මොටෝ සයිකල් හෙවත් for what cycles

මහන්සියක් නැතුව ගමනක් යන්න නං ගන්න තියෙන මිල අඩුම වාහනේ මෝටර් සයිකල් එක. ඕක ලියන කොට ලියන්නෙ යතුරු පැදිය කියලා. ඒ වුනාට එතැන සිංහලේ වැරදියි වගේ නේද? පයින් පදින එක පාපැදිය නං එන්ජිමෙන් පදින එක එන්ජින් පැදිය මිස යතුරු පැදිය වුනේ කොහොමද? අනේ මංදා නේද? 

ඕකට මෝටර් සයිකලය, මෝට සයිකලය,  මොටෝ සයිකලය, කියලා කිව්වට අපේ ආච්චම්මා කියන්නේ "හුටු හුටුව"කියලා. 

"ආං අර බෙහෙත්තෙල් පියදාසලෑ ලොකු එකත් හුටු හුටුවක් කකුල් දෙක අස්සෙ ගහං ගියෙ  පල්ලැහැ  පැත්තෙ. ආණ්ඩුව පෙල්ලුනත් හරි ඌනං සස්සාවකුත් හදං හුටු හුටුවකුත් ගත්තා "

අපේ ආච්චම්මා කියන්නෙ අහස් කූරක් උඩ ගියා වගේ පුපුරා හැලෙමින් (පුපුරා හැලෙන්න නං උඩදි පුපුරන්න ඕනෑ). ඒ වුනාට අපේ ගමේ මෝට සයිකල් තිවුනෙ කිපයයි. එකක් තිවුනා වසන්ත බාප්පා ගාව. එයා මැණික්කාරයෙක්. එයා ගාව තමයි අපේ ගමේ තිවිච්චි විසාලම බයිසිකලේ තිවුනෙ. ඒකෙ දුං පිටවෙන්න සයිලන්සර දෙකයි. බයිසිකලේ කලුම කලුයි. දෙපැත්තෙ රත්තරං පාට අකුරු ලියල තියෙනවා. 125 කියල ඉලක්කමකුත් ලියලා තියෙනවා.  ඒක ඉස්ටාක් කරන්න කකුලෙං අනින්න ඕන්නෑ. එයාට යන්න ඕනැ කියලා හිතිලා "එහෙනං මං යනව" කියල අනික් අයට කියලා හෝන්නෙක ගහන මොට්ටුව ඔබපු ගමංම බයිසිකලේ ඉස්ටාක් වෙනව. හරියට චංදරෙ මාමලෑ නැන්ද අඬන්න පටං ගන්නවා වගේ "හුරු හුරු හුරු හුරු හුටුස්" කියලා. ඒකෙ සද්දෙත් ගෑනු කෙනෙක් තමුං මිනිහගෙං ගුටි කන හැටි තවත් ගෑනියෙක් එක්ක කිය කියා අඬනවා වගේ. ලොකු පෙනුමක් තිවිච්චි ඒ බයිසිකලේ හදපු ඈයො ඒකට ගෑනු සද්දයක් හයි කෙරුවෙ මොකද කියන එක මට හරිම ගැටළුවක්.

එ් වගේම සුදු සරං කමිස ඇඳල ඔලුව නැති ටෝච්චෙක ඉනේ ගහගෙන ඉන්න මැණික්කාරයෙක් වෙච්චි නාවලවත්තෙ රාජ මාමා ගාව තිවුනෙ බංකුවක් ඉතර උස හිරමනේකට වඩා ඩිංගක් දිග බයිසිකලෙයක්. ඒකෙ රෝද මං පොඩි කාලෙ පැදපු රෝද තුනේ බයිසිකලේ රෝදෙයක් ඉතර පොඩියි. ඒකෙ සයිලන්සරේ අග බොහොම පුංචියි. ලිපට පිඹින බටේටත් වැඩිය පුංචියි. ඒකෙ පිටිපස්සෙ තිවිච්ච ලැගිජ් කෑල්ලෙ කොස් කොලයක් ඉතර පොඩි සීට්ටෙකක් තිවුනට කවුරුවත් ඒකෙ නැගිලා ගියේ නෑ.

