නවක වදය nuisance for novice

මෙන්න මේක තමයි මට හම්බුවෙච්චි නෙලුං තෑග්ගෙං ගනිපු කොම්පිවුටර් පෙට්ටිය. කලිං පෙන්නන්න බැරිවුනා.

මේ දවස්වල  රටේ බයිට්ටෙක නවක වදයයි. ඔන්නොහෙ ඕන කෙහෙම් මලක් වෙද්දෙං කියලා මාත් දන්න නවක වදය ගැන ටිකක් ලියා දමන්න මං කල්පනා කලා.

මං කැම්පස් ගිහිං ඇත්තේ දෙපාරයි. එක පාරක් කැළණියේ වෛද්‍ය පීඨයට ගියේ උසස් පෙළ කාලෙ ඉස්කෝලේ ප්‍රදර්ශනයකට ගෙනා නයි, පොලොං, කුනකටු, හාල්දණ්ඩො, දෙපත් නයි, පලාබරි ආදීන් අඩංගු බෝතල් ටිකක් ගිහිං දෙන්න ගියා. එදා කථිකාචාර්ය මහත්තැං කෙනෙක් අපිට කැන්ටිමෙං වඩේ එක්ක පේන්ටි ඇරං දීලා “ඔයාලත් මෙහෙට එන්න මහංසි ගන්ට” කිව්වා මතකයි. එදා "හා" කියලා ඔලුව වනපු පහලවත්තෙ ප්‍රදීපයටවත් මටවත් ආයි ඒ පැත්ත පලාතෙ පස් පාගන්නවත් බැරි වුනා. ආයිත් පාරක් ඌව වෙල්ලස්ස කැම්පස් එකට ගියේ මගේ යාලුවෙක්ව ඉන්ටවු එහෙකට ගෙනිහිං ඇරලවන්න. එයිට අමතරව මං කැම්පස් ගිහිං නෑ. හැබැයි එහෙම කියලා නවක වදේට අහුනොවී ඉන්න වුනෙත් නෑ.

මං සා.පෙ වෙනකං ඉස්කෝලෙ ගියේ ජාතික පාසලට. සා.පෙ පාස් උනාට පස්සෙ මට ඕනැ උනේ දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න. ඒ කාලෙ අපි දැනං හිටිය ලොකුම සල්ලිකාරයො ජාතිය දොස්තරලා. මානාන ටවුමෙ අලුත් කාර් තිවුනෙ දොස්තරලට වෙච්චි නානායක්කාර මහත්තය සහ අපේ ගෙදර අයට ඇඳීමට බෙහෙත් දීමෙන්ම හොඳ ගානක් හොයාගත් කුමුදු මැඩංට විතරයි. ඒ හංදා දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න නං සයන්ස් කරන්න ඕනැ බවත් සයන්ස් හොඳටම උගන්නන්නෙ මධ්‍ය මහා විද්‍යාලෙ බවත් පාර තොටේ හම්බුවෙන හැම කෙනාම කියන්න පටං ගත්තා. සල්ලි වලට තියෙන අධික තණ්හාව හින්දත්, හුඟක් දෙනා කියන දේ හරියි කියන මතය හිංදත් මාත් මධ්‍ය මහා විද්‍යාලෙට යන්න තීරණය කලා.

ඔය මධ්‍ය මහා විද්‍යාලෙ තියෙන්නෙ ජාතික පාසලේ ඉඳලා කිලෝමීටර් දෙකක් විතර ටවුමෙං අනික් පැත්තට වෙන්න. අපේ ගමේ ළමයි සමාන වශයෙං ඔය ඉස්කෝල දෙකේම හිටියා. අපි දෙගොල්ලංම දෙපැත්තකිං ටවුමට ඇවිත් එක බස්සෙකේ තමයි ගෙදර ආවෙ. කොටින්ම කියතොත් ඉස්කෝල දෙකේම එවුං එකාට එකා හොඳ යාලුවො.

