මිහිරිවට හීං හඬිං කියන සිංදු බස්සෙකේ සද්දෙං යටපත් වෙනව. තමං කියන සිංදුව ඉතාමත් මිහිරිවට ඇහෙන බව හිතන ඒ අය ඔලුව දෙපැත්තට ඇල කරමින්, මූනු බල බලා හිනාවෙවී සිංදු කියද්දි අප්පුඩි ගහන කීප දෙනාට සිංදුව ඇහෙන්නැති හිංද ඒ අය වෙනම තාලෙකට අප්පුඩි ගහනව. අපිට ඇහෙන්නෙ

ලලල ලලල ලලල ලලල.ලා.ලා.ලා.ලා.......

ආ... ආ.... ආ.... ආ..........

ම්...... ම්........ ම්...... ම්.........

වගේ සෑම සිංදුවකටම පොදු සද්ද විතරයි. යුතුකමක් වසයෙං අප්පුඩි ගහපු සමහරු සිංදුව ඉවර උනාට පස්සෙත් ඒ බව නොදැන වෙනිං කල්පනාවං පිට අප්පුඩි ගහද්දි තාලෙ අල්ල ගන්න බැරුව මාත් කෝටු සෙල්ලම අත්තැර දානව.