අනික් බයිසිකල් ටික තිවුනේ කනත්තෙ ගෙදර අය ගාව. එයාලා ඔක්කොම ඉස්කෝලෙ මහත්තුරු. ඒ ගොල්ලං කසාද බැඳල හිටියෙත් ඉස්කෝලෙ නෝනලා. කනත්තෙ වැඩිමල්ම ඉස්කෝලේ මහත්තයා ගාව තිවුනෙ මජ්ගාඩ් දෙක අලුත් සැමන් ටිං එකේ කොලේ ගැලේව්වහං තියෙන පාටට දිස්නෙ ගහන පාටක් තියෙන බයිසිකලයක්. ඒකෙ ඉස්සරහ නොම්මරේ ගහල තිවුනෙ කුකුලගෙ ඔලුවට උඩිං කරමලේ හයිකලා වගේ මජ්ගාඩ් එකේ දිග අතට. ඒ බයිසිකලේටත් හයිකරල තිවුනෙ වැරදි සද්දයක්. කුරුමිනියෙක්ගෙ සද්දෙ වගේ එකක්. හැබැයි මට නං ඒ සද්දෙට මතක්වෙන්නේ අපේ ආච්චම්මගෙ ආහාර මාර්ගෙ පහල කෙලවරිං පිඹින නලා හඬ. එයිටම ගැලපෙන නිල්පාට දුං පාර සයිලන්සරෙං කට පුරෝලා විදිනවා. ඒ කියන්නෙ වසන්ත බාප්පගෙ සයිලංසර දෙකේ බයිසිකලේට වඩා මේ බයිසිකලේ හයිය ගාය වැඩියි. ඒකනෙ හොඳට දුං දාන්නෙ. ඒ බයිසිකලේ යන වේගෙට පස්සෙං එලවලා අල්ලන්න මටත් පුලුවං.

ඒ මහත්තයගෙ මල්ලි ගාව තිවුනේ ඒ වගේම සද්දෙ වෙනස් බයිසිකලයක්. ඒකෙ දුං අඩුයි. සද්දෙ වැඩියි. ඒකෙ සද්දෙ එන්නෙ "කිරි පිටි පිටි පිටි පිටි" කියලයි. ඒ වගේම තමයි හුඟක් දුර තියා සද්දෙ ඇහෙනවා.

වත්ත පාරෙ එහා කොනේ කොරියං කන්දෙ ඉන්න ඩැයිබර මාමා ගාව තිවුනේ රතුපාට බයිසිකලයක්. ඒකෙ ඉස්සරහ කූඩයක් තියෙනවා. පදින එක්කෙනාට ඉස්සරහිනුත් ලැකිජ්ජෙකක්. පිටිපස්සෙනුත් ලැකිජ් එකක්. ඒක පාං බයිසිකලයක්. එයා ගෙදර ඉඳං පුංචම්මලගෙ ගේ ගාවට වෙනකං බයිසිකලේ ඇහිල්ලා එතනිං බයිසිකලේ දා තියලා බස්සෙකට ගොඩවෙනවා. ඒ කාලෙ හැටියට අනුංගෙ බයිසිකලෙයක් උනත් තමුංගෙ ගෙදර තියෙන එක නම්බුවක්. ඉතිං අපේ ආච්චම්මයි ආතයි දෙන්නා ඒකට අව්ව වැටෙන්න නොදී හෙවන කරනවා. ලොකු පං පැදුරක් ගෙනත් බයිසිකලේ සම්පූර්ණෙංම වහනවා. සමහර වෙලාවට ඉටි කොල වලිනුත් වහනවා. ඉර දෙයියොත් ලේසියෙං අරින්නෑ. ටිකෙන් ටික ඉර එලිය එවන දිහාව වෙනස් කරනවා.  ආතයි ආච්චම්මයි දෙන්නත් ලේසියෙං අරින්නෙ නෑ. පැදුරු, ඉටිකොල, කොලපත් ආදිය ගෙනැත්, ලයිට්, අංක තහඩු, සයිලන්සර්, සීට් ඇන්ජිං ආදී සේරම අවයව වැහෙන්න ඒ ඒ අතට බයිසිකලේ වහනවා. ඔන්න එතකොට ඉර දෙයියට සපෝට් එකට හුලං කුමාරයත් එනවා. එයා අර සේරම වැහුං එක හුලං පාරෙං වට්ටලා දානවා. ඒත් අඹුසැමි ශක්තියට සොබාව දර්මෙ යටයි. ආතා පැදුරට උඩිං කොටයක් තියනවා, ආච්චම්මා පොල් පිති දෙක තුනක් ගෙනැත් පැත්තෙන් තියෙන ඉටිකොලේට රුකුල්ලනවා. ආතා ඉස්සරහ ලැයිට් එක වැහෙන්න දෙකට නමල දාපු කොලපතට බර හිටින්න වේග මීටරේ උඩිං බොලොක්ගල් බාගයක් තියනවා. මජ්ගාඩ්ඩෙක වහපු ඉටිකොලේ සොකට් දෙකට තියලා කොහු ලනුවකින් බඳිනවා. අන්තිමට ඉරත් හුළඟත් පරදිනවා. පැටියා ඇහිල්ලා එතන ඉව කරලා මේ අරුම පුදුම පරුවතේ මොකද්දැයි බලනකොට ආතා උටත් කෝටුව උරුක් කරනවා.