ඕං ඉතිං මාත් මගේ රස්සාව එහෙම හමාර කරලා ජාතික පාසල ඇතෑරලා මධ්‍යමහා විද්‍යාලෙට ගියා. පළමුවෙනි දවසෙ මධ්‍ය මහා විද්‍යාලෙම උපන්න උසස් පෙළ ළමයින් හෙවත් ඒකෙ උරුමක්කාරයොත්, පිටිං ගිය අපිත් එක හෝල් එහෙකට දාලා පින්සිබල් සෑහෙන දරුණු කතාවක් කලා. ‘පිට පාසල් වලින් ආපු දරුවන්ට රැග් කරන්න යන එවුං හම්ම ගහන’ බවට එතුමා දිවුරා කියා සිටියා. ඉන් පස්සෙ ප්‍රධාන ශිෂ්‍ය නායකයාත් කතා කරමින් ‘නවක සහෝදර සහෝදරියන් ලෙංගතු කමින් පිළිගන්නා’ බවත් ‘අපි සියළු දෙනාම විදුහල් මාතාවගේ නම බබුලුවමින් රටේ දීප්තිමත් සිසු කැලක් මෙන් පෙරටම යායුතු’ බවත් කියා හිටියා. එයාගෙ කතාවෙං උතුරා ගිය සෙනෙහස නිසා මගෙ  උගුරත් හිරවුනා. ඒ හිරවීම මගඇරුනෙ දහතුනේ ළමයි එකතු වෙලා අපිට කෝඩියල් එක්ක කේක් කෑල්ල ගානෙත් දුන්නට පස්සෙයි. මෙවන් සහෝදර කැලතක් අපිට මේ කපේදි හම්බු නොවෙනවා ඇති කියලා මට හිතුනා. මාත් ඒ කියාපු විදිහට විද්‍යාලෙ නම මොන ඉටිගෙඩියක් කරලා හරි බබුලුවනවා කියලා මං හිතාගත්තා.

එයිං දවස් දෙකකට විතර පස්සෙ අපේ ඉස්කෝලෙ‍ යාම පටං ගත්තා. තට්ටු තුනේ විද්‍යාගාර ගොඩනැගිල්ලෙ පහලම තට්ටුවෙ දෙපැත්තෙ පන්ති කාමර දෙකයි. එයිං එකක දහතුන වසර ගණිත, විද්‍යා පංතිය. අනිකෙ දොළහ වසර ගණිත, විද්‍යා පංතිය හෙවත් අපි. පලවෙනි දවසෙ උදේ වරුවෙ සේරම පීරියඩ් උගන්නපු (උගන්නනවට වඩා කලේ පාසලේ කීර්ති නාමය රැකගන්න හැටි කියාදීමත්, පිටිං එන එවුං තමා මේක කන්නේ කියා නොකියා කීමත් තමයි.) නිසා ගැටළුවක් උනේ නෑ. නමුත් අනතුරක් වෙනවා ඇතැයි සේයාවක් නිකං හොල්මං කලා. ඒ හොල්මන වැඩ කරන්න පටං ගත්තෙ ඉන්ටෝල් වෙලාවෙ.

දහතුන කලා පන්තිවල කොලු රෑනක් ඇවිත් අපේ පන්තියෙ දොරෙං එබිකං කරලා බලලා 

“එයි ෂ් ෂ්... මේ උඹ උඹ වරෙං”

කියලා පන්තියෙ ඉස්සරහම පේලියෙ හිටපු අලුතින් ආපු එකෙක්ට ඇඟිල්ල දික් කරා. 

“උලම වගේ වටපිට බලන්න නෙවෙයි. වරෙං “

එයාව නිකම්ම නැගිට්ටුනා.

“ඉක්මනට වරෙං”

එයාව පඩිපෙලේ උඩට අරගෙන ගියා. ඉතුරු අපි ටික බිරන්තට්ටු වෙලා හිටියා. එදා මගෙ වෙලාව හොඳයි. මං ගෙදරිං ගෙනා බත්මුල දිගෑරගත්තා. බත් කන වෙලාවට සතෙක් සර්පයෙක්ටවත් කරදර කරන්නෙ නෑනෙ. මං ඉන්ටවල් එක ඉවර වෙනකං බත්මුල ලෙවකෑවා. විටින් විටේ අපේ පන්තියෙ කෙල්ලන්ව දහතුනේ පන්තියො කෙල්ලො විසිනුත් කොල්ලන්ව ඒ පන්තිවලම කොල්ලො විසිනුත් ඔය විදිහට අරගෙන ගියා. සමහර කෙල්ලො ආපහු ඇවිල්ලා මේසෙ මූන ඔබාගෙන ඇඬුවත් එක්ක.

එහෙම ගිහිං ආව එවුංගෙං මොකද වුනේ කියල ඇහුවම උං නොයෙක් කතා කිවුවා.

“ගෙදර විස්තර අහලා, ඉං පස්සෙ සිංදුවක් කියන්න නිව්වා”

“කෙල්ලෙක් ඉන්නවද ඇහුවා. මෙහෙ කෑලිවලට බැස්සොත් ** ** කරකෝනව කිව්වා”

“කංදෙක අල්ලගෙන විසි එකක් උඩ පනින්න කිව්වා”

“කට වැඩියි කියලා කට මිරිකුව බං”

“උජාලා ගෑව බං. මේ බලහං කමිසෙ නිල්”

“රුපියල් විස්සක් ගත්ත බං”

“හෙට එනකොට චොකලට් බිස්කට් පෙට්ටියක් ගේන්න කිව්ව”

කෙල්ලන්ට වෙලා තිවුනෙ ඊට වෙනස් වැඩ. මං ඒව අහගත්තෙ අනික් කෙල්ලංගෙං

“දැං තියෙන ලව් එක නවත්තන්න කිව්වලු. අර කෙට්ටු උස එකාට කැමති වෙන්න කිව්වලු”

“ගවුම දනිස්සෙං පහලට වැටෙන්න දිගට මහන්න කිව්වලු”

“කොන්ඩෙ වවන්න කියල කොන්ඩ ගස් ගැලවෙන්නම කොණ්ඩෙං ඇද්දලු”

“සිරික්කිය වැඩියි කියල බැන්නලු”

“පේමන්ටෙක දිගේ හාවො පයින්න කිව්වලු”

“සිංදු කියන්න කියල, ඒක කිව්වට පස්සෙ ලව් සිංදු කියන්නෙ මගුල් විසේද ඇහුවලු”

“හෙට එනකොට පනහෙ චොකලට්ටෙකක් ගේන්න කිව්වලු”

ඔය විදිහට කියපු දේ කිරීමෙන් සහ සල්ලි බාගෙ තියෙන බවට එලිවෙච්ච එවුං විසින් චොකලට්, විස්කෝතු ආදී අල්ලස් ලබාදීමෙන් රැග් එක සමත් වෙන්න සෑහෙන පිරිසකට පුලුවන් උනා. එකපාරක් දෙකකට වඩා එකෙක්ව ඔය වැඩේට ගත්තෙ නෑ. සමහරුංව එහෙම ගනිද්දි අනික් රැග්කරුවො කෑගැහුවා.

“ඒයි ඒයි. උට ඉන්න ඇරහං. අපි උගෙං ඊයෙ චොකලට් ගෙන්නුව”

හැබැයි ‘මේ ලෝකේ ඉන්නා සුන්දරම කෙල්ල මං තමයි. සියළුම කොල්ලෝ මාගේ එක බැල්මට වසඟ වේ’ කියල හිතාගෙන ලලනෝපචාරී මොනවද එව්වා දාගෙන, ලේන්සුව ගවුමෙ පටියෙ ගහගෙන, කෝල බැලුම්, නෙතඟ කැලුම්, ඩබල් බැලුම් දාගෙන ඉන්න හදපු කෙල්ලො එකෙක් දෙන්නෙකුටත්, කලිං මේ ඉස්කෝලෙ කොල්ලෙක් එක්ක වලියක් දාගෙන හිටිය අලුතින් ආපු කොල්ලෙකුටත්  සෑහෙන කාලයක් වදවෙන්න වුනා.