"දාබ්බල්ලා දාබ්.... ජිප් කිව්වං අහල"

එතැං පටං කඩේ ගාවට එන හැමෝටම ආතගෙං හරි ආච්චම්මගෙං හරි අහන්න ප්‍රශ්ණයක් තියෙනව. ඒ වගේම ඒකට ලැබෙන උත්තරත් තියෙනව.

"මොකද්ද මාමෙ මේ කවර කෑලි ඔලිං වහල තියෙන්නෙ. දල්ලොරියෙං පෝර ගෙනබ්බෑවද?"

සමහරු ඒ අරුම පුදුම පොදියට ඇනලත් බලනවා.

"යූරියද, ඩොලමයිද්ද?"

"මෙච්චර ගොඩත්තියෙන්නෙ නාරගල්පිටියෙ ඇයගෙව්වත් එක්කද?"

තමුන්නෙ ආරස්සාව යටතෙ තියෙන වාහනේට එක එකා කියන කයි කතන්දර ඒ දෙන්නට අල්ලන්නෑ.

"කෙහ්හෙම්මල් පෝරෙයක් නෙමෙයි. ඔය ඩැයිබර ලමයෑ මොටෝ සයිකලේ"

මේ තරං විසාලෙට වහල තියෙන පොදිය බයිසිකලයක් බව පිලිගන්න ඒ ගොල්ලො කොහෙත්ම කැමති නෑ.

"මෙයාකාරෙට වහල තියෙන්නෙ එහෙනං"

"වහ තියන්නැතුව කොහොමෙයි. අව්ව සැර වැදුනහං ඉහ්මන්ට සවුත්තු වෙනවනෙ. අනික ඩැයිබර ලමය විස්සාසවන්තකමට මෙතන දාල යන දේ පරිස්සං කරන්න එපෑ. අපේ ගෙදර මිසක්ක වෙන තැංඔල දාල යන්නෙත් නැත්තෙ ඒකනෙ."

අන්තිමට හවස් වෙලා ඩැයිබර මාමා එනකොට එයාගෙ බයිසිකලේ පැදුරු, ඉටිකොළ, කොලපත් පෙරෝගෙන බුදි. කොහුලනු කපලා, කවර ලිහලා, පොල්පිති අහක් කරලා බයිසිකලේ බේරගන්න සෑහෙන වෙලාවක් යනවා. ඒ අතරෙ කොලපතට උඩිං තියපු ගල් ගෙඩිය මැද ලැගිජ්ජෙක උඩට වැටෙනවා. ඒ වගේ බර තියාපු කොට කෑලි, ගල් ගෙඩි කකුල උඩට වැටෙන එකත් සාමාන්‍ය දෙයක්. 

ඔය බයිසිකලෙන් තමයි අපේ මාමත් බයිසිකල් පැදිල්ල පුරුදු වුනේ. අපේ තාත්තත් සමහර වෙලාවට කවුරුවත් නැතුවං සතපහේ කාසියක් හරි හැට්ට කට්ටක් හරි ඔය බයිසිකලේ යතුරු සිදුරට දාලා කරකෝලා ඒක ඉස්ටාක් කරගෙන කෙටි දුර ධාවනයේ යෙදෙනවා. හැඩල්ලෙක කරකෝපු ගමං ලාම්පුතෙල් පාර කාපු ගැරඬියා වගේ සුරුස් ගාලා ඇදෙන බයිසිකලේ හැඬල් එකේ එල්ලීගෙන අපේ තාත්තත් ඇදිලා යනවා. ඔය සූත්තරේ දැනං හිටිය මම දවසක් සත පහක් දාලා බයිසිකලේ කොලපාට බලුප් එක පත්තු කරාට නිවාගන්න බැරිවෙලා ඒ හොර වැඩේට කන කොකා ඇඬුවා.

ඉං පස්සෙ අපේ මාමත් රතුපාට බයිසිකලයක් ගෙනාවා. ඒක ගෙනාවෙත් ඩැයිබර මාමත් එක්ක ගිහිල්ලා. බයිසිකලේ ඉස්සරහයි පිටිපස්සෙයි ලොකු කාඩ්බෝඩ් කෑලි දෙහෙක රතු පාටිං 

චන්දිම ට්‍රේඩි සෙන්ටර්

ඇඹිලිපිටිය

කියලා ලියලා තිවුනා. ඒක ගෙනා පලවෙනි දවසෙම මහ සෙනගක් කඩේ ඉස්සරහ හිටියා. මාමාගෙ බයිසිකලේ බලන්න. ඒ සෙනගට පෙන්නන්න හංදා මාමා අලුත් බයිසිකලේ ගෙයිං එලියට ගත්තා.

"ඉස්කෝලෙ මහත්තයට ඕක පදින්න බැරියැ."

"ඔව්වයියෙ ජිංගක් ඉස්ටාක්කොල්ල වටෙයක් ගිහිං එන්නකො"

"එහෙනං. හැමදාම ඩැයිබර උන්නැහැට කරදර කලහැක්කැ"

ඉතිං අපේ මාමත් මහ සෙනග ඉස්සරහ අලුත ගෙනා මනමාලිගෙ අතිං අල්ලනවා හා සමාන විලි බියකිං බයිසිකලේට නැගලා යතුර කරකෝලා කොලපාට බලුප්පෙක පත්තු කරලා දකුණු කකුල ඉස්සුවා. බයිසිකලේ ඉස්ටාක් කරන අණ්ඩට ඒ කකුල තියලා උඩ පැන්නා. මාමා පහලට එනකොට ඉස්ටාක් කරන අණ්ඩත් පහලට ආවා මාමව ඥක් ගාලා සීට්ටෙකේ ඇනුනා. කකුල් දෙකම උඩ හිංදා පෙල්ලෙන්න ගියා. වටේ හිටපු දුසිමක් විතර පැනලා මාමගේ ඇඟෙයි බයිසිකලෙයි අහුවෙන හැම කෑල්ලෙමයි එල්ලිලා එයාව බේරගත්තා. 

"ඩැයිබර ලමෙයත් කිව්වා මුට මුලිම්ම බයිසිකලේ ඉස්ටාක් කොරන්න දැනගන හිට කියලා. මූ ඇහුවෙ නෑනෙ."

ආතා මාමව වරදකරු කෙරුවා.

"අනෙයන්තාත්තෙයන්න. මට බැරුව නෙමෙයි. මේක අලුත් පිට හංදා ඩිංගක් අමාරුයි"

මාමත් ආතට එක වචනෙං කාරනේ පැහැදිලි කලා. ඔය විදිහට වටේ හිටපු පනහක් විතර කට්ටිය මාමවත් බයිසිකලෙත් අල්ලං හිටිද්දි දහ දොලොස් වතාවක් උඩ පැන පැන ඒ සමාන වාර ගනනක් පස්සත් සීට් එකේ ඇනගෙන අන්තිමේදි බයිසිකලේ ඉස්ටාක් කරගත්තා. මාම අතිං හැඩල්ලෙක කැරකිලා වැඩිවෙලා බයිසිකලේ 'රේසිං බයිසිකලයක්' වගේ මරහඬ දුන්නා. වටේ හිටිය අය ඔලුව හැරිච්ච අතේ දිව්වා. ලැකිජ්ජෙකෙං අල්ලං හිටිය අපේ තාත්තා විතරක් ඉතුරු උනා. එයාට හොඳට හරක් ආංබාං කරන්න පුලුවං.

මාමා හැඩල්ලෙක ආපස්සට කැරකෙව්වා. ඒ ගමන සද්දෙ අඩුවුනා. 

"බබබබබය වෙන්නෙපා. එහෙම යන්නෑ. ඉස්ටාක් කොලාට. ජියර් දාන්නැතුව යන්නෑ"

මාමා වෙව්ල වෙවුලා කරුණු පැහැදිලි කරා. ජනතාව ආපහු ඒකරාශී වුනා.

"දැං පොඩ්ඩක් රවුමක් ගියානං හරි. මල්ලියෙ"

"ඔව්වොව් "

කීප දෙනෙක් මාමව උසිගැන්නුවා.

"කොහෙ කියලා යන්නද. දැං යන්න ගමනක් නෑනෙ."

මාමා වැඩෙං මගාරින්න හැදුවා.

"නිකං පාරෙ ඩිංගක් දුර ගියානං හරි"

ජනතාව එක හඬිං කියා හිටියා.

"වත්ත පාරෙ යන්න. වාහන ඇත්තෙම නෑනෙ"

කොටසක් අය කිව්වා.

"මහ පාර දිගේ අතුලගෙ කඩේ ගාවට ගියානං හරි"

තව කොටසක් කිව්වා. මාමා සෑහෙන වෙලාවක් හිතලා ජියර් එකට කකුල තිබ්බා. අම්මලා ලමයි වඩාගත්තා. 