මේ ආදී වසයෙං රැග් එකට ලක්වෙච්ච සෙනග අතරේ මං මගේ සුපුරුදු උපාය දැම්මා. හැමදාම මං බත්මුලෙං බේරුනා. ඒත් කල පවු තියේනං වලක්වා ගන්න බෑ. එක දවසක් මට ගෙදරිං බත්මුල ලැබුනෙ නෑ. එතකොට මං එම්.බි.බි.එස් කරලා එකතු කරගෙන තිවුන සල්ලි වලිං ගෙදරට සල්ලි දෙන එක නවත්තල සතියයි. එදා ඉන්ටවල් එකට මොකවත් නොකා හිටිය මාව අහු උනේ දහතුන විද්‍යා පංතියෙ අක්කල රෑනට. ඒ නඩේ හිටපු කැත්තට පොල්ල වගේ කට සැර, කොණ්ඩෙත් කපල කොල්ලෙක් වගේ ඉන්න අක්කට මාව ඇහැ ගැටුනා.

“ආ.... මේ ඉන්නෙ. මූ හැමදාම දවල්ට බත්මුල දිගෑරගෙන කට්ටි පනිනව. වරෙං යන්න”

තවත් මරුමුස් අක්කල රෑනක් මාව උංගෙ පංතියට දක්කගෙන ගියා.

ගුරුමේසෙ ගාව හිටෝල තියල මගෙං ප්‍රශ්ණ කරන්න පටං ගත්තා.

“මේසෙට හේත්තු වෙන්නැතුව කෙලිං හිටපිය”

මං සිරුවෙං හිටගත්තා. මෙතැන සිට ප්‍රශ්න රතුයි, උත්තර නිලුයි, පසුබිමෙන් ඇහෙන කතා දම්පාටයි.

“උඹ කපටි කමට බත්මුල දිගෑරගෙන කනව නේද ඉන්ටෝල්ලෙක ඉවර වෙනකම්ම. කෝ අද උඹේ බත්මුල.”

“හම්බුන්නෑ”

“ඒ මොකද? උඹෙ ගෑනි ගමේ ගියාද”

“හිහිහී...හිචි හිචි”

“ගෙදරිං බත් හම්බුන්නෑ”

“ඇයි උඹලෑ ගේ බිමට කඩං වැටුනද?”

“ඥෑ... ගෙදෙට්ට දෙන්න සල්ලි තිවුන්නෑ”

“ංආආආආා....”

“ඇයි උඹ ඉන්නෙ අම්මයි තාත්තයි එක්ක නෙවෙයිද”

“ඥෑ”

“බෝඩිමේද?”

“ඥෑ”

“මොකද උඹ ගෙදර යන්නැත්තෙ?”

“මාව ගෙදරිං පැන්නුවා”

“තෝ ගෙදරිං හොරකං කලාද. අල්ලගනිං කං දෙකෙං. ගහපං දන. “

තප්පර දෙකෙං මං දනගහගෙන කං දෙකත් අල්ලගෙන. වටවෙලා ඉන්න රංචුවත් වැඩි වුනා. නයි නටෝනව බලන්න වගේ. කදමලු බැඳගෙන නැන්ද මාම බලන්න යන රිලව දිහා බලනව වගේ හැමෝම මා දිහා බලනව.

“හා.. දැං කියපං මොකද්ද උඹ කරපු වැරැද්ද ගෙදරිං එලවන්න”

“මං මුකුක් කොලේ නෑ. තාත්ත හැමදාම බීල ඇහිල්ල රණ්ඩු කරනව. ඉං පස්සෙ දවසක් මට ගහල ගෙදරිං පැන්නුව”

“අනේ... පවූඌඌඌඌඋ”

අක්කගෙ පරිවාර සේනාව "ඌ" යන්නෙං පංතිය ඒක නින්නාද කරා.

“මේ.. උඹල කට වහපල්ලා. මං මුගෙං අහන්නෙ”

අක්කා මීටරේ රූල වනලා තමුංගෙ රෑනෙ කටවල් වැහුවා.