"චකස්"

මාමා ජියර්රෙක දැම්මා. බයිසිකලේ ගැස්සුනා. මාමා හැඩල්ලෙක මිරිකලා අල්ගත්තා. හැඩල්ලෙක කරකැවුනා. පැටියා නාටු බල්ලන්ට පනිනව වගේ බයිසිකලෙත් මිනිස්සු ඉස්සරහට පැන්නා. මාම තව හයියෙං හැඩල්ලෙකේ එල්ලුනා. බයිසිකලේ සීට්ටෙකේ අග මොල්ලිය වගේ කෑල්ල මාමගෙ සරමෙ මැදට ඇන්නා. ඒ ගමන මාමව සීට්ටෙක උඩට වැටුනා. ගෑනු ලතෝනි තියාගෙන දිව්වා, පිරිමි සරොං කැහැපොට ගහගෙන දිව්වා. අපේ තාත්තා ලැගිජ්ජෙකේ එල්ලුනා. බයිසිකලේ කෝපි පඳුර දිහාවට පැන්නා.

"මල්ලියේ හරෝපාාාාාාං"

ලොකු පුංචම්මා ලතෝනි දුන්නා. 

"බේක්කල්ලහං යකෝ"

ගුණපාල බාප්පා බත් පංගුව අතේ තියාගෙන සාලෙ ඉඳං බෙරිහං දුන්නා. කවදත් වැඩිහිටි උපදෙස් ගරුකරන අපෙ මාමා ඒ උපදෙස් අනුගමනය කලා. බයිසිකලේ හැඩල්ලෙකේ ඉස්සරහ උඩ ගියා. මාමව ආපස්සට වැටුනා. අපේ තාත්තා මාමව ඔඩොක්කුවෙ තියාගෙන බිම වැහ්නා. බයිසිකලේ පැත්තකට පෙරලිලා පස්සෙ රෝදෙ කැරකුනා. මං ආච්චම්මගෙ කාමරේ ඇඳ උඩට නැගලා ඉඳං ජනේලෙං බලං හිටියා. තමුංගෙ මස්සිනා නැගිට්ටං පස්සෙ නැගිටලා ගිය අපේ තාත්තා බයිසිකලේ යතුර ආපස්සට කරකෝලා ඒකෙ ඉස්ටාක් එක නැවැත්තුවා. මාමා ගෙට වැදුනා. රැස්ව සිටි පිරිස

"ඉස්කෝලෙ මහත්තයා අලුතිං බයිසිකලෙයක් ගෙනැත් පාර මැද්දෙ දෙරි ගැහුවා"

කියන පණිවිඩේ ප්‍රචාරය කිරීමේ අරමුණින් විසිර ගියා. අසරණ බයිසිකලේ පාර මැද ඉතුරු උනා. මේ තරං හපංකමක් කරපු බයිසිකලෙයාට කිට්ටු කරන්න කවුරුත් කැමති උනේ නෑ. මාමා ඒක ගෙට ඇරං දානු ඇතැයි හිතලා අනික් අය තම තමංගෙ ගෙවල්වලට ගියා. අනික් අය ඒ වැඩේ කරනු ඇතැයි කියලා හිතලා මාමා ලැජ්ජාව වහගන්න එයාගෙ යාලුවෙක්ගෙ ගෙදර ගියා. අන්තිමට බයිසිකලේ රැයක් එලිවෙනකං ගෙදර මිදුලේ වැටිලා තිවුනා. අන්තිමට පහුවදා උදේ අපේ තාත්තා දලු කඩන්න යන ගමං දැකලා බයිසිකලේ ඇරං ගෙට දාලා තිවුනා.

අදටත් අපේ මාමට හරි හමං විදිහට මොනම වාහනයක්වත් එළවගන්න බෑ කියලා මට හිතෙනවා. මීට අවුරුදු දෙක තුනකට කලිනුත් දෙවෙනි ජියර් එකේ අදින්නෙ නැති කඳුවලදි අපේ මාමා තුංවැනි ජියර්රෙක දාලා පයිං පොලවට ඇන ඇන යනවා මං දැකලා තියෙනවා. ඒවගෙ වෙලාවට

"ඕක පස්ටෙකට දැම්මනං අදිනවනෙ"

කියලා කවුරුහරි කිව්වොත්

"ඕන්නෑ මේ ඩිංග යන්න මොකටෙයි ආයි ජියර් මාරු කොල්ලා."

අපේ මාමා උත්තර දෙනවා.