“එහෙනං උඹ කොහෙද ඉන්නෙ”

“කලිං හිටියෙ අම්මලෑ මහගෙදර, එහෙං යන්න කිව්වට පස්සෙ දැං ඉන්නෙ මාමගෙ ගෙදර”

“බොරු නේද කියන්නෙ”

“නෑ.. ඇත්ත අපේ පංතියෙ ආනංදගෙං අහන්නකො.”

“ඒකත් මං අහගන්නංකො. උඹ බොරු කියල තිබ්බොත් බලාගමු. නැගිටාං”

ආයිත් තප්පරෙං මං නැගිටලා.

“උඹ ක්ලාස් යන්නෙ කොහෙද?”

“තාම යන්නෑ”

“එතකොට උඹ සාමාන්‍ය පෙල ලියල නිවාඩු කාලෙ මොකද කලේ”

ඒ දවස්වලත් සා.පෙ අහවර වෙච්ච ගමන් ප්‍රතිපල එන්න කලින් හැමෝම පන්ති යනව.

“මං රස්සාවක් කලා”

“තෝ බොරු නේද කියන්නෙ ආයිත්. සුමාලියෝ ගෙනහං අර මගෙ කාකටු පෙට්ටියෙං පෑනක් මුගෙ ෂර්ට් එකේ ඉරි අඳින්න”

“අනේ නෑ. මේ ඇත්ත කියන්නෙ. ඒකත් ආනන්දගෙං අහන්න බොරුද කියල. අනේ මගෙ කමිසෙ නං ඉරි අඳින්න එපා. මෙච්චරයි තියෙන්නෙ”

“ඒ... පවූඌඌඌ බං... ඔන්නොහෙ යන්න ඇරහං. ඔයා යන්න මල්ලි.”

මේ වනවිට මගෙ කතාවෙං වටේ හිටපු රෑනගෙ බොක්ක උනුවෙලා තිවුනෙ. ඒ විරෝධය එක්කම තවත් ප්‍රශ්ණ ඇසීමෙන් පලක් නොවන බව දැනගත්ත හිංදා ප්‍රශ්ණ කරපු අක්කා මං ලවා යංතං පැල්කවියක් වගේ සිංදුවක පද හතරක් කියවලා මගේ කමිස සාක්කුවෙ පෑන් ඉරකුත් ඇඳලා එයාගෙ බොරු දරදඬුභාවය පෙන්නලා මාව ආපහු යැවුවා. එදාම එයාලා මං කියාපු දේවල් ඇත්ත බව ආනන්දයගෙං අහල තහවුරු කරගෙන තිවුනා. මාත් දවස් ගානක් පෑන් ඉර තියෙන කමිසෙ ඇඳලා ඒ බව තවත් තහවුරු කලා. එදා ඉඳං කවුරුහරි මාව මඩවන්න ලැහැත්ති වුනොත් අර අක්කල රෑන මාව බේරගන්න එකාවන්ව මීටරේ රූල්, කොසු ආදිය ඇරගෙන පෙරට එනව.

“ඒයි ඔය මල්ලිට ඉන්න දීපං හරිද. තොපේ ඔලු පලනව උට අත තිබ්බොත්”

ඒ වගේම සමහර වෙලාවට කැන්ටිම පැත්තෙ ගියොත් ඒ අයගෙ වියදමෙන්  මාලු පාං එකක්, රෝල්ස් එකක් ආදියත් ලැබෙන අවස්ථාවනුත් තිවුනා වෙන්ට පුලුවන්.

ඔය විදිහටම ආයිත් පාරක රැග් එක කෑවෙ මං පලවෙනි වතාවට සුපවයිසර් කෙනෙක් හැටියට තේ පැට්ටේරියෙ රස්සාවට ගිය කාලෙ. සතියක් විතර දවල් වැඩ පුහුණු වුනාට පස්සෙ එක දවසක් මාව රෑ වැඩට යෙදෙවුවා දළු මැලවීමෙ අංශයට. රෑ වෙනකොට ඇතිවෙන සීතල හිංදා දළු මලවන්න රස්නෙ ගන්නෙ  තේ වියලනයෙන්. 

තේ වියලනයේ දර දාන කොටස

එදා රෑ දොලහ වෙද්දි ඒ ලිපට දාන දර කොට එකක්වත් පත්තු වෙන්නෙ නෑ. මට ඒකෙ ලෙඩේ හොයාගන්න බැරිවුනා. පහුවදා උදේ වෙද්දි දළු මැලවීම කෙසේ වෙතත් හීතල සුලඟ වැදිලා ගහේ තිබුනට වැඩිය හොඳට තේ දළු ටික පන ගහලා ඇවිත්. ආයිත් ඕනිනං ගහේ හයිකරන්නත් පුලුවං. කොළම කොල පාටයි. ඒ දර්ශනයෙන් අමන්දානන්දයට පත්වෙච්චි ටී මේකර් හෙවත් කර්මාන්ත ශාලා නිලධාරීතුමා මට ඇමතුවෙ මෙන්න මෙහෙම.

“ඕයි තමුසෙ රෑ තිස්සෙ මෙතන @$වැද්දද? ගෑනුංගෙ &*වල් බැලුවද? බලනව ලක්ෂ ගානක දලු. මං මේක කන්නද? @$#^#$#*&&^#%^%. දැං ඉතිං තමුසෙ මේකට ගෙවනව.”

එදා වැඩකරපු කම්කරුවොත්, අනෙක් අංශෙ වැඩ කරපු සුපවයිසරුත් ලිපට හුලං එන පංකාවෙ මෝටරේ නවත්තලා මට අන්නපු බව පස්සෙං පහු හොයාගන්න පුලුවං වුනා. වෙච්ච දේට හිත කලකිරුන මං දවස් ගානක් වැඩට ගියෙත් නෑ. මං නිසා ලක්ස ගානක් පාඩුවක් උනා කියලා හිතං හිටියත් පස්සෙ කාලෙක දැනගත් විදිහට දවල් දවසේ ඒ දළු ටික මලවලා අඹරලා අරගෙන තිබුනා. කිසිම පාඩුවක් වෙලා තිබුනෙ නෑ.

ටික කාලයක් ඔය විදිහට මට නොයෙක් කෙනෙහිලිකම් උනා. ඒත් එක්කම මට කචල් ඇදපු සුපවයිසර්වරයාව හොඳ යාළුවෙක් කරගන්න මට පුළුවන් උනා. මට ඒකට වියදම් උනේ සිගරට් දහයක් පහලොවක් සහ ඩේල්කානගී ලියාපු “හිත් ගැනීම” කියන පොතේ එක පරිච්ඡේදයකුත් විතරයි.

තේ වියලන යන්ත්‍රයේ ක්‍රියාකාරීත්වය මං දන්නා විද්‍යාව එක්ක කලවං කරලා ඒක වඩාත් කාර්යක්ෂම වෙන්න සීරුමාරු කරන්න පසු කාලීනව මට පුලුවන් උනා. අදටත් ඒ ක්‍රමය පාවිච්චි වෙනවානං පැක්ටේරියට දවසට රුපියල් තුන්දාහක විතර දර ඉතුරු වෙනවා ඇති.

අන්තිමට කියන්න තියෙන්නෙ නවක වදය කියන එක අධ්‍යාපන ආයතනවල විතරක් නෙවෙයි අපි අලුතින් යන හැම තැනකම තියෙන දෙයක්. යම් කෙනෙක් අලුතින් එක කෙනෙකුට තාඩන පීඩන කරනවානං ඒක ඒ යම් කෙනාගේ ඉරිසියාව, හීනමානය හෝ මානසික රෝගයක්. නමුත් ඒ හිරිහැරවලට ලක්වෙන කෙනාට පුළුවන් තමුන්ට හිරිහැර කරන්න හදන කෙනාව පක්ෂපාත කරගන්න. ඒ වගේම එයාට තමුංගෙ නරක ගතිගුණයෙන් ගැලවෙන්න උදව් කරන්නත් පුලුවන්. කරන්න තියෙන්නෙ එකම දෙයයි.

ඒ මනුස්සයාගෙ හිතේ වැරද්ද තියෙන තැනට නිවැරදි හැඟීම එන්නත් කරන්න.